บทที่สามสิบหก

วันรุ่งขึ้นฟางอี้หลิงก็ยังคงใช้ชีวิตในจวนของนางแบบเรียบง่ายหลังจากทานมื้อเช้าร่วมกันกับครอบครัวแล้วนางส่งสองก้อนไปเรียนกับอาจารย์แล้วนางจึงขี่ม้าไปที่สวนผลไม้กับพี่อีอีที่สลับกันไปกับนางมาตลอด ส่วนบิดานั้นอยู่ที่จวนเพื่อรับหน้ากับนายอำเภอลู่ฟง ที่วางแแผนกันเอาไว้กับท่านอ๋องที่จะไม่ออกมาแต่จะนั่งฟังอยู่อีกห้องหนึ่ง ในใจอยากไปกับพระชายาที่ไปดูคนงานเก็บผลไม้มากกว่า แต่ก็อยากดูว่านายอำเภอมาในวันนี้จะคุยเรื่องไหนสำคัญบ้าง จุดประสงค์ที่มาในวันนี้ท่านอ๋องจึงตัดใจไม่ตามพระชายาไปสวนผลไม้สักวันแต่ก็ส่งทหารไปทั้งหมดที่มาพักที่นี้

ยามซือยามเฝ้าหน้าจวนแจ้งพ่อบ้านว่านายอำเภอลู่ฟงมาขอพบนายท่านฟางอี้หลุนก่อนจะให้พ่อบ้านเชิญไปที่โถงรับแขก ให้สาวใช้นำขนมกับน้ำชามารับแขกแล้วก็ออกไปยืนรอรับใช้ที่หน้าห้อง

 นายอำเภอลู่ฟงมองสำรวจตั้งแต่หน้าจวนจนเข้ามาถึงเรือนของบิดาของแม่นางฟางอี้หลิง ด้านหน้าที่กว้างใหญ่ เรือนแต่ละหลังห่างกันพอสมควรและออกแบบไม่เหมือนกันเลยสักหลัง ซึ่งมันแปลกตาและสวยมากสร้างความตื่นตาให้กับเขายิ่งนักพร้อมทั้งตาลุกวาวกับความใหญโตมองไปทางด้านหลังที่กว้างสุดหูสุดตาเขียวชะอุ่มไปหมด นี้ถ้าเขาได้คอบครองแม่นางฟางอี้หลิงคงจะร่ำรวยที่สุดในอำเภอนี้กระมัง เพราะสองนายน้อยยังเป็นคู่ค้าของนางเช่นเดียวกันฟังรายงานจากจำนวนรถม้าที่วิ่งเข้าออกจวนของนางทั้งวัน แค่คิดกลิ่นตำลึงของนางก็ลอยมาถึงเขาแล้วท่านนายอำเภอลู่ฟงคิดด้วยความละโมบถึงตำลึงของคนอื่นที่ลอยมาตรงหน้าอย่างฝันหวานที่นั่งสำรวจทุกอย่างตั้งแต่ได้เข้าในจวนมาจนถึงเรือนรับรองตอนนี้

อดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนเดินเข้ามาในห้องโถงรับแขกได้เห็นนายอำเภอลู่ฟงนั่งฝันกลางวันที่มองสำรวจไปทั่วด้วยความรังเกียจ พอได้เห็นหน้าตาชัดๆมันบงชี้ว่าเป็นคนขี้โกงสายตากรอกกลิ้งยิ่งนัก

"นายท่านฟางอี้หลุนเข้ามาแล้วขอรับท่านนายอำเภอ"  คนสนิทรีบกระซิบเจ้านายของตนเองที่นั่งสำรวจห้องรับแขกของจวนบิดาของแม่นางฟางอี้หลิงจนลืมตัว

เขารีบลุกขึ้นทำความเคารพด้วยความนอบน้อมทันที

"ยินดีที่ได้พบนายท่านฟางอี้หลุนเป็นเกียติข้าน้อยยิ่งนักขอรับข้านายอำเภอคนใหม่ลู่ฟงขอรับ วันนี้มาขอพบนายท่านฟางอี้หลุนแม่ทัพใหญ่ที่ได้ยินแต่บิดาเคยเล่าให้ฟังขอรับ"

