Semua Bab เสน่หาอาญารัก: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 21.มาร์โคก้าวยาวๆ ออกจากห้องประชุมด้วยความรีบร้อน ชายหนุ่มเหลือบตาลงมองหน้าปัดนาฬิกาหรูบนข้อมือตัวเอง ซึ่งมันบอกเวลาเที่ยงกับอีกยี่สิบนาที ใบหน้าหล่อขั้นเทพบึ้งตึงขณะพ่นลมหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ การประชุมที่ยืดเยื้อเกินกว่าที่เขาจะควบคุมให้อยู่ในเวลาได้ ปัญหาที่เกิดขึ้นจากสาขาใหญ่ที่อิตาลีทำให้เขาจะต้องรีบบินกลับฟลอเลนซ์ในเย็นนี้ เท้ายาวๆ ก้าวมาหยุดที่หน้าห้องทำงาน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ตยาคีย์ผู้หญิงที่ทำให้เขาประชุมไม่รู้เรื่อง ผู้หญิงที่แทรกลึกเข้าไปอยู่ในเซลล์สมองทุกเส้นของเขา ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกกำลังจะกลับกลายเป็นเด็กหนุ่มอีกครั้ง กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาตัวเดิม ตัวที่หล่อนเคยนอนหลับในคืนนั้น คืนแรกที่เขาพบหล่อนที่นี่ ชายหนุ่มปิดประตูตามหลังช้าๆ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าหล่อน รอยยิ้มละไมระบายออกมาเต็มใบหน้าหล่อเหลา เขาทรุดตัวนั่งลงบนส้นเท้า ก่อนจะใช้นิ้วแกร่งสีอำพันไล้นวลแก้มแผ่วเบา “แม่ลูกแมวขี้เซา ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาฮึ…” เสียงเรียกเบาๆ พร้อมๆ กับสัมผัสอ่อนโยนของเขา มีผลทำให้ดวงตาที่หลับพริ้มอยู่ ลืมขึ้นมาใน

ตอนที่ 23. ตยาคีย์ก้มหน้าหลบตา ก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้น เมื่อถูกปลายนิ้วแกร่งตรึงปลายคางมนให้เงยขึ้นสบประสานสายตากับดวงตาคมดุจพญานกเหยี่ยวคู่นั้น “คุณมันจอมบงการตัวจริงเลยทีเดียว...”ตยาคีย์ว่าเขาไม่จริงจัง ก่อนจะฉีกยิ้มหวานหยดให้เขา ยิ้มทั้งใบหน้า ยิ้มทั้งหัวใจ มาร์โคยิ้มตอบ ก่อนจะฝังปลายจมูกลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่ “ผมถูกฝึกฝนมาแบบนั้น ดังนั้นคุณต้องทำใจยอมรับผมให้ได้รู้ไหม...” “คุณพูดราวกับว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตยังนั้นแหละ... เราแค่คบกัน และหากเมื่อไหร่คุณเบื่อมาย... มายก็ต้องไป” “แล้วคิดว่าผมจะเบื่อคุณง่ายๆ หรือไง” เพื่อยืนยันคำพูดมาร์โคจึงก้มลงปิดปากอิ่มเนิ่นนาน ทั้งคู่เคลื่อนไหวกายในจังหวะเดียวกัน ริมฝีปากเบียดบดกันอย่างเร่าร้อน จากหนึ่งจูบแปรเปลี่ยนเป็นสองจูบและมากขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงปรารถนาที่เอ่อล้นท่วมท้นใจรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง แต่ตยาคีย์ก็ไม่อาจจะหักห้ามอำนาจมืดที่มันฝังรากลึกอยู่ในก้นบึ้งหัวใจได้ หล่อนปล่อยตัวปล่อยใจให้หลงระเริงไปกับจุมพิตวาบหวามของเขาราวกับถูกมนต์ขลัง เช่นเดียวกับมาร์โคที่ตักตวงความหอมหวานจากกลีบป

