บทที่ 23 เข้าใจผิด

แต่ที่ไหนได้ ยู่ยี่ยังต้องรับเคราะห์เดินทางไปเมืองหลวงกับคุณหนูใหญ่อีก ที่เมืองหลวงไม่มีคนรับใช้แล้วหรือ เหตุใดนางถึงต้องถูกบังคับเข้าเมืองหลวง แต่บ่นไปก็เท่านั้น ทั้งท่านเขยกับคุณหนูใหญ่ต่างทำหน้าเบื่อหน่ายหลับตาแสร้งหลับ ไม่มีผู้ใดสนใจความเจ็บช้ำของหยวนหยวน

ตลอดการเดินทางหลี่เฟิ่งเซียนมักจะแอบมองมู่เฉินคนชั่วของนางบ่อยครั้ง ตั้งแต่นางรู้ตัวว่าชอบเขา นางก็รู้สึกดีใจที่ก่อนหน้านั้นบังคับให้เขาดื่มน้ำแกงไก่ตุ๋นยาสมุนไพรทุกเช้า เพราะยามนี้ ไม่ว่ามองอย่างไรเขาก็ถือว่าเป็นคนงามผู้หนึ่ง ริมฝีปากบางอมชมพู จมูกคมเป็นสัน สองแก้มแม้จะยังไม่เต็มกรอบแต่ก็น่าจับเล่น สันกรามเด่นชัดชวนใจเต้น คิ้วคมยาวเรียวคล้ายรูปดาบ โดยเฉพาะนัยน์ตาคู่นั้น ยิ่งมองนางยิ่งหลงใหล

แม้ตอนนี้ผมด้านหน้าที่นางตัดจะยังไม่ยาวเท่าผมส่วนอื่น แต่ก็เริ่มยาวมาถึงคางแล้ว นึกดูแล้วหลี่เฟิ่งเซียนก็แอบดีใจไม่น้อยที่ตอนนั้นนางใช้กระบี่ตัดผมของเขาไปหย่อมหนึ่ง อย่างน้อยก็ได้ตัดวาสนาสาวงามของเขาไปหลายพันเส้น ไม่เช่นนั้นนางอาจต้องมานั่งกลุ้มเรื่องที่เขางดงามจนใครก็ต้องการแย่งชิง

แต่ในใจของลู่มู่เฉินกลับรู้สึกว่านางต้องไม่พอใจเขามากแน่ถึงได้เอาแต่แอบมองเขา ปกตินางเป็นเช่นนี้เมื่อใดกัน นางเป็นหญิงสาวที่มีความกล้าหาญ ไม่มาแอบๆ มองดูผู้อื่นเช่นนี้แน่ ขนาดนางไปเกี้ยวชายอื่นนางยังบอกเขาไปตามตรงว่ากำลังเกี้ยว

เดินทางจนถึงพื้นที่ที่คล้ายลานกว้าง มีต้นไม้ขึ้นประปราย มีหญ้าขึ้นเกือบทั้งลาน มีก้อนหินมากมายหลายก้อนทั้งเล็กและใหญ่ บางก้อนใหญ่จนบังรถม้าได้ทั้งคัน จ้าวเหลียงบอกว่าจำเป็นต้องค้างคืนที่นี่ จะไม่มีการตั้งกระโจมเพื่อความคล่องตัวเวลาออกเดินทางในตอนเช้า

ทุกคนต่างพักผ่อนตามอัธยาศัย พอมืดค่ำหยวนหยวนก็ถูกบังคับให้เอาเนื้อแกะตากแห้งออกมาต้มน้ำแกงให้ทุกคนดื่ม แม้นางจะบ่นตลอด แต่ก็ยังลงมือต้มน้ำแกงอย่างตั้งใจ

“ห้ามไปคนเดียวขอรับคุณหนู” จ้าวเหลียงห้ามหลี่เฟิ่งเซียนที่กำลังเตรียมตัวขึ้นม้าจะไปที่ไหนสักแห่ง

“ข้าจะไปอาบน้ำ!” นางขึ้นเสียงไม่พอใจ

“เจ้าเป็นคนบอกเองว่าหลังเขามีน้ำตก” นางยังผลักทุกสิ่งเป็นความผิดของเขา

“มืดแล้วขอรับ ข้าจะให้คนไปตักน้ำมาต้มให้ท่านอาบ” จ้าวเหลียงเสนอ

“ข้าอยากเล่นน้ำ” นางไม่ยอม

“คุณหนูใหญ่ ท่านอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย” เขาขอร้อง หลี่เฟิ่งเซียนกลับชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา จ้าวเหลียงดูแล้วไร้หนทาง แต่อย่างไรหน้าที่เขาก็คือรักษาความปลอดภัยให้คุณหนูใหญ่ แต่ให้เลือกถูกนางโขกสับกลั่นแกล้งอย่างไรก็ยังดีกว่าการรับหมัดของแม่ทัพหลี่ เขาได้แต่ต้องขอร้องคุณหนูใหญ่ต่อไป

ลู่มู่เฉินมองดูนางทะเลาะกับคนไปทั่ว เดี๋ยวกับคนนั้นเดี๋ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่ยอมมองเขาตรงๆ ไม่ยอมพูดคุยกับเขา ทั้งยังพยายามเลี่ยงจะพูดกับเขาด้วย นางคงมีเรื่องกวนใจอยู่เป็นแน่ บางทีอาจเป็นเรื่องที่เขาไม่ยอมปฏิเสธงานแต่ง

สุดท้ายเขาจึงลุกขึ้นเดินไปทางม้าตัวนั้นที่นางพยายามจะขึ้นขี่ จัดการแย่งบังเหียนม้ามาถือไว้เสียเอง

“เจ้าอย่าดื้อนักเลย ทุกคนเขาเดือดร้อนเพราะต้องดูแลเจ้ากันหมดแล้ว” ลู่มู่เฉินเตือน

แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับมองเขาตาโตก่อนจะรีบหันหลังไปทางอื่น และเดินเร็วๆ จากไปทันที ปล่อยให้ลู่มู่เฉินมองตาปริบๆ เขายิ่งแน่ใจว่านางไม่พอใจเขา

“ข้าต้องอาบน้ำ ให้คนไปตักน้ำมาให้ข้าด้วย” หลี่เฟิ่งเซียนยังไม่ลืมหันมาสั่งกับจ้าวเหลียง

“ขอบคุณท่านเขย” จ้าวเหลียงยกมือกำหมัดคำนับขอบคุณเขา

“อย่าเรียกข้าเช่นนั้นเลย เรียกข้าว่ามู่เฉินเช่นเดิมเถิด”

“เช่นนั้นข้าคงถูกคุณหนูใหญ่ถลกหนังหัวแล้ว” จ้าวเหลียงยืนยันจะเรียกเขาว่าท่านเขย

คืนนั้นเมื่อมื้อค่ำผ่านไป ต่างคนต่างแยกย้ายนอน หลี่เฟิ่งเซียนได้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ลู่มู่เฉินไม่เข้าใกล้รถม้าเพราะต้องการให้หลี่เฟิ่งเซียนได้ใช้เวลาอยู่ในนั้นอย่างสบายใจ แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับคิดว่าเขาไม่ชอบนาง นางพลิกไปมาก็ยังนอนไม่หลับ

“ยู่ยี่ เจ้าว่าเขาไม่ชอบข้าใช่หรือไม่” นางปรับทุกข์กับสาวใช้ที่กำลังเก็บข้าวของให้เข้าที่

“คุณหนูของข้า ข้าชื่อหยวนหยวน...เฮ้อ แต่หากเขาไม่ชอบท่าน ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาจะชอบผู้ใดได้อีก”

“เช่นนั้น เหตุใดเขาไม่เข้ามานอนกับข้า หลังแต่งงานสามีสมควรหลงใหลภรรยาไม่ใช่หรือ” นางยังสงสัย

“โอ๊ย ตายจริง!! ข้าลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท” แต่หยวนหยวนกลับตะโกนออกมาเช่นนั้น รีบค้นบางอย่างในห่อผ้าและรีบร้อนออกไปจากรถม้า ไม่ฟังที่นางกำลังปรับทุกข์สักนิด

“นี่เจ้ายังเห็นข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของเจ้าอยู่หรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนด่าตามหลัง

ลู่มู่เฉินนั่งอยู่ที่หน้ากองไฟ คืนนี้เขาตั้งใจจะนอนที่นี่

“เอ้า ข้าให้ ท่านเขยต้องรีบศึกษาให้เข้าใจ ต่อไปก็ตั้งใจปรนนิบัติคุณหนูใหญ่ให้ดีๆ นางจะได้ไม่ระรานข้าทั้งวัน ท่านเข้าหรือไม่” จู่ๆ หยวนหยวนก็ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้เขา

ลู่มู่เฉินมองหนังสือในมือสลับไปมากับหน้าของหยวนหยวนอย่างไม่เข้าใจ มันเป็นหนังสือที่ปกสีขาวล้วน ไร้ร่องรอยตัวหนังสือ

“อย่าเปิดดูที่นี่เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้าอาจหัวขาดได้ ท่านต้องเอาไปอ่านต่อหน้าคุณหนู เข้าใจหรือไม่” หยวนหยวนยังคงสั่งต่อไป

ก่อนหน้านี้นางยังเรียกเขาว่า เจ้า แต่หลังแต่งงาน นางก็เริ่มเรียกเขาว่าท่านเขย เขายังไม่ค่อยชิน ในใจเขารู้สึกว่าถ้านางจะพูดมากเช่นนี้ อย่าเรียกเขาว่าท่านเขยยังจะดีเสียกว่า แต่เขาไม่ได้พูดไป ทำเพียงยัดหนังสือเล่มนั้นใส่อกเสื้อและนั่งผิงไฟต่อไป

“ยังไม่รีบไปปรนนิบัติคุณหนูอีก” หยวนหยวนเอ่ย

ลู่มู่เฉินเงยหน้ามองนาง ขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ หลี่เฟิ่งเซียนที่เกลียดเขามาทั้งวันต้องการให้เขาไปปรนนิบัติยามนี้หรือ? แต่หยวนหยวนก็มองถลึงตาใส่เขาพยายามให้เหมือนกับการข่มขู่ของมารดาที่กำลังดุลูกชาย

ลู่มู่เฉินถอนหายใจลุกขึ้นเดินไปที่รถม้า เขายืนทำใจสักครู่ก่อนจะเดินขึ้นไปในรถม้า หากนางอยากกลั่นแกล้งเขาให้หายแค้นสักหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอันใด เช่นนี้จึงจะเป็นคุณหนูใหญ่ที่เขารู้จัก ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้าเขา