ถ้าอยากเป็นคนโปรดของคุณ...ต้องทำยังไงครับ" "แช่น้ำนะครับ เดี๋ยวผมรอข้างนอก" เขาก้มหน้าไม่กล้ามองเรือนร่างเย้ายวนขาวโพลน กำลังจะผละออกมาแต่มือเล็กกลับเอื้อมคว้ามือเขาเอาไว้ไม่ยอมให้จากไปไหน "ยะ อย่า ดิน อย่าไป ฉันกลัว" เขาถอนหายใจพรืด ทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าบนพื้น เอนหลังพิงอ่างอาบน้ำโดยที่มือใหญ่ยังกุมมือเล็กเอาไว้แน่น "คุณรู้ไหมคุณปาย ว่านายมาวินนั่นวางยาคุณ" "จริงเหรอ" "ครับ มันวางยาคุณจริง ๆ ไม่งั้นคุณจะอยู่ในสภาพนี้เหรอ คุณไม่ได้เมาไวน์ แต่คุณเมายา ดีที่มันใส่ให้คุณไม่เยอะ คงอยากให้คุณตอบสนองมันอย่างสุดเหวี่ยงละมั้ง" "
Lihat lebih banyakเสียงรองเท้าส้นสูงแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอดังขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนประตูห้องทำงานของท่านประธานหนุ่มของบริษัทอธิพัฒน์โภคิน จำกัด (มหาชน) จะถูกเปิดออกอย่างแรงโดยไม่ได้ถูกเคาะแต่อย่างใด
“พี่แปง ปายไม่ยอม”
ปาแปง ปารเมศ อธิพัฒน์โภคิน ท่านประธานหนุ่มรูปหล่อหันมองน้องสาวในไส้ที่อายุห่างกันสี่ปี ผู้เอาแต่ใจตัวเองที่สุดจนไม่มีใครเอาอยู่ เขาถอนหายใจแล้วมองใบหน้างดงามนั้นก่อนจะส่ายหน้าระอา
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยยัยปาย”
ปาย ปราลี อธิพัฒน์โภคิน รองประธานสาวแสนสวยในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นรัดรูปสีดำคลุมทับด้วยเสื้อสูทสีแดงสีเดียวกับรองเท้าส้นสูงแบรนด์เนมที่กระทบพื้นเสียงดังเมื่อครู่ ใบหน้าเรียวรูปไข่ล้อมกรอบด้วยผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนตรงปลาย คิ้วถูกกันแต่งเป็นทรงสวยรับกับใบหน้า จมูกโด่งปลายเชิดรั้นบ่งบอกนิสัยเจ้าตัว ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดน่ามอง ดวงตากลมโตตกแต่งเครื่องสำอางสวยงามวาววับเอาเรื่อง
เธอเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจที่เห็นหนังสือมอบหมายหน้าที่งานใหม่วางอยู่บนโต๊ะแต่เช้า ไหนจะคำสั่งเปลี่ยนเลขานุการสายฟ้าแลบอีก
แม้เธอจะชินกับการเปลี่ยนเลขานุการบ่อย ๆ เพราะใช้งานลูกน้องไม่เคยทนเลยสักคนเนื่องจากนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ขี้วีน ขี้เหวี่ยง งี่เง่าและไม่มีเหตุผล ไหนจะไม่เอางานเอาการที่สุดผิดพี่น้องเพราะชอบปาร์ตี้สังสรรค์เป็นชีวิตจิตใจจนเสียงานเสียการหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งเปลี่ยนแปลงตามอำเภอใจ
และเหตุที่มาโวยวายอยู่กลางห้องของพี่ชายเพราะเขามีคำสั่งให้เธอรับผิดชอบโครงการคอนโดมิเนียมสุดหรูแห่งใหม่ใจกลางเมืองภูเก็ต แม้จะเป็นเมืองท่องเที่ยวแต่ก็ห่างไกลจากสังคมของเธอ
