เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13 — ดินแดนที่ไม่เคยมีผู้ชนะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-11 14:53:54บทที่ 13 — ดินแดนที่ไม่เคยมีผู้ชนะ
“เราไม่ได้ต่อสู้เพื่อชัยชนะ
แต่เพื่อไม่ให้ความพ่ายแพ้ของเราไร้ค่า”
— อินาริ ฮมเมียว
บทที่หนึ่ง: สนธิสัญญาเงา
ในคืนหนึ่งกลางป่าซากุระร่วงโรย
ทั้งสองตระกูลเคยเป็นพันธมิตรทางจิตวิญญาณ
แต่บัดนี้ต้องหันหน้าเจรจาในฐานะผู้ถูกบีบจากทุกทิศ
โชเร็น: “ข้าคิดเสมอว่าท่านจะเป็นผู้ส่องแสงในยุคสมัย
บัดนี้…ท่านกลายเป็นเพียงเงาของคบไฟเก่า”
อินาริ: “ข้ายังส่องแสง เพียงแต่แสงนั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกท่านอยากเห็น”
ทั้งสองจับมือกันเพื่อสร้าง "ข้อตกลงทูตลับ"
แต่อินาริรู้ดีว่า สนธิสัญญานี้ไม่มีวันถูกรักษา
เพราะทั้งสองต่างกำลังจมในทรายดูดแห่งความสงสัย
บทที่สอง: เด็กผู้ถือไฟ
“อาซึกะ” เด็กหญิงจากหมู่บ้านฮาราโนะ
บัดนี้เธอกลับเป็นผู้ลุกขึ้นเผาศาลเจ้าที่เคยศรัทธา
อาซึกะ: “แม่ของข้าตาย แต่พระไม่มา
ข้าไม่ต้องการพระที่เลือกช่วยเพียงบางคน!”
เธอกลายเป็นสัญลักษณ์แห่ง "การลุกขึ้นของศรัทธาที่หมดศรัทธา"
โดยไม่รู้เลยว่าเด็กผู้นี้กำลังกลายเป็น “ธงในสนามรบที่ไม่มีบ้าน”
บทที่สาม: เลือกฝั่งผิด หรือไม่มีฝั่งให้เลือก
อากิระเริ่มตั้งคำถามต่ออินาริอย่างเปิดเผยมากขึ้น
อากิระ: “หากเราต้องต่อสู้กับทุกคน
แล้วเราจะปกป้องใคร?”
อินาริ: “ข้าจะปกป้อง ‘วิธีคิด’ ไม่ใช่คน
เพราะคนเปลี่ยนข้าง…แต่วิธีคิดจะอยู่เหนือชัยชนะ”
แต่ประชาชนไม่เข้าใจ
บทที่สี่: เมื่อทูตกลายเป็นนักฆ่า
ระหว่างการส่งคนไปเจรจากับเมืองชินเซย์
ข่าวลือแพร่กระจายว่าอินาริตั้งใจ “ลวง” เพื่อล้มการเจรจา
ข้อความบนศพเขียนไว้ด้วยเลือด:
“พระที่ไม่พาใครข้ามแม่น้ำ…ก็สมควรถูกผลักลงไปก่อน”
อินาริไม่แถลง
เขาเพียงจุดคบเพลิงในศาลาว่างของเขา และเฝ้ามองเปลวไฟสะท้อนบนหน้าอันสงบนิ่ง
บทที่ห้า: บาปของผู้ไม่ทำอะไรเลย
ในสภาของเครือแคว้น
แม้จะยังไม่มีการรุกรานโดยตรง
แต่บัดนี้อินาริกลายเป็น “คนแปลกหน้า” ในโลกที่เขาเคยเป็นศูนย์กลาง
ผู้นำตระกูลนาระ: “เขาไม่ทำบาป…
แต่เขาปล่อยให้บาปเกิดขึ้นโดยไม่ยื่นมือ”
โชคิ: “ผู้ที่เงียบในวันที่ต้องพูด คือผู้ร่วมมือในความชั่วร้าย”
บทส่งท้าย: ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
อินาริกลับมาที่ศาลเจ้า
ชิราโนะ: “ท่านหวังจะให้ความดีชนะในดินแดนที่ไม่มีใครชนะ?”
