All Chapters of เริงลับร้ายคนในสถานะ: Chapter 1 - Chapter 10

เจ้าของร่างสูงยังโอบกอดเธอไว้จากด้านหลังต่อให้ช่วงเวลาของการร่วมรักกันจบลงไปแล้ว แต่ชื่นชีวาก็รับรู้ได้ว่าความพิศวาสในเรื่องนั้นก็ยังไม่เลือนหายยังตลบอบอวลไปทั่วห้องนอนใหญ่บนเตียงกว้าง ไม่ใช่แค่เขาหากเธอเองก็ต้องการ เพราะทุกครั้งที่มีโอกาสได้แนบชิด มันทำให้หญิงสาวรู้สึกได้ว่าตัวเองมีคุณค่า อย่างน้อยที่สุดเรือนร่างของเธอก็สามารถดับความปรารถนาของเขาได้“ต้องกลับแล้วค่ะ...”เธออยากอยู่ต่อ อยากนอนอยู่ข้างเขาตลอดไป แต่ด้วยความจำเป็นส่งผลให้ต้องยับยั้งความคิดของตัวเองไว้“คุณฌานคะ แจ่มต้องรี...”ไม่มีโอกาสมากพอให้ได้เอ่ยถึงความจำเป็นหรอก เพราะทันทีที่เธอเปิดปากพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน ชายหนุ่มก็เคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และจัดการปิดเสียงพูดของหญิงสาวด้วยเรียวปากชุ่มชื้นในขณะที่มือใหญ่ก็เลื่อนจากเอวคอดที่เขากอดกก ขึ้นมากอบกุมหน้าอกกลมแน่นของวัยสาว ส่งแรงบีบเคล้นราวกับเป็นของเล่นจนพอใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นปัดป่ายหัวนิ้วโป้งไปตรงยอดปทุมถัน“อือ คุณฌาน”เพียงไม่นาน... คนที่คิดจะจากไปก็เผลอตัวเผลอใจอ่อนระทวยในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง อารมณ์ที่นิ่งเฉยไปแล้วถูกปลุกขึ้นมาด้วยการกระทำเนิบช้าไม่กี่อย่าง

ชื่นชีวาพยักหน้ารับพร้อมกับสำรวจร่างกายของตัวเองอย่างถี่ถ้วน เธอต้องอยู่ในสภาพไม่ที่ดูดี ไม่ใช่คนที่เพิ่งผ่านการร่วมรักกลับมาเพราะถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเธอแอบไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่น มีหวัง…หากไม่กลายเป็นศพก็คงไม่มีวันได้ออกจากบ้าน และที่สำคัญคือเธอต้องไม่โดดเด่นเกินหน้าเกินตา ‘ท่าน’ ต่อให้ใบหน้างามจะถอดแบบราวกับออกจากพิมพ์เดียวกัน แต่ก็ห้ามภูมิใจกับความงามของตัวเองเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นคุณผู้หญิงของบ้านอาจจะไม่พอใจ จากที่ทำตัวไม่ดีกับคนอย่างเธออยู่แล้ว อาจจะร้ายแรงถึงขั้นที่ชื่นชีวาไม่สามารถกัดฟันทนต่อไปได้“เรียบร้อยแล้วค่ะ”หญิงสาวยังมีความกังวล ท่าทางจึงพะว้าพะวังเล็กน้อย แต่พอนิ่มยืนยันออกมาเป็นคำพูดและสายตา ก็เพิ่มความมั่นใจให้กับเธอมากพอที่จะวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนใหญ่ที่มีคนรออยู่“แกกล้าดียังไงถึงกลับบ้านช้าเป็นชั่วโมง หา นังแจ่ม...”หลังจากที่เคาะประตูห้อง และได้รับอนุญาตให้เปิดเข้าไป ชื่นชีวาก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน เพราะประโยคแรกที่เจ้าของห้องตะโกนถาม มันช่างจิกกัด อีกทั้งยังบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอารมณ์ที่มีอยู่ในขั้นไหน“ขอโทษค่ะ แจ่มเพิ่งไปทำงานวันแรก ก็เลยลงรถเมล์เลยป้

