ตอนที่ 8

เซี่ยซูมี่ตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน พบว่าคนที่นอนข้างๆ เมื่อคืนไม่อยู่แล้ว ซึ่งมันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่ จากนั้นก็พับผ้าห่มที่นอน ลุกเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้ารอสามี เขาน่าจะออกไปดูกับดักสัตว์เฉกเช่นทุกวัน

          “ทำไมถึงได้ตื่นเร็วนักเล่า”

          “อุ๊ย” เซี่ยซูมี่ตกใจเพราะไม่คิดว่าสามีจะกลับมาเร็ว นี่ยังไม่ฟ้าสางเลยด้วยซ้ำไป

          “ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าตกใจ” ซ่งเวยหลงกล่าวขอโทษ เพราะเขาเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทำให้นางตกใจ

          “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดว่าท่านไม่น่าจะกลับเร็วเพียงนี้” เซี่ยซูมี่พูด

          “วันนี้พี่ยังไม่ได้เข้าป่า เพราะตั้งใจว่าจะไปซื้อกระด้งมาให้เจ้าก่อน” ซ่งเวยหลงพูดจบก็ยื่นกระด้งที่ซื้อมาให้กับภรรยา

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ซึ้งใจที่ผู้ชายหน้าหนวดตรงหน้าเอาใจใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เดิมที คิดว่าเขาคงจะรับปากไปอย่างนั้น เพราะของที่อยากได้ที่บ้านก็ยังมีอยู่ หากไม่จำเป็นจริงๆ ก็คงไม่มีใครจะซื้อสักเท่าไหร่

          “อืม" ซ่งเวยหลงรับคำในลำคอ ไม่คิดว่าเพียงแค่ซื้อกระด้งมาให้จะทำให้นางมองเขาอย่างปลาบปลื้มมากถึงเพียงนี้ หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้คงเหมามาทั้งบ้านของท่านลุงจู

          “ท่านรอข้าสักครู่นะเจ้าคะ ข้าเพิ่งจะหุงข้าวเอง” เซี่ยซูมี่พูดขึ้นอย่างอายๆ และรู้สึกผิดที่ตื่นสายกว่าสามี เดิมทีจะต้องเป็นฝ่ายหญิงที่สมควรตื่นก่อนสามี ซึ่งเนื้อความนี้เคยได้ยินมาช้านานเป็นหญิงต้องตื่นก่อนและนอนทีหลังสามี แรกๆ ที่ได้ฟังก็ไม่เข้าใจถึงความหมาย แต่เมื่อมาเจอด้วยตัวเองก็ทำให้ตนเข้าใจอะไรมากขึ้น

          “พี่ยังไม่หิวเจ้าไม่ต้องรีบ ว่าจะเดินไปดูกับดักที่วางเอาไว้เสียหน่อย” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น เขาไม่ใช่คนกินข้าวตรงเวลาสักเท่าไหร่ กว่าจะได้กินมื้อเช้าก็เลยยามเฉินไปแล้ว

          “เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่รับคำเข้าใจ

จากนั้นสองสามีภรรยาในนามต่างก็แยกย้ายกันทำหน้าที่ เซี่ยซูมี่ทำมื้อเช้ารอสามีเสร็จแล้ว นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็นต้องใช้กระด้งเลยสักนิด แค่ใช้เชือกผูกแล้วแขวนใต้ราวบ้านก็ได้แล้ว คิดแล้วก็นึกเสียดายเงินที่สามีใช้ซื้อกระด้งพวกนี้มา แต่เมื่อหันไปมองจึงเห็นถุงผ้าที่ให้เขาไว้เมื่อวาน และพอเปิดดูกลับพบว่าเงินยังเหลืออยู่เท่าเดิม แล้วเขาไปเอากระด้งพวกนี้มาจากไหน

เซี่ยซูมี่ไม่ปล่อยเวลาให้ทิ้งไปโดยไม่ทำอะไรเลย นางเอาลูกพลับมาปอกเปลือก โชคดีลูกพลับที่เก็บมายังมีขั้วของมันอยู่คงต้องไปหาเถาวัลย์ใกล้ๆ บริเวณบ้านมาผูกแทนเชือก

เมื่อคิดแล้วก็ลงมือปอกเปลือกลูกพลับ แต่พอเห็นมีดในครัวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นก็ตั้งจิตคิดถึงมิติที่ติดตัวมา หากจำไม่ผิดภายในห้องครัวน่าจะมีมีดสำหรับปอกผลไม้อยู่ เมื่อเห็นแล้วจึงเรียกมันออกมาและลงมือปอกเปลือกในทันที

