วัยรุ่น

ฉันที่เป็นนักเขียนและเคยศึกษาเกี่ยวกับ ‘โรคซึมเศร้า’ วันหนึ่งฉันได้ไปพบเจอผู้ชายหน้าตาดีแถมหล่อขั้นเทพแต่แววตาของเขากลับเศร้าหมอง เหมือนคนที่กำลังป่วย ทำให้ฉันต้องพาตัวเองเข้าไปในวัฏจักรชีวิตของเขา

เขาไม่เคยคิดจะคบใคร แต่ทว่าดันสนใจผู้หญิงปากเก่งที่เอาแต่เมินเฉย และคอยกัดกันทุกครั้งที่เจอหน้า “ฉันมีแฟนแล้ว” “หึ ก็แค่แฟน ไม่ใช่ผัวสักหน่อย” **เรื่องย่อ** เพียงเพราะความเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือคนที่มาจับก้นเพื่อนสนิท น้ำค้างจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปกระโดดถีบหน้าอกของฉลามจนล้มลงไปกองกับพื้นหวังจะเอาคืนให้เพื่อน แต่พอรู้ความจริงตอนเพื่อนเอ่ยกระซิบว่าผิดคน ทั้งสองสาวเลยพากันวิ่งหนีไป ปล่อยให้คนถูกกระทำยืนมองอย่างงุนงง ทั้งสองได้เจอกันอีกครั้งแล้วพบว่าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ฉลามจึงคิดแกล้งเข้าหาน้ำค้างเพื่อเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้เธอหงุดหงิดใจ แต่ทว่าพอพบกันบ่อยครั้ง เขาก็ดันแพ้ทางให้ผู้หญิงปากเก่ง ไม่ยอมคน และหลงรักเธอเข้าจนได้

"วินหยุดอย่าทำแบบนี้" "ทำแบบนี้ทำแบบไหน" "ก็..ที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ไง" "ทำอะไรฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ" "พี่ขอร้องออกไปเถอะนะ" "ไม่ออกจะทำไม" "ถ้าวินไม่ออกงั้นพี่จะตะโกนให้แม่กับพ่อได้ยิน" "ก็ลองดูดิ ฉันจะเปลี่ยนเสียงตะโกนให้เป็นเสียงครางไม่เชื่อก็คอยดู" "วินพี่เป็นพี่นะทำไมถึงพูดแบบนี้" "ฉันเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่สาว" ปล. เป็นเรื่องราวต่อจากเรื่อง รีเทิร์นรักร้ายนายแฟนเก่า นะคะ

ขอบคุณที่ช่วยสอนให้รู้ว่าความรักนั้นหอมหวานเพียงใด ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าความรักนั้นทรมานคนที่แตกสลายได้เจ็บเจียนตายได้เพียงใด ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตและขอบคุณมากถ้าจะช่วยออกไปจากชีวิตและจิตใจฉันเสียที แรกเริ่มเกิดจากเขาผู้ชายแสนดีและอบอุ่น เข้าหาเธอดูแลเธอ ด้วยความรัก อย่างจริงใจ แต่ใครจะไปรู้เมื่อวันเวลาผันเปลี่ยน ใจคนก็แปรเปลี่ยน ผู้ชายแสนดี ไม่ได้แสนดีกับเธอแค่เพียงผู้เดียว เขาแสนดีกับผู้หญิงอีกคน เธอเฝ้าตรอมตรมด้วยหัวใจแหลกสลาย เพราะความรักจึงยอมจำทน หวังสักวันคนที่เคยรัก จะกลับมาเหมือนเดิม วันแล้ววันเล่าเหมือนสิ่งที่เธอเฝ้ารอนั้นจะเปล่าประโยชน์ เมื่อคิดดูดีๆ แล้วจึงรู้ว่าอย่าให้ใครมาด้อยค่าชีวิตของตัวเอง ใครจะไปรู้ผู้หญิงอ่อนโยนอ่อนหวานอย่างเธอเมื่อถึงเวลาตัดใจ เธอตัดได้ขาดได้คมยิ่งกว่ากรรไกร เล่มไหน เวลาเลยผ่าน เขาเริ่มล่วงรู้ ถึงความสำคัญของเธอ แต่คิดว่าสายเกินไปไหม เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามค่ะ

