Semua Bab ท่านประธานขาอย่าดุ: Bab 91 - Bab 100

“ซี๊ดดดด โอ้ว! ท่านขา อ่า” เสียงครางหวานแผ่วเบาเซ็กซี่ ขณะที่กลีบสาวอวบนุ่มถูกโลมเลียด้วยลิ้นร้อนอย่างไม่ปราณี แต่ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ ทว่าสร้างความหฤหรรษ์ชนิดที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน   “ท่านขาหยา อูยยยย อย่าเลียดุนักสิคะ หยาจะตายแล้ว” เธอเอ่ยปากบอกเสียงหวานกระเส่า จังหวะเดียวกันก็ลืมตาผงกศีรษะมองทุกการกระทำของเขาอย่างเร่าร้อน ก่อนจะเอื้อมมือไปกดศีรษะเขาไว้ แล้วแอ่นเด้งอัดกลีบเนื้อส่งเข้าปากร้อนๆ ที่กำลังดูดเลียคำโต เสียงร้องครวญครางดังออกมาเป็นระยะด้วยความเสียวซ่าน สั่นสะท้านแทบจะแตกเสียให้ได้ เธอกำลังจะคว้าจุดหมายเอาไว้ โดยที่เขาก็ไม่หยุดปรนเปรอ ยังคงก้มหน้าดูดเลียร่องรักและน้ำฉ่ำหวานที่ไหลออกมาไม่หยุด เนินนุ่มยังคงแอ่นเด้งขึ้นลงเป็นจังหวะ และร้องครางหนักกว่าครั้งแรก“ท่านขา... ซี๊ดดดด อ่า ตฤณขา หยาไม่ไหวแล้ว เสียว! โอ้ว! เสียวมากเลยค่ะ” เธอร้องครางด้วยความทรมานทั้งเม้มปากทั้งกัดฟันกดกลั้นอารมณ์ อีกทั้งยังหายใจหอบเหมือนจะขาดใจ ครั้นจะบอกให้พอมันก็น่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะปลายทางอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ชายสวมโม่งลากร่างของฐากูรกับลูกน้องแยกห้องกันอยู่ และมัดมือมัดเท้า ปิดปากเอาไว้เป็นอย่างดีไม่ให้หลุดหนีไปไหนได้ จังหวะเดียวกันนั้นเจ้านาย ผู้จ้างวานก็เดินเข้ามาสมทบ “ทำดีมาก พวกแกทำงานเร็วดีนี่” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดและความมืด“ไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้นะเนี่ย ไหนว่าไอ้หมอนี่มันเก่ง นักเลงเก่าไง ไหงให้ถูกอุ้มมาได้ง่ายๆ” นายจ้างคนเดิมบอก “เก่งแค่ไหนก็กลัวตายอยู่ดีครับนาย ปืนจ่อกบาลขนาดนี้เป็นใครก็ต้องยอม” “นี่เงินครึ่งหนึ่งเอาไปก่อน ถือว่าวันนี้ทำสำเร็จ พรุ่งนี้ได้ตัวใหญ่มาก็ เอาไปอีกครึ่ง” ชายหนุ่มส่งซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่ให้กับชายสวมโม่ง “ขอบคุณครับ” “ให้ลูกน้องของพวกเอ็งเปลี่ยนเวรกันเฝ้า อย่าให้คลาดสายตา ฉันจะให้ลูกน้องฉันผลัดเปลี่ยนกันมาอีกที” “ครับนาย” ชายสวมโม่งรับคำ แต่จังหวะเดียวกันนั้นฐากูรก็ค่อยๆ ขยับตัว ลืมตาขึ้นทีละนิดท่ามกลางความมืด เขาจำได้ว่าถูกอุ้มมา พอมอง รอบตัวให้ชัดกลับดูไม่ออกว่าที่นี่ที่ไหน แต่ตรงหน้า