อินาริ: “ข้าไม่ต้องการชนะ
ข้าแค่อยากให้คนรุ่นหลังยังเชื่อว่า
มีคนที่เคยไม่ยอมจำนน”
ศาลเจ้ากลางป่ากลายเป็นเพียงเงา
เสียงของผู้ที่ยังเชื่อ…ยังคงกระซิบในสายลม
บทที่ 13 จบ
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 33 — กลิ่นดินปนกลิ่นเลือด
บทที่ 33 — กลิ่นดินปนกลิ่นเลือดฟ้าก่อนรุ่งบนเนินเขานอกอิคุซะโนะโมริ หนาวจัดราวมีบางสิ่งกำลังรั้งไม่ให้แสงตะวันขึ้นซาโยะยืนอยู่ริมลานฝึกดาบเก่า สายตานางทอดผ่านหมอกที่ยังคลุมแผ่นดินราวอาภรณ์ของศพกลิ่นดินหลังฝนใหม่… ปนกลิ่นเลือดสดที่ยังไม่แห้งดีมีร่างหนึ่งนอนนิ่งอยู่ใต้มะพลับกลางลาน คือ “ยูนากะ” หนึ่งในคนสนิทของฮากุโร่—ผู้เชี่ยวชาญการลอบสังหาร และเคยปกป้องซาโยะไว้ในศึกเพลิงเงา“เขาถูกวางยาและแทงซ้ำ” แพทย์หลวงกล่าวโดยไม่มองนาง “ผู้ลงมือ...รู้จุดตายของคนที่ถูกฝึกให้ฆ่าโดยไม่หายใจ”เสียงของแพทย์แฝงแววหวาดหวั่นฮากุโร่มาถึงโดยไร้เสียงฝีเท้า เขาก้มลงข้างศพ ใช
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 35 — สนธิสัญญาเงา
บทที่ 35 — สนธิสัญญาเงาภายในหอประชุมไม้เก่าแก่ กลางป่ามิสุโนะยามค่ำคืน โคมเทียนเพียงเจ็ดดวงส่องไหวราวลมหายใจของเหล่าขุนศึกผืนเสื่อกลางห้องว่างเปล่า ไม่มีใครกล้านั่งตรงกลาง ไม่มีใครกล้าเป็น “แกนกลาง” แห่งพันธมิตรนี้ซาโยะนั่งอยู่หลังฮากุโร่ มองผ่านม่านเส้นผมของตนเอง—ทุกถ้อยคำที่กำลังจะเอ่ย คือเชือกที่ร้อยผู้นำสามตระกูลเข้าหากัน หรือผูกพวกเขาให้ตายไปด้วยกัน“เราจะทำข้อตกลงใต้แสงเทียน โดยไม่มีใบหน้า ไม่มีชื่อ และไม่มีความแค้น” ฮากุโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงไร้แววอารมณ์อาโอบะยกพัดขึ้นปิดริมฝีปาก “การไม่เอ่ยนาม เป็นธรรมเนียมของพวกเงา... หรือของพวกทรยศ?”อิซึมิหัวเ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 32 — โลหิตที่ร้องไห้ในแสงเทียน
บทที่ 32 — โลหิตที่ร้องไห้ในแสงเทียนห้องหนึ่งในคฤหาสน์อิคุซะโนะโมริถูกแสงเทียนไหววูบสะท้อนเงาร่างสองร่างบนฉากญี่ปุ่นเก่าซาโยะนั่งเงียบอยู่ข้างหน้าต่าง ร่างของเธอสวมเสื้อคลุมบาง ขอบผ้าสีเข้มเปรอะไปด้วยฝุ่นเขม่าจากสนามรบเธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่แม้แต่หลั่งน้ำตาแต่โลหิตในอกกลับกรีดเสียงเจ็บปวดดั่งมีใครร้องเรียกจากอดีตเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง ฮากุโร่ปรากฏตัวโดยไร้ชุดเกราะ มีเพียงผ้าคลุมดำที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและเถ้าถ่าน“เจ้ารอดมาได้...” เสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความหมายที่ซ่อนอยู่“ทุกคนตายหมด