บททั้งหมดของ เล่ห์รักเจ้าชายอสูร: บทที่ 51 - บทที่ 60

“แต่คุณก็ไม่ตายใช่ไหมล่ะ...และถ้าผมเดาไม่ผิด ที่วันนี้เจ้ากรมการเมืองรอดมาได้ ก็เพราะได้คุณช่วยไว้”“นี่พูดเรื่องอะไรกัน” เจ้ากรมการคลังถามเสียงเข้ม เหมือนอึดอัดเพราะสภาพการณ์ตรงหน้าเต็มที่“ญาติผู้น้องท่านเจ้ากรมรายนี้ เกือบเสี่ยงทำให้แผนการที่ผมวางไว้พังพินาศด้วยการส่งคนไปลอบวางยาเจ้ากรมการเมืองในกาน้ำชาน่ะสิ แล้วตอนที่เจ้ากรมการเมืองโดนวางยา ผมเองก็อยู่ที่นั่น กำลังจะดื่มชาจากกาเดียวกันโดยไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง”เจ้าของคฤหาสน์เหลียวมองหน้าคาร์ลทันที“เราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้นี่” เจ้ากรมการคลังเอ่ยเสียงเรียบ“ครับ ผมตัดสินใจโดยพละการ ต้องขออภัยจริงๆ ” คาร์ล วิลส์ตัน หันมาหาคนเพิ่งเฉียดตายอีกหน “ขอโทษที่ทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย คราวต่อไปจะไม่มีแบบนี้แล้ว...ผมจะระวังให้ดี”“ต้องไม่มีครั้งต่อไป” เจ้ากรมการคลังออกคำสั่งทันที “ปล่อยเรื่องเจ้ากรมการเมืองให้ไซรัสดูแล ขืนใช้วิธีแข็งขืนฝืนกระทำไปจะยุ่งยากในภายหลัง”“ครับ&rdquo

อัยน์นายกกระสอบเมล็ดธัญพืชใบบนสุดลงมา แล้วจับตั้งที่พื้นห้องอย่างยากลำบากก่อนหน้านี้ เธอเคยคิดว่าการลอบออกกำลังกายและบริหารสัดส่วนอย่างพวกทหารใต้สังกัดบิดา จะช่วยให้เธอแข็งแกร่งจนดูแลและปกป้องตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ แต่พอต้องมายกยกกระสอบเมล็ดธัญพืชพวกนี้โดยไม่มีใครช่วย อัยน์นาก็เข้าใจทันที ว่าตัวเองคิดผิดที่เธอฝึกมา ยังไม่หนักพอถึงเธอจะคิดว่ามันเพียงพอ แต่มันยังไม่พอไม่ต้องให้ใครมาบอก อัยน์นาก็พอเดาออก ว่าที่ร่างกายเธอยังดูปวกเปียกแบบนี้ อาจเพราะ ถึงเธอจะพยายามบริหารแขนขาเพิ่มกำลัง แต่การออกกำลังกายอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ที่เธอลอบทำ ยังเทียบไม่ได้กับวิธีที่พวกครูฝึกใช้ฝึกทหารใหม่ด้วยซ้ำเธออาจจะใช้ผ้านุ่มๆ ห่อรองเท้าเพื่อไม่ให้เกิดเสียงตอนออกวิ่ง แล้วทั้งวิ่งย่ำอยู่กับที่เพื่อเสริมกำลังขา ทั้งวิ่งวนไปวนมาในสวนรกครึ้มเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น เธออาจจะฝึกลุกนั่งโดยไม่ใช้มือช่วยเพื่อสร้างกล้ามเนื้อหน้าท้อง เธออาจทำสิ่งที่ครูฝึกทหารเรียกว่าการ ‘ยึดพื้น’ เพื่อให้มีกำลังแขนและกล้ามเนื้อหน้าอกแข็งแรง แต่นอกจากสิ่งเหล่านั้นจะช่วยใ

