บททั้งหมดของ ชะตานางร้าย ข้าขอบายแล้วกัน: บทที่ 1 - บทที่ 6

บทที่ 1นางดูถูกพระเอกธงแดงเกินไปแล้วช่วงหลายวันที่ผ่านมา ลู่ชิงหรูก้มหน้าทำหน้าที่ของตนอย่างไม่มีข้ออ้าง นางตื่นก่อนบ่าวในจวน ขะมักเขม้นตรวจสอบบัญชี จัดการและดูแลทั้งจวนคู่กับพ่อบ้านฉี ทำงานอย่างสงบเสงี่ยมแต่ก็ไม่ถึงขนาดก้มหัวให้ใครเฉกเช่นลู่ชิงหรูคนเก่าเหนื่อยก็ยิ้มไม่ได้รับการยอมรับก็เพียงพิสูจน์ตัวเอง นั่นคือประสบการณ์ชีวิตของคนที่เคยผ่านการทำงานพาร์ตไทม์มานับไม่ถ้วนในโลกก่อนหน้า จะเสิร์ฟอาหาร ล้างจาน หรือแบกกล่องหนักกว่าตัว นางก็ทำมาแล้ว เพียงเรียนรู้การดูแลจวนและจัดการสายตาของพวกบ่าวที่ง่ายกว่ากันเยอะเหตุใดนางจะทำไม่ได้ในที่สุดจากฮูหยินเอกของจวนที่ไร้ค่าทำได้เพียงก้มหน้ากลืนความเจ็บปวดก็กลายเป็นฮูหยินเอกที่บ่าวไพร่และคนรอบข้างเข้าหา พวกเขาชื่นชมในความสามารถของนางจนตอนนี้ชิงหรูกลายเป็นฮูหยินเอกของจวนเซียวที่เกือบสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะความสามารถในการดูแลจวน การดูแลปรนนิบัติแม่สามี ขาดก็แต่เพียงเรื่องเดียวก็คือการได้รับใช้และเป็นทียอมรับของผู้เป็นสามีจะให้ทำอย่างไรเล่าก็ไอ้สามีผู้นั้นไม่กลับจวนมาให้นางได้เห็นหน้าเลย นางรู้เพียงว่าสามีหน้าตาดีอย่างไรผ่านตัวอักษรที่นักเขียนบรรยายไว้

บทที่ 2ชุดนอนไม่ได้นอนชิงหรูคนใหม่นี้บอกเลยว่านางไม่ยอมแพ้เพียงเท่านี้หรอกความขมในใจบัดนี้กำลังถูกกลบด้วย... แผนการใหม่ที่นางเตรียมไว้สำหรับค่ำคืนนี้นางก็สั่งให้เสี่ยวเฉินไปนำหีบใส่ชุดที่นางออกแบบและให้คนตัดใหม่“นี่คือชุดที่ฮูหยินให้บ่าวนำไปส่งที่ร้านชุด และตัดตามที่ท่านวาดไว้เจ้าค่ะ”ฝาหีบเปิดออก เผยให้เห็นผ้าโปร่งบางสีชมพูสดเนื้อดีนุ่มลื่นมือยามสัมผัส ชุดเศษผ้านี้ตกแต่งด้วยลายปักดอกไม้สีแดงสด บริเวณอกมีสายคาดไขว้เป็นรูปผีเสื้อเผยเนินอกได้รูปอย่างมีชั้นเชิงนี่คือชุดนอนไม่ได้นอนแบบร่วมสมัยเกินกว่าหญิงใดในยุคนี้จะกล้าใส่...ชาติก่อนนางหาได้มีโอกาสใส่ของพวกนี้ไม่ นางทำงานจนเล็บแทบจะหัก ขนาดกางเกงนอนยังหมุนใช้สามวันซักที ทว่าตอนนี้นางสั่งตัดเพียงวันเดียวชุดใหม่ที่นางต้องการก็มาอยู่ตรงหน้าแล้วลู่ชิงหรูอาบน้ำอย่างละเอียด ล้างเนื้อล้างตัวด้วยน้ำสมุนไพรอุ่นที่แช่ด้วยกลีบดอกไม้ ทาเนื้อตัวด้วยน้ำอบกลิ่นหอมละมุน นางยืนหน้ากระจกทองเหลือง ค่อย ๆ สวมชุดนั้นทีละชิ้น ด้วยใจที่เต้นแรงขึ้นทุกคราที่เนื้อผ้าสัมผัสผิวร่างของนางในกระจกช่างงดงามเกินหญิงธรรมดา ผิวขาวเนียนไม่ต่างจากหยกขัด รูปร่างเพรี

บทที่ 4ความเพ้อฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงชิงหรูส่ายหน้าพัลวัน “เรื่องเมื่อครู่นั้นช่างเถอะไม่คิดทำให้เกิดเรื่องใหญ่ เป็นข้าที่ผิดเองที่มาโดยไม่บอกท่านแม่ทัพล่วงหน้า ขอให้ท่านช่วยเก็บเป็นความลับไว้ก็พอ...”จื่อเฉินชะงักมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหากนางเป็นสตรีของท่านแม่ทัพจริงคงกลัวผู้เป็นสามีลำบากแน่นอน จะเอ่ยโต้แย้งก็ต้องยอมกลืนคำพูดไปเพราสีหน้าที่ดูคล้ายจะร้องไห้นั่น มันทำให้เขาเลือกเงียบและทำตามที่นางขอไปทันใดชิงหรูกลัวว่าหากเรื่องนี้ใหญ่โตจะทำให้ตระกูลเซียวเสื่อเสียชื่อเสียง ไหนนางอาจจะถูกแม่สามีดุอีกเล่า ในเมื่อนางมิได้ถูกกระทำเกินเลใดใดก็ปล่อยให้เงียบมากที่สุดเท่าที่จทำได้ดีกว่าต่อมานางก็ขอให้เขาพานางไปส่งที่กระโจมแม่ทัพ ไม่มีถ้อยคำใดระหว่างทาง แต่ความรู้สึกภายในอกของชิงหรูกลับหนาหนักจนเงียบงันตลอดทางก่อนออกเดิน นางหยุดเพียงครู่หนึ่ง มือเรียวปัดฝุ่นออกจากแขนเสื้ออย่างเบามือ พยายามจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แม้ปลายนิ้วจะสั่นไม่คลาย นางไม่อยากให้ใครเห็นว่าเพิ่งเจอเรื่องเลวร้ายมา ไม่อยากให้ดูน่าสมเพชจนเกินไป อย่างน้อย...ก็เพื่อเก็บศักดิ์ศรีสุดท้ายของการเป็นฮูหยินเอกไว้บ้าง