ตอนที่ 25.ตยาคีย์ยิ้มอย่างให้กำลังใจ อดรู้สึกสงสารชะตาชีวิตของกานติมาไม่ได้ ที่หล่อนต้องมาขายตัวเพื่อให้ได้เงินมารักษาลูกที่กำลังป่วยอยู่ในตอนนี้ อยากจะช่วยเหลือ แต่ชีวิตของตนเองยังเอาไม่รอดเลย... “มายเป็นกำลังใจให้นะคะ พี่กานสู้ๆ ค่ะ” “พี่ก็บ่นไปยังงั้นแหละ ว่าแต่มายกับพ่อรูปหล่อคนนั้นเป็นแฟนกันเหรอ เห็นมารับมาส่งกันประจำเลย” คำถามที่ตยาคีย์ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้า ทำให้หญิงสาวไม่ทันได้คิดกับคำพูดที่ตอบออกไป “เราแค่กำลังคบกันค่ะ...” ใบหน้างามแดงก่ำ รีบก้าวเดินออกไปทันที เมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่าย กานติมารีบเดินตาม “แล้วเขาเป็นใครล่ะ รวยหรือเปล่า... และเขาจริงใจกับมายไหม” ด้วยความที่เป็นคนโกหกไม่เก่ง และหล่อนก็ไม่คิดว่าสิ่งที่กานติมาถามเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไร หญิงสาวจึงเล่าความจริงให้ฟัง “เขาเป็นเจ้านายใหม่ของมายค่ะ” “เจ้านายใหม่เหรอ อ้าวมายทำงานที่ร้านอาหาร เจ้านายของมายไม่ใช่คนนี้นี่ หรือว่าเป็นที่ทำงานตอนกลางคืน...” กานติมาทำท่าครุ่นคิด “ค่ะ เขาเป็นเจ้าของห้างเบอร์สที่มายทำงานอยู่”คำตอบของต

ตอนที่ 27.“พี่มาธุระจ้ะ ไม่คิดว่าจะเจอมาย” กานติมารีบลุกขึ้น เดินไปก้มลงเก็บซองสีน้ำตาลที่หล่อนใส่เงินที่ได้จากการขายข่าวของตยาคีย์มากอดไว้แน่น“มายมาซื้อของน่ะคะ แล้วพี่กานมาหานักข่าวหรือคะ” มองใบหน้าของกานติมาด้วยความสงสัย“ปะ เปล่า พี่มาหาลูกค้าแถวนี้ พี่ไปก่อนนะ” กานติมารีบเดินหนีไปอย่างร้อนรน ตยาคีย์จึงอดแปลกใจไม่ได้“ทำไมต้องทำท่าทางราวกับกลัวเราด้วยนะ...” รำพึงรำพันกับตัวเอง ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไปยังป้ายรถเมลล์ที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เจอกานติมานัก หลังจากที่กลับมาถึงเมืองไทยตั้งแต่กลางดึก รุ่งเช้ามาร์โคขับรถมารับตยาคีย์ไปทำงานเป็นเลขาประจำตัวของเขาตามปกติ ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาส่งที่ห้องทำงาน ก่อนที่จะขอตัวไปประชุมกับผู้ถือหุ้นของบริษัทตั้งแต่แปดโมงเช้า ถึงตอนนี้จะเที่ยงอยู่แล้วยังไม่กลับเข้ามาเลย นิ้วเรียวสวยจิ้มคีย์บอร์ดของเครื่องพีซีตรงหน้าแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่ควรจะจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ แต่มันกลับมองจ้องไปที่โต๊ะทำงานของเขา... ยามไม่เห็นหน้าเขา ทำไมทุกอย่างมันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้นะ แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะได้ดื่มด่ำกับเจ้าความรู้สึกโหยหาได้อย่

ตอนที่ 29. ตยาคีย์เดินเหม่อลอยกลับมาบ้านพักของตนเอง มือบางรีบยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งด้วยความเจ็บปวด กลัวว่าจะมีใคร หรือแม้แต่น้องๆ ของตนเองมาเห็นหล่อนในสภาพนี้ สภาพของคนอกหักพังยับเยิน ตอนนี้หัวใจของหล่อนแหลกละเอียดยิ่งเสียกว่าแก้วที่ถูกปาลงพื้นแรงๆ เสียอีก ไปจากชีวิตของผมซะ และอย่ามาให้เห็นหน้าอีก เพราะไม่อย่างนั้น ผมจะจับคุณโยนออกไป! คำพูดของเขายังตราตรึงติดอยู่ในสมอง... แค่คิดว่าเขาเกลียดหล่อน แค่นี้พื้นดินที่หล่อนกำลังยืนอยู่ก็สั่นคลอนทำให้แทบทรงตัวอยู่ไม่ได้ ความเจ็บปวดยังคงแทรกซึมไปทั่วร่างกายและหัวใจไม่หยุดหย่อน “มาย! มาย! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”เสียงเรียกที่ดังขึ้นด้านหลังด้วยความตื่นตระหนกทำให้ร่างบางของตยาคีย์ต้องรีบหันกลับไปมอง และสิ่งที่เห็นก็คือ ร่างขาวอวบของกานติมาวิ่งกระหืดกระหอบตรงเข้ามาหาหล่อนแม้จะรู้สึกผิดหวังที่ถูกกานติมาหักหลังแบบนั้น แต่ตยาคีย์ก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจมากกว่า เพราะตอนนี้รอบกายของหล่อนก็เหลือเพียงแค่กานติมาเท่านั้นที่มีความจริงใจให้ แม้มันจะแอบมีผลประโยชน์แอบแฝงอยู่บ้างก็ตาม “มีอะไรหรือคะพี่กาน...”ถามออกไปด้ว