บทที่ 82

หลังจากพ่ายแพ้ยับเยิน กริชก็พาตัวเองมาที่อู่ซ่อมรถ แม้จะมีธุรกิจอย่างอื่นใหญ่โตมาแทนที่ แต่เขาก็ยังเก็บสถานที่แห่งนี้ไว้เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขามีธุรกิจอื่น ๆ ตามมาเฉกเช่นทุกวันนี้

ว่ากันตามจริง การได้ใช้เวลาว่างในช่วงฟุ้งซ่านสับสน ไปกับการซ่อมไอ้โน่น รื้อไอ้นี่ของเครื่องยนต์ก็ทำให้จิตใจเขาสงบลง

กริชยังคงเก็บห้องนอนเรียบง่ายที่เคยใช้ในค่ำคืนบอกลาเมลานีไว้อย่างเก่า ช่วงเวลาที่เหนื่อยมาก ๆ หรือทดท้อก็มักจะกลับมานอนในห้องนี้อีกครั้ง เพื่อซึมซาบไอความทรงจำจาง ๆ ไว้ปลุกปลอบตัวเองไปอีกคืน

กริชกระดกเบียร์เป็นกระป๋องที่เท่าไรแล้วไม่รู้ รู้แต่ว่าน้อยใจที่เมลานีไม่สงสารเขาบ้างเลย ถึงแม้เขาจะทำผิดไปอีกแล้ว แต่ใครจะไปทนขัดใจลูกสาวตัวน้อยได้ลงคอ แถมเด็กน้อยคนนั้นยังใช้ดวงตาที่เมลานีมีมาเว้าวอน ออดอ้อน เขาหรือจะแข็งใจ ต้านทานได้

ร่างสูงเริ่มสะบัดศีรษะด้วยความมึนงง ทั้งที่มั่นใจว่าตัวเองคอแข็งพอสมควร ไม่น่าจะมึนเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่กี่เปอร์เซ็นต์จากเบียร์กระป๋อง แต่อาจจะเป็นเพราะท้องว่างมาตั้งแต่ช่วงเที่ยง รอมาฝากท้องฝีมือทำอาหารของเมลานี แต่แล้วก็อกหักซ้ำซ้อนเพราะถูกตะเพิดออกจากบ้านมาเสียก่อน

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากม้านั่งเตี้ย ๆ ข้างรถที่เปิดกระโปรงหน้าซ่อมค้างไว้ กระดกเบียร์ที่เหลืออยู่ครึ่งกระป๋องให้หมด แล้วเดินเข้าห้องไปทิ้งตัวลงกลางฟูกด้วยความอ่อนล้า หมดแรงใจ

กริชค่อย ๆ จมลงไปในความเงียบและเคลิ้มไคลด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฉีดพล่านอยู่ในกาย ฝ่ามือหนาลูบไปบนผ้าปูเนื้อนิ่ม เขาเคยมีช่วงเวลาเคล้าเคลียใกล้ชิดกับเมลานีที่นี่ และดูเหมือนหลังจากนั้นเส้นทางระหว่างเขาและเธอก็ยิ่งเลือนราง

ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลง ปล่อยใจให้หวนรำลึกไปถึงอ้อมกอดอันแสนหวานของหญิงสาว รอยจูบที่ค่อย ๆ สัมผัสแผ่วเบาก่อนจะขยับเพิ่มน้ำหนักเป็นหนักหน่วงเรียกร้อง เขาสอดมือกระชับท้ายทอย สัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของผมดำสลวย แต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นเพราะมือของเขากำลังสัมผัสกับผมเส้นใหญ่หยักศกของหญิงสาวที่กำลังปล้ำจูบ ซุกไซ้ลงมาที่ต้นคอ

“จ๋า หยุด” ชายหนุ่มผลักร่างของจารวีออกห่าง พร้อมสะบัดศีรษะเรียกสติสัมปชัญญะกลับมาให้ครบถ้วน

“จ๋ารักพี่ ให้โอกาสจ๋าบ้างได้ไหมคะ” จารวีเสียงสั่น ตกใจกับปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่ต่อต้านรุนแรงทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเห็นเธอ

“กลับไปซะเถอะ พี่ไม่ใช่ผู้ชายที่จ๋าควรจะมาเสียเวลาด้วย”

“แล้วพี่จะยอมเสียเวลาไปกับอีผู้หญิงคนนั้นที่มันทำลายชีวิตพี่ จนถึงวันนี้มันก็ไม่ได้สนอกสนใจพี่สักนิด เพราะอะไรคะ ถ้าพี่อยากจะมีลูก จ๋าก็พร้อมจะมีให้พี่นะคะ”

“บ้าไปแล้วเหรอจารวี”

เมื่อเห็นน้องสาวเพื่อนไม่ยอมออกไปจากห้องเสียที กริชก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกไปแทน จารวีไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เขาทำให้เธอรักจนลืมอาย วิ่งไปกอดชายหนุ่มไว้จากด้านหลัง แนบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเสียงสะอื้น

“ให้โอกาสกันสักครั้งแล้วลืมผู้หญิงคนนั้นไปเถอะนะคะ มันไม่ได้รักพี่กริชเท่าที่จ๋ารัก”

“แต่พี่ไม่ได้รักจ๋าแบบที่พี่รักเขา พี่รักเมลานีคนเดียวเท่านั้น”

“พี่กริช”

“หยุดเถอะจารวี เพื่อให้วันหนึ่งเรากับพี่ยังมองหน้ากันได้”

“ไม่ จ๋าไม่หยุด”

“งั้นก็ลองดูแล้วกันจ๋า เพราะกับคนที่ไม่รัก ต่อให้พยายามแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์”

ชายหนุ่มแกะวงแขนของจารวีออกจากตัวแล้วก้าวไปข้างหน้า ทิ้งเพียงเสียงสะอื้นและน้ำตาไว้ข้างหลัง ในคืนที่แสงจันทร์สลัวราง กริชยังก้าวเดินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด วูบหนึ่งเขากลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะไม่แตกต่างจากจารวี

ที่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ไขว่คว้ากลับมาได้แค่ความว่างเปล่าเท่านั้น