บทที่ 40

ชายหนุ่มมองเจ้าก้อนแป้งนุ่มนิ่มบนตักก็ให้สงสารเข้าไปอีก ถ้าเขามีลูกสาวน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ คงไม่มีทางปล่อยให้ห่างสายตา มีแต่จะยิ่งหลง ยิ่งห่วง ยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ

“หนูพายมีคุณยายคอยดูแลแบบนี้ โตขึ้นต้องเก่งมากแน่ ๆ” กริชกระชับร่างอ้วนป้อมด้วยความหวงแหนอย่างไม่รู้ตัว มีทั้งความสงสารที่อยากปลอบโยน ทั้งยังอยากให้กำลังใจผู้เป็นยายของเด็กน้อย การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งในเมืองหลวงที่ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไม่ใช่เรื่องง่าย แถมป้าละไมก็ไม่มีอาชีพเป็นหลักแหล่ง แม่ของเด็กคนนี้ไม่รู้ว่าทำงานได้เงินเดือนมากพอกับค่าใช้จ่ายหรือไม่ หากวันข้างหน้าหญิงสาวคนนั้นเกิดมีครอบครัวใหม่ เจ้าตัวน้อยคงจะลำบากมากขึ้นแน่ แค่คิดแบบนี้หัวใจของเขาก็เหมือนจะหล่นวูบ จนต้องกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นไปอีก

“หนูพายต้องเก่งเหมือนลุงกริชนะ ย่าแก้วเลี้ยงมาคนเดียวแท้ ๆ ดูวันนี้สิกลายเป็นหนุ่มหล่อแถมรวยอีก” ป้าละไมนึกถึงความหลังแล้วก็อดชื่นชมชายหนุ่มไม่ได้ ขนาดว่ามีย่าที่ในช่วงท้ายของชีวิตป่วยติดเตียง กริชในช่วงวัยรุ่นกลับยังพยายามที่จะพาตัวเองให้ไปสู่สิ่งที่ดีและไม่เคยทำเรื่องร้อนใจให้กับผู้เป็นย่าเลยจนกระทั่งถูกใส่ร้ายนั่นแหละ

“ตอนที่ผมอยู่ในคุก ย่าคงเศร้าและเสียใจมากนะครับป้า” ตาของกริชแดงเรื่อขึ้นมาทันทีที่อารมณ์เขาย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้น

“ย่าแก้วเข้มแข็งมากนะกริช แต่ป้าก็รู้ ว่าเขาแอบร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ยังโชคดีที่แม่เจ้าพายมาเล่นมาหาอยู่ทุกวันไม่เคยขาด พอจะทำให้ย่าแก้วหัวเราะได้บ้าง วันไหนมาช้าแกก็ถามถึงอยู่นั่นแหละ ย่าแก้วแกชอบเด็ก”

“ใช่ครับ ย่าเป็นคนรักเด็ก นี่ถ้ามาเห็นยายลูกหมูตัวนี้คงอยากอุ้มอยากฟัดทั้งวัน”

“ก็ก่อนที่ย่าเราจะตาย แกให้พระองค์เล็ก ๆ มา ตอนหลังแม่ยายหนูก็เอาคล้องคอให้บ้างถอดบ้าง เด็กมันกำลังซนกลัวหาย บอกให้ย่าช่วยคุ้มครองหลาน แต่ถ้ากริชจะเอาคืน เดี๋ยวป้าบอกเขาให้ได้นะ” หญิงชราเห็นใจชายหนุ่ม อยากให้เขาได้ของแทนใจจากย่าตนเองไว้เป็นที่ระลึก

“ไม่หรอกครับ ย่าก็ให้ผมมาองค์หนึ่ง ถ้าเขาให้หลานป้าก็แสดงว่ารักเด็กคนนี้มากเหมือนกัน ตอนที่หลานตัวเองไม่ได้ดูแลอย่างน้อยก็มีหลานสาวอีกคนหนึ่งคอยอยู่เป็นเพื่อน ความจริงผมต้องขอบคุณเขามากกว่า”

“เอางั้นก็ได้”

“แต่ผมอยากขอยืมไปเลี่ยมทองให้ได้ไหมครับ จะได้เป็นของรับขวัญให้หนูพายด้วย ผมอยากขอบคุณ”

“อย่าเลยตากริช ป้าเกรงใจ”

“เกรงใจอะไรกันครับ ผมอยากช่วยเหลือป้ากับครอบครัว ตอบแทนที่เคยช่วยเหลือผมกับย่าในเวลาที่ไม่เหลือใคร”

“ตอนนี้ป้าก็ไม่ได้มีอะไรเดือดร้อน เอาเป็นว่าถ้ากริชอยากจะช่วย มีงานให้ป้าทำไหมล่ะ อย่างทำความสะอาด ทำอาหารหรือว่าซักรีด ป้าอยากหาเงินเข้าบ้านด้วยอีกทาง จะได้มีค่าขนมให้ยายหนูบ้าง”

“เรื่องอาหาร ผมกินไม่เป็นเวลา แล้วบางทีก็มีนัดกับลูกค้า คงผูกปิ่นโตไม่ได้แน่ แต่ถ้าเป็นเสื้อผ้าผมจะส่งซักรีดกับป้าก็ได้นะครับ แล้วทุกวันหยุด ป้ามาทำความสะอาดที่คอนโดของผมที ผมให้ค่าเสียเวลาป้าเดือนละสองหมื่นดีไหมครับ”

“อุ๊ย! ทำไมจ้างป้าแพงขนาดนั้นล่ะตากริช ป้าไม่กล้ารับหรอก”

“คนที่นี่เขาจ้างกันราคานี้ทั้งนั้นแหละป้า ปกติผมจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดก็หลายบาทเหมือนกันครับ แถมต้องมากังวลเรื่องความไว้ใจกันอีก ได้คนกันเองมาช่วยผมก็เบาใจ” กริชพูดเกินจริงไปมาก แต่ก็เพื่อให้ป้าละไมยอมรับข้อเสนอกึ่งความช่วยเหลือจากเขา ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจกันในช่วงเวลาเก่า ๆ

“เอาเป็นว่าเริ่มสัปดาห์หน้านะครับ ป้าสะดวกไหม ผมให้เงินมัดจำไว้ครึ่งหนึ่งก่อน” ชายหนุ่มรวบรัด เขาอยากให้ป้าละไมมีสภาพคล่องมากขึ้นอย่างน้อยก็มากพอจะเลี้ยงหนูพายของเขาให้ตัวจ้ำม่ำจนโตเป็นสาว

หญิงชราพยักหน้ายอมรับ พลางคิดว่าใครได้ทำงานกับกริชนี่ช่างโชคดีจริง ๆ