Semua Bab ประธานร้ายพ่ายรักยัยเด็กเลี้ยง: Bab 1 - Bab 10

ตึก! ตึก! ตึก! เสียงรองเท้าคัชชูกระทบพื้นกระเบื้องหรูอย่างเร่งรีบ อริสา หรือที่ใครๆเรียกว่าอลิซ เร่งฝีเท้าขึ้นลิฟต์มายังชั้น 29 ของคอนโดสุดหรูใจกลางกรุงเทพ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาถูกรีดจนเรียบ กระโปรงทรงเอพลิ้วไหวตามแรงก้าวเดิน หญิงสาวหน้าตาสะสวยจิ้มลิ้ม แต่ทว่าสีหน้ากลับเศร้าหมอง ในหัวเต็มไปด้วยความเคลียด มือหนึ่งกุมกระเป๋าสะพาย อีกข้างถือซองเอกสารที่ยับตรงมุมเล็กน้อย เธอหยุดหอบอยู่หน้าห้อง 2905 สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะยกมือเคาะประตูสามครั้ง ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเปิดล็อกดังแกร๊ก ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าสวยเฉียบในชุดลำลองแบรนด์เนมหรู ใบหน้าสดแทบไม่มีที่ติแม้ไม่ได้แต่งหน้า “อลิซ”เสียงแฝงแปลกใจปนระอาเล็กน้อย “มีธุระอะไร” อลิชหน้าเจื่อน มองหน้าพี่สาวแววตาเศร้า “ขอเข้าไปคุยด้วยได้ไหม แป๊บเดียว” ไอรินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเบี่ยงตัวเปิดทางให้เธอเข้า ห้องกว้างตกแต่งสไตล์โมเดิร์น สีครีมทองสลับน้ำตาลเข้ม ทุกอย่างดูเงียบสงบเกินจริง อลิซเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟากลางห้อง วางกระเป๋าลงอย่างเกร็งๆ “ฉันมีเรื่องอยากให้พี่ช่วย “ น้ำเส

“สรุปตามที่พี่บอก แยกย้ายกันไปทำงานได้ละ” จ๋าออกคำสั่งเด็ดขาด ลูกน้องเตรียมแยกย้ายกันไปดูแลลูกค้าตามห้องต่างๆ แต่ก่อนจะเดินผ่านอลิซกับพราวฟ้า เอมมี่กับปีใหม่ก็เบ้ปากใส่อย่างไม่พอใจ แต่อลิซไม่ได้สนใจมากนัก เพราะจุดประสงค์ของเธอแค่มาหาเงินค่าเทอมกับรักษาแม่ ไม่ได้อย่างมาชิงดีชิงเด่นกับใครทั้งนั้น “ไปเถอะอลิซ” เสียงพราวฟ้าเอ่ยเร่ง มือหนึ่งยังคงจับข้อมือเธอแน่นแล้วพาเดินตรงดิ่งไปยังห้องแต่งตัวด้านใน อลิซเดินตามเงียบๆ บรรยากาศในนั้นเต็มไปด้วยสาวๆ ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้า หรือจัดทรงผมกันขมักเขม้น แสงไฟสีนวลสะท้อนกระจกบานใหญ่ริมผนัง เผยให้เห็นภาพเด็กสาวคนหนึ่งที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จดี อลิซยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะแต่งหน้า มือเล็กยังคงจับชายกระโปรงอย่างไม่คุ้นชิน จากเด็กมหาลัยที่ใส่เสื้อเชิ้ต กระโปรงเอดูเรียบร้อย ตอนนี้เธอกลายเป็นหญิงสาวในชุดเกาะอกสีแดงเข้มรัดรูป ผ้ากำมะหยี่ลื่นไหลแนบไปกับส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างลงตัว ชายกระโปรงสั้นเพียงครึ่งต้นขา ผ่าข้างเล็กน้อย ผมถูกม้วนลอนหลวมๆ ปล่อยเคลียไหล่ เมคอัพไม่จัดจ้าน แต่แต่งดวงตาให้ดูคมและดูมีเสน่ห์กว่าปกติ เธอดูเซ็กซี่ยั่วยวนอย่างบ

“เก่งมากครับ” ราเมศเอ่ยขึ้นในขณะที่ยิ้มไม่หุบ “คุณราเมศบอกมาเถอะค่ะ อยากให้อลิซทำอะไร ” “ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นครับ ผมแค่อยากให้น้องอลิซผ่อนคลาย” ราเมศยังลีลาไม่เลิก เขานั่นแหละที่กำลังทำเธอกดดัน ภูวินทร์ได้แต่นั่งดื่มเงียบๆ ปกติเด็กเอ็นต้องเกาะแขนเอาอกเอาใจ แต่เธอกลับต่างออกไป นอกจากจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว ยังพยายามเว้นระยะห่างไปอีก มันช่างเป็นเรื่องแปลก “บอกน้องไปเถอะค่ะคุณราเมศ น้องยังใหม่อยู่อย่าแกล้งน้องนักเลย” พราวฟ้าพูดขึ้น มือเล็กยังชงเหล้าให้สองหนุ่มอยู่ตลอด “ไหนน้องอลิซลองขึ้นนั่งบนตักเพื่อนผมให้ดูหน่อยสิครับ จะได้ตัดสินใจว่าควรเอ็นดูรึเปล่า” อลิซหันมามองหน้าภูวินทร์ทันที ก่อนสบตากับเขาอีกครั้ง และครั้งนี้เธอประหม่าจริงๆ ได้แต่เม้มปากแน่น หน้าเห่อร้อนไปหมด “ทำไม !!หรือว่าไม่กล้า ” ภูมินทร์เลิกคิ้วสูงถามเธอเสียงเรียบ อลิซลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามเชิงดูถูก ก่อนนั่งลงที่ตักแกร่งแล้ววาดกอดคอหนาไว้หลวมๆ “หึ“ ภูวินทร์หัวเราะในลำคอ เธอตัวสั่นยังกะลูกนกตกน้ำ ช่างไม่มืออาชีพเอาซะเลย ”ว้าว!!กล้าจริงด้วย“ วาคิมเอ่ยแซว แต่คนตัวเล็กเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่กล้าแม้จะห

