บททั้งหมดของ เล่ห์รักเจ้าชายอสูร: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ทำไมล่ะคะ?”“ถึงจะเช็ดตัวไปแล้ว แต่อาบน้ำหน่อยนะคะ นอนแช่น้ำอุ่นๆ จะได้สบายตัว” สาวใช้ประคองคุณหนูคนใหม่ลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า พลางอธิบาย “เรื่องงาน...เป็นเพราะคุณท่านค่ะ ต่อไปนี้คุณหนูไม่ต้องคอยทำอะไรๆ ให้พวกคุณๆ แล้วนะคะ ไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำอะไรๆ ให้ท่านผู้หญิงกับพวกท่านหญิง งานครัวก็ไม่ต้องช่วยหยิบจับ คุณท่านกำชับมาแล้ว ว่าไม่ให้ทำ”“เพราะเรื่องเมื่อวานเหรอคะ”“ค่ะ เพราะเรื่องเมื่อวานนั่นหล่ะ คุณท่านเลยได้สังคายนาพวกคุณๆ อีกรอบ” มาธาเล่าเรียบๆ ราวกับเรื่องในประเด็นสนทนาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร“แล้วท่านผู้หญิงยอมเหรอคะ”“ไม่ยอมหรอกค่ะ” มาธาตอบตามตรง “แต่จะทำยังไงได้ล่ะคะ เดี๋ยวนี้คุณท่านเอาจริง ท่าทีเองก็ดูขึงขังจนน่ากลัว จริงสิ...ต่อไปนี้ คุณหนูทานข้าวพร้อมคุณๆ ที่ตึกใหญ่เลยนะคะ คุณท่านบอกว่าถ้าสบายเนื้อสบายตัวขึ้นแล้วก็ให้เริ่มจากมื้อถัดไปนี่ล่ะ”“ตายแน่ๆ คราวนี้ท่านผู้หญิงต้องไม่พอใจมากแน่ๆ” คราวนี้คนช่างตีสีหน้าหวาดวิตก ตกใจขึ้

“ชาวเมืองเล่าลือกันว่า เบื้องหลังแนวเขาสูงสลับซับซ้อนเหนือดินแดนเรา มีปีศาจกับสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายยิ่งกว่าอสุรกายในทุกเรื่องเล่าอาศัยอยู่ในฐานะนายกับบ่าว พวกปีศาจจะมีปีกสีดำ คล้ายครึ่งคนครึ่งนกยักษ์ คอยควบคุมอสุรกายที่บ้างก็รูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ไม่มีความเป็นมนุษย์ บ้างก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร พวกมันมีเลือดเนื้อเหมือนพวกเราแต่ก็ล้วนโหดร้ายกระหายเลือด ชอบกัดกินเนื้อหนังมังสาสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย โดยเฉพาะมนุษย์ เป็นอาหาร”อัยน์นาพักจิบน้ำชาแก้เฝื่อนคอก่อนจะเล่าต่อไป อดสงสัยไม่ได้ว่า...นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่มีโอกาสได้นั่งพูดคุยกับบิดาโดยที่ไม่ต้องพะวงเรื่องเอกสารบัญชี หรือรู้สึกอึดอัดเพราะสายตากดดันและคำพูดกระทบกระเทียบจากท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์ กับพริสซิลล่า“พวกชาวเมืองยังเล่าลือกันอีกว่า กลุ่มคนที่ไม่เชื่อถือเรื่องนี้ โดยเฉพาะพวกนักเทศน์ ล้วนโดนพวกทหารเกณฑ์ไปที่ชายแดนเพื่อให้รู้เห็นเรื่องนี้ด้วยตาตัวเอง หลังกลับจากที่นั่น ทุกคนที่รอดกลับมาพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าสิ่งที่พวกเผ่าพันธุ์โบราณน่าหวาดหวั่นเหล่านี้โปรดปรานคือเลือดเนื้อกับเสียงกร