"นิด" สาวสวยพรหมจรรย์ไร้ญาติ ไร้ครอบครัวจนต้องมาหางานทำในกรุงเทพ แต่ดันโชคร้ายที่ไม่มีใครรับเธอเข้าทำงาน จึงลงท้ายด้วยการไปขายบริการเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ แต่การเดินทางเส้นทางสายเทานี้ไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ เธอต้องทนมือชายนับพันเพื่อไขว่คว้าอิสรภาพ

หลังจากประสบอุบัติเหตุ ลมหนาวมักจะฝันถึงใครคนหนึ่งตลอด แต่เขากับจำผู้ชายในฝันคนนั้นไม่ได้ จนได้มารู้ความจริงจากเพื่อนว่าเขาลืมคนที่ตัวเองแอบชอบไป แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ลมหนาวก็ไม่มีความทรงจำนั้นอยู่เลย เมื่อเวลาผ่านไปลมหนาวมีใครอีกคนเข้ามา แต่นั่นก็เป็นเวลาที่ลมหนาวจดจำคนที่ตัวเองลืมไปแล้วได้

พระเอก เสือ อายุ 39 ปี ปัจจุบัน...เป็นเจ้าของไร่สวนทุเรียนขนาดใหญ่อันดับต้นๆ ของจังหวัด - นิสัยค่อนข้างนิ่งเงียบ สุขุม ดูเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าคนอื่น รู้จักพูดเเละวางตัว เเต่ถ้าสนิทก็ค่อนข้างกวนๆ เเละเจ้าเล่ห์พอตัว โดนเฉพาะกับนางเอก เเต่ถ้าเข้าโหมดคลั่งรักเมื่อไหร่ อบอุ่น ใจดี สายเปย์ ชอบหยอดคำพูดหวานๆ เเละตามใจเก่ง นางเอก นานะ ( เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ) อายุ 22 ปี ว่าที่บัณฑิตป้ายเเดง ที่พึ่งเรียบจบมาหมาดๆเเต่ต้องมาช่วยงานครอบครัวเมื่อเรียบจบ -นิสัยน่ารักเหมือนกับหน้าตา ใจดี สดใส เป็นกันเอง เข้ากับคนง่าย กินง่ายอยู่ง่ายสบายๆ ยิ้มทีโลกสดใส เเต่ก็เป็นคนดื้อพอตัวเเละเเก่นไม่ค่อยยอมคน สู้คน ทันคน ไม่ค่อยกลัวใคร เเต่เวลาเธออ้อนใคร คนๆนั้นต้องเเพ้ทางลูกอ้อนของเธอทุกทีโดยเฉพาะพระเอกของเรา ( ไม่มีนอกกาย - ไม่มีนอกใจ ) เป็นเเนวฟีลกู๊ด สบายๆเบาๆสมอง ตามความถนัดของไรท์ เเต่ก็มีดราม่านิดๆพอเป็นพิธี ไม่อนุญาติให้ใครดัดเเปลงหรือคัดลอกเลียนเเบบโดยไม่ได้รับอนุญาติ

#คลั่งรักจนกลายเป็นปะป๋าวัยหนุ่ม ความรักของสองหนุ่มสาวที่ตั้งครรภ์ในวัยเรียนจนพ่อแม่ฝ่ายหญิงโมโหไล่ออกจากบ้านเพราะทำให้ครอบครัวอับอาย แต่ทั้งสองก็ทำหน้าที่พ่อแม่ไม่ขาดตกบกพร่องจนกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่น

“กลัวพี่เหรอ” ปากถาม แต่ร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ “เปล่านิ” ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง “แล้วถอยหนีทำไม” พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว “คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก “คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล “ต้องเป็น...ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง “งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก “พี่คิดถึงต้านะ..”

พอดูรวม ๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน.....คำนี้สามารถใช้อธิบายเกี่ยวกับน้องแป้งสุดเนิร์ดได้เป็นอย่างดี หน้าตาน่ารักระดับปานกลาง แต่ทว่ากลับมีเสน่ห์โดยธรรมชาติ ถึงไม่ได้สวยมาก แต่น่ามองจนไม่อาจละสายตา