“จะให้ปายทำหน้าดี ๆ ได้ยังไงคะ ดูพี่สั่งงานปายสิ จะแกล้งกันหรือไง”
“พี่ไปแกล้งอะไรแก หืม”
แม้รู้อยู่แก่ใจว่าที่น้องสาววิ่งโร่มาออกงิ้วให้ดูถึงที่เพราะเรื่องอะไร แต่ขืนยอมรับก็จะถูกงอนแถมเธออาจนำเรื่องนี้ไปฟ้องปู่กับย่าหาว่าเขารังแกหลานรัก ซึ่งแน่นอนว่าปู่และย่าของเขาตามใจหลานสาวคนเล็กที่สุด แม้จะอายุเท่ากันกับหลานชายอีกคนอย่าง ปัณณ์ ปัณณธี อธิพัฒน์โภคิน แต่รายนั้นเอางานเอาการและมีภาวะผู้นำ ดูแลธุรกิจบริษัทผลิตละครแถมยังเป็นผู้กำกับการแสดงอนาคตไกล ต่างจากน้องสาวของเขาเสียเหลือเกิน ที่วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่น ปาร์ตี้ และขี้เกียจตัวเป็นขน
“พี่ไม่ต้องมาทำไก๋ ปายรู้ว่าพี่ตั้งใจแกล้งปาย ถึงส่งปายไปภูเก็ต”
“พี่ส่งแกไปอยู่ที่นั่นตลอดเวลาเสียที่ไหน แค่ไปรับผิดชอบตรวจงานเป็นครั้งคราว ที่มองโครงการนี้ให้ทำก็เพราะแกจะได้มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันเสียที เรียนจบกลับมาก็ไม่เห็นจะหยิบจับอะไร เที่ยวเล่นไปวัน ๆ”
“ก็ปายไม่ได้อยากทำนี่ พี่จะบังคับให้ปายมารับตำแหน่งบ้า ๆ นี่ทำไมก็ไม่รู้”
“นี่มันธุรกิจของครอบครัวเรา ถ้าแกไม่ทำแล้วใครจะทำ พี่น้องทุกคนเขาก็มีงานให้รับผิดชอบกันหมด แต่ละคนทำงานหนักกว่าแกทั้งนั้น ไม่เห็นมีใครบ่นหรือโยนงานที่ต้องรับผิดชอบให้คนอื่น”
เขาหมายถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาทุกคนที่มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบธุรกิจที่พ่อแม่สร้างขึ้น อย่างหมอน่านฟ้ากับเหนือเมฆ ก็รับผิดชอบโรงพยาบาลและบริษัทผลิตยาและขายอุปกรณ์ทางการแพทย์หลังจากขายธุรกิจกาสิโนทิ้ง ปุณณดา ปุณณิธิ ปัณณธี สามคนนี้รับผิดชอบธุรกิจบริษัทผลิตละครของคนเป็นพ่อจนเจริญรุ่งเรืองแตกยอดออกไปอีก ส่วนพี่สาวคนโตที่สุดอย่าง ปัณยตากับปัณจธร ก็รับผิดชอบโรงแรมในเครือของอธิพัฒน์โภคินทั้งหมด วิ่งรอกเดินทางไปมาแทบจะทั่วประเทศ ไม่เห็นมีใครบ่น มีแค่น้องสาวของเขาคนเดียวเท่านั้นที่ถูกตามใจและให้ท้ายจนเคยตัว
ใบหน้าสวยงามงอง้ำอีกเท่าตัวเมื่อพี่ชายพูดแทงใจดำ แต่เธอไม่ชอบถูกบังคับและไม่ชอบอยู่ในกรอบ เธอชอบใช้ชีวิตอิสระแบบสุดเหวี่ยงเท่านั้น แต่เห็นทีว่าคราวนี้จะต่อต้านไม่ได้เมื่อพ่อและแม่ก็เห็นดีเห็นงามและสนับสนุนพี่ชายให้ยัดเยียดงานมาให้เธอรับผิดชอบเพื่อดัดนิสัย
“ก็ปายยังไม่พร้อมนี่”
“ยัยปาย แกอายุสามสิบแล้ว เรียนจบปริญญาโทกลับมาก็หลายปี ถ้าแกไม่พร้อมตอนนี้แล้วจะไปพร้อมตอนไหน พี่ให้แกทำอะไรแกก็ไม่เอาสักอย่าง ลอยไปลอยมา วัน ๆ เอาแต่ปาร์ตี้”
