บทที่ 19

หลังจากเหตุการณ์ที่เข่อซิงเพิ่งปะทะกับหยางเฟยฮุ่ย เธอก็กลับมาที่จวนของตน นั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ และนึกถึงเรื่องราวในนิยายที่เธอได้อ่านไป ว่าตอนนี้เหตุการณ์ที่เธอพบ มันไปถึงจุดไหนของเรื่องและจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็พลันแวบขึ้นมาในหัว “น้ำท่วม!”

หลินเข่อซิงจำได้ชัดเจนว่า ในช่วงเวลานี้ของนิยายที่เธอเคยอ่านซึ่งเป็นกลางถึงปลายเดือนมีนาคม จะเกิดน้ำท่วมใหญ่ที่ทำให้เมืองนี้ตกอยู่ในความเดือดร้อน ชาวบ้านจำนวนมากต้องสูญเสียทรัพย์สินและบ้านเรือน ชีวิตของพวกเขาจะพลิกผันเพราะภัยพิบัติที่ไม่คาดคิด

“ถ้าข้าจำไม่ผิด อีกไม่เกิน 7 วันจะเกิดน้ำท่วม...นี่มันโอกาสของข้านี่นา!” เข่อซิงพึมพำกับตัวเอง

ในนิยาย เหตุการณ์นี้เป็นจุดที่ทำให้อวิ๋นเฟยหลงและกองทัพต้องลงมือช่วยชาวบ้าน ทว่านางเอกเดิมกลับไม่ได้มีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือเลย เพราะนางเพียงยืนอยู่ข้างๆ อย่างไร้พลัง แต่ตอนนี้ หลินเข่อซิงในฐานะผู้ที่รู้อนาคต จะไม่ยอมให้เรื่องราวเป็นแบบนั้น!

เธอตัดสินใจว่าจะใช้ความรู้จากโลกปัจจุบันเพื่อหาทางช่วยชาวบ้านก่อนที่น้ำท่วมใหญ่จะมาถึง ไม่เพียงแค่ลดความเสียหายที่อาจเกิดขึ้น แต่ยังทำให้เธอได้พิสูจน์ความสามารถและความกล้าหาญต่อหน้าอวิ๋นเฟยหลงอีกด้วย

วันรุ่งขึ้น หลินเข่อซิงรีบไปพบอวิ๋นเฟยหลงที่จวนของเขา แม้ว่าในใจจะเต้นแรง แต่เธอก็พยายามทำตัวมั่นใจ เมื่อเข้าไปในจวน นางเห็นอวิ๋นเฟยหลงกำลังตรวจดูเอกสารเกี่ยวกับงานราชการอยู่

“ท่านอวิ๋น ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับท่านเจ้าค่ะ” เข่อซิงพูดขึ้นโดยไม่รอช้า

อวิ๋นเฟยหลงเงยหน้ามองเธอด้วยความสงสัย “เรื่องสำคัญอะไร?”

หลินเข่อซิงสูดหายใจลึก “อีกไม่กี่วันจะเกิดน้ำท่วมใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านคงไม่เชื่อ แต่ข้า...ข้าแน่ใจว่ามันจะเกิดขึ้นในไม่เกิน 7 วัน และหากเราไม่เตรียมตัวไว้ล่วงหน้า เมืองนี้จะเสียหายหนัก ผู้คนล้มตาย เรือกสวนไร่นาเสียหาย”

อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาดูไม่มั่นใจนัก “เจ้าแน่ใจได้อย่างไร? ข่าวจากราชการยังไม่มีสัญญาณใดๆ ที่บ่งบอกว่าจะเกิดน้ำท่วม”

“ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ!” เข่อซิงตอบอย่างมั่นใจ “ข้าเคยเรียนรู้เรื่องสภาพอากาศและการเตรียมตัวป้องกันน้ำท่วม ข้าสังเกตเห็นสัญญาณหลายอย่าง เช่น ฝนที่ตกหนักหลายวันติดต่อกัน ระดับน้ำในแม่น้ำก็เริ่มสูงขึ้น ข้ารู้ว่าท่านอาจไม่เชื่อในตอนนี้ แต่เชื่อข้าสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ เราสามารถเริ่มเตรียมแผนการป้องกันล่วงหน้าได้ ถ้าเราทำตอนนี้ทัน ยังมีเวลาบรรเทาความเสียหายให้กับชาวบ้าน”

