บทที่ 13 (รีไรท์)

ณ ลานฝึกในจวนตระกูลอวิ๋น

เช้าวันนี้ หลินเข่อซิงมายืนอยู่กลางลานฝึกซ้อมของจวนอวิ๋น พร้อมกับความรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ พร้อมอ้าปากหาวหวอด ๆ อย่างไม่เกรงสายตาใคร เธอหันไปมอง อวิ๋นเฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างม้า ดวงตาคมของเขามองมาที่เธออย่างเรียบนิ่ง

"มาสายนะ"

แหม ก็เพราะไอ้คำพิลึกกึกกือที่นัดกันนั่นแหละ เธอจะรู้ไหมว่ามันคือตอนไหนกี่โมง ถ้าไม่ได้หลิงเฉินบอกล่ะก็ ไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจจะกำลังหลับอุตุอยู่บนเตียงนุ่มก็เป็นได้

ความคิดก็ส่วนคิด แต่สิ่งที่ออกจากปากของเธอกลับเป็น…

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะ!" เธอรีบคำนับเขาแล้วเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม

"ขึ้นม้า"

เธอกลืนน้ำลาย โอ๊ย! ฉันไม่เคยขี่ม้าจริง ๆ มาก่อนนะ! ถ้าตกลงไป นายจะช่วยฉันใช่ไหม!?

"เร็วเข้า" อวิ๋นเฟยหลงกล่าวเสียงเรียบ หลินเข่อซิงสะดุ้ง ก่อนจะพยายามปีนขึ้นม้า โอ๊ย! ทำไมมันยากแบบนี้!?

แต่ก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มลงไปก้นจ้ำเบ้านั้นเอง

หมับ!

มือแกร่งของอวิ๋นเฟยหลงจับแขนของเธอไว้แน่น ก่อนจะออกแรงดึงเธอขึ้นไปบนหลังม้า

พรึ่บ!

"...!!!"

เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่อยู่ใกล้มากเกินไป! ดวงตากลมกะพริบปริบ ๆ ก่อนจะพบว่า เธอกำลังนั่งอยู่บนม้าตัวเดียวกันกับเขาเหมือนเมื่อคราวก่อน แต่ครั้งนี้ต่างออกไปตรงที่อวิ๋นเฟยหลงนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเธอ

"...!!!"

เธออ้าปากพะงาบ ๆ "เอ่อ...คุณชายเหตุใดต้องให้ข้านั่งม้าตัวเดียวกับท่านด้วย แยกกันนั่งคนละตัวจะดีกว่าไหม?"

"เจ้าขี่ม้าเป็นแล้ว?" หางเสียงของเขาขึ้นสูงนิด ๆ แม้ไม่เห็นหน้าแต่หลินเข่อซิงก็นึกใบหน้าตอนนี้ของชายหนุ่มออก

"แล้วท่านไม่สอนข้าก่อนหรือเจ้าคะ!?"

"ข้าก็กำลังสอนอยู่นี่อย่างไร"

"จับให้แน่นนะ"

เสียงทุ้มของอวิ๋นเฟยหลงดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้เป็นที่สุด

หลินเข่อซิงใช้สองมือเล็กรีบจับสายบังเหียนไว้แน่น ในขณะที่อวิ๋นเฟยหลงมองคนตัวเล็กที่นั่งข้างหน้าเขาด้วยแววตาที่อ่อนลง เขายื่นมือขวาออกไปกดศีรษะหญิงสาวให้ลดต่ำ แต่มีหรือคนตัวเล็กจะยอม หลินเข่อซิงกันขวับมามองเขาก่อนส่งสายตากราดเกรี้ยวมาให้

แต่มีหรือที่แม่ทัพหนุ่มอย่างอวิ๋นเฟยหลงจะเกรงกลัว สองมือแข็งแรงยื่นออกมาจับสายบังเหียนด้วยเช่นกัน หากใครมาเห็นเข้าคงได้พากันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกแน่ ๆ เพราะท่าทางตอนนี้ราวกับชายสูงศักดิ์โอบกอดหญิงงามด้วยความรักใคร่ พากันควบขี่ม้าตัวเดียวกันด้วยความสุขเหลือแสน

ตึก! ตึก! ตึก!

ม้าเริ่มเคลื่อนที่ออกไปอย่างช้า ๆ

"เจ้าเคยขี่ม้าหรือไม่?" อวิ๋นเฟยหลงถาม

"เอ่อ... ไม่เคยเจ้าค่ะ"

"เข้าใจแล้ว"

‘เดี๋ยวนะ! นายเข้าใจแล้วแต่ทำไมนายยังควบม้าต่อไปเรื่อย ๆ เล่า! ฉันยังตั้งตัวไม่ทันเลยนะ!’ เธอรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อแข็งแกร่งของเขาที่ขยับตามจังหวะของม้า ‘โอ๊ย! ทำไมฉันต้องสังเกตอะไรแบบนี้ด้วย!? หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะหลินเข่อซิง!’

"ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตกม้าแน่"ริมฝีปากของเขาแตะชิดริมใบหูเล็กของหลินเข่อซิงโดยไม่ตั้งใจ ‘อวิ๋นเฟยหลงพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไง!? นายไม่รู้เหรอว่าคำพูดแบบนี้มันทำให้ใจฉันเต้นแรงมากเลยนะ!?’

