บทที่ 25 สวรรค์ไม่ยุติธรรม

เช้าวันต่อมาทุกคนรีบร้อนเดินทางต่อ วันนี้แม้หลี่เฟิ่งเซียนจะพูดคุยกับลู่มู่เฉินมากขึ้น ทะเลาะกับคนอื่นน้อยลง แต่เขาก็มองออกว่านางยังคงบึ้งตึงกับเขา เขาไม่ได้นำมาใส่ใจ เพราะสำหรับเขาแล้ว นางไม่เข้าใกล้เขาได้จึงจะเป็นเรื่องดี แต่ค่ำมาเขายังต้องทนทรมานนอนกับหลี่เฟิ่งเซียนในรถม้า แม้จะเป็นความทรมานที่หอมหวาน แต่เขาหวังว่าช่วงเวลาเช่นนี้จะรีบจบลง เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะทนไม่ได้เข้าสักวัน อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย มีปิศาจที่ไม่อาจควบคุมได้อยู่ในตัวเช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่น

จากนั้นทุกวันยังดำเนินไปเรียบๆ และทุกข์ทรมานเช่นนี้ จนกระทั่งอีกสิบวันต่อมาพวกเขาก็มาถึงอำเภอเฟิง คราแรกจ้าวเหลียงตั้งใจจะรีบเดินทางออกไปจากอำเภอเฟิงให้พ้นวันนี้ให้ได้ แต่เมื่อมาถึงที่พักม้า หลี่เฟิ่งเซียนกลับนึกสนุกจะไปดูความเป็นไปในอำเภอให้ได้ ลู่มู่เฉินก็ไม่คิดขัดใจนาง

สุดท้ายจ้าวเหลียงจึงยอมให้คืนนี้พักกันในตัวอำเภอเฟิง พวกเขามีคนไม่มาก แต่มีรถม้าถึงสี่คัน ใครเห็นก็ย่อมรู้ว่าเป็นขบวนของคนมีฐานะร่ำรวย พวกเขาเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทางเหนือของหมู่บ้าน

ตกเย็นยู่ยี่แกล้งหลับเป็นตาย หลี่เฟิ่งเซียนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น นางแอบหยิกไปหลายครั้งยู่ยี่ก็ยังกัดฟันนอนต่อ ไม่สนใจความโกรธเคืองของคุณหนูใหญ่ เพราะนางรู้ดีว่าคุณหนูใหญ่เพียงทำเป็นหน้าดุเช่นนั้นเอง คุณหนูใหญ่ไม่เคยลงโทษนางหนักๆ สักครั้ง อย่างมากก็เพียงบ่นทั้งวัน เรื่องนี้นางพอรับได้ เพราะนางก็ชอบบ่นเช่นกัน

สุดท้ายหลี่เฟิ่งเซียนจึงลงมาด้านล่างคนเดียว เห็นลู่มู่เฉินกับจ้าวเหลียงกำลังนั่งดื่มสุรากันอยู่

“คุณหนูใหญ่” จ้าวเหลียงลุกขึ้นทำความเคารพนาง

“ข้าจะไปเดินดูแถวๆ นี้ เจ้าจัดคนไปเฝ้ายู่ยี่ด้วย นางหลับไปแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องใดขึ้น” นางกลัวว่าอาจมีโจรที่ไหนทำกับยู่ยี่ดังเช่นที่นางพบเจอ

“คุณหนู..” จ้าวเหลียงกำลังจะพูด แต่ลู่มู่เฉินกลับยกมือห้ามเขาไว้ ลู่มู่เฉินรู้ว่าจ้าวเหลียงต้องการทัดทานไม่ให้หลี่เฟิ่งเซียนออกไปเดินเล่น แต่ลู่มู่เฉินไม่อยากขัดใจนาง เขาอยากให้นางทำสิ่งใดก็ได้เท่าที่นางต้องการ

หลี่เฟิ่งเซียนออกไปแล้ว ลู่มู่เฉินจึงลุกขึ้นสั่งให้จ้าวเหลียงส่งคนตามนางห่างๆ อย่าให้นางรู้ตัว เขาจะไปเดินกับนางด้วย จะคอยห้ามปรามสิ่งที่ไม่ควร ให้จ้าวเหลียงวางใจ ก่อนที่เขาจะรีบตามหลังหลี่เฟิ่งเซียนไป

ลู่มู่เฉินตามหลี่เฟิ่งเซียนอยู่สักพัก นางเดินไปดูตลาดและร้านค้าต่างๆ ตามสองข้างทาง ในที่สุดนางก็รู้ตัวว่าเขาตามมา นี่เขาคิดว่านางเป็นหญิงสาวไร้เดียงสาพวกนั้นหรือ ตามเช่นนั้นมีแต่คนตาบอดที่ไม่เห็น

นางหยุดเดิน เขาก็หยุดเดิน นางแอบซ่อนรอดูว่าเขาจะตามนางอยู่อีกหรือไม่ แต่เขากลับตามนางด้วยสีหน้าตกใจทำสิ่งใดไม่ถูก ทั้งเป็นห่วงทั้งร้อนรน นางเห็นแล้วรู้สึกเห็นใจนัก เหตุใดเขาจึงต้องคอยเป็นห่วงนางเช่นนี้ หากเขายังทำเช่นนี้นางจะตัดใจจากเขาได้หรือ ด้วยความสงสารนางจึงออกไปให้เขาเห็น เขาถอนหายใจโล่งอกออกมา แต่ไม่บ่นด่านางสักคำ

