บทที่ 13

หลังจากการปะทะคารมกับหลินเข่อซิง หยางเฟยฮุ่ยเดินจากไปด้วยความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ความพ่ายแพ้ในการปะทะคารมกันทำให้นางยิ่งรู้สึกเสียหน้า นางจะไม่ยอมปล่อยให้หลินเข่อซิงเดินลอยนวลไปโดยไม่ได้รับบทเรียน นางคิดแผนการร้ายในหัวทันที

นางกระซิบสั่งการกับสาวใช้คนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆ “ไปจัดการตามที่ข้าบอก แล้วทำให้แนบเนียนที่สุด อย่าให้ใครสงสัย ข้าไม่ต้องการความผิดพลาด เข้าใจหรือไม่?”

สาวใช้พยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะรีบเดินออกไปเตรียมการตามแผน หยางเฟยฮุ่ยมองตามด้วยรอยยิ้มเย็น นางรู้ดีว่าแผนนี้จะทำให้หลินเข่อซิงต้องอับอายขายหน้าแน่ๆ

ในขณะที่หลินเข่อซิงกำลังพูดคุยกับหลิงเฉิน สาวใช้จากจวนป๋อก็เข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มสุภาพ “คุณหนูหลินเจ้าคะ คุณหนูใหญ่จวนป๋ออยากเชิญท่านไปดูสมบัติล้ำค่าที่เก็บไว้ในห้องลับเจ้าค่ะ ของพวกนี้มีเพียงคนพิเศษเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ดู”

หลินเข่อซิงเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอตอบรับคำเชิญนั้น “สมบัติล้ำค่า? ข้าสนใจนะ พาข้าไปสิ”

“ข้าจะไปกับท่านเจ้าค่ะ คุณหนู” หลิงเฉินรีบเสนอตัว แต่สาวใช้กลับโบกมืออย่างสุภาพ “ต้องขออภัยเจ้าค่ะ ห้องนั้นมีเพียงคุณหนูหลินที่ได้รับเชิญให้เข้าไป”

หลินเข่อซิงรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ แต่เธอก็อยากจะรู้นักว่า ใครจะเล่นลูกไม้อะไรกับนางอีก นางจะเล่นตามเกมส์ของคนผู้นั้นดูเสียหน่อย ว่าจะมีฝีมือสักแค่ไหน นางจึงหันไปพยักหน้าให้หลิงเฉิน “ไม่เป็นไร ข้าไปไม่นาน เดี๋ยวกลับมา”

สาวใช้พาหลินเข่อซิงมายังห้องลับที่อยู่ลึกเข้าไปในจวนป๋อ เมื่อประตูห้องเปิดออก สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเครื่องประดับและวัตถุโบราณมากมายวางเรียงรายอยู่ในตู้แก้ว หลอดไฟอ่อนสลัวสะท้อนแสงจากทองคำและอัญมณีต่างๆ ทำให้ห้องนี้ดูหรูหราและลึกลับในเวลาเดียวกัน

“เชิญท่านชมตามสบายเจ้าค่ะ” สาวใช้ยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ หลินเข่อซิงไม่ทันสังเกตว่าเมื่อเธอเข้ามาแล้ว ประตูก็ถูกล็อกจากด้านนอกอย่างเงียบเชียบ

ขณะที่หลินเข่อซิงกำลังเดินสำรวจห้อง รู้สึกถึงบรรยากาศที่เริ่มหนักอึ้งขึ้น เธอเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ เมื่อเดินกลับไปที่ประตูแล้วพบว่ามันถูกล็อก เธอพยายามเปิดมันอย่างเบามือแต่ไม่สำเร็จ

“นี่มันกับดักชัดๆ” หลินเข่อซิงพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเธอเริ่มสอดส่องหาทางออกอื่น แต่ห้องนี้มีเพียงประตูเดียว ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดังขึ้นด้านนอก พร้อมกับเสียงของหยางเฟยฮุ่ยที่คุ้นเคย

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง และหยางเฟยฮุ่ยก็ก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มเยาะ ด้านหลังของเธอมีคนในจวนรวมถึงคุณหนูหลายคนที่ยืนมองหลินเข่อซิงด้วยสายตาสงสัย

“เจ้ามาทำอะไรในห้องนี้ หลินเข่อซิง?” หยางเฟยฮุ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ห้องนี้มีเพียงคนในตระกูลป๋อเท่านั้นที่ได้รับอนุญาต เจ้า...หรือว่าเจ้าเข้ามาขโมยของล้ำค่าเหล่านี้?”