ฝ่ายนั้นก้าวนำแม่เลี้ยงสาวไปหลายขั้น หากนับเป็นเวลาก็เกือบสามปีแล้วที่ลูกสาวคนโตของวรรณรสากลายเป็นนางบำเรอของฌาน และดูเหมือนว่า จะเป็นเมียเก็บที่เอาใจลงไปเล่นเสียด้วย เพราะนอกจากจะเสียตัวให้เขาแล้ว ชื่นชีวายังมอบดวงใจน้อย ๆ ให้กับชายหนุ่มก่อนวันที่เขาจะล่วงเกินเธอทางร่างกายด้วยซ้ำ“ค่ะแม่ แจ่มรับทราบแล้วค่ะ”ซึ่งชื่นชีวาไม่ต่อความยาวสาวความยืด เธอโตพอที่จะเรียนรู้ว่าความบาดหมางของตนกับคนเป็นแม่จะไม่เกิดขึ้น ถ้าหากเธอยอมเออออกับท่านและทำตามคำสั่งทุกอย่างหญิงสาวแสร้งทำเป็นตกปากรับคำ ในขณะที่มือเรียวก็ง่วนอยู่กับการทำเรื่องที่ตัวเองถนัดนั่นก็คือการแต่งหน้า แต่งตัว และทำผมให้กับท่านเพื่อเตรียมไปออกงาน หนึ่งชั่วโมงผ่านไป... เป็นเวลาหนึ่งทุ่มพอดีเป๊ะที่ทุกอย่างเสร็จสรรพพร้อมทุกอย่างวรรณรสากลายเป็นหญิงสาววัยสี่สิบที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์ ไม่ต่างอะไรกับคนที่อายุยี่สิบปลาย ๆ เข้ากันดีเหลือเกินกับทรงผมแสกกลางตรงสวยแต่แอบมีม้วนปลายอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งร่างกายสมส่วนของคุณแม่ลูกสองอยู่ในชุดเกาะอกสีครีมฟูฟ่องสั้นแค่เข่ายิ่งทำให้ความงดงามโดดเด่นเชื่อเลยว่าวันนี้แม่จะต้องกลายเป็นดาวของงานวันเกิดไฮโซอะ

เมื่อคืน... กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ เที่ยงคืน ใบหน้างามของเธอจึงดูเหมือนยังไม่ตื่นดีเท่าไร สติที่จำเป็นต้องใช้ก็ไม่ค่อยเต็มร้อย เหตุเพราะแม่บังเกิดเกล้าของเธอกลับมาตอนสี่ทุ่มก็จริง แต่ท่านก็ต้องสระผม อาบน้ำ และลบเครื่องสำอางออกจากใบหน้าให้หมดจดซึ่งสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น มักจะเป็นหน้าที่ของคนที่ประโคมมันเข้าไปอย่างชื่นชีวาไงเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยหรอก นานทีมีหน หญิงสาวจะต้องปรนนิบัติคนเป็นแม่ก็ตอนที่ท่านออกงานสังคมกับคุณลุงโดยลูกสาวอย่างเธอก็มีหน้าที่อย่างที่ได้บอกไป ซึ่งทักษะต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการแต่งหน้าทำผมหรือกระทั่งงานบ้านงานเรือนที่เธอได้ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ถูกบังคับขู่เข็ญให้ต้องเรียนเสริมทั้งนั้นชื่นชีวาจึงทำกับข้าวเก่ง แต่งหน้าเก่ง ทำผมเก่ง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ต้องเรียนไว้เผื่อว่าวันไหนวรรณรสาจะเรียกใช้ อีกทั้งยังเรียนเก่งมาก ๆ เพื่อเป็นที่เชิดหน้าชูตา และในส่วนของการเรียนเธอทำได้อย่างดีหากในที่ทำงานเธอกลับกลายเป็นคนที่ใช้ไม่ได้ ยิ่งคนที่เพิ่งจบมาได้ไม่กี่วันอย่างเธอ แถมยังเป็นเด็กเส้นที่ถูกเจ้าของบริษัทฝากเข้าทำงาน ท้ายที่สุดแล้วพอเข้าไปทำงานก็กลายเป็นเบ๊ของคนอื่น

“เค้กน่ากินมาก ๆ”“ทานให้อร่อยนะคะ” ระหว่างที่พูดออกไป ชื่นชีวาก็ลอบมองไปทั่วใบหน้าของสาวงามที่ฌานพาเข้ามาในบริษัท จากตอนแรกที่เธอน้อยใจเขา คราวนี้สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาในจิตใจก็คงเป็นการน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองบ้างเพราะคะนึงนิจไม่ได้งามล้ำที่ภายนอกเพียงอย่างเดียว แต่กิริยา ท่าทาง รวมไปถึงสิ่งที่สื่อผ่านออกมาทางแววตาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผู้ดีมีสกุลเรียกได้ว่ามีออร่าแผ่หลาออกมาจนทำให้คนที่เกิดชุมชนแออัดอย่างเธอตาพร่าคนนี้แหละที่สมควรเป็นตัวจริง... หรือถ้าสักวัน ฌานเลือกที่จะเปลี่ยนใจ อยากมีครอบครัวขึ้นมาก็คงเป็นผู้หญิงอย่างคะนึงนิจนี่แหละที่จะเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนเป้าหมายของเขาได้คิดแล้วก็เศร้า... ชื่นชีวาจึงเดินออกจากห้องทำงานของผู้บริหารหนุ่มด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวนัก แต่ก็มาดีขึ้นเมื่อเดินเข้าแผนกมาแล้วเห็นเหล่าพี่ ๆ กำลังพูดคุยกันด้วยท่าทีผ่อนคลายดูเหมือนว่ากาแฟที่แต่ละคนดื่มเข้าไปจะทำให้ความง่วงเหงาหาวนอนดีขึ้นมาบ้างนอกเหนือจากการทำงานที่เคร่งเครียด แต่ละคนจึงมีอารมณ์ที่สดชื่นมากพอที่จะทำอย่างอื่นเช่นการหาเรื่องสังสรรค์กันระหว่างที่ชื่นชีวากำลังเดินเข้าไปนั่งโต๊ะประจำของตัวเอง