“เจ้าเลิกตามข้าเช่นนั้นเถิด เหมือนสุนัขตามเจ้าของ...” พูดไปแล้วนางก็นึกถึงสิ่งที่เขาทำเพื่อนางในคุกใต้ดิน นางรู้สึกผิดจึงก้มหน้าลง

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกแย่มากจนไม่รู้จะพูดสิ่งใด

“โฮ่ง..” เขาเห่าออกมาคำหนึ่ง เขาย่อมรู้ว่านางรู้สึกผิด และนางไม่ได้ตั้งจะพูดเพื่อทำร้ายจิตใจของเขา เขาจึงล้อเล่นไปเช่นนั้น

หลี่เฟิ่งเซียนเงยหน้าขึ้นมามองเขา ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนั้น นางกำลังจะด่าเขาว่าต่อไปอย่าทำเช่นนี้อีก แต่กลับเห็นดวงตาที่โค้งเล็กน้อยอย่างเปล่งประกาย ข้างแก้มที่บุ๋มเพราะมุมปากยกขึ้น เขากำลังยิ้ม!!

หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนเต้นรัวราวกับลั่นกลองรบ นางขยับเท้าออกเล็กน้อย รู้สึกภาพตรงหน้างดงามจนทนมองไม่ไหว กะพริบตาครั้งแล้วครั้งเล่าภาพงดงามนั้นก็ยังไม่หายไป ที่แท้เวลาเขายิ้มเขาถึงกับมีแก้มบุ๋มปรากฏออกมา ดวงตาที่เคยงดงามมากก็ยิ่งงดงามมากขึ้น

นางถึงขั้นหายใจติดขัดเพียงเพราะรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยของเขาเชียวหรือ เช่นนี้มันยุติธรรมที่ใดกัน เรื่องที่นางพยายามตัดใจหลายวันมานี้ช่างไร้ความหมายราวกับผายลมออกไปครั้งหนึ่ง สวรรค์ไม่ยุติธรรม!!!

“ระวัง..”

เขาเห็นว่านางกำลังจะถอยไปชนขอทานคนหนึ่ง จึงรีบดึงนางไว้ แต่เพราะเขามีมือข้างเดียวที่ใช้ได้ ยื่นมือไปแล้วแต่มือซ้ายดึงนางไม่ได้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นมือขวายื่นไปจับตัวนาง แต่เพราะเมื่อครู่เขาเอื้อมไม่ถึง ครั้งนี้จึงยื่นให้ไกลขึ้น กลับกลายเป็นว่าครั้งนี้เขาโอบไปที่เอวของนางแทน

แค่รอยยิ้มหนึ่งครั้งก็เพียงพอทำให้นางกลับมารักเขา นับประสาอะไรกับการโอบกอด การกระทำเช่นนั้นแทบจะทำให้หลี่เฟิ่งเซียนสิ้นสติ นางตาลาย หายใจไม่สะดวก ลำคอแห้งผาก

“สารเลวที่ไหนมันเหยียบถ้วยของข้า” เสียงสตรีนางหนึ่งตวาดเสียงดังด้วยความโมโห

หลี่เฟิ่งเซียนและลู่มู่เฉินหันไปมองพร้อมกัน ที่แท้เป็นขอทานคนนั้น

“แม่นาง ข้าผิดเอง ขออภัยด้วย” ลู่มู่เฉินพูดขอโทษแทนหลี่เฟิ่งเซียน

“เชอะ เจ้าอัปลักษณ์นี่ เจ้าเป็นโรคสกปรกเพียงนี้ อย่ามาเข้าใกล้ข้านะ คิดว่าเพียงขอโทษ ถ้วยของข้าก็สะอาดแล้วหรือ!!” ขอทานคนนั้นไม่ยอม

ทั้งนางยังด่าลู่มู่เฉินไปคำหนึ่ง หลี่เฟิ่งเซียนไหนเลยจะยอมรับได้

“เจ้าว่าอะไรนะ!!” นางผลักลู่มู่เฉินไว้ด้านหลังของตนอย่างปกป้อง

“ชิ ถ้วยของข้า สะอาดมาสองร้อยปี วันนี้เจ้าเหยียบมันจนเป็นคราบ ต้องชดใช้สองร้อยตำลึงทองถึงจะคุ้ม” ขอทานพูดอย่างกล้าหาญ

“อะไรนะ! วันนี้ถ้าข้าไม่ได้เอาเลือดหัวเจ้าออก อย่ามาเรียกข้าว่าคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่!!” หลี่เฟิ่งเซียนจะยอมได้อย่างไร

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน” ลู่มู่เฉินรั้งตัวหลี่เฟิ่งเซียนเอาไว้

“แม่นาง นี่เป็นถุงเงินของข้า มันมีไม่ถึงสองร้อยตำลึงทอง แต่มันยังไม่สกปรก” เขาพูดและโยนถุงเงินลงไปที่ถ้วยแตกๆ ของขอทานคนนั้น ขอทานหลายคนต่างรีบวิ่งกันมารุมแย่ง ลู่มู่เฉินจับมือหลี่เฟิ่งเซียนรีบวิ่งออกจากตรงนั้น!!