เขารีบพูดอย่างเอาใจต่อบิดาของแม่นางฟางอี้หลิงที่เขาชอบในทันทีเพื่อทำคะแนนกับว่าที่พ่อตาในวันข้างหน้า

"ยินดีที่ได้รู้จักท่านนายอำเภอลู่ฟง"     นายท่านฟางอี้หลุนตอบรับคำทักทายกับชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยรอยยิ้ม

"พอดีวันนี้ข้าได้เดินทางมาเยี่ยมแม่นางฟางอี้หลิงกับนายท่านฟางอี้หลุนตามที่ขออนุญาตินางฟางอี้หลิงเอาไว้เมื่อสามวันก่อนที่จวนของข้าขอรับนายท่านฟาง ว่าขอมาเยี่ยมนางที่จวนเพื่อจะเยี่ยมนางรวมถึงนายท่านฟางด้วยขอรับ นางยังบอกว่ามีลูกอีกสองคนด้วยข้าจึงอยากจะทำความรู้จักลูกๆของนางด้วยขอรับนายท่านฟาง "   เขาพูดตอบคำถามบิดาของนางไป

"อ้อเช่นนั้นหรือพอดีหลานทั้งสองคนของข้ากำลังเรียนกับอาจารย์ที่ศาลากลางบึงบัวคงจะยามอู๋โน้นละถึงจะเลิกเรียน ส่วนบุตรสาวของข้านางไปทำงานที่สวนผลไม้กับคนงานจะกลับมาอีกทีคงจะยามกินมื้อเที่ยงหรือถ้างานเร่งนางอาจจะกลับมาทีเดียวรอบเย็นเลย"   บิดาของนางตอบคำถามของนายอำเภอกับไป

"เอ่อทำไมแม่นางฟางต้องไปทำเองด้วยละขอรับนายท่านฟาง คนงานในจวมมากมายเห็นบอกว่านางมีที่ดินตั้งสองพันกว่าหมู่นี้ขอรับนายท่านฟาง"    นายอำเภอถามบิดาของนางต่ออย่างไม่เข้าใจ

"นางก็ทำมาจนชินแล้วคนงานก็มีแต่ก็ต้องไปดูแลเหมือนเดิมนางไม่เคยหยุดทำงานมาเลยตั้งแต่เริ่มต้นที่ทำนาทำสวนมานี้ก็หกปีแล้วละนายอำเภอ"   นายท่านฟางตอบเรื่องของบุตรสาว

"แม่นางฟางช่างเก่งกาจยิ่งนักนายท่านฟางข้าขอไปดูสวนผลไม้ได้ไหมขอรับ ข้าอยากเห็นสิ่งที่นางเพาะปลูกจนสำเร็จทุกอย่างเพื่อเป็นแนวทางให้ชาวอำเภอจี่เป่ย กลายเป็นเมืองที่มีสินค้าของจวนของนายท่านฟางอี้หลุนจากการดูแลของแม่นางฟางจนมีสินค้าส่งออกขายทุกวันมาจนถึงวันนี้นะขอรับ"

นายอำเภอลู่ฟงเอ่ยบอกความนต้องการของตัวเองที่มาในวันนี้

"ได้เดี๋ยวข้าจะให้คนพาไปที่สวนผลไม้ แต่ข้ากลัวว่าจะคลาดกันมากกว่าเพราะว่าบุตรสาวของข้าถึงนางจะบอกว่าไปดูคนงานเก็บผลไม้ แต่นางไม่เคยอยู่ที่เดิมเลยบางครั้งนายน้อยสองคนที่มาหานางยังตามหานางจนค่ำก็ยังมี เพราะว่านางจะไม่อยู่กับที่ขี่ม้าไปทั่วที่ดินที่นางเพาะปลูกเลยนะนายอำเภอ ข้ากลัวว่าท่านจะไปแล้วไม่เจอนางนะสิแล้วท่านยังจะอยากไปอยู่ไหมละ"    บิดาของฟางอี้หลิงถามย้ำดูอีกครั้ง