          จนเวลาล่วงเลยไปถึงยามเฉินซ่งเวยหลงก็กลับมา แต่วันนี้เขาไม่ได้อะไรติดตัวกลับมาเลย โชคดีที่ไปพบไก่ป่ากำลังกกไข่ของมันอยู่พอดี จึงจับมันมาพร้อมทั้งไข่ของมันด้วย เซี่ยซูมี่ได้ยินเสียงไก่ร้องจึงละมือจากสิ่งที่ทำตรงหน้า จากนั้นก็ออกไปดูหน้าบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น

          “ไก่ป่าหรือเจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่ไม่แน่ใจ แต่ตัวมันเล็กกว่าไก่ที่เคยเห็นจึงทึกทักเอาว่ามันน่าจะเป็นไก่ป่า

          “ใช่แล้วล่ะ มันกำลังนั่งกกไข่อยู่ พี่เลยจับมันมาเผื่อว่าจะออกไข่ให้เรากิน” ซ่งเวยหลงพยักหน้ารับ จากนั้นก็อธิบายให้ภรรยาเข้าใจ เพราะที่ผ่านมาเขารู้แล้วว่าเวลาจะพูดอะไร จำเป็นที่จะต้องขยายความให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นแล้วภรรยาแสนซื่อของเขาคงไม่เข้าใจ

          “ดีเลยเจ้าค่ะ ร่างกายของเราจำเป็นต้องกินไข่อย่างน้อยวันละ 1-2 ฟอง” เซี่ยซูมี่พยักหน้าเห็นด้วย

          “เจ้าหมายความอย่างไร ร่างกายอันใด?” ซ่งเวยหลงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ภรรยาพูด

          “ข้าหมายถึงตัวเราน่ะเจ้าค่ะ ต้องกินไข่อย่างน้อยวันละ 1 ฟอง” เซี่ยซูมี่ขยายความ บางครั้งก็เผลอลืมตัวพูดศัพท์ของยุคปัจจุบันออกมา

          “เช่นนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องไปขอซื้อไก่มาเลี้ยงให้มันออกไข่แล้วล่ะ” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น เขาเองก็เพิ่งจะเคยได้ยินว่าต้องกินไข่วันละฟอง เดิมทีก็กินแต่ของป่า หาอะไรได้ก็กินไม่ค่อยได้กินข้าวเลยด้วยซ้ำ ย่างปลา ย่างไก่กินตามป่าก็เป็นอันอิ่มท้อง 

“ดีเจ้าค่ะ ข้าอยากเลี้ยงเยอะๆ จะได้เอาไปขายที่ในเมือง” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น

ปลูกผักเลี้ยงสัตว์ขายก็ดูเข้าท่าดี อีกอย่างอาหารแช่แข็งตัวใหม่ก็มีของจำพวกเนื้อเพิ่มเข้ามาด้วย ไม่ใช่แค่อาหารทะเลเพียงอย่างเดียว ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสที่จะหยิบของพวกนั้นออกมา เพราะแถวนี้ไม่มีทะเล จึงเป็นการยากที่จะหาเหตุผลมาหักล้างกันได้ หรือเรียกง่ายๆ ไม่ว่าจะเป็นเงิน หรืออาหารที่มีในมิติ ก็แทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ หรือท่านผู้นั้นกำลังต้องการจะสอนอะไรบางอย่างอยู่

สิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดได้ในตอนนี้คือปล่อยวาง เพราะไม่ว่าสมบัติเหล่านั้นจะเป็นของเราจำนวนมากน้อยสักแค่ไหน แต่เมื่อถึงวันหนึ่งเราเองก็ต้องปล่อยวางว่ามันไม่ใช่ของเราตลอดไป ตายไปแล้วก็เอาไปไม่ได้

          “อืม ถ้าเช่นนั้นพี่จะทำคอกสำหรับเลี้ยงไก่เอาไว้ให้เจ้า” ซ่งเวยหลงรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากที่นางรู้จักหาอะไรทำ ไม่ใช่เพียงแค่นั่งถอนหายใจทิ้งไปวันๆ เฉกเช่นหญิงงามทั่วไป

          ภรรยาของเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่งาม เมื่อนางเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณขาวใส ตอนนี้รู้สึกว่าจะดูดีจากครั้งแรกที่พบกันมาก ไม่รู้ว่าเพราะนางรู้จักอาบน้ำชำระล้างร่างกาย หรือเป็นเพราะว่าเขาเองก็เริ่มจะเปิดใจกันแน่ ทุกอย่างมันดูสบายตาไม่รู้สึกขัดหูขัดตาดังเช่นวันแรกที่พบหน้ากัน