“คิดว่าทำทันไหม” พริสซิลล่าถาม น้ำเสียงเป็นห่วง“ทันค่ะ ดิฉันจะพยายาม”“ดี” ท่านผู้หญิงคลี่ยิ้มกว้าง ทั้งที่แววตาไม่ได้ยิ้ม “แก้ไขทันหรือไม่ทัน ครบครึ่งชั่วโมงแล้วก็ออกมาปรากฏตัวหน่อยนะจ๊ะ อย่าทำให้ฉันกับท่านเจ้ากรมต้องเป็นห่วง...เข้าใจไหม”“ค่ะ” เข้าใจเธอเข้าใจ...เข้าใจดีเลย ว่าถ้าหนนี้แก้ชุดไม่ทันแล้วไม่ได้ไปงานเลี้ยง ท่านผู้หญิงก็ต้องหาทางพูดให้เธอเป็นคนผิดเองจนได้มันจะอะไรกันนักหนา กับแค่งานเลี้ยงหรูหราในวัง...ทำอย่างกับว่าถ้าทุกคนได้ไปงานเลี้ยงแล้วจะกลายเป็นเจ้าหญิงอย่างนั้นแหละ“คุณหนูคะ” มาธาก้าวเข้ามาบีบมือเธอหลังจากสตรีชั้นสูงสามคนคล้อยหลัง แล้วกระซิบ “เรายังมีตัวช่วยอยู่นะคะ...แม่ดิฉันเคยบอกความลับที่กำชับไว้ว่าห้ามปริปากบอกใคร ตอนป่วยหนักใกล้สิ้นใจ หล่อนบอกว่าคุณท่านเคยตัดชุดราตรีงดงามมากให้คุณแม่คุณหนู”“อะไรนะคะ” ประโยคที่ได้ยิน ทำเอาอัยน์นาแทบไม่เชื่อหูตัดให้...? ตัดทำไม?“เป็นชุดสีขาว สวยงามมาก ปักตกแต่งด้วยดิ้นทอง...แต่คุณแม่คุณหนูท่านไม่เคยสวม แม่ดิฉันเล่าว่าแอบเห็นเธอเอาไปฝังไว้แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นที่ไหน บางทีถ้าเราช่วยกันหา...”พอได้ยินเท่านั้น อัยน์นาก็พุ่งออกจา

กว่าตระกูลแกรนเทรนท์จะมาถึงประตูท้องพระโรงที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงหนนี้ งานเลี้ยงก็เริ่มไปนานแล้วอย่างที่ท่านผู้หญิงว่า สร้างความพึงพอใจให้ท่านผู้หญิง พริสซิลล่า และแอนนาเบลไม่น้อยงานเลี้ยงหนนี้ จัดเป็นงานเลี้ยงเต้นรำอย่างที่อัยน์นาเคยได้ข่าวมันเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่ ภายในท้องพระโรงกว้างขวางปูพรมสีแดงจัดผู้คนมากมายในชุดหรูหราต่างจับคู่เต้นรำ บ้างก็พูดคุย ยิ้มแย้มผู้คนและการแต่งกายว่าน่าประทับใจแล้ว ต้นเสาและเพดานโค้งสีขาวสลักลายละเอียดอ่อน โคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ใจกลางเพดาน สายประดับคริสตัลที่ห้อยทิ้งตัวเป็นสาย ช่อดอกลิลลี่สีขาวดอกใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน ทหารยืนยามและบริกรในชุดหรูหรา วงดนตรีเล่นสดขนาดมหึมา เครื่องดื่มสีสันแปลกตามากกว่าสิบชนิด ม้านั่งบุกำมะหยี่สีแดงเข้มขาตั้งฉลุลายแบบเดียวกับเพดานดูเรียบหรูรับกับพื้นพรมและผนัง อาหารและของว่างนับร้อยชนิดจัดไว้เป็นคำๆ ประดับประดาด้วยผงสีทองสวยเด่น แต่ละรายละเอียดในงานเลี้ยงล้วนดูสวยงามมีระดับจนไม่อาจนิยามเพียงสั้นๆ ได้ว่า ‘น่าประทับใจ’“เข้าไปตอนนี้ต้องเด่นแน่ๆ ”

คิดได้ไม่เท่าไหร่ สายตาคมกริบก็สังเกตเห็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว รูปร่างสมส่วน สวมชุดสีดำ ขลิบขอบปกคอเสื้อไล่ยาวมาถึงชายด้วยดิ้นเงิน ดูเข้มขรึม น่าเกรงขามเธอจำเขาได้ดี...ถึงวันนี้เขาจะแต่งกายเป็นทางการผิดหูผิดตา แต่นัยน์ตาสีดำกับเส้นผมยาวเหยียดสีเดียวกันและท่าทีทรงอำนาจดุจราชาอย่างนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกเสียจากพ่อค้าน่าสงสัยวันนี้ไซรัสไม่ได้รวบผมต่ำอย่างทุกที แต่ปล่อยให้มันพลิ้วสยาย ติดจะดูเป็นทรงผมที่ดูสบายๆ เกินเหตุ แต่กลับน่ามองอย่างที่สุดเธอส่งยิ้มให้แล้วเดินตรงไปหาเขาทันที‘วันนี้คุณหนูอัยน์นาก็ยังต้องเป็นมิตรที่ดีต่อไซรัส’ นั่นเป็นสิ่งที่เธอบอกตัวเอง เมื่อเกิดแปลกใจที่สองขาพาร่างกายเข้าใกล้เขาโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิดไซรัสเองก็คลี่ยิ้มน้อยๆ ให้เธอเช่นกันภาพเหล่านี้ ทำให้บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ในวงสังคมพึงพอใจ...นัยว่าหมดคู่แข่งไปอีกราย แต่ไม่ใช่พริสซิลล่าตอนเห็นอัยน์นาเต้นรำกับเจ้าชาย เธออาจจะริษยา แต่ก็ยังรู้สึกดีกว่าตอนนี้ ตอนที่น้องสาวต่างมารดาพุ่งตรงเข้าหาผู้ชายที่เธอพึงใจโดยไม่หยุดคิดเล