ตอนที่2 ฝันหรือจริง

หลินอวี่เหยาเป็นเพียงบุตรีของเสนาบดีฝ่ายพิธีนามหลินเหวินเฉิง แต่หลินอวี่เหยาเป็นบุตรจากภรรยารองซึ่งมารดาของนางมาจากตระกูลพ่อค้าแม้ร่ำรวยเป็นเศรษฐีแต่เมื่ออยู่ในจวน กลับถูกภรรยาเอกกลั่นแกล้ง หลังให้กำเนิดบุตรสาวที่แสนน่ารักได้ไม่เพียงไม่กี่ปี มารดาก็ล้มป่วยสิ้นใจไร้การแลเหลียวของบิดา ในจวนหลังใหญ่โตงดงาม นางเติบโตอยู่ท้ายจวนอย่างเดียวดาย จนเมื่ออายุสิบห้ามีการคัดเลือกหญิงงามเป็นสนมของฮ่องเต้ มิรู้ว่าเหตุใดฮูหยินใหญ่ส่งหลินอวี่เหยาเข้ามาและก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงได้รับคัดเลือกทั้งที่นางไม่มีความงดงามสะดุดตาเลยสักนิด อยู่บ้านบิดาก็ไม่เหลียวแล อยู่ในวังหลวงฮ่องเต้ก็มิเคยชายตามอง นางไม่เคยได้เข้าเฝ้าถวายการปรนนิบัติเลยสักครั้ง บางทีฮ่องเต้อาจไม่รู้การมีตัวตนของหลินอวี่เหยาก็เป็นได้ เข้าวังได้ไม่นานก็ถูกใส่ร้ายป้ายสีเป็นคนผิดที่ไม่ได้กระทำผิด ฮองเฮาตัดสินโทษให้มาอยู่ที่ตำหนักเย็น บิดารู้ข่าวก็มิได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ อยู่ที่นี่ราวกับรอวันตาย

หรือจะกล่าวให้ถูกต้องหลินอวี่เหยาตายไปแล้ว

หญิงสาวใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแข็งๆ ดึงผ้าห่มแสนเก่าขึ้นมาคลุมกาย หากหลับตาลงตอนนี้ ลืมตาอีกครั้งจะได้กลับไปศตวรรษที่ 21หรือเปล่านะ

โชคชะตาชิงชังกักขังข้าฯไว้

หนึ่งปรารถนาเพียงใจได้พบนาง

“เหยาเหยาขี้เซาจริงๆ”

“คุณปู่” 

หญิงสาวงัวเงยเมื่อขยับตัวก็รู้สึกปวดหลังไม่น้อย เสียงชายวัยหกสิบปีที่ยังกระฉับกระเฉงอยู่หัวเราะออกมา แล้วใช้นิ้วโป้งกดแนวกระดูกสันหลังให้

“ง่วงก็ไปนอนดีๆ มาหลับหน้าคอมพิวเตอร์แบบนี้มันก็ปวดหลังนะสิ”

“ก็ไม่ได้จะหลับนี่ค่ะ มันหลับไปเอง”  หญิงสาวหัวเราะเสียงใสอาการปวดหลังเพราะนอนผิดท่าลดลงไปมาก เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ถอนแว่นตาแล้วเหลียวมองรอบตัว “คุณปู่เปิดโทรทัศน์ไว้หรือเปล่าคะ”

“เห็นปู่ว่างขนาดดูโทรทัศน์เรอะ”  แม้จะอายุหกสิบแล้วแต่ก็ยังชอบทำตัวเหมือนเด็ก เขายกมือขึ้นเขกศีรษะหลานสาวไม่แรงนัก

“คุณปู่ได้ยินเหมือนเสียงคนท่องบทกวีโบราณไหมคะ”

“ไม่นี่”  ปู่หลิวส่ายหน้าไปมา “ละเมออีกแล้วนะเหยาเหยา”