คำพูดของเข่อซิงทำให้อวิ๋นเฟยหลงต้องหยุดคิด เขาไม่เคยได้ยินคำเตือนที่ชัดเจนเช่นนี้มาก่อน แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความจริงจังในน้ำเสียงของเธอ

“แล้วเจ้าคิดว่าควรทำอย่างไร?” อวิ๋นเฟยหลงถาม พลางนั่งลงเพื่อฟังอย่างตั้งใจ

“ข้าเคยเห็นว่าในโลกข้า... เอ่อ ในบ้านข้า เขาใช้วิธีสร้างแนวกันน้ำชั่วคราว โดยใช้ทรายและกระสอบวางเรียงเป็นแนวเพื่อป้องกันน้ำไม่ให้ไหลเข้ามาในพื้นที่สำคัญ” เข่อซิงอธิบายอย่างรวดเร็ว “และเราควรให้ชาวบ้านขนของขึ้นที่สูง เตรียมพื้นที่อพยพให้พร้อม และถ้าเราช่วยกันเตือนพวกเขาให้ระวังล่วงหน้า ความเสียหายจะน้อยลงมาก”

อวิ๋นเฟยหลงเริ่มมองเข่อซิงด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ความตั้งใจและความเฉลียวฉลาดของเธอทำให้เขาเริ่มสนใจในตัวเธอยิ่งกว่าเดิม

“เจ้ามั่นใจมากจริงๆ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลงกว่าเดิม “ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นจริง ข้าคงต้องให้เจ้าช่วยวางแผนป้องกันกับข้า”

หลินเข่อซิงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “ท่านเชื่อข้าแล้วหรือเจ้าคะ?”

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า “ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ข้าจะให้เจ้าช่วยจัดการเรื่องนี้”

เช้าวันถัดมา

อากาศในเมืองดูเย็นลงเล็กน้อยหลังจากฝนตกหนักเมื่อช่วงเช้า แต่บรรยากาศกลับอึดอัดเล็กน้อย เพราะชาวบ้านเริ่มกังวลใจกับข่าวการคาดการณ์ว่าน้ำอาจท่วมในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เสียงพูดคุยของชาวบ้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งความหวาดกลัวและความสงสัยว่าใครจะเข้ามาช่วยเหลือ

“ข้าไม่คิดว่าเราจะรอดจากภัยครั้งนี้หรอก น้ำท่วมครั้งนี้คงหนักมากแน่ๆ” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดกับเพื่อนบ้านด้วยน้ำเสียงเครียดๆ

ขณะที่ชาวบ้านเริ่มรวมตัวกันด้วยความกังวล หลินเข่อซิงและอวิ๋นเฟยหลงเดินตรวจตราไปตามแนวฝั่งแม่น้ำ พร้อมกับกลุ่มทหารและข้าราชการท้องถิ่น นางกวาดตามองสภาพพื้นที่ที่ค่อนข้างต่ำใกล้แม่น้ำซึ่งคาดว่าจะถูกน้ำท่วมถ้าไม่เตรียมการให้ดี

หลินเข่อซิงหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับกลุ่มคนที่รับหน้าที่ดูแลชาวบ้าน “พวกท่าน เราต้องเตรียมแนวป้องกันน้ำท่วมให้พร้อมมากกว่านี้ ข้าขอให้พวกท่านเริ่มนำกระสอบทรายมากองเรียงไว้ตามจุดที่ข้าชี้ และถ้าพื้นที่ใดต่ำเกินไป พวกท่านต้องหาวิธีเสริมสูงขึ้นอีก เราต้องป้องกันน้ำไม่ให้ทะลักเข้ามาได้”