All Chapters of รักอีกครั้งไม่อยากเป็นเพื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

เหมือนแพรเข้ามาประชุมเริ่มโพรเจกต์ที่บริษัทของไตรฉัตร อาคารสำนักงานให้เช่ากลางกรุงย่านทำเลทองของธุรกิจทั้งโรงแรม ร้านอาหาร สถานบันเทิง เหมือนแพรแทบไม่อยากจะคิดถึงราคาค่าเช่าที่เขาต้องจ่ายในแต่ละเดือนเลย คงแพงไม่น้อย ลิฟต์โดยสารวิ่งขึ้นมาด้วยความเร็วจอดที่ชั้นยี่สิบสี่ ซึ่งทั้งชั้นนี้เป็นบริษัทของเขาบริษัทเดียว เหมือนแพรแจ้งความประสงค์ให้ประชาสัมพันธ์ที่หน้าประตูใหญ่ทราบ พร้อมทั้งวางถุงขนมถุงใหญ่ที่ซื้อมาฝากพนักงานของเขาด้วย "คุณเหมือนแพร ใช่ไหมคะ" "ใช่ค่ะ" "เชิญด้านในเลยค่ะ" เหมือนแพรเดินตามคุณประชาสัมพันธ์เข้ามาด้านใน การตกแต่งหรูหราสมเป็นบริษัทก่อสร้างน้องใหม่ไฟแรงแห่งวงการ เธอเริ่มได้ยินชื่อเสียงบริษัทของเขามาไม่น้อย ทั้งผลงานใหญ่เล็กมากมาย ตลอดทางเดินมีโมเดลสถานที่ต่างๆ คงเป็นงานที่เขาทำมาทั้งหมดกระมัง ทำให้เธอเผลอคิดไปถึงคืนวันสมัยเรียนที่มักจะไปรวมหัวกันอยู่ที่คอนโดข้างมหาวิทยาลัยของเขา ยามที่ต้องเร่งส่งงานอาจารย์ให้ทัน "พี่แตง คุณเหมือนแพรมาถึงแล้วค่ะ" เสียงประชาสัมพันธ์คนสวยเรียกเลขาหน้าห้องของไตรฉัตรทำให้เธอหลุดจากภวังค์ หันไปยิ้มหวาน พลางยกมือขึ้นรับไหว้เลข

โต๊ะข้างๆ ที่ว่าง สรุปจึงเป็นของพวกไอ้มอส ไตรฉัตรไม่ได้สนใจโต๊ะตรงข้ามแม้คนในโต๊ะนั้นจะมองมาทางคนที่นั่งข้างเขาอยู่บ่อยๆ ก็ตาม เหมือนแพรก็มัวแต่สนุกอยู่กับคุณแตงจนไม่ได้สนใจโต๊ะตรงนั้นเช่นกัน หรือเหมือนเธอก็ลืมสนใจเขาด้วย จนเวลาล่วงเลยเกือบตีสอง เหล่าสมาชิกเตรียมตัวแยกย้าย หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ไตรฉัตรก็พาเหมือนแพรกลับ กลุ่มสาวๆ ส่วนมากก็กลับออกมาพร้อมกัน มีเพียงพวกผู้ชายบางส่วนที่ยังอยู่ต่อ "ส่งที่บริษัทก็ได้ เดี๋ยวขับรถกลับ ขับไหว ไม่เมาเท่าไหร่" เพียงแค่ขึ้นมาบนรถตู้คันหรูของเขา เหมือนแพรก็รีบเอ่ยบอกทันที แต่ไตรฉัตรเอ่ยบอกชื่อคอนโดเธอให้คนขับรถของเขาเสียแล้ว "เดี๋ยวไปส่ง มันอันตราย" "เดี๋ยวเช้าวุ่นวายต้องกลับไปเอารถอีก" "กุญแจมา พรุ่งนี้จะขับไปคืนให้" เหมือนแพร่ยู่ปากใส่เขาแต่ก็ยอมหยิบกุญแจส่งให้ เพราะเธอก็ขี้เกียจนั่งแท็กซี่มาเหมือนกัน "เลี้ยงข้าวตั้งแพง เลี้ยงกาแฟสักแก้วได้ไหม" เมื่อรถตู้มาจอดที่คอนโด เจ้ามือใหญ่กลับทวงกาแฟเธอหน้าตาเฉย เหมือนแพรยอมให้ไตรฉัตรขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง หลังจากได้กาแฟดำคนละแก้ว เธอก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างคนเหนื่อยล้า "จะกลับไปคบก