“เหอะ! นี่มึงกำลังจะต่อรองขอชีวิตเหรอ” ประวิทย์ว่า“เปล่า กูแค่อยากถาม ทำแล้วได้อะไร ฆ่ากูแล้วได้อะไร เพราะถึงยังไงชื่อเสียงพวกมึงสองคนก็ป่นปี้อยู่ดี แถมจะได้เข้าคุกด้วย อยู่ด้วยกันยาวๆ ถึงกูตาย ทีมทนายกูก็ยังอยู่ไอ้น้อง” “หนอย! ไอ้สารเลว” อาทิตย์สบถอย่างเหลืออด“ฮ่าๆๆ เด็กเอ๊ยเด็กน้อย ต่อให้เรียกค่าไถ่ ให้สมกับค่าเสียหาย พวกลื้อยังไม่ทันได้เสวยสุขหรอก” ฐากูรจะตายอยู่แล้ว แทบลืมตาไม่ขึ้นแต่สามารถต่อปากต่อคำได้ “จะกลัวอะไร มีเงินซะอย่าง กูมีอีกหลายก๊อก แต่อยากได้ไอ้ที่มันเป็นส่วนของกู มึงทำกูเจ๊งโดยเฮียตฤณอยู่เบื้องหลัง ทั้งหมด” “หรือจะรอให้มึงทำเขาเจ๊งก่อนล่ะ” “พวกมึงสองคนต้องชดใช้! มึงรอเลย มึงเตรียมเห็นนายใหญ่มึงก้มกราบตีนกู ซึ่งเป็นน้องมัน น้องที่มันไม่เคยให้อะไร มรดกเป็นพันล้านที่มันควรเป็นของกู มันก็ได้ไปหมด”“นี่สินะความจริง มึงมันไอ้เด็กขี้อิจฉาซันด์ มึงเป

“ถ้าอยากสะสางหนี้แค้น ปล่อยหยาไป หยาไม่เกี่ยว” ตฤณบอก“ฮ่าๆๆ เขาบอกว่าจุดอ่อนของคุณ คือผู้หญิงคนนี้ ท่าจะจริง” “รู้จักกันดีเหรอถึงเรียกฉันว่าจุดอ่อน” ปั้นหยาแทรกถามขึ้นทำเอาตฤณหันไปปราม เธอกลัวแหละแต่ใจดีสู้ปืน เธอยังไม่อยากตายเหมือนกันชีวิตมีอะไรต้องทำอีกเยอะ    “เอาไว้ให้ถึงที่ก่อน แล้วจะรู้ว่าอ่อนหรือแข็งคนสวย” ชายสวมโม่งบอกเสียงเหี้ยม ใจเธอก็เต้นตุบๆ แต่มีมืออุ่นกระชับแน่นให้คลายความหวาดกลัวไปได้บ้าง  “ยังไหวหรือเปล่าเต” ตฤณอดถามไม่ได้ ถามไปก็ปรายตามองไอ้โม่งดำไปพลาง ขณะที่เตชินเอามือจับไหล่ข้างที่ถูกยิงเอาไว้ เลือดไหลอาบลงจนเบาะเปียก“ไหวครับท่าน ไกลหัวใจ” เตชินตอบ“เอ่อ มึงปากเก่งไปเถอะ ทั้งมึงทั้งนายมึงได้นั่งยางพร้อมกันแน่” คนที่เอาปืนจ่อเตชินบอกและยังเอาปืนจ่ออยู่ “มึงขับรถเร็วๆ หน่อยสิ” ชายสวมโม่งที่นั่งกับตฤณสั่งคนขับในบ

ตุบ! “โอ๊ย!” อาทิตย์เหวี่ยงปั้นหยาลงไปบนเตียงเก่าๆ แต่เธอก็รีบพยุงตัวลุกเพื่อถอยหนี สีหน้าของเธอตื่นกลัวหัวใจเต้นแรง แต่ใจดีสู้เสือ ตฤณยังเย็นได้ขนาดนั้นเธอก็ต้องทำได้“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ที่เห็นเธอทำ ลับๆ ล่อๆ ทุกครั้งที่ฉันไปหาเฮีย เธอมันสอดรู้สอดเห็น และที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเป่าหูเฮียสินะ ใช่ไหม” อาทิตย์พูดด้วยเสียงกดต่ำ เดินเข้าไปหาปั้นหยาช้าๆ“กว่าพี่ชายคุณจะขึ้นถึงจุดสูงสุดขนาดนั้น เขาก็ผ่านความโง่มาก่อนหรือเปล่า ฉะนั้นทุกวันนี้เขาก็ฉลาดด้วยตัวของเขาเอง ไม่จำเป็นต้องไปเปิดหูเปิดตาเขา แค่เขาไม่พูด” ใช่ปั้นหยาไม่ได้พูดแม้แต่น้อย คิดอยากจะบอกเรื่องที่ได้ยินด้วยซ้ำ แต่กลัวกลายเป็นยุแยงให้พี่น้องทะเลาะกัน “แล้วที่เธอทำมันคืออะไร เอ๊าะ! หรือว่าสนใจในตัวฉัน ตามสอด ตามส่อง แม้กระทั่งตอนอยู่บ้าน” เขารู้อย่างนั้นหรือ แต่เธอไม่แคร์“ว่าไง พูดไม่ออกเหรอปั้นหยา”  “ค่ะ พูดไม่ออก” พูดจบเธอก็แสร้งเมินหน้าหนี“เพราะมันคือความจริงสินะ เธอรู้อะไรบ้างเรื่องของฉัน ฉันถามว่า