“นั้นนะสิคะ น่าจะละเมออีกแล้ว”

ตั้งแต่เด็ก หลินอวี่เหยามักได้ยินเสียงแว่วๆ เหมือนมีคนเรียกหาบ้าง หรือเสียงบทกวีโศกเศร้าแต่กลับจำไม่ได้ว่าเสียงที่ได้ยินพูดว่าอย่างไร  บางครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนหลงลืมอะไรไปบางอย่าง

“ทำงานมากไปแล้วนะ บอกให้ปู่พักผ่อนแต่ตัวเองก็ทำงานหนัก”

“ก็มันเพลินนี่คะ”  หญิงสาวส่งยิ้มหวาน “เหยาเหยาอายุแค่ยี่สิบห้าเอง พลังงานล้นเหลือค่ะ แต่คุณปู่นะ หกสิบแล้วนะคะ แล้วนี่ก็ไม่เจียมตัวเลย ปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟตกบันไดขาแผลงอีก”

“โธ่ บันไดไม่รักดีต่างหากล่ะ ไม่ใช่ความผิดของปู่”  อีกฝ่ายยังเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ “แล้วนี่เหยาเหยาไปทำงานแทนปู่ได้จริงๆเหรอ”

“ได้สิคะ เรื่องเล็กน้อยเอง”  หลินอวี่เหยาปัดเรื่องเสียงรบกวนในหัวทิ้งไป “ดูจากภาพถ่ายที่ได้มามีความน่าจะเป็นกล้วยไม้บรรพกาล พรรณกล้วยไม้โบราณที่หายสาบสูญไปแล้วค่ะ แต่กล้วยไม้ชนิดนี้ก็เป็นเพียงเรื่องเล่าที่บันทึกไว้ คนที่เคยพบเห็นล่าสุดก็เมื่อห้าสิบปีก่อน ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่านี่จะเป็นกล้วยไม้ที่ว่านั้นจริงๆ”

“เหยาเหยานี่เหมือนพ่อจริงๆ” มือหยาบกร้านวางบนศีรษะด้วยความเอ็นดู

“คุณปู่สอนมาดีไงค่ะ”  เธอยิ้มให้ “ขอบคุณที่เลี้ยงหนูจนโตขนาดนี้นะคะ”

“พูดอะไรแบบนั้น” 

“หนูไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางก่อนนะคะ นั่งเครื่องบินแล้วต้องนั่งรถขึ้นเขาอีกแล้วยังต้องเดินป่าอีก จริงสิ ต้องเตรียมรองเท้าเดินป่า”

“สเปรย์ป้องกันแมลงก็อย่าลืมล่ะ”

“ทราบแล้วค่ะ ศาสตราจารย์หลินเฉินอี้”

หญิงสาววัยยี่สิบห้าเดินมาที่ห้องนอนของตนเอง สิบปีที่ผ่านมาศาสตราจารย์หลินเฉินอี้อุปการะเลี้ยงดูเธอมา เธอเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตที่สถานสงเคราะห์เด็ก เนื่องจากพ่อกับแม่แท้ๆ ประสบอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำ ในตอนนั้นเธออายุเพียงแปดขวบไร้ญาติขาดมิตร ทางการจึงส่งเธอมาอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผ่านมาราวๆ สองปี ศาสตราจารย์หลินเฉินอี้ก็มาพบเธอ ท่านบอกว่าเป็นอาจารย์ของคุณพ่อแต่ก่อนหน้านี้ท่านทำงานอยู่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาที่จีนและเมื่อรู้ข่าวก็ตามสืบเสาะค้นหาจนรู้ว่าเธออยู่ที่นี่  ศาสตราจารย์หลินเฉินอี้เป็นนักพฤกษศาสตร์  ทำงานสถาบันพฤกษศาสตร์แห่งชาติ ได้รับการยกย่องนับถืออย่างมาก