Semua Bab พันธะเมียแสนชัง: Bab 1 - Bab 10

“เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนดีกว่านะ ดื่มแค่นี้ก็แทบเดินไม่ตรงทางแล้ว” ชยุตม์ไม่อยากอยู่ในวงสนทนาที่เกี่ยวกับการสูญเสียอีกต่อไปแล้ว เขาเอ่ยขอตัวแล้วขยับลุกขึ้นอาการซวนเซเล็กน้อยทำให้ปรีชาวัฒน์ที่ไม่ค่อยดื่มนัก รีบลุกขึ้นช่วยประคองทันที “ให้ผมขึ้นไปส่งนะครับพี่ชิน” หนุ่มหล่ออาสา“ไม่ต้องหรอก พี่ไหวครับ โปรดอยู่สนุกต่อเถอะ”“แต่ผมรับปากป้าหลันไว้แล้วนะครับ”“อื้อ อย่าซีเรียสน่า พี่ไหวๆ” ชยุตม์โบกมือปฏิเสธจริงจัง ทำให้ปรีชาวัฒน์ไม่กล้าเซ้าซี้อีก ชายหนุ่มยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ เป็นการบอกลา พยายามตั้งสติให้มั่นแล้วเดินแยกตัวจากไปชยุตม์ดื่มเข้าไปไม่น้อย แม้จะบังคับตัวเองให้เดินได้โดยไม่ต้องมีคนช่วยประคอง แต่เมื่อเข้าไปในลิฟต์แล้ว เขากลับไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากดเลือกชั้นไหนเป็นปลายทาง ไม่มีแม้กระทั่งเลขห้องอยู่ในหัว เขาเอนหลังพิงผนังลิฟต์เอาไว้ ถอนหายใจแรงในขณะที่ความคิดนึกถึงแต่ภาพใบหน้าของมะปราง ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด“ปราง...” เขาพึมพำ แล้วเงียบลงเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอัญรสชะงักเล็กน้อย เมื่อพบพี่ชายข้างบ้านยืนโงนเงนอยู่ข้างใน ชยุตม์กดหัวคิ้วชนกัน ชี้หน้าเธอแล้วพยายามนึกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ทำไมจึงค

ชยุตม์พาอัญรสเดินดิ่งไปยังห้องที่เปิดไว้พักด้วยกันกับมารดา ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าที่ไม่มี แต่กระเป๋าสตางค์ก็หายไปด้วย เขาจึงไม่มีคีย์การ์ด จำเป็นต้องกดกริ่งหน้าประตูเพื่อปลุกมารดาแทน ทั้งคู่ยืนรออึดใจหนึ่งประตูห้องถึงได้เปิดออก บุหลันที่มีสีหน้างัวเงีย ไล่มองสภาพของสองหนุ่มสาวแล้วก็ถึงกับตาสว่างทันที“ชิน... หนูเอม นี่มันอะไรกันลูก”“ไว้อธิบายทีหลังนะครับแม่ ตอนนี้ผมขอตั้งสติก่อน”เขาปล่อยมือหญิงสาว เดินแทรกเข้าไปในห้องก่อนเป็นคนแรก บุหลันที่ยามนี้งงเป็นไก่ตาแตก มองตามหลังลูกชายเข้าไป ก่อนจะหันมาเชื้อเชิญให้อัญรสเข้ามาข้างในห้องด้วยอีกคน“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันจ๊ะ หนูเอม” เมื่อถามชยุตม์แล้วไม่ได้คำตอบ บุหลันจึงถามเอากับหญิงสาวแทน ซึ่งดูท่าว่าคงจะไม่ได้เรื่องอีกเช่นกัน เพราะเจ้าตัวเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนโซฟามุมห้อง อึดใจหนึ่งบุหลันจึงพบว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่เงียบๆชยุตม์ที่เข้าไปแต่งตัวจนเรียบร้อยเดินกลับออกมา เขามองอัญรสนิ่ง แล้วถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม นับตั้งแต่มะปรางจากไป เขาพยายามตั้งสติอย่างมาก ไม่เคยปล่อยตัวเองให้พลาดลึกซึ้งกับใคร เพราะยังไม่พร้อมให้ผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่เมียรัก แต่