“พอ ๆ ขี้บ่น ที่พี่จะให้ปายไปอยู่ภูเก็ตเพราะตั้งใจจับปายแยกจากกลุ่มเพื่อนใช่ไหม ปายรู้ทันพี่นะ”
“รู้ก็ดี”
“ทีพวกพี่ทุกคนยังปาร์ตี้ได้ มั่วผู้หญิง กินเหล้า ทำไมกับปายมาห้าม”
“แล้วพวกพี่มีใครเสียงานเสียการและไม่เอาถ่านอย่างแกสักคนไหม”
เธอถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดที่เถียงอะไรก็ไม่ชนะพี่ชายจอมเผด็จการสักอย่าง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับเขา แล้วถลึงตากลมโตใส่อย่างไม่คิดจะยอมแพ้
“ก็ใครมันจะไปถึกเหมือนพวกพี่ล่ะ เที่ยวจนดึกดื่น นอนกับผู้หญิงจนเกือบเช้า แต่ก็ยังมีแรงลุกมาทำงานไหว พวกพี่มันเป็นผีดิบ”
“เหอะ คิดจะเที่ยวก็ต้องรับผิดชอบงานให้ได้”
“ปายทำได้ ปายจะทำ”
“ไม่ต้อง มันหมดโอกาสของแกแล้ว พี่ให้โอกาสแกมากี่ปีแล้วยัยปาย ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่งั้นพี่จะสั่งระงับเงินเดือนแก”
“พี่แปง”
คนเป็นน้องเรียกชื่อพี่ชายเสียงหลง ก่อนจะเชิดใบหน้าสวยงามขึ้นอย่างถือดี เพราะต่อให้เธอไม่มีเงินเดือนหลักแสนที่ได้จากบริษัท แต่เธอก็มีเงินเก็บ มีทรัพย์สมบัติส่วนตัวมากมาย เดี๋ยวไปอ้อนของปู่กับย่าก็ได้มาอีกเยอะ
“ปายไม่สนหรอก”
“แล้วอย่าหวังจะไปอ้อนปู่กับย่าอีก ตอนนี้แม้แต่ปู่กับย่าก็เห็นด้วยกับพี่”
“ไม่จริง”
“จริงสิ คิดว่าพี่ทำอะไรโดยพลการหรือไง เรื่องพวกนี้พ่อแม่ปู่ย่าก็เห็นด้วย”
เขานำเรื่องนี้ไปปรึกษาผู้ใหญ่เพราะอยากดัดนิสัยน้องสาวให้รู้จักความรับผิดชอบ ตอนแรกปู่กับย่าก็ไม่เห็นด้วยที่จะส่งหลานรักของท่านไปรับผิดชอบงานไกลถึงภูเก็ต แม้จะไปเพียงตรวจงานแค่ไม่กี่ครั้งตลอดทั้งโครงการก็ตามที
แต่ทั้งเขาและพ่อแม่ต่างก็ไม่มีใครยอมให้ปู่ย่าตามใจเด็กดื้ออีกแล้ว จึงร่ายยาวพฤติกรรมของหลานสาวสุดที่รักให้ฟังจนคนแก่ทั้งสองหน้าซีด ยินยอมให้เขามอบหมายงานนี้ให้เธอรับผิดชอบ
“ไม่จริง”
“โทรถามสิ ตอนนี้เลย พี่จะนั่งฟัง”
อย่ามาท้าเธอนะ คิดว่าเธอไม่กล้าโทรสอบถามความจริงหรือ เธอนี่ล่ะจะแสดงให้ดูว่าใครกันแน่ที่เป็นหลานรัก
คนตัวบางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วกดโทรหาตัวช่วยทั้งสองทันที
“ปู่คะ พี่แปงบังคับให้ปายไปดูแลโครงการคอนโดที่ภูเก็ต พี่แปงแกล้งปาย แถมยังโกหกปายด้วยว่าปู่กับย่าก็เห็นด้วยที่จะส่งปายไปลำบาก”
เสียงออดอ้อนดังตามสายทำให้คนเป็นปู่ถอนหายใจด้วยความสงสาร แต่ในเมื่อให้อำนาจการบริหารทุกอย่างกับลูกและหลานชายไปแล้ว เรื่องภายในบริษัทเขาไม่อยากก้าวล่วง แถมครั้งนี้ยังเพื่อทำให้หลานสาวของเขาห่างจากกลุ่มเซเลบคนดังนักเที่ยว ถ้าจะมีอะไรดีขึ้นเขาก็ควรใจแข็ง
“ปู่รู้แล้ว เรื่องนี้ปู่เห็นด้วยกับพี่เขานะ ปายจะได้ทำงานเก่ง ๆ ต่อไปจะได้ช่วยพี่เขาบริหารบริษัทเราให้เจริญก้าวหน้า มีลูกก็จะได้สอนงานลูกได้อย่างภาคภูมิใจ”
