Semua Bab มนต์รักแม่ค้าขนมหวาน: Bab 1 - Bab 10

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านหลังคาสังกะสีของตลาดสดเทศบาล แสงสีทองอ่อน ๆ ทาบทาทุกสรรพสิ่งให้ดูมีชีวิตชีวา เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้า เสียงต่อรองราคา เสียงเครื่องยนต์จากรถเข็นขายของสารพัดชนิด ผสมปนเปกันเป็นท่วงทำนองอันคุ้นเคยของที่นี่ท่ามกลางความคึกคักนั้น รถเข็นไม้เก่าคร่ำครึแต่สะอาดสะอ้าน จอดเด่นอยู่บริเวณหัวมุมทางเดิน กลิ่นหอมหวานอบอวลของขนมไทยนานาชนิดลอยแตะจมูกผู้คนที่เดินผ่านไปมา ทั้งขนมกล้วยสีเหลืองนวล ข้าวเหนียวสังขยาหน้าตาน่ากิน ตะโก้เผือกเนื้อเนียน และสารพัดขนมเชื่อมสีสวยสด ชวนให้ผู้พบเห็นต้องแวะเวียนเข้ามาจับจ่ายหลังรถเข็น ร่างบางระหงในชุดผ้าฝ้ายลายดอกสีหวาน กำลังจัดเรียงขนมอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าเรียวสวยหวานประดับด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตเป็นประกาย น้ำตาล... ลูกสาวคนเดียวของป้าสมร แม่ค้าขนมหวานเจ้าของรถเข็นคันนี้“ขนมกล้วยร้อน ๆ จ้ะพี่น้อง! หวานมัน อร่อยจนหยุดไม่อยู่!” เสียงใสแจ้วของน้ำตาลเรียกลูกค้าอย่างขะมักเขม้น มือเล็กหยิบจับขนมใส่กระทงใบตองอย่างรวดเร็ว ส่งให้ลูกค้าที่มายืนรอด้วยท่าทีเป็นกันเองวันนี้เป็นอีกวันที่ตลาดคึกคักเป็นพิเศษ น้ำตาลช่วยป้าสมรขายขนมตั้งแต่เช

หลังจากวันที่หมอคินแวะมาซื้อขนมหวานถึงสองครั้ง น้ำตาลก็เริ่มรู้สึกถึงความพิเศษบางอย่างในตัวเขา ไม่ใช่แค่ความสุภาพหรือท่าทางที่ดูดี แต่เป็นแววตาที่เขามองมา และคำพูดที่แสดงความสนใจในตัวเธอและขนมของเธอในวันต่อมา น้ำตาลช่วยป้าสมรขายขนมตามปกติ แต่ในใจกลับเฝ้ารออย่างไม่รู้ตัว หวังว่าจะได้เห็นรถยนต์สีขาวสะอาดตาคันนั้นแล่นเข้ามาจอดอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องยากที่หมอผู้สูงศักดิ์จะแวะเวียนมาที่ตลาดทุกวันและแล้ว ความหวังของเธอก็เป็นจริง ช่วงสายของวันนั้นเอง รถยนต์คันเดิมก็ปรากฏขึ้น หมอคินเดินตรงมายังรถเข็นขนมหวานด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย“สวัสดีครับคุณน้ำตาล” หมอคินทักทายอย่างเป็นกันเอง“สวัสดีค่ะคุณหมอ” น้ำตาลตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้“วันนี้มีขนมอะไรน่าทานบ้างครับ?” หมอคินถามพลางกวาดสายตามองขนมนานาชนิด“วันนี้มีขนมใส่ไส้เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ เลยค่ะ หอมหวานมัน อร่อยมาก” น้ำตาลแนะนำด้วยความกระตือรือร้น“งั้นขอลองชิมหน่อยครับ” หมอคินตอบน้ำตาลหยิบขนมใส่ไส้ใส่กระทงใบตองส่งให้หมอคิน เขารับไปชิมคำหนึ่งแล้วพยักหน้าช้า ๆ“อร่อยจริง ๆ ครับ” หมอคินกล่าวชม“ขอบคุณค่ะ” น้ำตาลร

เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกที่หมอคินมีต่อน้ำตาลก็เริ่มชัดเจนขึ้น จากความประทับใจในความสดใสและความขยันขันแข็ง แปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชมในจิตใจที่งดงามและความมองโลกในแง่ดีของเธอ ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับน้ำตาล เขารู้สึกผ่อนคลายและเหมือนได้หลุดออกจากกรอบของสังคมที่เขาเติบโตมาน้ำตาลเองก็เริ่มรู้สึกถึงความพิเศษที่หมอคินมอบให้ เขาแตกต่างจากผู้ชายคนอื่น ๆ ที่เธอเคยรู้จัก เขาให้เกียรติเธอ สนใจในสิ่งที่เธอพูด และไม่เคยแสดงท่าทีดูถูกฐานะของเธอเลยแม้แต่น้อย ความสุภาพและความอบอุ่นของเขาค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเธออย่างช้า ๆวันหนึ่ง หมอคินตัดสินใจชวนน้ำตาลไปทานอาหารเย็นหลังเลิกงานขายขนม น้ำตาลรู้สึกประหลาดใจแต่ก็ตอบตกลงด้วยความเต็มใจ ป้าสมรยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นลูกสาวแต่งตัวสวยเป็นพิเศษในเย็นวันนั้นหมอคินพาน้ำตาลไปร้านอาหารธรรมดา ๆ ไม่หรูหรา แต่บรรยากาศอบอุ่นและเป็นกันเอง ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรส หมอคินเล่าเรื่องราวชีวิตในโรงพยาบาล การทำงานที่ต้องพบเจอกับผู้คนหลากหลาย น้ำตาลเล่าถึงชีวิตในตลาด ความผูกพันกับป้าสมร และความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละวันน้ำตาลรู้สึกเหมือนได้เปิดโลกอีกใบผ่านคำบอ

หลังจากที่หมอคินสารภาพความรู้สึกที่มีต่อน้ำตาล ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดำเนินไปอย่างสวยงาม หมอคินมักจะหาเวลามาเจอน้ำตาลเสมอ ไม่ว่าจะเป็นช่วงพักกลางวัน หรือหลังเลิกงาน เขาอยากใช้ทุกวินาทีอยู่กับเธอ เรียนรู้และทำความเข้าใจในโลกของเธอให้มากขึ้นน้ำตาลเองก็มีความสุขมาก เธอรู้สึกเหมือนฝันไป การมีชายหนุ่มที่เพียบพร้อมอย่างหมอคินมามอบความรักให้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก เธอเปิดใจและมอบความรักตอบกลับเขาอย่างเต็มที่ในเย็นวันหนึ่ง หมอคินตัดสินใจพาน้ำตาลไปทานอาหารที่ร้านอาหารบรรยากาศดีริมแม่น้ำ แสงจันทร์ส่องกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ สร้างบรรยากาศที่แสนโรแมนติก ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ความฝัน และความหวังในอนาคต“น้ำตาลครับ” หมอคินเอ่ยขึ้นหลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟ “ผมอยากให้คุณรู้ว่า ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันไม่ใช่แค่ความชอบธรรมดา”น้ำตาลมองหน้าเขาด้วยความสงสัยและหัวใจที่เต้นระรัว“ผมรักคุณนะครับ รักหมดหัวใจ” หมอคินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นน้ำตาคลอเบ้าของน้ำตาลด้วยความตื้นตัน เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเขา“ดิฉันก็รักคุณค่ะคุณหมอ

แม้ว่าหมอคินจะพยายามพูดคุยและอธิบายถึงความรู้สึกที่เขามีต่อน้ำตาลให้พ่อแม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าท่านทั้งสองยังคงปิดใจและไม่ยอมรับในความสัมพันธ์นี้ หม่อมราชวงศ์เทวินทร์และคุณหญิงอรุณียังคงเชื่อมั่นว่าพิมคือคนที่เหมาะสมกับหมอคินมากที่สุด ทั้งฐานะทางสังคมและการเติบโตมาในแวดวงเดียวกันคุณหญิงอรุณีเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เธอพยายามพูดถึงน้ำตาลในเชิงลบกับหมอคิน และพยายามโน้มน้าวให้เขาหันไปสนใจพิมมากขึ้น“คิน แม่ว่าช่วงนี้พิมดูไม่ค่อยสบายใจเลยนะลูก” คุณหญิงอรุณีเอ่ยขึ้นในระหว่างทานอาหารเย็น “ลูกลองโทรไปถามไถ่อาการเขาหน่อยสิ”หมอคินเงยหน้ามองแม่ “ผมว่าพิมสบายดีนะครับแม่”“แต่แม่สังเกตว่าเขาดูเงียบ ๆ ไป อาจจะคิดมากเรื่องงานก็ได้” ผู้เป็นแม่กล่าวต่อด้วยท่าทีเป็นห่วงหมอคินรู้ดีว่าแม่กำลังพยายามจะเชื่อมโยงเขากับพิม แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและทานอาหารต่อไปในขณะเดียวกัน หมอคินก็ยังคงหาโอกาสมาเจอน้ำตาลอยู่เสมอ แม้จะต้องระมัดระวังมากขึ้น พวกเขามักจะนัดเจอกันในที่ลับตาคน หรือไม่ก็ใช้เวลาพูดคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ในช่วงกลางคืนหมอคินเล่าถึงความกังวลใจเรื่องครอบครัวให้น้ำตาลฟัง น้ำตาลเข้าใจถึง