บททั้งหมดของ เล่ห์รักเจ้าชายอสูร: บทที่ 41 - บทที่ 50

ยามเมื่อรถม้าขัดเงาประดับตราขุนเขาแฝดสามลูกเคลื่อนผ่าน ชาวเมืองต่างพร้อมใจหลีกทางให้ ทำราวกับรถม้าคันนี้เป็นราชรถที่ไม่ควรกรายใกล้  ทุกคนต่างรู้ว่าตราสัญลักษณ์นั้น คือตราประจำตระกูลวิลส์ตันความเคารพยำเกรงอันน่าอัศจรรย์นี้ไม่ได้ทำให้ไซรัสแปลกใจเท่าไหร่นัก ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งทำให้เขาพึงพอใจ เพราะอย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เขามั่นใจได้ว่าตัวเองเลือกเดินมาถูกทางใช้เวลาไม่นาน เจ้าของกิจการค้าอัญมณีและแพรพรรณหนุ่มใหม่ไฟแรงก็มาถึงคฤหาสน์ไร้ไม้ดอกของเจ้ากรมการคลัง วิลสัน วิลส์ตัน ขุนนางพ่อค้าที่ทั้งร่ำรวยและทรงอิทธิพลที่สุดในอาณาจักรเมื่อก้าวขาลงจากรถม้า ไซรัสรู้สึกคล้ายจะได้กลิ่นกุหลาบที่แม้จะไม่หอมเท่ากลิ่นกายท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายแต่ก็ชวนให้นึกถึงเจ้าของแววตาซื่อใสซ่อนคม กลิ่นเหล่านั้นทำให้คนที่ปกติมักจะวางท่าทีนิ่งเฉยต้องเผลอเหลียวซ้ายแลขวาหาที่มา จนนายทหารร่างท้วมเจ้าเก่า ผู้เดินออกมาต้อนรับ ต้องออกปากถามก่อนทักทาย“มีอะไรรึ?” โรเบิร์ต เมอร์สัน ถาม น้ำเสียงงุนงง“ผมได้กลิ่นกุหลาบ” เขาตอบตามตรง

“ทุกอย่างมีทั้งข้อดีข้อเสียครับ”“ผมทำงานมานาน พอจะจับสังเกตได้ว่า ถึงทุกอย่างในโลกนี้จะมีทั้งข้อดีข้อเสีย แต่เวลาให้คุณค่า กับบางเรื่องเราให้คุณค่ามันแบบกลางๆ ไม่ได้ บ่อยครั้งโลกจะบังคับให้เราต้องเลือก...เลือกว่าจะมองเห็นบางเรื่องไปในทางไหนมากกว่ากัน ระหว่างดี กับเลว” เจ้ากรมการคลังวิลส์ตันถือแก้วเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม “เรื่องเลือกทำหรือไม่ทำสงครามก็เป็นหนึ่งในนั้น”“ครับ” ไซรัสขานรับ เหมือนเห็นด้วยเสียเต็มประดา“ถึงจะเพิ่งเข้าเมืองมาได้ไม่นาน แต่จากที่ผมทราบ คุณเป็นคนกว้างขวางไม่เบา...คนกว้างขวางแบบคุณ คงรู้ดีว่าตอนนี้บ้านเมืองเราตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน”“ครับ ผมทราบดี” พ่อค้าหนุ่มตอบด้วยสีหน้าอาบรอยยิ้มเช่นเคย“คุณรู้ไหม ไซรัส เราจำเป็นต้องทำสงคราม” ท่านเจ้ากรมการคลังบอกพลางกระดิกนิ้วสั่งให้สาวใช้รินของเหลวสีอำพันเพิ่มให้ “รู้ใช่ไหม ในแก้วนี้คืออะไร”“จากกลิ่น ผมเดาว่าคงเป็นเหล้าหมักผลไม้...บางทีอาจเป็นเหล้าหมักจากปัญจาป อาณาจักรหมู่เก

ท่ามกลางกระแสความคิดคำนึงถึง  เมื่อรถม้าจอดเทียบหน้าอาคาร ไซรัสก็รู้สึกถึงกลิ่นกุหลาบจางๆกลิ่นนี้ไม่ได้แรงจัดเหมือนน้ำหอมสตรี ไม่ได้หอมอบอวลเหมือนกลิ่นกุหลาบที่คฤหาสน์เจ้ากรมการคลัง แต่เป็นกลิ่นหอมหวาน ล่องลอยผ่านจมูกเหมือนแตะไล้ หยอกเย้า ชวนให้ซาบซ่านและอบอุ่นใจในคราวเดียวกันกระแสกลิ่นหอมมีเอกลักษณ์ ชักจูงให้สายตาคู่คมสบกับเจ้าของใบหน้ารูปหัวใจที่เขาจำได้ดีถึงวันนี้เธอจะสวมผ้าคลุมแบบมีฮู้ดปกปิดเรือนผมและหุ่นทรงไว้มิดชิด แต่รัศมีความงามบนใบหน้าและเรือนกายท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายกลับไม่ลดลงเลย ตรงกันข้าม ผ้าคลุมกลับยิ่งขับให้เธอดูลึกลับน่าค้นหาเสียจนใครหลายคนเผลอมองตามจนลืมดูทางเขาไม่รู้ว่าเธอมาทำธุระอะไรแถวนี้ รู้เพียงครั้งนี้ ‘คุณหนูอัยน์นา’ ไม่ได้มาคนเดียวเหมือนครั้งก่อน แต่มากับหญิงรับใช้ที่ดูสนิทสนมกันดี รอบตัวเธอในตอนนี้ห้อมล้อมไปด้วยเด็กชาวบ้าน กับหญิงสูงวัยหลายคนที่เขาจำได้ว่าหนึ่งในนั้นเป็นเจ้าของร้านขายผลไม้“เอาเสื้อผ้ามาให้เด็กๆ น่ะ” ประโยคสั้นๆ จากลูคัส อธิบายภาพนั้นได้ทันทีท่ามกลางสายตาชื่นชมจากใค