คนตัวบางหน้างอง้ำที่ตัวช่วยสุดท้ายเป็นพวกเดียวกันกับพี่ชายตนเสียแล้ว
“ปายไม่อยากไปนี่คะ ให้ปายทำโครงการในกรุงเทพฯ ก็ได้ ทำไมต้องส่งปายไปที่ภูเก็ตด้วย ขืนพี่แปงทำอย่างนี้ อย่าหวังว่าปายจะมีลูกเลยค่ะปู่ แค่มีแฟนจะหาจากที่ไหน ดูพี่หยาสิคะ เพิ่งได้แต่งงาน ทำแต่งานหมกตัวอยู่แต่ภูเก็ตจนอายุปูนนี้ ปายไม่อยากเป็นแบบนั้นนะคะ”
“แล้วปายจะหาแฟนจากพวกในงานปาร์ตี้ของปายเหรอ ปู่ไม่เอานะ พวกหยิบโหย่ง เอาแต่กินเหล้ามั่วผู้หญิง”
“ปู่คะ ปายเลือกนะคะ ไม่ได้คว้าใครก็ได้มาเป็นแฟน ผู้ชายพวกนั้นจีบปายติดที่ไหนกันคะ”
ถึงเธอจะชอบปาร์ตี้ ชอบดื่ม ชอบเต้นรำ และชอบชีวิตอิสระ แต่เธอก็ไม่โง่พอจะเอาตัวเข้าไปเกลือกกลั้วกับผู้ชายไม่ได้เรื่องแบบนั้นเด็ดขาด เธอถึงยังโสดอยู่จนถึงอายุสามสิบปีนี่ไง
“แต่ถึงอย่างไรปู่กับย่าก็อยากให้ปายห่างจากพวกนั้นเสียที ไปทำงานตามที่พี่เขาสั่งเถอะลูก งานเสร็จแล้วจะได้กลับมากรุงเทพฯ”
“ปู่”
“อย่างอแง ตั้งใจทำงานด้วย แล้ววันนี้ก็รีบกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน ปู่จัดงานเลี้ยงต้อนรับดินเอาไว้”
“ค่ะ ปู่”
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เธอหงุดหงิดจนต้องถ่อมาหาพี่ชายถึงห้อง เพราะเขาสั่งปลดเลขานุการของเธอไปทำหน้าที่อื่น แล้วแต่งตั้งให้เด็กในบ้านที่ถูกส่งไปร่ำเรียนถึงต่างประเทศมาทำหน้าที่นั้นแทน
“ชัดเจนแล้วนะ ไป กลับไปทำงาน เย็นนี้ก็รีบกลับบ้านให้ทันงานเลี้ยง”
“อีกเรื่องค่ะ พี่แปงสั่งปลดเลขาของปายทำไม”
ใบหน้าสวยเอาเรื่อง เรื่องอื่นยังพอยอมได้ แต่เรื่องนี้เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด เพราะเลขานุการคนนี้ดีที่สุด ทำงานแทนเธอได้ทุกอย่าง แถมยังคอยหาทางหนีทีไล่ด้วยการรายงานสถานการณ์ให้เธอหลบหลีกงานได้อย่างแยบยล เป็นเพียงคนเดียวที่ทำตามคำสั่งของเธอโดยไม่สนใจคำสั่งของท่านประธานแม้แต่น้อย
“ยังต้องถามอีกเหรอ ว่าทำไม”
“ปายต้องการเลขา ไม่มีเลขาจะให้ปายทำงานได้ยังไง เอาคุณน้อยกลับคืนมาเดี๋ยวนี้นะคะ”
“พรุ่งนี้ปายก็มีเลขาแล้ว”
“นายดินน่ะหรือ”
“ใช่”
“ไอ้ลูกเป็ดนั่นจะมาช่วยงานอะไรปายได้คะ วัน ๆ เอาแต่เดินตามปายต้อย ๆ ทั้งเอ๋อ ทั้งอ่อนแออย่างกับอะไร มีชีวิตรอดมาได้ก็เพราะปายช่วยเอาไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ พี่จะให้เด็กนั่นมาดูแลปายหรือจะให้ปายรับภาระมาดูแลเพิ่มคะ ตัวปัญหาชัด ๆ”
