บทที่ 24 หนังสือปกขาว

แต่พอเข้าไปด้านในรถม้าแล้ว บรรยากาศกลับอึดอัดผิดปกติ เพราะทันทีที่เขาเข้าไป นางก็รีบหันหน้าเข้าหาผนังรถม้า เขาค่อยๆนั่งลงทั้งที่ไม่รู้ว่าควรนั่งที่ใด เสื้อผ้าที่นางเปลี่ยนหลังอาบน้ำเช็ดตัวยังอยู่ตรงมุมรถม้า แม้แสงโคมไฟในรถม้าไม่ได้สว่างมาก แต่เขาเห็นตู้โตวที่ยังไม่ได้เก็บด้วย

ภาพที่เขาดึงตู้โตวของนางจนขาด ภาพอกชมพูน่าจับสองข้าง ภาพนางหลับตาตัวสั่น เขาพยายามหักห้ามใจให้คิดเรื่องอื่น แต่ยิ่งอยู่ใกล้นางจนได้กลิ่นหอมจากตัวนางเช่นนี้ ต่อให้จิตใจเข้มแข็งเพียงใดก็ไม่อาจหักห้าม ลู่มู่เฉินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“เจ้า..มีอันใดหรือ” เขาถามแม้นางจะไม่ยอมหันมามองหน้า

“เจ้าเข้ามาทำไม ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่เข้ามานอนกับข้าแล้ว” นางถามเสียงสั่น

“ข้า..ข้ามาอ่านหนังสือ ให้เจ้าฟัง” ลู่มู่เฉินไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร เสียงของเขาก็สั่นไม่ต่างจากนาง

ไหนๆ นางก็ให้หนังสือเพื่อให้เขาปรนนิบัตินาง เขาควรอ่านให้นางฟังเสียหน่อย ปล่อยให้นางโกรธจนตัวสั่นคงไม่ดี เขาจึงตอบไปเช่นนั้น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่าเขาทำเสียงอ่อนโยนกับนางมาก นางจึงค่อยๆ หันมามองเขา เห็นว่าเขายังยิ้มน้อยๆ ให้นางด้วย

ลู่มู่เฉินดึงหนังสือในอกออกมาเปิด แต่เพียงหน้าแรกที่เขาเปิดออก ทุกอย่างกลับเลวร้ายกว่าเดิม เพราะในหนังสือที่หยวนหยวนให้เขามา มันไม่ได้มีตัวหนังสือแม้สักตัว แต่เป็นหนังสือรูปวาดที่เต็มไปด้วยท่าทางของการร่วมรักระหว่างชายหญิง มือของลู่มู่เฉินสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

หลี่เฟิ่งเซียนตกใจ นึกถึงเมื่อเช้าที่เขาเจ็บมือจนต้องนวดคลึงถึงจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดได้ นางจึงรีบดึงมือซ้ายของลู่มู่เฉินมากุมไว้

“เจ้าเจ็บมือหรือ!!” หลี่เฟิ่งเซียนพูดอย่างห่วงใย

ลู่มู่เฉินตกใจรีบเก็บหนังสือไว้ในอก พยายามจะดึงมือซ้ายกลับ แต่นางกุมไว้แน่น ทั้งยังแสดงสีหน้าเป็นห่วงและเป็นกังวลอย่างยิ่ง เขาอยากจะรีบออกไปจากรถม้า แต่กลัวว่าจะยิ่งทำให้นางไม่พอใจ จึงปล่อยให้นางนวดคลึงมือซ้ายนั้น

แม้มือข้างนั้นจะใช้หยิบจับสิ่งใดไม่ได้ มันยังคงมีขนาดเท่ากับมือขวาเพราะเขาคอยนวด ใส่ยา และฝังเข็ม ที่สำคัญยังคงมีความรู้สึกอยู่ในทุกที่ที่นางสัมผัส ทั้งภาพตู้โตวที่นางยังไม่เก็บ ภาพวาดในหนังสือปกขาว ภาพที่เขาดึงตู้โตวของนางจนขาด ภาพที่เขากอดจูบนางในคุกใต้ดิน ...

ทั้งการสัมผัสของนาง กลิ่นหอมของนาง ภาพในหนังสือและภาพในหัว ทุกอย่างทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายตรงนั้น มันเริ่มขยายตัวอีกแล้ว ยิ่งนางนวดคลึงให้เขา มันยิ่งสั่นระริก เขายังรู้สึกว่ามันร้อนขึ้นเรื่อยๆ นางเพียงจับมือนวดบรรเทาอาการเจ็บป่วย เขาต้องรู้สึกมากมายเพียงนี้เชียวหรือ

หลี่เฟิ่งเซียนเห็นเขาทำหน้าตาทุกข์ทรมานก็คิดว่าเขาเจ็บปวดที่มือมาก นางรู้สึกผิดอย่างยิ่ง ภาพที่เขาจงใจหักนิ้วมือของเขาเพื่อที่นางจะได้รอดชีวิตจากกองเพลิงกลับมาในความทรงจำ

“เหตุใดเจ้าโง่เช่นนี้ ตอนนั้นไม่จำเป็นต้องถึงกับหักนิ้วตัวเองเลย ข้าผิดเองที่ไปช่วยเจ้าช้า เจ็บมากหรือไม่ ข้าขอโทษ ข้าไม่เคยพบคนโง่เขลาเช่นเจ้าสักคน มีผู้ใดเขาทำขนาดนั้นเพื่อผู้อื่นกัน เจ้ามันคนโง่” นางนวดไปด้วยบ่นด่าไปด้วย นัยน์ตามีน้ำตาคลอเบ้า นางเป็นห่วงเขามากจริงๆ

‘ข้ามันสารเลว’ ลู่มู่เฉินมองนางที่เป็นห่วงเขาอย่างจริงใจและด่าตัวเองในใจ นางเป็นห่วงเขาจึงให้เขามานอนในรถม้า นางเข้าใจว่าถ้าหนาวเขาจะเจ็บมือเพราะเมื่อเช้าเขาโกหกนางไปเช่นนั้น แต่เขากลับคิดแต่เรื่องสกปรกเช่นนี้กับนาง ยังเอาเรื่องในคุกใต้ดินมาฝันถึงทุกคืน ทั้งที่นางหวาดกลัวเรื่องที่นั่น อยากจะลืมเรื่องราวที่นั่นให้หมดเร็วๆ

“ข้า..ไม่เป็นไรแล้ว” เขาเอ่ยออกมาหลังจากที่เห็นน้ำตาของนางไหลมาสายหนึ่ง แต่นางทำเพียงปัดง่ายๆ ไม่สนใจและพยายามนวดมือเขาต่อไป

“จริงหรือ” นางถามทั้งที่ยังพยายามนวดอยู่

“จริง” เขาบอก

“เจ้าพูดจริงนะ” หลี่เฟิ่งเซียนเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเขาไม่ได้ทำหน้าตาทรมานแล้ว

“อืม” ลู่มู่เฉินยืนยัน ยกมือขวาไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของนาง เพราะหลี่เฟิ่งเซียนยังคงกุมมือซ้ายของเขาไว้แน่น

หลังจากเขายืนยันและนางเห็นว่าเขาไม่ได้ทรมานเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว นางจึงวางใจ ค่อยๆ วางมือของเขาลง มองไปรอบๆ เพื่อหาผ้าห่มมาคลุมให้เขา แต่เหลือบไปเห็นว่ายู่ยี่ยังไม่ได้เก็บเสื้อตัวเก่า ตู้โตวก็เด่นสง่าอยู่ตรงมุมรถม้า เขาจะไม่เห็นได้อย่างไร!

หลี่เฟิ่งเซียนรีบร้อนไปจับเสื้อผ้าพวกนั้นยัดใส่หีบใบหนึ่งโดยไม่สนใจว่าข้างในเป็นเสื้อผ้าใช้แล้วหรือยัง เสร็จแล้วก็ทำราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น หยิบผ้าห่มผืนหนา ที่เตรียมไว้สำหรับคืนนี้มาห่มให้เขา

“เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าอุ่นแล้ว ไม่เจ็บแล้ว เช่นนั้นก็อ่านหนังสือเถิด” นางยังพยายามเปลี่ยนเรื่องอื่นเพื่อจะได้ไม่ต้องทนอับอายเรื่องตู้โตว

แต่พอพูดถึงหนังสือ ลู่มู่เฉินกลับก้มหน้าลง เขาหน้าร้อนผ่าวอธิบายไม่ได้ หลี่เฟิ่งเซียนเห็นเขาขยับปากพูดเล็กน้อย แต่เบามากจนนางได้ยินไม่ชัด นางจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเพื่อฟังสิ่งที่เขาพูด

“เจ้าว่าอะไรนะ”

ลู่มู่เฉินตาโตตกใจ รีบยกมือผลักหน้าของนางออกไป

“ไม่มีอันใด ดึกแล้ว นอนเถิด พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางแต่เช้า วันหลังข้าค่อยอ่านหนังสือเล่มอื่นให้เจ้าฟัง”

หลี่เฟิ่งเซียนน้อยใจที่เขาทำราวกับรังเกียจนาง แต่ด้วยความเป็นห่วงว่าเขาอาจเจ็บมืออีกหากนอนด้านนอกที่อากาศหนาว จึงยอมให้เขานอนในรถม้าด้วยกัน นางหันหลังดับโคมและนอนเลย ไม่สนใจเขาอีก นางตามเกี้ยวบุรุษรูปงามมาตั้งมาก นางจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าใครชื่นชอบหรือรังเกียจนาง

นางเริ่มคิดว่าบางทีเขาอาจจะแค่เป็นคนดี คอยช่วยเหลือนางต่างๆ แต่ไม่ได้ชอบนาง หลี่เฟิ่งเซียนจึงตัดสินใจว่าจะตัดใจจากเขา เมื่อไปถึงเมืองหลวงรักษาเขาหายแล้วค่อยมอบใบหย่าให้เขา ถือเสียว่านางตอบแทนบุญคุณเขาที่ช่วยชีวิตนาง

คืนนั้นทั้งสองจึงนอนไปด้วยกันเช่นนั้น แน่นอนว่าร่างกายช่วงล่างของลู่มู่เฉินเจ็บปวดอยู่นานจนเขาแทบจะหลับลงไม่ได้ เขาต้องเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แม้กลิ่นหอมของหลี่เฟิ่งเซียนจะรบกวนเขาทั้งคืนจนยากจะหลับลง