"ไปขอรับถ้าไม่พบนางที่สวนผลไม้ข้าจะลองไปดูที่อื่นด้วยถ้าไม่พบจริงแล้วข้าจะกลับมาขอรับนายท่านฟาง"  นายอำเภอตอบ   

 "อ้อแล้วข้ามีของขวัญพบหน้าให้นายท่านกับลูกทั้งสองของแม่นางฟางด้วยขอรับ"

"ไม่เห็นต้องลำบากเลยนะนายอำเภอลู่แค่มาเยือนก็พอแล้ว"    บิดาของฟางอี้หลิงตอบกับไป

"มิเป็นไรขอรับนายท่านฟางขอบพระคุณที่เมตตาข้าขอรับ" 

เขาพูดก่อนจะให้คนนำกล่องของขวัญมาให้นายท่านเจ้าของจวนก่อนจะเดินตามคนของบิดาของนางไปขี่มาออกไปที่สวนผลไม้เพื่อจะพบแม่นางฟางอี้หลิง

ท่านอ๋องนั่งฟังอยู่ห้องข้างกันเดินออกมาหาพ่อตาแล้วมองตากันอย่างสื่อความหมาย  หึคิดจะเอาของขวัญมาตกลูกๆของข้าหรือฝันไปเถอะท่านอ๋องคิด ก่อนจะขอตัวไปที่ม้าเพื่อจะไปหาพระชายาในสวนแต่เขาคิดว่านางไม่อยู่ที่นั้นแล้วตอนนี้ บางทีนางอาจจะไปสวนผักที่อยู่ท้ายไร่สุดเพื่อจะไปเก็บผลไม้ที่ตีนเขาให้ลูกน้อย เห็นคนงานบอกว่ามีผลไม้แปลกๆที่สุกนางบอกจะไปดูหลังจากครวจคนงานที่สวนผลไม้แล้วนั้นเอง

แล้วก็เป็นเหมือนนายท่านฟางอี้หลุนบอก เขาให้คนของจวนขี่ม้าตามหานางไปจนทั่วทั้งที่ดินมีแต่คนชี้ว่าเห็นนายหญิงขี่ม้าไปทางท้ายไร่แล้วไม่รู้ไปทางไหนอีก จนนายอำเภอหิวข้าวเที่ยงมากจึงให้คนพากลับมาที่เรือนของนายท่านฟางอี้หลุนแล้วเดินทางกลับจวนของตัวเองด้วยความไม่พอใจ เขาได้เห็นสิ่งที่นางทำที่ไร่แล้วแต่ไม่มีจิตใจดูคนเดียวเพราะอยากให้นางพาขี่ม้าดูด้วยตัวเอง จึงขอให้นายท่านฟางนัดนางให้อีกสามวันเขาจะกลับมาใหม่ บิดาของนางรับปากว่าจะบอกนางให้แต่ไม่รับปากว่านางจะว่างไหม  บางวันบางครั้งนางกลับมาถึงจวนมืดค่ำจนเขาพาหลานนอนหลับไปแล้ว   ซึ่งนายอำเภอเองจึงบอกว่าจะให้คนนำใบนัดเจอนางมาให้ก่อนล่วงหน้าก็ได้ขอรับนายท่านฟาง

ก่อนที่เขาจะเดินทางกลับไปที่จวนของตัวเองแบบไม่พอใจเท่าไรที่นางไม่เห็นความสำคัญของเขาที่อุตสามาหาแม่หม้ายอย่างนาง ถ้าไม่คิดว่านางสวยกับร่ำรวยที่สุดเขาไม่เสียเวลามาอย่างแน่นอน แต่พอคิดเห็นใบหน้าหวานหยาดเยิ้มของนางเขากับตัดใจไม่ได้อยากคอบครองนางในเร็ววันยิ่งนัก  ถ้าท่านอ๋องรู้ความคิดสกปกของนายอำเภอเขาคงจะตัดหัวมันทันทีอย่างไม่ต้องรอให้ถึงวันที่นัดกันไว้กับสหายทั้งสองคนของพระชายาแล้วละ