เธอหลับตาลงช้า ๆ เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เปิดน้ำฝักบัวรินรดคนตัวบางที่ร่างกายสั่นระริก มือใหญ่ร้อนผ่าวอีกข้างควักน้ำขึ้นรินรดไล่ขาวเนียนแล้วบีบนวดลงไปเบา ๆแต่ทันทีที่สัมผัสร้อนรุ่มจากมือใหญ่แตะต้องลงมาบนผิวบอบบางขาวผ่อง ร่างงามก็ลืมตาแล้วถลาขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักแกร่งคนตัวโตเบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่แขนกลับโอบกอดรอบเอวบางเอาไว้แทนที่จะผลักไส“คุณปาย”เขาเรียกเธอเสียงแหบพร่า หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก ไม่รู้ว่าควรจัดการกับร่างบางตรงหน้าอย่างไรดีดวงตากลมมองสบกับเขานิ่งนาน ก่อนจะโผไปประกบปากบดจูบเขาอย่างสะเปะสะปะราวกับคนไร้ประสบการณ์ดวงตาคมกริบที่เบิกกว้างอยู่แล้วเบิกขึ้นอีกเท่าตัว สัมผัสไม่ประสาทำเอาหัวใจแกร่งอุ่นวาบไปทั้งดวง เขาค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ แล้วสอดมือขึ้นประคองท้ายทอยเล็กก่อนจะเอียงหน้าบดจูบเธออย่างเร่าร้อน ให้เธอรู้ว่าการจูบที่แท้จริงเขาทำกันอย่างไรเสียงหวานหลุดออกมาจากลำคอบ่งบอกถึงความพึงพอใจในสัมผัสชั้นครู ลิ้นใหญ่สอดแทรกเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กแล้วดูดดึงมันหนักเบาสลับกันจนเธอหัวหมุนเคว้ง ค่อย ๆ แลบลิ้นออกมาให้เขาดูดดึงได้อย่างถึงแก่นความน่ารักของเธอทำเอาเขาครางฮือในล
“ปาย เป็นอะไรครับ”มือใหญ่ร้อนผ่าวแตะลงบนต้นแขนบอบบาง เธอสะดุ้งเฮือกแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างยากที่จะห้าม“อืม ปายร้อนค่ะ ไวน์ยี่ห้อนี้แรงจังเลยนะคะ”มาวินยื่นหน้ามาจูบที่บ่าข้างนั้นแล้วรั้งเอวบางเข้าหาตัว แต่คนที่กำลังรู้สึกร้อนวูบวาบกลับใช้มือยันอกแกร่งเพื่อขืนร่างเอาไว้ไม่ให้เขากอดได้ง่าย ๆ“คุณจะทำอะไรคะ มาวิน”“ที่รักครับ ผมรักปายนะ ขอกอดหน่อยไม่ได้หรือครับ ปายเองก็รู้สึกดีกับผมไม่ใช่หรือ เห็นไหมว่าปายไม่ได้รังเกียจ”“อื้อ ไม่ค่ะ ปล่อยปาย”เธอพยายามขืนแรงเอาไว้ แม้จะยากเย็นเพราะตอนนี้ร่างกายไม่รักดีของเธอมันสั่นระริก เอาแต่อยากจะเข้าหาเขาจนเธอนึกแปลกใจแต่เพียงชั่ววินาทีร่างงามก็ลอยหวือขึ้นมายืนในอ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก“ดิน”“เฮ้ย แกเป็นใครวะ ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ”“ใครแฟนคุณ”“ก็ผู้หญิงที่แกกอดอยู่นี่ไง ถ้าไม่ปล่อยมีเรื่องแน่”“ผมก็อยากจะมีเรื่องมากเหมือนกัน อยากรู้นักว่าพ่อและพี่ชายของคุณปายจะว่ายังไง”มาวินเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ผู้ชายคนนี้รู้จักปราลี แต่เรื่องอะไรที่เขาจะยอมให้มันชุบมือเปิดผู้หญิงที่กำล
