12 การคืนชีพของวิญญาณ (รีไรท์)

บทที่ 12: การคืนชีพของวิญญาณ

แสงสว่างอันเจิดจ้าที่พุ่งออกมาจากตัวอากิระค่อย ๆ จางหายไปอย่างเชื่องช้า ละลายความมืดมิดในห้องโถงให้กลับคืนสู่ความสงบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอับชื้นของซากปราสาทและกลิ่นโลหิตจาง ๆ ที่ยังคงติดค้างอยู่ในอากาศ อสูรเงาของทาเคชิได้สลายไปแล้ว เหลือเพียงร่างของเขาที่ล้มกองอยู่บนพื้นอย่างหมดสิ้น ซึ่งแสดงถึงความพ่ายแพ้ที่สมบูรณ์แบบของอำนาจที่เขาเคยครอบครอง

อากิระทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง ลมหายใจของเธอขาดห้วงและหนักหน่วงราวกับว่าร่างกายของเธอถูกสูบฉีดพลังทั้งหมดออกไปจนหมดสิ้น แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงพลังที่ยิ่งใหญ่และคุ้นเคยที่หลงเหลืออยู่ มันไม่ใช่พลังของเธอเพียงคนเดียว แต่เป็นพลังของคาเงะที่ยังคงอยู่ในตัวเธอ ราวกับสายน้ำอุ่นที่ไหลเวียนอยู่ในทุกอณูของร่างกาย

"คาเงะ…" อากิระเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วเบา เธอหันมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่าข้างกาย หวังว่านี่จะไม่ใช่แค่ภาพหลอนที่เกิดจากความเหนื่อยล้า แต่ในทันทีนั้น เงาของคาเงะก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เงาที่ดูโปร่งแสงและสั่นไหวราวกับภาพสะท้อนในผืนน้ำ

"เจ้าทำได้" เสียงของคาเงะดังก้องในหัวของเธอ ราวกับเสียงกระซิบที่แผ่วเบาแต่ก้องกังวาน "เจ้าเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด"

อากิระมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอไม่รู้ว่านี่คือภาพลวงตา หรือเป็นวิญญาณของเขาจริง ๆ แต่ความเจ็บปวดในอกของเธอก็เป็นของจริง

"เจ้าต้องอยู่กับข้า" อากิระพูดเสียงสั่น น้ำเสียงที่เคยหนักแน่นในยามต่อสู้กลับกลายเป็นความเศร้าโศกอย่างที่สุด "เจ้าต้องไม่ทิ้งข้าไป"

คาเงะยิ้มบาง ๆ ยื่นมือที่โปร่งแสงของเขามาสัมผัสใบหน้าของเธอ สัมผัสที่เย็นเยือกแต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจ "ข้าไม่เคยจากเจ้าไปไหน" เขาพูดเสียงแผ่ว "ข้าจะอยู่ในตัวเจ้า… ในทุกย่างก้าวของเจ้า… ทุกการหายใจของเจ้า"

คำพูดของเขาเหมือนดาบที่คมกริบแต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน มันกรีดลึกลงไปในหัวใจของอากิระจนทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด เธอรู้สึกถึงความหวังอันริบหรี่ที่กำลังจะดับลงต่อหน้าต่อตา เธอพยายามจะเอื้อมมือไปจับเขาไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้

"เราจะกลับมาพบกันใหม่" คาเงะพูดเสียงแผ่วเบา แล้วเงาของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าที่บาดลึกในหัวใจของอากิระ

อากิระร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเสียง เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้เพียงลำพังในโลกที่กว้างใหญ่แห่งนี้ ความเงียบในห้องโถงกึกก้องจนน่ากลัว และความเหงาก็กัดกินหัวใจของเธออย่างช้า ๆ

ในขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความเศร้า จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้องโถง แสงนั้นไม่ใช่แสงจากตะเกียงหรือจากดวงอาทิตย์ แต่เป็นแสงที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตที่ทำให้เธอต้องหลับตาลง และเมื่อเธอเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็ได้เห็นวิญญาณของคาเงะที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธออีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นเพียงเงาที่โปร่งแสง เขาดูเหมือนมนุษย์มากขึ้น มีเลือดเนื้อและลมหายใจ ราวกับว่าเขาไม่ได้หายไปไหนเลย

"ข้ากลับมาแล้ว" คาเงะพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

อากิระมองเขาด้วยความสับสนและไม่แน่ใจ "เจ้ากลับมาได้อย่างไร?"

"เจ้าคือผู้ที่ให้ชีวิตข้า" คาเงะตอบ ดวงตาของเขาส่องประกายไปด้วยความรัก "เจ้าใช้พลังของเจ้าเพื่อคืนชีพให้ข้า... พลังที่เกิดขึ้นจากความรักและความเสียสละ"

อากิระยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เธอพุ่งเข้าไปกอดเขาอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เธอโหยหามาตลอด และในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่กับคนที่เธอรักอีกครั้ง