ตอนที่16 ข้าเป็นคนรับใช้เจ้ารึ

          จูซินกะพริบตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้ากิ่งไม้แห้งๆ เอ่อ ไม่สิ  นั้นเคยเป็นซากกล้วยไม้มาก่อน แต่ยามนี้กลับฟื้นมีชีวิตอีกครั้ง 

            “เจ้านี่คือซากกล้วยไม้ที่ข้าเคยเอามาหรือ?”   จูซินยังไม่อยากเชื่อนัก

            “ใช่”  หลินอวี่เหยายกน้ำแกงหัวไชเท้าออกมาวางบนโต๊ะที่ตั้งอยู่หน้าเรือน ซึ่งหญิงสาวสถาปนาให้มันเป็นโต๊ะรับแขกเพื่อไม่ให้ผู้อื่นเข้าไปยุ่งย่ามด้านเรือน

            “นี่อะไร”

            “น้ำแกงหัวไชเท้า ไม่มีเนื้อสัตว์ก็กินผักไปก่อน”  นางยิ้มทะเล้นแล้วนั่งลง “กินกับหมั่นโถวได้ชุ่มคอดี”

            ขันทีน้อยมองอาหารบนโต๊ะ นอกจากน้ำข้าวกับผักดองที่เขายกมาให้นางทุกวัน มาบัดนี้มีหมั่วโถวก้อนอวบๆ กับน้ำแกงเพิ่มขึ้น อาหารการกินมิได้เลิศรสหรูหราแต่นับว่าดีกว่าแต่ก่อนมากนัก

            “หัวผักที่เจ้าให้ข้าเก็บมาก็ปลูกขึ้นด้วยหรือนี่” จูซินนั่งกินอาหารกับหลินอวี่เหยาด้วยความคุ้นชินแล้ว “ข้าต้องไปแย่งอาหารหมูมาเลยทีเดียว”

            หญิงสาวหัวเราะเสียงใสแล้วปรายตามองไปรอบกาย ความเพียรพยายามไม่สูญเปล่า รอบๆ เรือนมีพืชผักที่เพาะปลูกไว้พอได้เก็บกินบ้างแล้ว ด้านหนึ่งมีแปลงกุหลาบกับมะลิซึ่งเป็นของเดิมที่รอดตายจากฤดูกาลที่ผ่านมา สีเขียว นางชอบสีเขียวของใบไม้เป็นที่สุด ให้ความรู้สึกของการมีชีวิตเหลือเกิน  วันคืนเคลื่อนผ่านไม่นานจากตำหนักเย็นอันเงียบเหงาเปล่าร้างกลายเป็นสถานที่เขียวชอุ่ม อีกไม่นานดอกไม้ก็ผลิบาน

            “ท่านกงกงหาแม่ไก่ให้ข้าสักตัวสองตัวสิ”

            “เรื่องนั้น...”  เขาไม่กล้ารับปาก ครั้งก่อนขายเสื้อผ้าชุดผ้าไหมให้นางและซื้อของตามที่นางสั่งมาให้ มีเงินเหลือนิดหน่อย นางก็มอบให้เขาเป็นค่าตอบแทน  ยามนางทำอาหารก็มักเผื่อเขาเสมอ และยังมีนางกำนัลและขันตีขั้นต่ำที่แวะเวียนมาเคาะประตูเพื่อให้นางประเมินอาการเจ็บป่วยต่างๆ

            “ถ้ามีแม่ไก่ ก็จะมีไข่ไก่ ไข่ไก่ทำของกินอร่อยๆได้อีกเยอะเชียว”  นางแสร้งทำเป็นพูดลอยๆ แต่รู้ว่าดีว่าขันทีที่อยู่ในวัยสิบสี่สิบห้าคือช่วงเวลาที่กำลังเติบโต เขาต้องบำรุงร่างกายเช่นเดียวกับนางที่อยู่ในร่างของเด็กสาวอายุสิบเจ็ดผู้นี้  “หลังหิมะละลายข้าจึงเพิ่งรู้ว่าด้านหลังมีบ่อน้ำเล็กๆ เจ้าหาปลามาโยนใส่บ่อให้ข้าหน่อยสิ”

            “ข้าเป็นคนรับใช้เจ้ารึ”

            หลินอวี่เหยาเย้าแย่ขันทีน้อย นางรู้ว่าคนวัยนี้มิใช่เด็กน้อยอย่างในยุคของนาง  อาจเพราะอาหารการกินไม่สมบูรณ์นัก ซูจินจึงดูรูปร่างเล็กและผอมบาง นางเห็นเขาเป็นเหมือนน้องชายในขณะที่เขามองนางเป็นสนมตกอับ

            “เจ้ากล้วยไม้กิ่งนั้น ไม่ตายแล้วหรอกหรือ? เหตุใดมันกลายเป็นสีเขียวขึ้นมาได้”

            “ข้ามีเวทมนต์นะสิ”  นางพูดแล้วยกน้ำข้าวขึ้นดื่ม อ่า...ดีจัง วันนี้มีเม็ดข้าวติดมาด้วย

            “อย่าได้พูดจาส่งเดชไป จะนำเรื่องเดือดร้อนมาถึงเจ้า”

            “ข้ารู้ๆ”  นางยังคงยิ้มไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอันใด “จะเรียกว่ารอดตายก็คงพูดได้ไม่เต็มปากนัก เอาเป็นว่าต้องรอดูกันไปก่อน โดยทั่วไปแล้ว กล้วยไม้ส่วนใหญ่จะออกดอกในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว หรือฤดูใบไม้ผลิ หลังจากที่เติบโตในช่วงฤดูร้อนอย่างเต็มที่ ช่วงเวลาออกดอกที่แน่นอนจะขึ้นอยู่กับชนิดของกล้วยไม้แต่ละชนิดด้วย เลี้ยงให้รอดก่อนค่อยว่ากัน”