“มองหน้าฉันทำไม ไอ้ลูกเป็ด อย่าบอกนะว่าฉันสวย”คนตัวโตถอนหายใจพรืด หันกลับมามองหน้าเธอด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกราวกับเรื่องที่เธอพูดมันไร้สาระสิ้นดี“คุณปายสวยจริงครับ แต่ผมไม่ได้มองคุณปาย ผมมองว่าคุณจะตั้งใจทำงานมากแค่ไหนต่างหาก อย่าลืมสิครับว่าผมมีหน้าที่มาทำอะไรในห้องนี้”“นี่พี่แปงส่งนายมาเป็นผู้ช่วยฉันหรือส่งนายมาจับผิดฉันกันแน่”“ก็ทั้งสองอย่างครับ ถ้ารู้อย่างนี้แล้วก็ช่วยทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยนะครับคุณปาย”“ไอ้เด็กบ้า”“ผมไม่เด็กแล้วนะครับ ผมโตแล้วคุณปายก็รู้”ดวงตาคมวาบขึ้นราวกับมีลูกไฟถูกจุดก่อนจะมอดดับลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงกระนั้นคนตัวบางที่จ้องตาเขาอยู่ก็ทันได้เห็นความประหม่าเกิดขึ้นทันทีเพราะแววตาแบบนั้นมันทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าดูหล่อเหลาอย่างร้ายกาจจนหัวใจดวงน้อยเต้นกระตุก“พูดมาก จะอ่านก็เอาไปอ่านสิ ฉันจะได้เซ็นสักที”เธอยื่นแฟ้มให้เขาอย่างกระแทกกระทั้น เมื่อเขารับไปเปิดอ่าน เธอก็โทรหาผู้ชายที่เธอเพิ่งเบี้ยวนัดไปเมื่อวาน“ยุ่งอยู่ไหมคะวิน”ชื่อที่หลุดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดทำเอาแผ่นดินชะงักสายตาที่กำลังไล่อ่านรายละเอียด สมาธิถูกทำลายทันที“ไม่ยุ่งเลยครับ ปายมีอะ
“ฮือ ฮือ คุณปาย”ภาพความทรงจำในสมองไหลเวียนเข้ามาเป็นฉาก ๆ แผ่นดินในวัยห้าขวบที่สูญเสียบิดาไปอย่างไม่มีวันกลับหลังจากที่เสียมารดาไปด้วยโรคร้ายไม่นาน นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในมุมมืดของห้องนอนในเรือนพักคนงานของบ้านอธิพัฒน์โภคินร่างบางของเด็กหญิงวัยเก้าขวบเดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ ก่อนจะนั่งลงรั้งร่างเล็กตัวสั่นเทาเข้ามากอดแนบอก“ไม่เป็นไรนะดิน คุณปายอยู่นี่”“พ่อของดิน...ฮึก ฮึก...พ่อของดิน...”“พ่อของดินไปพักผ่อนแล้ว แต่ดินไม่ต้องกลัว คุณปายกับครอบครัวจะดูแลดินเอง”“สัญญานะครับ”“สัญญาสิ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”มือเล็กเช็ดน้ำตาบนใบหน้ามอมแมม ก่อนหน้านี้เธอเข้าไปหาเขาในห้องนอนที่อยู่ข้างกันเพื่อดูว่าเขาจะยังร้องไห้อยู่หรือเปล่าหลังจากเสร็จงานศพของคนเป็นพ่อ แต่ก็พบเพียงห้องว่างเปล่าไร้เงาของคนตัวเล็กจึงเดินลงมาตามหาเขาที่ห้องนอนห้องเดิมในเรือนพักคนงาน ก็เจอเขากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าเวทนาในคืนนั้น เขากับเธอนอนกอดกันบนเตียงที่เขาเคยใช้นอนกับพ่อจนถึงเช้า และหลังจากนั้นมา แผ่นดินตัวน้อยก็เดินตามคุณปายต้อย ๆ ยอมเป็นลูกไล่และทาสผู้ซื่อสัตย์มาโดยตลอด ทั้งยังเทิดทูนลูกสาวคนเล็กของเจ้าของบ้านจนส