แค่ริมฝีปากเขาแตะโดนเพียงแผ่วเบา หลินเข่อซิงก็สะท้านไปทั้งกาย ขนลุกไปทั้งตัว ‘ใจเย็น ๆ นะ ใจเย็นไว้ ฮึบ!’

ขณะที่หลินเข่อซิงกำลังพยายามควบคุมสติของตัวเอง เสียงหัวเราะเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านข้าง เมื่อหันไปมองก็เห็นสาวใช้ตัวน้อยคนสนิทของหลินเข่อซิง อย่างหลิงเฉินกำลังลอบมองมาที่เธอกับชายหนุ่มเป็นระยะ ๆ

แม้จะอยู่ในระยะไกลขนาดนี้ แต่เธอก็นึกภาพออกว่าแววตาของหลิงเฉินเป็นอย่างไร คงจะล้อเลียนเธอเป็นแน่

"ดูเหมือนคุณหนูของเราจะมีความก้าวหน้าทางความสัมพันธ์เร็วกว่าที่ข้าคิดไว้นะ” หลิงเฉินพูดคุยกับบ่าวในจวนที่กำลังตัดแต่งและรดน้ำให้เหล่าไม้ดอกอยู่ไม่ไกล

“ข้านึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นคุณชายมีเรื่องมงคลกับเขาเสียแล้ว ได้เห็นเช่นนี้ก็อุ่นใจไปโข” บ่าวหญิงที่ดูจะอาวุโสกว่าใครในที่นั้นเอ่ยขึ้น

“ข้าก็เช่นกัน แม้แต่คุณหนูหยางที่เข้าออกจวนนี้บ่อย ๆ เสียรองเท้าแทบสึก ยังไม่ได้รับความใส่ใจจากคุณชายเช่นนี้เลย”

บ่าวหญิงที่อ่อนวัยกว่าเอ่ยสนับสนุนขึ้น

“เห็นที ตำแหน่งนายหญิงของจวนนี้คงไม่ว่างเสียแล้ว” หลิงเฉินเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางมองไปยังเจ้านายทั้งสองที่ควบขี่ม้าด้วยกันอย่างสนุกสนาน

ความชิดใกล้กันเช่นนี้ ไม่เพียงทำให้หลินเข่อซิงเกิดอาการหวั่นไหว แม้แต่อวิ๋นเฟยหลงเองก็รู้สึกเช่นกัน ยามที่ม้าลดความเร็วลงกลายเป็นเหยาะย่างช้า ๆ ลมพัดโชยมาพาเอาเรือนผมนุ่มสลวยที่ถูกมัดไว้เป็นหางม้าสูงลอยมาสัมผัสกับใบหน้าชายหนุ่ม ทำเอาเขาเผลอสูดลมหายใจเข้าไปเนิ่นนานกว่าปกติโดยไม่รู้ตัว

‘ผมนาง... มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ'

และที่สำคัญกว่านั้นทำไมข้าถึงไม่ได้รำคาญการอยู่ใกล้นางเลย...?

อวิ๋นเฟยหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร

…….

หลังจากการฝึกขี่ม้า หลินเข่อซิงกลับมานั่งพักที่ศาลาในสวน ด้วยสภาพที่แทบจะหมดแรง

‘โอ๊ย! ฉันแค่ฝึกขี่ม้า ทำไมมันเหนื่อยเหมือนออกรบเลยล่ะ!?’

หลิงเฉินยื่นน้ำชาให้เธอพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "คุณหนู ข้าคิดว่าท่านน่าจะเรียนรู้ได้เร็วขึ้น ถ้าได้ฝึกกับคุณชายทุกวันนะเจ้าคะ"

"...!!!"

หลินเข่อซิงสำลักชาแทบพ่นออกมา ‘โอ๊ย! นี่หลิงเฉินคิดว่าฉันอยากใกล้ชิดอีตาก้อนหินนี่ทุกวันรึไง!?’

เธอรีบโบกมือปฏิเสธ "ข้าไม่ไหวแล้ว! พอแค่นี้เถอะ!"

ขณะที่หลินเข่อซิงนั่งพักอยู่ในสวน อวิ๋นเฟยหลงกลับเดินกลับไปที่เรือนของตัวเองด้วยสีหน้าครุ่นคิด

เขานั่งลงพลางเทน้ำชาลงในถ้วย แต่กลับไม่ได้ยกขึ้นดื่ม

‘ทำไมข้าถึงนึกถึงนางอยู่ได้...?’

แต่พอเขาหลับตา...ภาพของหลินเข่อซิงที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็ปรากฏขึ้นมาในหัว ริมฝีปากของนางที่เม้มแน่นด้วยความประหม่า เสียงหัวเราะคิกคักของนางตอนที่ม้าควบเร็วขึ้น...

"..."

อวิ๋นเฟยหลงขมวดคิ้ว ‘บัดซบ เหตุใดข้าถึงนึกถึงเรื่องพวกนี้!?’เขาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ...แต่ทันทีที่ชาสัมผัสลิ้นเขาก็สำลักแทบพ่นออกมา!

"...!?"

น้ำชาร้อนจัดลวกลิ้นเขาแล้ว เขาขมวดคิ้วแน่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่!?