            หากเป็นยุคของนางมีการพัฒนาให้กล้วยไม้ออกดอกได้ตลอดทั้งปีเพื่อการค้าและส่งขายไปทั่วโลก นางเองก็เคยอยู่ในคณะทำงานพัฒนาสายพันธุ์กล้วยไม้ รวมทั้งเพาะพันธุ์กล้วยไม้ในเชิงอนุรักษ์  หลายปีก่อนคุณปู่หลินเป็นแกนนำในการเพาะพันธุ์กล้วยไม้ป่าที่เคยคิดว่าสูญพันธุ์ไปแล้วนำคือสู่ธรรมชาติ  จนกระทั่งได้ข่าวว่ามีคนพบ ‘กล้วยไม้บรรพกาล’ คุณปู่หลินถึงได้ตื่นเต้นมาก หากไม่เพราะตกบันไดก็คงเดินทางมาสำรวจด้วยตนเอง  ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตาหรือฟ้าลิขิตไว้ นางจึงได้มาอยู่ที่นี่

            “ได้ยินว่าเจ้าคารวะสนมจื่อหนิงเป็นอาจารย์”

            “ถูกต้อง สมแล้วกับเป็นขันทีน้อย เรื่องในตำหนักเย็นก็ปิดไม่มิด”  นางหัวเราะเบาๆ เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับอันใด “ข้าอยู่ว่างๆ จึงขอให้สนมจื่อหนิงช่วยสอนคัดอักษรและอ่านเขียน”

            “เจ้าอยากได้ความโปรดปรานจากฝ่าบาทรึ”

            “เรื่องไม่อาจเอื้อมเช่นนั้นข้าไม่ปรารถนา” กล่าวไปเช่นนั้นแต่สิ่งที่นางต้องการมากที่สุดคือออกไปจากที่นี่ “เจ้าก็เห็น ลายมือข้าย่ำแย่แค่ไหน หากปล่อยไว้นานวันเข้าก็ยิ่งสร้างความอับอายให้แก่ตนเอง”

            “ก็จริง”  เขาพยักหน้าเห็นด้วย “อ่อ ข้าเกือบลืมไป สหายข้าปากเป็นแผล เขาจะมาให้เจ้าดูสักหน่อย จริงๆ ข้าก็อยากพาเขามาเองแต่ว่าช่วงเวลาว่างของเราไม่ตรงกัน”

            “ได้ ถ้าไม่เห็นข้าที่นี่ก็อยู่กับสนมจื่อหนิง”

            “สนม...”  ขันทีจูซินได้ยินแล้วก็ส่ายหน้าไปมา “คนที่นี่ล้วนเคยเป็นนางสนมที่ได้รับความโปรดปรานทั้งนั้น”

            “แผ่นดินผลัดเปลี่ยนผู้ปกครอง ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ สนมที่เคยรับใช้ฝ่าบาทพระองค์ก่อนหากไร้โอรสหรือธิดาก็มักถูกส่งออกไปนอกวังไม่ใช่หรือ เหตุใดสนมจื่อหนิงจึงยังอยู่ที่นี่หรือนางทำผิดร้ายแรง”

            ซูจินกลอกตาไปมาจนมั่นใจว่าไม่มีผู้อื่นจึงพูดขึ้น

            “ข้ามาอยู่ที่นี่ก็ได้ยินว่าแท้จริงแล้วเป็นเพราะประสงค์ของไทเฮา สนมจื่อหนิงเคยช่วยสตรีนางหนึ่งไว้ทำให้ไทเฮาไม่พอพระทัยอย่างยิ่ง จึงให้อยู่ทรมานเช่นนี้”

          “ความโกรธแค้นของคนเราช่างน่ากลัวเหลือเกิน”  หลินอวี่เหยานึกถึงโลกที่นางจากมา ชีวิตนางไม่ยึดติดเรื่องความแค้นเคืองใด แต่ก็เห็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ รวมทั้งในแวดวงสังคมทำงานของนางเอง  แย่งกันเอาหน้า ชิงงานวิจัย จากเดิมที่เป็นพี่เป็นน้องเป็นเพื่อสนิทกลายเป็นศัตรูกัน

            คนอยู่กับต้นไม้มักใจเย็นใจ ก็ใช้ไม่ได้เสมอไป หลินอวี่เหยาได้แค่ยิ้มให้ตัวเอง  

            นางไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องที่ผ่านมามากนัก เพื่อความเป็นอยู่ที่นี่ หลังจากขันทีจูซินกลับไปแล้ว นางก็ยืนมองบ่อหน้าเบื้องหน้า แต่เดิมสถานที่นี้คงงดงามไม่น้อย มีบ่อน้ำขนาดเล็กเหมาะกับปลูกบัวนั่งชมความร่มรื่น แต่เมื่อถูกปล่อยรกร้างก็ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา บ่อน้ำที่นี่ไม่ลึกมากนัก นางลองใช้ไม้หยั่งดูแล้วปรากฏว่านางสามารถเดินลุยน้ำลงไปได้  ความสูงของน้ำแค่เอวนางเท่านั้น แค่นี้ก็พอให้นางได้ปลูกดอกบัวเผื่อเก็บดอกและเม็ดมาทำชาดีบัวได้แล้ว