“ นี่ทิปคุณพราวครับ “ ราเมศยื่นเงินให้พราวปึกนึง แต่ในจังหวะที่พราวกำลังจะยื่นมือไปรับ ราเมศก็ชักกลับแล้วชี้ไปที่แก้มตัวเอง พราวฟ้ายิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนโน้มหน้าเข้าใกล้แล้วหอมแบบธุรกิจ จุ๊บ “แบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย ผมกลับนะครับไว้เจอกัน” พราวฟ้าโบกมือเบาๆส่งแขกvip “เห็นม๊ะ !!พี่บอกแล้ว ว่าลูกค้ากลุ่มนี้ทิปหลักหมื่น” พราวฟ้าหันมายิ้มระรื่นให้อลิซ อลิซมองดูในมือตัวเองบ้าง แค่เอนเตอร์เทนนิดหน่อยก็ได้ทิปหลักหมื่น คนรวยก็รวยจนเงินทองเหลือใช้ แต่เธอนี่สิชีวิตทำไมดูฝืดเคืองแบบนี้ ไหนจะแม่ที่กำลังต้องการค่ารักษาจำนวนมากนี่อีก “ขอบคุณนะคะพี่พราว พี่พราวดีกับอลิซที่สุด ” อลิซขอบคุณพราวฟ้าจากใจจริง “นี่!!อลิซฟังพี่นะ คุณภูวินทร์อะ รวยมากๆ และเขาก็ดูสนใจอลิซมากเหมือนกัน ถ้าเป็นเด็กเขาได้อะนะ รับรองรวยเละ” พร้าวฟ้าชี้ช่องทำเงินให้เพื่อนรุ่นน้อง “อลิซยังไม่คิดถึงขั้นนั้นหรอกค่ะพี่พราว อลิซไม่ได้อยากเป็นของเล่นคนรวย ” “จ้าๆ เอาไว้เป็นทางเลือกเผื่อฉุกเฉินไง ไปได้แล้วป่ะ” หลังจากลูกค้ากลุ่มนี้กลับไป ก็ได้เวลาเลิกงานพอดี อลิซจะไม่ได้อยู่จนผับปิด เพราะขอผู้จัดการเลิก5ทุ่มท

“แม่ไม่เป็นไร” พอเงียบไปซักพักพิมพาก็พูดเสียงเบา แต่ก็นิ่งจนอลิซจับสังเกตได้ “เฮ้อ” อลิซถอนหายใจเบา แม่ก็เป็นซะแบบนี้ ชอบโทษตัวเองว่าที่พี่โกรธ เพราะตัวเองทิ้งพี่ไว้กับพ่อ “กินส้มหน่อยนะคะ หนูปอกให้” แม่รับส้มไปกินเงียบๆ และไม่พูดอะไรอีก “อ้าว อลิซมานานแล้วเหรอ” ป้าพรเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี “ค่ะป้า แค่แวะมาดูแม่ว่าจะกลับแล้วค่ะ เดี๋ยวต้องไปทำงานต่อ” ป้าพรจับไหล่เล็กเบาๆเพื่อปลอบใจ “อย่าหักโหมนักนะ เดี๋ยวจะไม่สบายใจเอา” อลิซพยักหน้ารับ แต่จะไม่หักโหมได้ไง ไหนจะค้างค่าเทอมเพื่อน ไหนจะต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่ เงินเป็นล้านจะไปหามาจากไหนยังคิดไม่ออกเลย “งั้นหนูไปนะคะป้าพร หนูไปแล้วนะคะแม่” •ภูวินทร์ “น้าเล็ก!!!สวัสดีค่ะ” หลังเลิกงานพอกลับมาถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูดังขึ้นจากห้องรับแขก ภูวินทร์หยุดเดินแล้วหันกลับมาช้าๆ ใบหน้าเขายังเรียบนิ่งเป็นปกติ ก่อนเอ่ยถามหลานสาวอย่างใจเย็น ”มีอะไร “ ”นี่ค่ะ เอกสารขอฝึกงานของทิมกับเพื่อน“ ทับทิมยิ้มกว้างพร้อมส่งเรซูเม่ให้อาเล็ก น้องชายผู้เป็นพ่อ ภูวินทร์รับมาอย่างไม่ได้สนใจนัก เพราะที่รับเพื่อนทับทิมด้วย เพราะ