ยกเว้นข้า” ซาโยะพูดช้า ๆ ไม่ใช่คำสารภาพ แต่เหมือนบันทึกของผู้รอดชีวิตเขาไม่ตอบ กลับเดินมาวางดาบของตัวเองลงบนเสื่ออย่างนุ่มนวล แล้วนั่งเคียงข้างเธอ"เจ้ารู้ไหม..." ซาโยะเอ่ยโดยไม่หันมา “ตอนเปลวไฟล้อมข้า ข้าไม่กลัวตายเลยสักนิด”“แต่ข้ากลัวว่า หากข้ารอด... ข้าจะต้องเห็นหน้าเจ้าอีก”คำพูดนั้นเฉือนผ่านห้วงความเงียบอย่างรุนแรงฮากุโร่ไม่ตอบในทันทีเขาหยิบเทียนเล่มหนึ่งขึ้นมาจุดใหม่ ไฟเล็ก ๆ ส่องสว่างเงาสะท้อนของซาโยะในม่านตาของเขา“แล้วเมื่อเจ้ารอดจริง ๆ เจ้ารู้สึกอย่างไร”ซาโยะนิ่ง เงีย
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ย้อนอดีตของกลยุทธ์ “เพลิงเงา”
ย้อนอดีตของกลยุทธ์ “เพลิงเงา”🧭 เบื้องหลังกลยุทธ์ “เพลิงเงา”จุดมุ่งหมายหลัก:ดึงกองกำลังศัตรูเข้ามาสู่ กับดักซุ่มโจมตีใช้ “เปลวไฟ” เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจและสายตาใช้ “เงาคน” ทำลายระบบข่าวกรองและสัญญาณสื่อสารศัตรูขั้นตอนการเตรียมตัว:สำรวจพื้นที่เลือกเนินสูง 2 จุดทางตะวันตกเฉียงใต้ของ อิคุซะโนะโมริ เพื่อเป็นฐานตั้งกองกำลังหลัก (A และ B)ระหว่างเนินมีลำธารและพุ่มไม้หนาทึบเป็นทางเดินสำหรับการลอบซุ่มจัดเตรียมเพลิงลวงจุดกองไฟพร้อมเปลาะฟางและกิ่งไม้ลุกไวใน 3 จุด (X, Y, Z) ใกล้ทางเข้าจุดไฟพร้อมกันเพื่อสร้าง “วงเพลิงวงแรก” ระหว่างทางเดินเข้าป่าวางทหาร “เงาซุ่ม”กระจายหมวดลอบโจมตีตามแนวธาร และตามช่องว่างของพุ่มไม้สั่งให้เลี่ยงใช้ธงหรือโซนหมายเหตุระบุตัวแผนยกกองปลอมส่งกองทัพปลอม (ธงปลอม) มุ่งตรงไปยังทางทิศเหนือเพื่อเบี่ยงกำลังศัตรูเมื่อศัตรูเคลื่อนพลตาม มาเจอแต่เงาดับหายไร้เป้าหมาย และถูกล่อลวงเข้าสู่วงเพลิงขณะที่เงาซุ่มอยู่📐 แผนผังสนามรบ (มุมมองจากเบื้องบน) ┌───────────────────────────────────┐ │ ทางทิศเหนือ (กองปลอม) │ │
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 31 — เพลิงเงาในอิคุซะโนะโมริ
บทที่ 31 — เพลิงเงาในอิคุซะโนะโมริลึกเข้าไปในป่าภูเขาทางตะวันตกของซาคาเอะ ดินแดนที่เคยเงียบสงบกลายเป็นสนามซุ่มกลแห่งยุทธศาสตร์ — อิคุซะโนะโมริ ป่าที่ชื่อแปลว่า "ไพรสงคราม"เสียงฝีเท้าทหารของสองแคว้นดังสะท้อนผ่านแนวไผ่ ฮากุโร่สวมผ้าคลุมสีเทาเช่นเคย ใบหน้าถูกบดบังด้วยหน้ากากครึ่งซีก แต่ดวงตาของเขาว่างเปล่าราวคนตายที่ข้างกาย เขามี ทาคุมะ — รองแม่ทัพผู้รู้เพียงเศษเสี้ยวของอดีต และ อาซึกะ หญิงนักสอดแนมที่เคยล่วงรู้ความลับของซาโยะตั้งแต่ต้น“เรากำลังล่อศัตรูให้ตามแสงเทียน... แต่ไฟที่เผาเราอาจเป็นของจริง” อาซึกะเอ่ยเบา ๆ“แผนนี้มีชื่อว่าอะไร?” ทาคุมะถาม“เพลิงเงา” ฮากุโร่ตอบเรียบเย็น “จุดไฟจากในเงา... เผาใจศัตรูให้กลายเป็นควันก่อนจะฟาดดาบใส่”ขณะเดียวกัน ซาโยะถูกทิ้งไว้ที่คฤหาสน์มิสุโนะพร้อมกับกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ฮากุโร่ทิ้งไว้ให้ก่อนออกเดินทางนางลังเล ก่อนจะเปิดมันภายในคือ สายสร้อยจากเปลือกหอยโบราณ ที่บิดาของนางเคยสวมใส่ และจดหมายเพียงไม่กี่บรรทัด:“แม้ข้าจะเป็นเงา แต่ข้าขอให้เจ้าจำข้าในยามที่แสงอาทิตย์สิ้นสุด”มือของซาโยะสั่น ดวงตาหนักด้วยหยาดน้ำ และภายในใจ... มีบางอย่างที่เริ่มแตกออก —
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะรุ่งสางปกคลุมคฤหาสน์มิสุโนะด้วยหมอกหนา แสงแรกของวันไม่อาจส่องทะลุม่านสีเทา เหมือนชะตาของแผ่นดินที่ยังไม่รู้ปลายทางซาโยะนั่งอยู่หน้าชานเรือน ใต้ต้นสนโบราณ สวมกิโมโนสีม่วงหม่น ปลายผมยังเปียกจากการล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเช้า นางจ้องมองดาบของบิดา — ที่บัดนี้รู้แล้วว่าผู้ปลิดชีพท่าน ไม่ใช่ชายที่นางเกลียดมาเกือบครึ่งชีวิตแล้วจะโทษใคร? จะรักใคร? จะต่อสู้เพื่อใคร?เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากหลังม่านไม้ไผ่ ฮากุโร่ก้าวเข้ามาอย่างไร้เสียง เงาของเขาทาบลงบนแผ่นพื้นไม้เหมือนเงาของสงครามที่ไม่เคยหายไป“เจ้ายังไม่หลับอีกหรือ” เขาถามเสียงแผ่ว“ข้าไม่เคยนอนดีเลยตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้” ซาโยะตอบโดยไม่หันไปเขาเงียบ ไม่ตอบโต้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ โดยรักษาระยะห่างพอประมาณ — เหมือนทั้งสองยังเป็นศัตรูในสนามใจ“ข้ารู้ความจริงแล้ว” ซาโยะเอ่ยในที่สุด “เจ้าปิดปากมือสังหาร ไม่ใช่เพราะความยุติธรรม... แต่เพราะเจ้าต้องการอำนาจของตำแหน่งว่าง”ฮากุโร่พยักหน้า“ใช่ — ข้าไม่ได้บริสุทธิ์ แต่ข้าก็ไม่ได้ฆ่าพ่อเจ้าด้วยมือข้า ข้าแค่เดินเข้าไปในช่องว่างที่สงครามเปิดไว้”“นั่นต่างจากฆ่าเ
บางทีคุณอาจจะชอบ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย342.2K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.0K viewsขย้ำรักเลขา NC-20
C158.1K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน302.8K viewsสายใยรักเมียจำยอม Love's Submission
ลิขิตา Likita77 viewsพระจันทร์สองใจ
อัญจรี243 viewsตีตรารัก
นานิซัง222 viewsเปลี่ยนให้เธอมารัก
อิงอรทัย270 views