“ต้องแบบนี้สิ” พริสซิลล่าดีดตัวลุกจากที่นั่ง “เห็นนั่นไหมจ๊ะ” เจ้าหล่อนกรีดนิ้วชี้ไปที่ผ้าผืนสวยบนปลายกิ่งต้นไม้ใหญ่ ที่ขึ้นอยู่ใกล้ๆ ระเบียง“ต้นไม้เหรอคะ” อัยน์นาแกล้งถามพาซื่อ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเหมือนไม่เข้าใจอะไรเลยคงเพราะสีหน้าเธอดูไม่รู้เรื่องรู้ราวเกินไป คนที่จับข้อมือเธอไว้อย่างแอนนาเบลก็เลยหมั่นไส้จนถึงขั้นออกปากด่า“ฉลาดน้อย!”ท่านหญิงคนรองของคฤหาสน์รีบบุ้ยใบ้ไปยังผ้าคลุมไหล่โปร่งบางปักดิ้นเงินดิ้นทองที่พาดอยู่บนกิ่งไม้“นั่นย่ะ ผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ที่คุณพ่อสั่งทำให้คุณพี่พริสซิลล่าต่างหาก”“ทำไมผ้าคลุมไหล่ถึงไปอยู่บนนั้นได้ล่ะคะ” คนโดนจิกแขนยังคงวางสีหน้าซื่อใส เหมือนไม่เข้าใจอะไรสักนิด“ลมพัดไปน่ะ” พริสซิลล่าตอบพลางชี้นิ้วสั่งให้สาวใช้ยกแก้วชาส่งให้ เจ้าหล่อนสูดกลิ่นหอมจากชา ก่อนถาม “ไหนไหนเราก็เป็นพี่น้องกันนี่เนอะ ถือว่าช่วยพี่สาวอีกสักครั้ง ช่วยปีนขึ้นไปเก็บมาให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ?”“ปีนเหรอคะ” อัยน์นาถาม สีหน

กว่าจะรู้ตัวอีกที สองมือแกร่งก็ดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ากอดแนบอก ก่อนเสียหลักล้มลงนอนหงาย กลายเป็นเบาะให้เธอ“คุณ...” หญิงสาวอ่อนเยาว์เบิกตากว้าง ไม่รู้ว่าตกใจที่เห็นหน้าเขาหรือตกใจเพราะพลัดตกลงมาเธอแข็งขืนเหมือนพยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขายังกอดร่างเธอไว้แน่น การกระทำนั้น เลยกลายเป็นการขยับตัวให้เส้นผมกรุ่นกลิ่นกุหลาบจางๆ คล้อยลงไล้แก้มเขาอย่างไม่ตั้งใจความอ่อนนุ่มที่ขยุกขยิกอยู่บนตัวเขา...กลิ่นดอกไม้หอมรัญจวน...ดวงตาตื่นๆ คู่ที่เคยตรึงสายตาและเชิญชวนให้เขาทำเรื่องผิดบาป สามอย่างนี้ทำให้ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่งไปในวินาทีนั้นเธออยู่ตรงนี้ อยู่บนตัวเขา อย่างแนบชิดไซรัสระบายลมหายใจอย่างยากลำบาก เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการประคองร่างบอบบางในอ้อมแขนลุกขึ้นยืน แล้วสอบถามอย่างมีอารยะ“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?”“ไม่...ไม่ค่ะ” ทั้งๆ ที่เธอตอบแบบนั้น แต่เขากลับสังเกตเห็นรอยบาดที่ฝ่ามือมันอาจจะเป็นบาดแผลเพียงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับบาดแผลส่วนใหญ่ที่เขาพบเห็นมาใน

“คุณ...” เธอพยายามคุมน้ำเสียงให้ฟังดูนุ่มนวลเหมือนปกติ ทั้งๆ ที่รู้สึกเหมือนโดนขัดคอเพราะประโยคนั้น “หลงทางเหรอคะ”“ไซรัสครับ”“ค่ะ...ใครใครก็เรียกคุณว่าไซรัส ดิฉันจำได้” ปากตอบด้วยท่าทีสงบ แต่สายตาอยู่ไม่สุขกลับเผลอจ้องริมฝีปากเขาแล้วนึกถึงเรื่องในสระน้ำขึ้นมา “มาธากับเพื่อนๆ บอกว่าคุณอาจจะมาตรวจสอบความพึงพอใจลูกค้าด้วยตัวเอง...แล้วคุณก็มาจริงๆ”“ครับ” เขารับคำสั้นๆ พลางเดินตรงมาหาเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ ยากจะคาดเดา “แผลนั่นดูดีขึ้นมากเลยนะครับ โชคดีจริงๆ ที่กิ่งไม้ไม่บาดลึกกว่านี้”เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน อัยน์นาจึงเลือกคลี่ยิ้มน้อยๆ แทนการตอบ“พบคุณก็ดีแล้ว ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณอยู่พอดี” แขกของคฤหาสน์สบตาเธอด้วยแววตาเปี่ยมประกายเอาจริงเอาจังเจิดจ้าทว่ามีสัดส่วนของความยวนเย้าอย่างเปลวไฟ อัยน์นาจึงเลือกตอบกลับปฏิกิริยานั้นด้วยการจ้องลึกลงในตาเขาด้วยแววตาบริสุทธิ์เหมือนน้ำใสสะท้อนแสงดาวสุกสกาวก็เอาสิ ถ้าผู้ชายคนนี้อยากเล่นเกมจ้องตากับเธอ วันน