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นท่ามกลางคนที่ยืนมอง หลายคนเริ่มวิจารณ์กันว่า ทำไมหลินเข่อซิงถึงอยู่ในห้องลับนี้ได้

“ข้าไม่ได้ขโมยอะไร” หลินเข่อซิงตอบกลับอย่างมั่นคง “ข้าถูกพามาที่นี่โดยสาวใช้คนหนึ่ง และนางบอกว่าข้าได้รับเชิญให้มาดูของล้ำค่าพวกนี้”

หยางเฟยฮุ่ยหัวเราะเยาะ “สาวใช้ที่เจ้าพูดถึงล่ะ? ข้าไม่เห็นมีใครสักคน...หรือว่าเจ้าแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง?”

หลินเข่อซิงหันมองไปรอบๆ แต่สาวใช้คนนั้นกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทำให้เธอไม่มีพยานบุคคลที่จะยืนยันเรื่องที่เธอพูด

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเรื่อยๆ “หรือคุณหนูหลินจะขโมยจริงๆ?”

“นั่นน่ะสิ ไม่นึกเลยว่านางจะเป็นคนเช่นนี้”

“เฮอะ คุณหนูตระกูลผู้ดีอะไร นี่มันนางบ้านนอกชัดๆ ทำราวกับไม่เคยเห็นของล้ำค่า”

เสียงซุบซิบนินทามีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

หลินเข่อซิงรู้สึกถึงความกดดันที่มากขึ้นทุกที เธอถูกล้อมรอบด้วยสายตาที่สงสัยและการกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐาน แต่เธอยังคงรักษาความสงบไว้ในใจ เธอรู้ว่าการปล่อยให้อารมณ์พาไปจะทำให้สถานการณ์แย่ลง

ทันใดนั้นเอง แววตาของเธอเป็นประกายขึ้น หลินเข่อซิงมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะใช้ความเฉลียวฉลาดของตัวเองเพื่อหาทางออกจากสถานการณ์นี้

“เจ้าบอกว่าข้ามีเจตนาจะขโมยของล้ำค่าเหล่านี้ใช่ไหม?” หลินเข่อซิงถามหยางเฟยฮุ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “งั้นข้าจะให้ทุกคนตรวจสอบดูว่าของในห้องนี้มีสิ่งใดหายไปหรือไม่ ตรวจสอบเดี๋ยวนี้เลย”

คำพูดของหลินเข่อซิงทำให้ทุกคนชะงัก หยางเฟยฮุ่ยหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางไม่ได้คาดหวังว่าหลินเข่อซิงจะมีท่าทีเยือกเย็นเช่นนี้

“ตรวจสอบเลยๆ”

“นั่นสิ นางแค่ทำท่ามั่นใจไปอย่างนั้นเอง ตรวจดูเลย”

หลายเสียงสนับสนุน

“ใช่... ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าของในห้องนี้หายไปหรือไม่” หลินเข่อซิงพูดต่อ “ถ้าทุกอย่างอยู่ครบ ไม่มีอะไรหายไป นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าข้าไม่มีเจตนาขโมย หรือแม้แต่แตะต้องของพวกนี้”

คนในจวนเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย คุณหนูใหญ่จวนป๋อจึงเรียกคนในจวนมาทำการตรวจสอบของในห้องอย่างละเอียด

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอการตรวจสอบ หลินเข่อซิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาของเธอสบกับหยางเฟยฮุ่ยที่ยืนนิ่งอยู่ นางรู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีหลักฐานสนับสนุนข้อกล่าวหา