ตอนที่ 5 คุณปายของผมร่างบางในชุดเดรสสูทกระโปรงจีบรอบตัวสีขาวแต่งกระดุมฉลุสีทองเดินหน้างอเข้ามาในห้องอาหารที่บัดนี้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนเธอนั่งลงประจำที่แล้วเริ่มกินอาหารเช้าของตัวเองไปเงียบ ๆ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองเด็กในบ้านเป็นระยะ แม้ว่าเขาจะยังไม่ยอมย้ายขึ้นมาอยู่บนตึกใหญ่ แต่ราศีหลานชายนอกไส้ของเจ้าของบ้านมันจับ รู้สึกหมั่นไส้เขาอย่างไรก็บอกไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนเธอออกจะเอ็นดูเขาด้วยซ้ำเพราะเขาเป็นลูกไล่และทาสผู้ซื่อสัตย์ให้เธอเสมอมา“วันนี้เริ่มงานวันแรก มีอะไรไม่เข้าใจก็ปรึกษาพี่แปงเขาได้นะดิน”“ครับ คุณผู้ชาย”ลูกสาวคนเล็กลอบเบะปากในความใจดีของพ่อที่นับวันจะจางหายไปจนหมด ถึงได้บีบบังคับจิตใจลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างเธอด้วยเหตุผลไม่เข้าท่าเช่นนี้“ปาย ให้ดินขับรถให้ ถ้าวันไหนต้องเดินทางต่างจังหวัดค่อยเอารถตู้ที่บ้านไป”“ค่ะพ่อ”เธอตอบรับอย่างว่าง่าย เพราะเถียงไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เดี๋ยวจะทะเลาะกันตั้งแต่เช้าเสียเปล่า ๆเมื่อกินข้าวเสร็จ เธอก็ส่งกุญแจรถยนต์คันหรูให้เขาแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งกอดอกไขว่ห้างที่เบาะด้านหลัง ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างน่ามันเขี้ยวแผ่นดินหัวเราะเบ
ปราลีถูกลากเข้ามานั่งในห้องสังสรรค์ของพวกหนุ่ม ๆ คนตัวบางทำหน้าเบื่อหน่าย ยกนาฬิกาข้อมือดูหลายครั้งแล้วถอนหายใจ พวกผู้ใหญ่แยกย้ายกันขึ้นไปพักผ่อนหมดแล้ว แต่พี่ชายเธอทุกคนยังไม่ยอมแยกย้ายกันไปไหน แถมยังไม่ยอมปล่อยให้เธอห่างสายตาด้วยกลัวว่าเธอจะแล่นออกไปหาผู้ชายถึงที่“ยัยปาย กับแกล้มหมด ออกไปเอาพวกขนมกับถั่วมาให้พวกพี่ที”ปารเมศใช้น้องสาวที่นั่งหน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลอง ปกติก็ไม่แสดงความเอาแต่ใจขนาดนี้ สงสัยเพราะไม่มีพี่สาวทั้งสองคนที่กำลังท้องและมีลูกอ่อน จึงอดที่จะงอแงไม่ได้“เดี๋ยวผมออกไปเอาให้เองครับคุณแปง”แผ่นดินขันอาสา เพราะเขาเป็นเพียงเด็กในบ้าน ควรจะเป็นคนรับใช้ดูแลเจ้านายทุกคนถึงจะถูก“ให้ยัยปายพาไปแล้วกันดิน”“ทำไมต้องให้ปายไปด้วยคะ ของแค่นั้นถือไม่ไหวหรือไง”“ดินออกจากบ้านเราไปสิบปีนะ เพิ่งกลับมาถึง อะไรอยู่ตรงไหนน้องมันจะจำได้ไหมล่ะ พี่ใช้ไปเอาของแค่นี้ทำหน้าหงิกหน้างอ ที่ผู้ชายให้ไปหาล่ะสู้ตาย”พี่ชายทุกคนขมวดคิ้วมองหน้าน้องสาวที่อายุเพียงสามสิบปี แต่มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาพัวพัน แถมยังดื้อดึงจนไม่มีใครเอาอยู่“ตกลงแกชอบหมอนั่นจริง ๆ หรือปาย พี่ว่ามันไม่โอเค”ปุณณิธิ พร
Komen