บทที่ 14

ไม่ช้า คนที่ตรวจสอบเสร็จก็ประกาศออกมา “ไม่มีสิ่งใดหายไป ของทุกชิ้นอยู่ครบเจ้าค่ะ”

เสียงซุบซิบเงียบลงทันที สายตาของคนในจวนเริ่มหันไปทางหยางเฟยฮุ่ยแทน ใบหน้าของนางเริ่มซีดลงเล็กน้อย

หลินเข่อซิงยิ้มบางๆ “ดูเหมือนว่าข้าจะพูดความจริงมาตลอด ข้าไม่เคยคิดจะขโมยอะไร ข้าแค่ถูกพามาที่นี่เพื่อชมของล้ำค่าเท่านั้น... แต่ถ้าใครคิดจะใส่ร้ายข้า ก็คงต้องหาวิธีที่ดีกว่านี้”

แม้ว่าคนในจวนจะตรวจสอบของในห้องแล้วและไม่พบว่ามีอะไรหายไป แต่หยางเฟยฮุ่ยก็ยังไม่ยอมแพ้ นางกัดฟันแน่นและยิ้มเย็นออกมา “ก็แน่อยู่แล้ว... ของยังอยู่ครบ เพราะเจ้าโดนจับได้ก่อนน่ะสิ! หากไม่มีใครมาพบ เจ้าคงฉวยโอกาสขโมยไปแล้ว ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรหายไปบ้าง” หยางเฟยฮุ่ยกล่าวจบพลางยิ้มเย้ย ดูซิว่านางจะแก้ตัวยังไง ถึงจะผิดคาดที่ตอนแรกนางกล้าเถียงก็เถอะ

คำพูดของหยางเฟยฮุ่ยทำให้ผู้คนรอบข้างเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนมองไปทางหลินเข่อซิงด้วยสายตาที่สงสัย สถานการณ์เริ่มกลับมากดดันอีกครั้ง

หลินเข่อซิงรู้สึกถึงความกดดันจากสายตาของผู้คนรอบตัวที่จับจ้องมาที่เธอ แต่เธอพยายามไม่แสดงความวิตกกังวลออกมา แม้หยางเฟยฮุ่ยจะพยายามสร้างข้อกล่าวหาเพิ่ม เธอรู้ดีว่ายังมีวิธีที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้

เธอสูดหายใจลึกๆ และตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “คุณหนูหยางพูดเช่นนี้แปลว่าท่านไม่มีหลักฐานอื่นนอกจากข้อสันนิษฐานของท่านเองใช่ไหม? ข้าถูกพามาที่นี่ ไม่ได้พยายามขโมยอะไรเลย และถ้าท่านไม่มีหลักฐานว่าข้ามีเจตนาร้าย ท่านจะกล่าวหาข้าได้อย่างไร?”

หยางเฟยฮุ่ยกัดฟันเล็กน้อย นางพยายามหาทางทำให้หลินเข่อซิงต้องจนมุม แต่หลินเข่อซิงยังคงรักษาท่าทีสงบเหมือนเดิม นางจึงตอบกลับอย่างเย้ยหยัน “เจ้าบอกว่าเจ้าไม่มีเจตนาขโมยก็ได้ แต่ทุกคนในงานนี้รู้ว่าเจ้าถูกจับได้ในห้องนี้ เจ้าเข้าไปทำอะไรในนั้นกันแน่?”

หลินเข่อซิงหันมองไปรอบๆ และสังเกตเห็นว่าคนในงานเริ่มหันกลับมาจับตามองเธออีกครั้ง สถานการณ์กำลังกลับมาเป็นทางลบอีกครั้ง เธอต้องคิดหาทางออกที่แนบเนียนและใช้สติปัญญาเพื่อพลิกสถานการณ์นี้ให้ได้

ทันใดนั้นเอง แววตาของหลินเข่อซิงเป็นประกายขึ้นเมื่อคิดแผนบางอย่างได้ เธอยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผ่อนคลาย “คุณหนูหยาง ข้าต้องขอขอบคุณที่เจ้าช่างเป็นห่วงความปลอดภัยของสมบัติล้ำค่าเหล่านี้นัก แต่ในเมื่อตอนนี้ของยังอยู่ครบไม่มีอะไรหายไป ข้าคิดว่าควรให้ทุกคนได้รู้ว่าคนที่ถูกใส่ความควรได้รับโอกาสอธิบายตัวเอง”