          เซี่ยซูมี่ทำเพียงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร นางกำลังคิดว่าจะปลูกผักไว้สำหรับกินหน้าหนาว แต่อาจจะต้องทำโรงเรือนไว้ ไม่อย่างนั้นคงถูกหิมะกลบก่อนที่จะโตเป็นแน่ มันยากก็ตรงที่ต้องหาผ้าใบมาคลุม ซึ่งแน่นอนว่ายุคนี้ไม่น่าจะมีของพวกนั้น หรือจะชวนสามีทำโครงไม้ไผ่ขึ้นมาแทน จากนั้นก็ใช้หลังคาหญ้ามุงแทน ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน พร้อมทั้งส่ายหัวไปมากับความคิดที่สวนทางกับความเป็นจริง

          “เจ้าเป็นอันใดไปหรือ?” ซ่งเวยหลงเอ่ยถามภรรยา เพราะเดี๋ยวนางก็พยักหน้า แต่อีกสักพักก็ส่ายหน้า

          “ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไปกินมื้อเช้ากันเถอะเจ้าค่ะ เลยเวลามามากแล้ว” เซี่ยซูมี่ถอนหายใจ สลัดความคิดเรื่องปลูกผักเอาไว้ก่อน คงต้องเรียบๆ เคียงๆ ถามสามีถึงขั้นตอนการปลูกผักหน้าหนาวของที่นี่ว่าทำอย่างไรกันบ้าง

          “ท่านพี่เจ้าคะ เราสร้างบ้านกันใหม่ดีหรือไม่เจ้าคะ” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น เมื่อมานั่งคิดดูแล้ว บ้านหลังนี้ไม่น่าจะรับน้ำหนักของหิมะที่ตกลงมาไหว

          “ทำไมหรือ?” ซ่งเวยหลงเอ่ยถาม บ้านหลังนี้ก็ยังดี ๆ อยู่ เหตุใดถึงจะต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่

“ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว ข้าเกรงว่าบ้านของเราจะรับน้ำหนักหิมะไม่ไหว หากเรายังไม่มีเงินมากพอก็ใช้ดินเหนียวทำไปก่อน ข้ามีวิธีที่จะให้มันไม่รั่วซึม อีกทั้งยังอยู่ตัวดีด้วยนะเจ้าคะ” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น ตั้งใจจะทำบ้านดินเหนียว เพราะน่าจะอุ่นกว่าบ้านไม้ จากนั้นจะใช้จอมปลวกเคลือบอีกชั้นเพื่อกันน้ำรั่วซึมในช่วงฤดูฝน

          “พี่จะลองเข้าป่าลึกเพื่อล่าสัตว์ใหญ่ดูก็แล้วกัน เผื่อว่าโชคดีเราอาจจะได้เงินมาทำบ้านเร็วขึ้น” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดเรื่องสร้างบ้านใหม่ เพียงแต่ว่าเงินตอนนี้ยังไม่พอที่จะสร้างบ้าน อย่างน้อยๆ ต้องมีสัก 20-30 ตำลึงเงิน ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาเงินให้ได้มากเพียงนั้นในเวลานี้ แม้แต่ตัวเขาเองอายุ 19 ปียังมีเงินเก็บเพียงแค่ 5 ตำลึงเงินเท่านั้น ซึ่งก็ใช้มันหมดไปกับสินสอดของภรรยาไปแล้ว

          “ไม่ต้องหรอกค่ะท่านพี่ เงิน 5 ตำลึงนี้ก็ยังอยู่กับข้า เราใช้เงินจำนวนนี้ก็ได้” เซี่ยซูมี่ไม่ได้หมายความว่าให้เขาไปเสี่ยงตายแบบนั้นเสียหน่อย เข้าป่าลึกเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของสัตว์ดุร้าย แม้ว่ามันจะมีราคาสูงก็จริง แต่ความเสี่ยงก็สูงตามไปด้วยเช่นกัน

          “พี่โตมากับป่าแห่งนี้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงพี่ ช่วงนี้สัตว์ป่าน่าจะออกมาล่าหาอาหารเช่นกัน เพราะหน้าหนาวมันคงต้องจำศีลไม่ออกจากโพรง ส่วนเงิน 5 ตำลึงนั้นก็เก็บเอาไว้เป็นสินเดิมของเจ้า พี่ไม่มีทางเอาเงินของเจ้ามาใช้เด็ดขาด” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น สินเดิมของภรรยาจะเอาออกมาใช้ได้อย่างไรกัน หากใช้เงินนั้นมิเท่ากับว่าเขาเอาเปรียบภรรยาหรอกหรือ