รถตู้สีดำคันใหญ่เลี้ยวเข้ามาในบ้านทรงโมเดิร์นสมฐานะนักลงทุนรายใหญ่ของพ่อเธอ แค่เพียงก้าวลงจากรถ ชายสูงวัยท่าทางใจดีก็เดินออกมาต้อนรับถึงหน้าประตูบ้าน เหมือนแพรมองดูคุณภพ ก๊วนกอล์ฟของคุณพ่อ จากที่มารดาเธอเล่าให้ฟัง เธอรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยเห็นที่ไหน สงสัยจะตามสื่อสังคมธุรกิจที่เธอไม่ได้ใส่ใจนั่นล่ะมั้ง "อ้าวมากันแล้ว เอ้า เชิญๆ ข้างในกันครับ" เจ้าของบ้านในชุดลำลองสุภาพท่าทางสบายๆ เอ่ยต้อนรับแขก เหมือนแพรรีบยกมือขึ้นสวัสดี "เชิญที่ห้องรับแขกกันก่อนครับ คุณประไพรกำลังตั้งโต๊ะ" เจ้าของบ้านเอ่ยบอกแล้วก็เดินนำไปที่ห้องรับแขกใหญ่ พ่อเธอเดินเคียงไปกับเจ้าของบ้าน เหมือนแพรคล้องแขนมารดาเอาไว้แน่น เดินตามไป เมื่อเดินเข้าไปถึงห้องรับแขกเธอเห็นมีผู้ชายสูงใหญ่ หน้าตาดีออกจะคล้ายคุณภพอยู่ไม่น้อยนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ เมื่อเห็นครอบครัวเธอเข้าไปถึง สองคนนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนกล่าวทักทายผู้มาเยือน "ลูกชายผม คนโตนั่นเจ้าคุณ ส่วนคนรองเจ้าวิทย์" คุณภพเอ่ยแนะนำสมาชิกที่นั่งอยู่เมื่อครู่ "เบบี๋สวัสดีพี่เขาซิ" เหมือนแพรยกมือขึ้นสวัสดีสองหนุ่มนั่น ด้วยใบหน้าเขินๆ ที่ถูกเรียกชื่อเล่

อีกด้านของบ้านบริรักษ์ไพศาล หลังจากส่งแขกคุณไตรภพก็เข้ามานั่งที่ห้องรับแขกกับลูกชาย สายตาผู้เป็นพ่อสำรวจลูกชายแต่ละคน "แกว่าหนูบี๋ โอเคไหมเจ้าคุณ" "ก็น่ารักดีนะครับ ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้" "เจ้าไตรถ้าแกไม่ชอบหนูบี๋ ก็ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวพ่อจะแนะนำลูกสาวเพื่อนให้ใหม่ แบบที่แกชอบ" "ไม่ต้องแล้ว ยายนี่ก็ได้ ขืนไม่ตอบตกลงพ่อได้เอาผมไปเร่ขายอยู่สนามกอล์ฟไม่เลิก" คุณไตรภพหัวเราะกับคำพูดและท่าทางลูกชายคนเล็ก ทำให้ไตรวิทย์ขยับแว่นตามองน้องชายตัวเองด้วย พลางส่ายหน้าเบาๆ "เจ้าไตร แกไปเรียกหนูบี๋อย่างนั้นได้ยังไง" คุณประไพรยกจานผลไม้เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี จึงเอ่ยต่อว่าลูกชาย "ก็ยายนั่นเป็นเพื่อนผม ผมก็เรียกกันมาอย่างนั้นแต่ไหนแต่ไรแล้ว" "มิน่าล่ะ" คุณไตรภพพยักหน้าน้อยๆ สองพี่ชายหันหน้ามามองกันพร้อมกับทำตาโตขึ้นเล็กน้อย "เพื่อนสมัยมหาลัยน่ะหรือ" "ครับ" เสียงตอบขึ้นจมูก "ฉันว่านังบี้นี่ก็เพราะหนูบี๋หรือเปล่าทำให้แกเก็บแมวถังขยะมาบ้าน" คนถูกถามทำสีหน้าปั้นยาก ไม่ตอบคำถามคุณประไพร ยิ่งทำให้คุณไตรภพหัวเราะออกมาอีกครั้ง "เออดี แสดงว่าสายตาฉันยังดีอยู่" "พ่อก็รีบหาให้พ

เหมือนแพรกลับขึ้นมาที่ห้องพร้อมคอหมูย่างที่สั่งพิเศษมาให้นังบี้ด้วย เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ที่โซฟา เธอเดินไปหยิบมาแล้วกดรับสายเสร็จก็เอามาจ่อเข้าที่เจ้าบี้ "เอ้า พ่อแกโทรมาแล้ว กำลังกินคอหมูย่างอยู่" "อร่อยไหมล่ะ" เหมือนแพรไม่แน่ใจเขาถามเธอหรือถามแมว "พ่อแกถามอ่ะ อร่อยไหมเจ้าบี้" "ถามเธอนั่นแหละ" "อ๋อ อร่อยอยากกินตั้งนานแล้ว พอดีนายมอสมาเยี่ยมก็เลยบังคับให้ไปกินเป็นเพื่อน" เมื่อเจ้าบี้กินเสร็จแล้วก็ทิ้งตัวนอน เธอเลยหมุนโทรศัพท์กลับมาที่ตัวเองอีกครั้ง "พรุ่งนี้จะไปกินอะไรอีกล่ะ" ไตรฉัตรถามประชดแต่คนทางนี้คงไม่ทันเข้าใจ "โอมากาเสะ" เขาตัดสายไปอีกครั้ง เหมือนแพรมองดูโทรศัพท์ที่สายหลุดไปเฉยๆ ด้วยความงุนงง เช้าอีกวันที่เหมือนแพรได้หลับสนิทจนถึงสายโดยไม่มีสายเรียกเข้ารบกวนเวลานอน "สงสัยพ่อแกจะยุ่ง" นั่นเป็นคำที่เธอบอกเล่าให้เจ้าบี้ฟังในวันนี้เพราะเขาไม่ได้โทรหามันเลยทั้งวัน จนถึงช่วงหัวค่ำที่มอสมารับเธอไปทานข้าว เขาจองร้านอาหารที่ว่าเอาไว้แล้ว เมื่อไปถึงเวลาก็ได้เข้าไปพอดี อาหารญี่ปุ่นเสิร์ฟเป็นคำที่มีเชฟยืนทำอยู่ตรงหน้า ก็ได้บรรยากาศญี่ปุ่นไปอีกแบบ สุดท้ายท