อนวัตหัวเสียมากจนเผลอต่อว่าน้องสาวด้วยถ้อยคำรุนแรงไปเสียหลายคำ หากอัญรสเสียตัวให้คนอื่น เขาคงไม่โกรธจัดอย่างนี้ แต่นี่ดันยอมทอดกายให้อดีตเพื่อนรักที่กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจได้เชยชม คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนัก ทั้งมะปรางผู้หญิงที่เขารัก ทั้งน้องสาวคนเดียวอย่างอัญรส ต่างก็ตกเป็นสมบัติของชยุตม์ไปหมด“ฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะใจง่ายแบบนี้ เพิ่งเรียนจบก็ริอยากมีผัว!”“เอมขอโทษค่ะ” อัญรสเคยเป็นคนที่พูดจาฉะฉานมั่นใจ แต่เรื่องนี้ตัวเองผิดจริงจึงสิ้นความกล้าที่จะอธิบาย“ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ตบหน้าแกจนบวมแบบนี้แล้ว ฉันคงตบเรียกสติแกอีกสักที!” อนวัตกำหมัดแน่น หักห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งตัวเข้าไปทำร้ายน้องสาว เขาเป็นคนโมโหร้าย โกรธยาก แต่เวลาโกรธแล้วมักจะขาดสติ เมื่อรู้ตัวเองดีอย่างนั้นจึงพยายามเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบสายตากับอัญรสอีก“แม่จะรีบให้ยัยเอมแต่งงานกับคุณภูให้เร็วที่สุดเลย” วนิดาที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ใกล้ๆ เสริมขึ้น“ถ้าคุณภูรู้ว่าเอมเสียตัวแล้ว เขาคงไม่อยากแต่งงานกับเอมหรอกค่ะ” อัญรสแสดงความเห็น“ถ้าแกไม่พูด แล้วใครมันจะรู้ โดนไปทีเดียวไม่สึกหรอนักหรอก!”“แต่แม่คะ...”“ทำผิดแล้วก็อย่าพูดมาก แกต้องแต่งงานให้เร็ว

บุหลันถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มเกือบตลอดทั้งบ่าย...แรกทีเดียวชยุตม์ก็ไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่หนีหน้าเข้าไปทำงานในไร่พร้อมกับนายเชิดคนสนิท กว่าจะยอมกลับมาตะวันก็คล้อยต่ำลับฟ้าไปเสียแล้ว ผู้เป็นมารดาที่กำลังนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่ตามลำพัง เห็นหน้าตาลูกชายดูเคร่งเครียดกว่าที่เคยก็รีบเรียกให้มานั่งร่วมโต๊ะ“มากินข้าวเถอะชิน” บุหลันรู้ดีว่ามีบางอย่างไม่ปกติ“ผมไม่หิวครับแม่ แต่ผมจะนั่งเป็นเพื่อนแม่นะครับ” ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหา ลากเก้าอี้ออกแล้วหย่อนกายนั่งลง“ไม่หิวได้ยังไง ออกไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง แล้วก็กลับจนทุ่มกว่า ยังไงก็ต้องหิว” สิ้นคำพูดนั้นหญิงสูงวัยก็หันไปพยักหน้าให้แม่บ้านที่ชื่อส้มโอทันทีเจ้าตัวค้อมศีรษะน้อยๆ แทนคำพูด ก่อนจะขยับเข้ามาตักข้าวจากโถกระเบื้องเคลือบใส่ลงในจานให้กับเจ้านายหนุ่มทันที จากนั้นก็รินน้ำเย็นใส่ลงในแก้วให้ด้วย ซึ่งชยุตม์เลือกยกมันขึ้นดื่มจนเกือบหมดแก้ว“ที่ไปคุยกับหนูเอมมาเมื่อเช้า มันไม่เข้าท่าใช่ไหม ถึงทำหน้ายักษ์ตลอดเวลาแบบนี้” มารดาถามโดยไม่สบตา ยังคงใช้ช้อนกลางตักแกงเทโพใส่จาน แล้วรับประทานต่อไปเหมือนไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล เห็นแบบนั้นชยุตม์ที่เพิ่งหยิบช้อนส้

ชยุตม์หมดสติตั้งแต่ช่วงค่ำไปราวสองสามชั่วโมง เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่านาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เขาเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวในโรงพยาบาล สถานที่ที่เขาเกลียดชังมากที่สุด ชายหนุ่มยกแขนขึ้นมองก็พบสายน้ำเกลือปรากฏอยู่บนหลังมือ เขาไม่ปวดหัวแล้ว ดวงตาไม่ได้พร่ามัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้วด้วย มันกระจ่างสว่างไสวดีเมื่อกวาดมองไปรอบห้องแล้วไม่พบใคร เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะกระชากสายน้ำเกลือออกไปจนมีเลือดไหลซึมออกมา ชยุตม์ดึงกระดาษทิชชูสองสามแผ่นจากโต๊ะข้างเตียงมากดห้ามเลือด ก่อนจะเดินไปค้นหาเสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งพบว่ามันถูกแขวนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบชายหนุ่มคว้าทุกอย่างหายเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีก็พบว่ามารดากำลังเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับขนมจุกจิกหลายอย่าง เดาว่าท่านคงกลัวเขาตื่นมาหิว จึงลงไปมินิมาร์ตของโรงพยาบาลที่เปิดตลอดยี่สิบชั่วโมงเพื่อซื้อของกินขึ้นมาตุนเอาไว้ให้“ตายจริง! ชิน ทำไมถึงถอดสายน้ำเกลือเองแบบนี้ล่ะลูก!” บุหลันมองเห็นหยดเลือดบนผ้าปูสีขาวก็ถึงกับหน้าซีด ไม่กล้ามองมือของลูกชายด้วยซ้ำ เนื่องจากตัวเองเป็นคนที่ค่อนข้างกลัวเลือด เห็นทีไรก็อยากจะเป็นลมเสียทุกที“