          “ตามใจท่านพี่เถอะเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่พูดขึ้น เพราะพูดอะไรไปก็คงไม่เกิดผลเท่าไหร่

ในเมื่อสามียึดมั่นในอุดมการณ์หนักแน่นเพียงนั้น คงต้องทำได้เพียงช่วยสามีหาเงินอีกแรง ต้องเร่งปอกเปลือกลูกพลับนี่ จากนั้นก็ตากลมเพื่อที่จะเอาไปเสนอขาย

ตอนนี้หลังจากที่สามีกลับมาก็ได้เปลี่ยนมีดปอกเปลือกผลไม้มาเป็นมีดในครัวไปเสียแล้ว แม้ว่าจะไม่สวยเหมือนมีดปอกผลไม้แต่จำเป็นต้องใช้ไปก่อน เพราะหากเขาเห็นมีดเล่มนั้นเป็นต้องสงสัยอย่างแน่นอน

เซี่ยซูมี่ไม่คิดจะเร่ขายตามท้องตลาดให้เสียราคาและเสียเวลา ในเมื่อสามีรู้จักกับหลงจู๊ต่างๆ ในเมือง สู้เอาพวกนี้ไปขายให้โรงเตี๊ยมที่มีแขกมาพักยังจะดีเสียกว่า ไม่ต้องเสียเวลาเร่ขาย อีกทั้งยังขายได้ในจำนวนมากๆ อีกด้วย

ทางด้านซ่งเวยหลงเองก็เตรียมตัวสำหรับเข้าป่าล่าสัตว์ตัวใหญ่ เข้าป่าครั้งนี้ไม่ใช่แค่การวางกับดักสัตว์เท่านั้น แต่งยังต้องไปเฝ้าจับตาดูพฤติกรรมของมันเสียก่อน เขาถือคติช้าๆ ได้พร้าเล่มงาน สัตว์ก็เหมือนคน พฤติกรรมการใช้ชีวิต พฤติกรรมการล่า มีไม่กี่รูปแบบในสัตว์แต่ละชนิด และแต่ละชนิดก็จะแตกต่างออกไป หากเข้าใจในธรรมชาติของการใช้ชีวิตก็จะไม่ใช่เรื่องยากหากคิดจะล่าพวกมันจริงๆ

ต่างคนต่างแยกย้ายทำหน้าที่ของตนเอง เช้าอีกวันซ่งเวยหลงเตรียมตัวออกเดินทางแต่เช้า ไม่ลืมที่จะกำชับภรรยาให้ระวังตัวเอง หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ให้นางไปที่บ้านของแม่สื่อที่เป็นคนพาพวกเขาทำพิธีแต่งงาน อีกที่คือบ้านของท่านลุงจู สองหลังนี้เท่านั้นที่ซ่งเวยหลงไว้ใจมากที่สุด แม้แต่สหายของเขาอย่างอาจื่อเองก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้มากนัก

          “อยู่บ้านก็ดูแลตัวเองให้ดี พี่จะรีบกลับมา” ซ่งเวยหลงรู้สึกเป็นห่วงภรรยามากกว่าทุกครั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้ตนต้องไปหลายวัน ตั้งใจว่าหากล่าอะไรไม่ได้ก็จะยังไม่กลับ ก่อนเข้าฤดูหนาวนี้จะต้องมีบ้านใหม่ให้ภรรยาให้จงได้

          “เจ้าค่ะ ท่านย้ำข้ารอบนี้รอบที่สามแล้ว” เซี่ยซูมี่ยิ้มขำสามี เขาย้ำจนตอนนี้คนฟังจำขึ้นใจได้แล้วด้วยซ้ำ

“ถ้าเช่นนั้นพี่ก็วางใจ พี่อาจจะไปหลายวันเจ้าดูแลตัวเองให้ดี ก่อนนอนปิดบ้านให้เรียบร้อย พี่สัญญาว่าเราจะต้องมีบ้านดีๆ อยู่ก่อนที่ฤดูหนาวนี้จะมาถึงอย่างแน่นอน” ซ่งเวยหลงพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในป่า

เซี่ยซูมีทำเพียงมองด้านหลังสามีจนลับตาไป จากนั้นก็ลงมือปอกเปลือกลูกพลับต่อ เพราะตัวเองก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำเช่นเดียวกัน สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้ว