วันนี้ท่านหญิงกุหลาบแรกแย้มไม่ได้ถอยหนี ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนที่เธอเคยปฏิเสธบุตรชายขุนนางอย่างตอนที่เธอและเขาพบกันครั้งแรกเธอทำเพียงแสร้งลังเลเล็กน้อย ก่อนยิ้มรับไมตรี ด้วยการวางฝ่ามือนุ่มๆ บนฝ่ามือเขา จากนั้นก็ก้าวขาขึ้นห้องโดยสารด้วยกิริยานอบน้อมและว่าง่ายตอนนี้เอง ผู้โดยสารสาวถึงได้รู้ตัว ว่าภายในรถม้าคันที่ต้องโดยสารกลับคฤหาสน์พร้อมเจ้าของรถ ดูเล็กกว่าที่ควรจะเป็นเล็กน้อย“เดี๋ยวดิฉันจะไปนั่งข้างหน้านะคะ” มาธารีบปลีกตัวไปนั่งคุมรถม้าพร้อมลูคัสอย่างรู้หน้าที่ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น อัยน์นาสังเกตเห็นแววตา ‘ลูคัส’ ผู้ติดตามพ่อค้าหนุ่มรายนี้ ไหวระริกอย่างคนนึกสนุกเธอเดาได้ทันที ว่าผู้ติดตามคนนี้ หรือไม่ก็นายจ้างตัวดีอย่างไซรัส เจตนาสั่งให้คนจัดเตรียมรถม้าเจ้าปัญหาคันนี้ดูเผินๆ รถม้าคันนี้ก็ดูเรียบหรูดี ตัวรถไม่ได้เล็กนัก แต่ห้องโดยสารกลับไม่กว้างพอจะให้คนมากกว่าสองคนโดยสารอย่างไม่เบียดเสียดไม่ถือว่าผิดมารยาทธรรมเนียมเสียทีเดียว แต่ก็ไม่เหมาะสมนัก เมื่อผู้โดยสารเป็นชายหญิงต่างสายเลือดซึ่ง

อัยน์นาพาพ่อค้าหนุ่มมุ่งหน้าเข้าหาห้องทำงานบิดาด้วยท่าทีสำรวม ฝ่ายไซรัสเองก็เดินตามด้วยท่าทีสุขุมและภูมิฐานท่ามกลางบรรยากาศเข้มขรึมทว่าแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายอบอุ่นอ่อนหวานอันบ่งบอกว่าคฤหาสน์หลังนี้มีสตรีอาศัยอยู่หลายคน คนทั้งคู่ที่เดินอยู่บนทางเดินปูพรมสีแดงทอลายดอกไม้ปลายกลีบแหลมที่ยากจะบอกว่าเป็นดอกอะไรด้วยสีแดงอิฐ ต่างจงใจเว้นระยะห่างจากอีกฝ่าย ทั้งเธอและไซรัสแน่ใจว่าทิ้งระยะมากพอที่จะไม่มีใครครหา แต่กลับกลายเป็นว่าระยะห่างระหว่างเธอกับเขา กลับยิ่งชวนให้ผู้คนในคฤหาสน์จับจ้องมองมาด้วยแววตาชื่นชมประสมอยากจับคู่ให้แววตาจับจ้อง การลอบชำเลืองมองนัยน์ตาเป็นประกาย...ทุกกิริยาอาการที่อัยน์นาจับสังเกตได้จากสาวใช้ ทำให้คุณหนูคนงามอดเหลียวมองคนเดินตามไม่ได้ดูเหมือนไซรัสจะรู้ตัว เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงคลี่ยิ้มทรงเสน่ห์ให้เธอ เพียงแค่นั้น สาวใช้สาวน้อยสาวใหญ่ที่จับจ้องมองอยู่ก็สมใจ พากันกลั้นยิ้มจนแก้มแทบปริให้มันได้อย่างนี้สิ...อัยน์นาไม่ได้รำคาญความหวังดีเหล่านี้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี ในเมื่อผู้ชายคนแรกในชีวิตที่ผู้