เปิดระบบความมั่งคั่ง

"พี่รองออกไปหาของป่าตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาเลย"   จินเป่าตอบ น้ำเสียงของเธอเองก็เต็มไปด้วยความกังวลหลิงเหม่ยเม่ยเงียบไปครู่หนึ่ง เธอต้องทำความเข้าใจ กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด  เธอทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวในยุคปี 70 ยุคที่ผู้คนอดอยาก ยากจน และเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง  ยุคที่อาหารเป็นสิ่งล้ำค่า และการมีชีวิตรอดแต่ละวัน คือความท้าทายอันแสนสาหัส

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอต้องดูแลน้อง ๆ ทั้งสามคนของร่างเดิมให้รอดพ้น  จากความอดอยากนี้ให้ได้  เธอต้องปกป้องพวกเขา เธอสาบานกับตัวเองในใจ  ก่อนจะค่อยๆ กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ในความคิดเธอ ภาพของห้องแล็บ ที่ทันสมัยในยุค ใหม่ยังคงฉายชัด   ทว่าความเป็นจริงตรงหน้าคือความแร้นแค้นที่น่าหดหู่ ความรู้สึกหิวโหยที่กัดกินอยู่ภายในเริ่มทรมานขึ้นเรื่อยๆ  มันไม่ใช่แค่ความอยากอาหาร แต่เป็นความเจ็บปวด ที่แท้จริงจากการที่ร่างกายขาดสารอาหารอย่างหนัก

เธอไม่เคยสัมผัสกับความหิวแบบนี้มาก่อน ในชีวิตที่แสนสุขสบายในยุคปัจจุบัน  การเป็นนักวิจัยพืชพันธุ์ทำให้เธอคุ้นเคยกับความอุดมสมบูรณ์ของพืชพรรณธัญญาหาร แต่ที่นี่...ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม  เธอเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆ ของจินเป่าและหงส์เป่า ที่เย็นเฉียบและผอมบางราวกับกิ่งไม้ ความรู้สึกผิด ท่วมท้นในใจอีกครั้ง  ร่างเดิมของพี่สาวต้องตายไปเพื่อปกป้องชีวิตน้อง ๆ เหล่านี้ เธอจะไม่มีวันทำให้การเสียสละนั้นสูญเปล่า เธอจะต้องทำให้ชีวิตของน้อง ๆ ดีขึ้นให้ได้ ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหนก็ตาม หลิงเม่ยเม่ยหลับตาลงช้าๆ 

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเธอไม่ได้ว่างเปล่าหรือหวาดกลัวเหมือนตอนแรกที่ตื่นมาอีกแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่นและความเด็ดเดี่ยว เธอจะต้องหาทางรอดให้ได้  เธอจะต้องใช้ความรู้ทั้งหมดที่เธอมีจากยุคปัจจุบันมาพลิกฟื้นชีวิตของครอบครัวนี้  ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน เธอก็จะไม่ยอมแพ้ การปรับตัวเข้ากับร่างกายที่ใหญ่โต เทอะทะ และความหิวโหยนี๋ ช่างทรมานจริงๆ  เสียงประตูไม้เอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นอีกครั้ง  ทำให้ทั้งสามคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียงกัน 

ชายหนุ่มร่างผอมเกร็ง ดวงตาโหลลึก ใบหน้าซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิงก้าวเข้ามาในห้อง เขาสูงกว่าเด็กหญิงทั้งสองมาก แต่ก็ยังดูผอมบางราวกับโครงกระดูกที่ห่อหุ้ม ด้วยผิวหนัง เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เก่าและเปื้อนโคลน จากการออกไปหาของป่า เขามองมาที่หลิงเหม่ยเม่ย  ด้วยแววตาระคนประหลาดใจและโล่งใจ  เมื่อเห็นว่าพี่สาวยังคงลืมตาอยู่

 "พี่ใหญ่! พี่ใหญ่ตื่นแล้ว!" หลิงห้าวจื่อ น้องชายคนรองเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ  เขาเป็นคนที่แข็งแรงที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด  และเป็นเสาหลักในการหาอาหารหลังจากพ่อแม่จากไป  แม้จะอายุเพียงสิบสามปี แต่ภาระที่แบกรับก็หนักอึ้งเกินวัย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้า จากการเดินหาอาหารมาทั้งวัน   

"ห้าวจื่อ... ได้อะไรมาบ้าง?" หลิงเหม่ยเม่ยถาม น้ำเสียงของเธอยังคงแหบพร่า แต่แฝงไปด้วยความกังวล ที่พยายามซ่อนไว้ หลิงห้าวจื่อปลดตะกร้าออกจากหลัง ส่งให้พี่สาวอย่างหมดอาลัยตายอยาก มือของเขาที่ยื่นออกมาสั่นเทาเล็กน้อย "วันนี้โชคร้ายนัก พี่ใหญ่ หาเท่าไรก็ได้แค่ผักป่าไม่กี่กำ และนี่... หน่อไม้สี่หางที่เจอตามทาง ไม่มีเนื้อสัตว์ ไม่มีแม้แต่ผลไม้ป่าเลย" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงท้อแท้  

ในมือของเขามีผักใบเขียวซีดๆที่ดูไม่น่ากินนัก และหน่อไม้ผอมๆ สี่อันที่แทบจะไม่มีเนื้อให้กิน ดวงตาของเขาฉายประกายความเศร้าสร้อยเมื่อเห็นสภาพ ของพี่สาวที่ยังคงบวมเป่งและซูบซีด หลิงเหม่ยเม่ย มองดูของที่หลิงห้าวจื่อนำมาด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ  ผักป่าพวกนี้แทบจะไม่มีคุณค่าทางอาหารอะไรเลย และหน่อไม้สี่หางก็คงได้แค่บรรเทาความหิวได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น   เธอรู้ดีว่านี่คือความพยายามสูงสุด ของน้องชายแล้ว

มองดูสภาพผักก็อดคิดถึงแปลงผักทดลองและผักปลอดสาร  ที่กว้างใหญ่สุดสายตา  แต่แล้วทันใดนั้น “ปิ๊ง!..ขอแสดงความยินดีด้วย บัดนี้ระบบซูเปอร์มาเก็ตของคุณและโกดังอาหารของคุณเปิดระบบแล้ว  เช้าวันนี้คุณสามารถ เอาซาลาเปาไส้เนื้อออกมาได้ 8 ลูก และน้ำดื่มขวดลิตรได้อีก 4 ขวด…และวันหนึ่งคุณสามารถ เปิดรับอาหารในระบบ ได้สามเวลา  ส่วนจะเป็นอะไรนั้นทางระบบจะจัดให้เองโฮสต์ไม่สามารถเลือกเองได้จนกว่าจะอัพเกรด “

“เรารอดตายแล้ว ว่าแต่ระบบให้เราได้แค่นี้หรือ  ทำได้เท่านี้จริงๆหรือ?”   “แน่นอนว่า หากคุณสามารถอัพเกรดได้ จะเข้าถึงสิทธิ์พิเศษอีกมากมาย”   “แล้วฉันต้องทำยังไงถึงจะอัปเกรดระบบได้”    “ พี่รอง!! ..ข้าว่าพี่ใหญ่อาการแย่แล้ว  พูดจาไม่รู้ภาษาหรือว่าจะถูกปีศาจเข้าสิง”   “ไม่ใช่หรอกน้อง ๆ เดี๋ยวพี่สัญญาว่า จะเล่าให้พวกเจ้าฟังทีหลัง”