เธอหันไปหาคุณหนูใหญ่จวนป๋อด้วยสีหน้ามั่นใจ “คุณหนูใหญ่ ข้าขอเรียนถามท่านว่า หากข้ามีเจตนาร้ายอย่างที่ถูกกล่าวหา ทำไมข้าถึงยังอยู่ในห้องนี้นานจนถูกพบ? หากข้ารู้ดีว่านี่เป็นห้องลับ และหากข้าคิดจะขโมยจริง ข้าย่อมมีเวลาเพียงพอที่จะออกไปก่อนถูกจับได้ ท่านว่าไหม? อีกอย่างข้าคงหาอะไรมาอำพรางใบหน้า หรือเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แต่ว่า ข้ากลับเปิดเผย และตอนพวกท่านเปิดประตูเข้ามา ไม่สังเกตหรือว่าประตูล็อคจากภายนอก”

คุณหนูใหญ่จวนป๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้น นางพยักหน้าเบาๆ “นั่นก็จริง หากเจ้ามีเจตนาร้าย เจ้าคงไม่มีท่าทีเช่นนี้ จริงสิ! เรื่องประตูเฟยฮุ่ยเป็นคนเปิด ข้าเลยไม่ได้สังเกต”

หลินเข่อซิงหันไปหาคนในงานด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “และถ้าข้าคิดจะขโมยของจริง ข้าจะเลือกขโมยจากสถานที่ที่มีคนเฝ้ามองอยู่ตลอดเช่นนี้ไปเพื่ออะไร? ข้ามีสติพอที่จะไม่ทำเรื่องโง่เขลาแบบนั้น”

คำพูดของหลินเข่อซิงเริ่มทำให้คนในงานเลี้ยงลังเล พวกเขาเริ่มเห็นถึงความสมเหตุสมผลในคำอธิบายของเธอ ขณะเดียวกัน หยางเฟยฮุ่ยเองก็เริ่มรู้สึกว่าคำกล่าวหาของเธอไม่มีน้ำหนักเอาเสียเลย

แต่หลินเข่อซิงยังไม่หยุด เธอยิ้มอย่างมั่นใจและพูดต่อ “และเพื่อให้ทุกอย่างกระจ่าง ข้าขอเสนอให้ตรวจค้นตัวข้าและห้องนี้อีกครั้งหนึ่ง หากพบสิ่งใดที่บ่งชี้ว่าข้ามีเจตนาขโมยของ ข้ายินดีที่จะรับโทษ แต่หากไม่มี หยางเฟยฮุ่ยก็ควรจะรับผิดชอบต่อคำกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐาน!”

คนในงานเริ่มกระซิบกันเสียงดังขึ้น คุณหนูใหญ่จวนป๋อหันไปมองหยางเฟยฮุ่ยด้วยแววตาสงสัย “เจ้าเห็นด้วยหรือไม่ หยางเฟยฮุ่ย? ถ้าเราตรวจค้นอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วไม่พบหลักฐานใด เจ้าจะยอมรับความผิดพลาดของเจ้าเองหรือไม่?”

หยางเฟยฮุ่ยเริ่มหน้าซีด เธอไม่คิดว่าหลินเข่อซิงจะตอบโต้กลับมาได้อย่างเฉียบขาดเช่นนี้ หากยอมให้ตรวจค้นอีกครั้ง เธอจะไม่มีข้ออ้างใดๆ ที่จะกล่าวหาหลินเข่อซิงอีกต่อไป นางรู้ว่าถ้าปล่อยให้เรื่องดำเนินไปเช่นนี้ นางจะต้องเสียหน้าอย่างหนัก

หยางเฟยฮุ่ยพยายามเก็บอาการก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่น “ไม่จำเป็นหรอก... ข้าคิดว่าเราควรปล่อยเรื่องนี้ไป ข้าไม่ต้องการยืดเยื้อเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้อีกแล้ว”

หลินเข่อซิงยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหยางเฟยฮุ่ยพยายามหลบเลี่ยง แต่เธอก็ยังคงตอบกลับอย่างสุภาพ “เช่นนั้นก็ดี ข้าก็ไม่ต้องการให้เกิดความวุ่นวายไปมากกว่านี้ ข้าเพียงแต่หวังว่า...ในอนาคต ทุกคนจะระวังคำกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐานให้มากขึ้น”

คำพูดของหลินเข่อซิงทำให้ทุกคนในงานพยักหน้าเห็นด้วย หยางเฟยฮุ่ยได้แต่ยืนนิ่ง ไม่สามารถตอบโต้กลับได้อีก นางกัดฟันแน่นก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องด้วยความโกรธเคือง ส่วนหลินเข่อซิงก็ยืนอยู่ท่ามกลางสายตาที่เริ่มชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและความมั่นใจของเธอ