บทที่ 1 การมาถึงและคำมั่นสัญญากับตัวเอง 1

          “ค่าจ้างคืนละแปดร้อยหยวน...ค่าจ้างคืนละแปดร้อยหยวน...”

          หลินซีพึมพำกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์ คำพูดเพียงประโยคเดียวที่สะกดใจเธอไว้ไม่ให้หักพวงมาลัยรถกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้

          “แปดร้อยหยวน...”

          เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปล่อยให้มันลอยไปกับอากาศในรถที่เย็นเฉียบ หญิงสาวก้มลงมองชุดพนักงานเสิร์ฟที่รับมาแล้วทำหน้าแหย นี่มันไม่ใช่แค่ชุดพนักงานเสิร์ฟ แต่มันเหมือนชุดสาวใช้ราคาถูกที่จงใจตัดเย็บมาเพื่อยั่วยวนมากกว่า กระโปรงสีดำสั้นกุดจนน่าใจหาย เสื้อเชิ้ตสีขาวก็รัดติ้วจนแทบปริ แถมเนื้อผ้ายังบางเฉียบจนมองทะลุเห็นไปถึงไหนต่อไหน ซึ่งเธอเพิ่งจะมาสังเกตเห็นตอนที่ก้าวขาออกจากบ้านมาแล้ว

          คืนนี้เธอคงได้กลายเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ห่วยแตกที่สุดในประวัติศาสตร์ของงานเลี้ยงเป็นแน่ เผลอ ๆ อาจจะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรก ให้ตายสิ นั่นคงจะน่าอายพิลึก เธอไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด แถมรูปลักษณ์ก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าพนักงานเสิร์ฟมืออาชีพเลยสักนิดเดียว แม้ใจจะร่ำร้องอยากกลับไปขดตัวอยู่บนเตียงแล้วลืมเรื่องบ้า ๆ นี่ไปเสีย แต่เธอก็ต้องการเงิน

          “นี่แหละราคาของความฝัน” เธอพึมพำเย้ยหยันตัวเอง “ราคาของการพยายามจะเป็นนักเขียน ยัยถังแตกเอ๊ย”

          ความคิดนั้นช่างเสียดแทง ในขณะที่เธอกำลังขับรถไปตามถนนส่วนตัวที่ทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด มุ่งหน้าสู่คฤหาสน์ที่งดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยา...เทพนิยายที่เธอพยายามจะเขียนมันขึ้นมาในนิยายรักโรแมนซ์เรื่อง ‘เล่นเกมกับตัวพ่อ’ แต่ชีวิตจริงกลับผลักไสให้เธอมารับบทตัวประกอบที่น่าสมเพชเสียเอง

          สมองพยายามนึกถึงคำสั่งของนายจ้างคนใหม่ว่าให้จอดรถที่ไหน แต่ก็ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจจอดรถไว้หลังรถเบนท์ลีย์สีดำสนิทคันหนึ่ง รีบคว้ากระเป๋าแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูหน้า แม้จะจำได้ลาง ๆ ว่ามีคนบอกให้เข้าทางประตูสำหรับคนรับใช้ก็ตาม แต่ตอนนี้เธอไม่สนอะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้ตัวเองผ่านคืนนี้ไปพร้อมกับเงินแปดร้อยหยวนก็พอ

          “หลินซี?”

          เสียงเรียกที่ฟังดูยุ่งเหยิงทำให้เธอสะดุ้ง ผู้หญิงผมสั้นที่ถูกย้อมเป็นสีแดงเพลิงในชุดเดรสทำงานทะมัดทะแมงรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ ในมือเต็มไปด้วยแผ่นกระดาษ เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้จักชื่อเธอได้อย่างไร แต่ก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะซักถาม

          “ค่ะ...ฉันเอง” เธอพยักหน้า พลางห่อตัวลงเล็กน้อยอย่างประหม่าเมื่อถูกสายตาคู่นั้นกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะจบลงด้วยการทำหน้าแหย ๆ

          “เธอมาสาย” หญิงสาวคนนั้นเอ่ยเสียงเข้ม

          “จริงเหรอคะ” เธอรีบก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่า...”

          “จะมาไหม” หญิงผมแดงไม่รอให้เธอพูดจบ หล่อนมองกลับมาด้วยสายตาตำหนิกึ่งดูถูก “ตามฉันมา” ว่าจบก็หันหลังแล้วเดินจ้ำอ้าวหายเข้าไปข้างในทันที

          “ค่าจ้างคืนละแปดร้อย...ค่าจ้างคืนละแปดร้อย...”

          หลินซีท่องคาถาเดิมในใจขณะก้าวตามไปติด ๆ ถึงจะไม่แน่ใจว่าเงินจำนวนนี้มันคุ้มค่ากับความเครียดที่กำลังถาโถมเข้ามาหรือไม่ แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการไม่มีรายได้เลย การได้ทำงานกลางคืนเป็นครั้งคราวคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคนที่มีความฝันจะเป็นนักเขียนเต็มเวลา มันเป็นความฝันที่เธอยังคงกอดไว้แน่น แม้ตอนนี้มันจะดูห่างไกลเหลือเกิน

          โชคดีที่เธอมีเจิ้งลี่ซา เพื่อนสนิทที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ เพื่อนไม่เพียงชื่นชมต้นฉบับ ‘เล่นเกมกับตัวพ่อ’ ของเธอ แต่ยังยอมให้เธอมาอาศัยอยู่ด้วยฟรี ๆ และนั่นคือเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอต้องมายืนอยู่ที่นี่ เธอรู้ดีว่าเพื่อนไม่สามารถแบกรับค่าใช้จ่ายของเธอได้ตลอดไป เธอต้องช่วยแบ่งเบาภาระ จะไม่ยอมเอาเปรียบน้ำใจของเพื่อน หรือเป็นภาระให้ใครเด็ดขาด

          “เธอรับผิดชอบเสิร์ฟคานาเป้ เข้าใจนะ”

          เสียงของผู้หญิงผมแดงดึงเธอกลับมาจากภวังค์ เธอพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วขณะที่เดินเข้ามาในห้องครัวที่ใหญ่โตและวุ่นวายที่สุดเท่าที่เคยเห็น หลินซีสังเกตว่าภายในนั้นยังมีพนักงานเสิร์ฟอีกเจ็ดแปดคนยืนอยู่รอบ ๆ ด้วยสีหน้าตื่น ๆ ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่นัก และนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย หญิงผมแดงรับโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กับที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป