All Chapters of อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: Chapter 61 - Chapter 70

หลี่เจิ้งหยวนยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าของเยี่ยจิงหลิน ดวงตาของเขายังไม่สามารถหลุดพ้นจากแววตาที่ดูเฉียบขาดของนาง เขารู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในกับดักที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มแพร่กระจายไปทั่วร่างทำให้เขากลั้นหายใจอยู่ในใจเขารู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดความจริง“ข้า... ข้ามีนามว่าหลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง” เสียงของเขาสั่นพร่า ข้างในเขารู้สึกหวาดกลัวมากจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ “ข้าเป็นมือขวาขององค์ชาย... ถ้าจะให้พูดก็ไม่น่าจะเกินจริง ข้าคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังหลายๆ แผนการที่ไม่ถูกต้องของพระองค์ รวมถึงการฉุดคร่าผู้หญิง... และการออกปล้นในยามค่ำคืน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ราวกับรู้ตัวว่าแต่ละคำที่เขาพูดออกไปก็ยิ่งผูกมัดตัวเองให้ติดกับดักความชั่วของเขามากขึ้นหลี่เจิ้งหยวนพยายามยิ้มแหยๆ ในขณะที่พูดต่อไป แต่ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มกัดกินร่างกายทำให้เขาไม่อาจรักษาท่าทีมั่นใจได้อีกต่อไป “ผลงานของข้าล้วนทำให้องค์ชายพึงพอใจ พระองค์ได้มอบรางวัลมากมาย”ในขณะที่เขากล่าวถึงผลงานของตัวเอง แววตาของเขาก็เริ่มเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ขณะเดีย

หลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ขององค์ชาย ยังคงทำหน้าที่เป็นสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์เสมอมา แม้แต่ในแผนการอันสกปรก เขาก็ยังทำด้วยความจงรักภักดี หลังจากการประชุมลับจบลง เขาไม่รอช้า รีบมุ่งหน้าไปยังจวนของแม่ทัพซุนเทาในทันทีบรรยากาศในยามสายของจวนแม่ทัพยังคงคึกคัก ทหารยามเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด ที่หน้าจวน แม่ทัพซุนเทากำลังยืนกอดอกพลางมองชายหนุ่มผู้มาเยือนด้วยสายตาสงสัย"ท่านแม่ทัพ"หลี่เจิ้งหยวนค้อมศีรษะเล็กน้อย สีหน้าของเขาเรียบเฉย ทว่าดวงตาลึกล้ำซ่อนความไม่สบายใจเอาไว้แม่ทัพซุนเทาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาแข็งกร้าวมองชายหนุ่มตรงหน้า "คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างเจ้าจะมาเยือนจวนของข้าได้ มีธุระอันใด?"หลี่เจิ้งหยวนสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะตอบอย่างราบเรียบ "ข้ามาพบเยี่ยจิงหลิน" ชื่อของบุตรสาวตนทำให้สีหน้าของแม่ทัพเปลี่ยนไป รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าที่เคยเคร่งขรึม"หึ! ในที่สุดบุตรสาวของข้าก็ขายออกเสียที!"เขาหัวเราะเสียงดัง ดวงตาพิจารณาหลี่เจิ้งหยวนอีกครั้ง"เจ้ากับนางชอบพอกันอย่างนั้นรึ?"น้ำเสียงของแม่ทัพแฝงความสนใจ หากลูกสาวของเขามีใจให้กับหัวหน้าองครักษ์ ก็นับว่าเป็นเรื่องดี"เจ้ามีลูกมีเมียแล้วข

ค่ำคืนนี้ในย่านโคมแดงเต็มไปด้วยแสงสีที่ระยิบระยับ เสียงหัวเราะและเสียงเพลงดังสาดกระเซ็นไปทั่วทุกมุม เหมือนกับว่าทุกสิ่งรอบตัวกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ความโกลาหล ความคึกคักนี้กลายเป็นความคาดหวังในทุกอณูอากาศ ย่านนี้คือที่ที่ทุกคนหาความสุขจากความบันเทิงในทางมืด ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและยั่วยวน เสียงกรีดร้องในความสุขหรือความเจ็บปวดก็ดังสลับกันไปในระหว่างที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ กลุ่มชายหนุ่มที่สวมหน้ากากสัตว์เดินเข้ามาท่ามกลางความวุ่นวายนั้น กลุ่มขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงพร้อมลูกน้องมากมายกว่า 50 ชีวิต เดินเข้ามาในย่านโคมแดงราวกับพายุที่กำลังจะทำลายล้างทุกสิ่งที่ขวางหน้า พวกเขาไม่ได้มาเพื่อแค่เสพสุข แต่พวกเขามาเพื่อทำให้ทุกอย่างยิ่งใหญ่และเต็มไปด้วยความตื่นเต้นหน้ากากที่พวกเขาสวมใส่เป็นใบหน้าของสัตว์ป่าดุดันและน่าสะพรึงกลัว พวกเขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวอะไร ทุกย่างก้าวเหมือนกับพลังอำนาจที่มองไม่เห็นกำลังท่วมท้นและทำให้สถานที่นี้กลายเป็นสนามรบแห่งความสนุกสนานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ทุกคนที่พบเห็นหันมองด้วยความตกใจเมื่อพวกเขาเดินผ่านไป ความมืดและความอันตรายปกคล

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของฝูงชนดังระงมไปทั่วหน้าหอเสน่ห์จันทรา ทุกสายตาจับจ้องไปยังภาพอัปยศที่ไม่มีใครคาดคิดกลุ่มคนสวมหน้ากากสัตว์กว่าห้าสิบชีวิตถูกจับมัดตรึงในสภาพเปลือยเปล่า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบเลือด แม้หน้ากากจะบดบังใบหน้า แต่ไม่มีสิ่งใดปิดซ่อนความอัปยศที่พวกเขากำลังเผชิญได้"พวกมันเป็นใครกันแน่? ถึงกล้าบุกมาก่อเรื่องที่หอเสน่ห์จันทรา!""ก็คงเป็นพวกขุนนางชั้นสูง หรืออันธพาลที่คิดว่าตัวเองมีอำนาจล่ะสิ!"เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังเซ็งแซ่ ทุกคนล้วนสาปแช่งเหล่าคนที่ถูกจับมัด แต่ไม่มีใครเลยที่รู้ว่า หนึ่งในนั้นคือองค์ชายฟู่เทียนเฉิง บุตรแห่งสวรรค์ผู้สูงศักดิ์ท่ามกลางเสียงฮือฮาของฝูงชน จู่ๆ ก็มีเสียงหวานใสเปล่งออกมา"ไข่ไก่ดิบเจ้าค่ะ! ไข่ไก่ดิบ!"หญิงสาวร่างเล็กในชุดธรรมดาสามัญเดินเข้ามาพร้อมถาดไข่ไก่เต็มมือ นางยิ้มบางๆ พร้อมทั้งชูถาดขึ้นสูง"วีรกรรมความชั่วของพวกมันช่างน่ารังเกียจ! หากพวกท่านอยากรู้ว่าพวกมันทำสิ่งใดไว้ ก็โปรดฟังให้จบก่อน หลังจากนั้น...ใครที่อัดอั้นอยากระบายความโกรธแค้น เชิญซื้อไข่ไก่ข้าไปขว้างใส่พวกมันได้เลยเจ้าค่ะ!"เสียงพึมพำดังขึ้นในหมู่ฝูงชน ผู้คนต่างเริ่มควัก

ค่ำคืนอันเหน็บหนาวในย่านโคมแดงเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงผู้คน หากแต่บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความตายและความเศร้าสลด ศพขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง และเหล่าลูกสมุนกว่าห้าสิบชีวิต นอนเกลื่อนอยู่เบื้องหน้า ร่างกายเปลือยเปล่า ดวงตาเบิกโพลง ริมฝีปากเขียวคล้ำด้วยพิษร้าย สภาพของพวกเขาในตอนนี้น่าเวทนาเสียยิ่งกว่าขอทานข้างถนนฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ท่ามกลางกองทัพทหารหลวงที่ติดตามพระองค์มา ดวงเนตรของพระองค์เบิกกว้างมองดูร่างไร้วิญญาณของบุตรชายสุดที่รัก หัวใจบีบแน่นจนแทบจะหยุดเต้น ร่างสูงศักดิ์ที่เคยเปี่ยมไปด้วยอำนาจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น"ฟู่เทียนเฉิง!! ลูกพ่อ"พระองค์ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ก่อนจะรีบคว้าร่างที่เริ่มแข็งเกร็งขององค์ชายเข้ามาในอ้อมกอด แขนของพระองค์สั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือดอย่างคนที่ไม่อาจยอมรับความจริงได้ ลมหายใจของพระองค์ขาดช่วง อากาศรอบตัวดูเหมือนจะเบาบางลงทุกขณะ เสียงสั่นเครือเอื้อนเอ่ยออกมาแทบไม่เป็นคำ"ลูกพ่อ... ไม่! เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!"พระองค์เขย่าร่างของบุตรชายแรงขึ้น ราวกับหวังให้ลูกของพระองค์ฟื้นขึ้นมาได้ปาฏิหาริย์ ดวงเนตรที่เคยแฝงไว้ด้วยอำนาจและคว