เข้าใจผิด

เจ้าชายฮิมราน บิน ฮาเซม อัล-ราชิด องค์มกุฎราชกุมารแห่งประเทศความาร์ เดินทางมาประเทศไทยเพื่อดูตัวว่าที่เจ้าสาว ที่ถูกพระมารดาบังคับให้แต่งงานด้วย เขาเต็มไปด้วยความชิงชัง เมื่อเห็นหล่อนเดินเชิดฉายอยู่ในผับยามค่ำคืน ท่าทางใสซื่อไร้เดียงสาของหล่อน ทำให้เขาแทบอาเจียน เพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงอย่างหล่อน ไม่มีทางเป็นชายาที่ดีของเขาได้ นอกจาก... นางบำเรอ!

ได้โปรดอย่าทำให้ความรักของเรา เป็นดั่งโศกนาฏกรรมของจูเลียตเลย Please don't make our love like the tragedy of Juliet "ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า ช่วยบอกข้าที ข้าจะต้องทำอย่างไรให้ความปรารถนานั้นเป็นจริง? มันช่างเป็บปวด ทรมานและทำได้เพียงร่ำไห้กับท้องฟ้ายามค่ำคืน หากแม้ว่าคำสาบานแห่งรักนั้นยังไม่แน่นอน ข้าก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว" ครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้ากันคือเราเพียงแค่จูบลา ครั้งสุดท้ายที่ยิ้มให้กันคือเราเพียงแค่กำลังโกหกผู้คนมากมาย ครั้งสุดท้ายที่เราจับมือกันคือตอนที่เขานั้นกำลังทุกข์ใจ แต่ไม่ว่าจะครั้งไหนก็ตาม เราก็ไม่เคยแม้แต่จะบอกว่ารักกัน ...จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายก็ตาม...

เพราะไม่มั่นใจว่าคุณครูคนใหม่เป็นสาวแท้หรือสาวเทียมที่มาใกล้น้องสาวสุดหวง เขาในฐานะจอมมารเจ้าของไร่จึงต้องทำทุกอย่างเพื่อกันเจ้าหล่อนออกห่าง แต่ที่ไหนได้เมื่อพบเนื้อแท้ที่ทั้งหอมและหวานจนไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ เขาจึงต้องทำทุกทางเพื่อรั้งหัวใจเธอไว้ แม้บางครั้งต้องแกล้งตีหน้าเป็นจอมมารใจร้ายก็ยอม “ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะรับผิดชอบให้เกียรติในสิ่งที่ทำลงไป แต่เมื่อพูดแบบนี้แสดงว่าไม่ต้องการ ไม่ยักรู้ว่าทำเป็นเล่นตัวไปงั้นที่แท้ก็พวกได้แล้วเปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำไมเมื่อคืนมันไม่สะใจหรือไง โทษฉันไม่ได้ดันไม่เคยเอง แต่ขนาดไม่เคยเธอยังร้อนแรงครางซะลั่นห้องขนาดนั้น ถ้าเคยๆ แบบนี้จะลุกขึ้นยั่วก่อนหรือเปล่า” “คุณดนัย” หนึ่งฤทัยเรียกชื่อเขาลั่นแล้วฟาดฝ่ามือใส่เต็มทีสองครั้ง “เลว ไอ้ผู้ชายห่วยแตก” เธอตะโกนใส่หน้าโดยไม่มีคำว่าเกรงใจอีกต่อไป “เออ ไอ้ผู้ชายห่วยนี่แหล่ะจะผูกชีวิตเธอไว้ที่นี่เอง ต่อไปนี้อย่าคิดว่าจะได้กลับไปกรุงเทพฯนะ ตายอยู่ที่ไร่นี่แหล่ะ”

ความแค้นฝังลึกสุดหัวใจ จะจองจำเธอเอาไว้ด้วยบาปที่ตนเองไม่ได้ก่อ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ชายหนุ่มปรารถนา...คือสิ่งที่เธอต้องสังเวย

“เอากันไปตั้งหลายครั้ง จะให้พี่เรียกเธอว่าอะไร...” คำโปรย “พี่วินท์คะ ชะ-ช่วยน้ำตาลหน่อย ได้มั้ยคะ” อลินดาตัดสินใจเอ่ยขอร้องเขาอีกครั้ง สภาพของเธอในตอนนี้ มันเกินกว่าที่ทุกอย่างจะบรรเทาได้แล้ว เมื่อครู่ ตอนที่เขาสัมผัสร่างกายของเธอนั้น มันทำให้อลินดารู้สึกดี คลายความร้อนจากร่างกายของเธอได้มากทีเดียว ‘ถ้าหนทางนี้’ มันจะทำให้เธอผ่านพ้นจากขุมนรกนี้โดยเร็ว อลินดาก็พร้อมที่จะทำ เก็บความเขินอายเอาไว้เบื้องหลัง ตอนนี้เธอต้องเอาชีวิตรอดก่อน... “ให้พี่ช่วยอะไร...” “ชะ-ช่วย...ช่วยทำกับน้ำตาลค่ะ” ริมฝีปากบางสั่นระริก ในขณะที่เอ่ยร้องขอเขา “ช่วยอะไร! พูดมาสิ!” “น้ำตาลขอให้พี่วินท์...เอ่อ...มีอะไรกับน้ำตาลค่ะ” “เธอรู้ใช่มั้ย ว่าถ้าพี่ทำ แล้วมันจะส่งผลกับเธอแบบไหน” “ได้โปรดเถอะค่ะพี่วินท์ นะ-น้ำตาลไม่ไหวแล้ว ทำกับน้ำตาล...เหมือนกับวันนั้น...นะ...นะคะพี่วินท์...ช่วยน้ำตาลด้วย...”

เมื่อครอบครัวของเธอทำให้แม่ของเขาต้องตาย พันธะครั้งนี้เขาจำต้องลงทัณฑ์ให้สาสมกับที่แม่ของเธอได้สร้างแผลต่อเขาเอาไว้ เขาจะเอาคืนเธอกับแม่ให้ตายทั้งเป็น “ฟังนะพลอย ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย"

เธอตื่นขึ้นมาท่ามกลางความสับสน... เปลือยกายอยู่บนเตียงข้างชายแปลกหน้า ความทรงจำคืนก่อนเลือนราง ราวกับฝันร้ายหรือ...ฝันดีที่ไม่ควรเกิดขึ้น ด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอหนีออกมาโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นเพียงความทรงจำ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น *แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งในฐานะ ‘พี่ชายของเพื่อนรัก’ ที่เธอไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้*

เขาใช้เธอเป็นเครื่องมือในการเลิกกับคนรัก ตั้งใจจะไถ่โทษแต่เผลอใจมีอะไรกัน หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นซาตานตามหวงที่ไม่ยอมรับสถานะตัวเอง

เรายังจะต้องคุยอะไรกันอีก...แค่ฉันบอกว่าเจ็บ นายยังไม่ฟังเลย

เค้าไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาเหยียบบ้านของเค้ากลับกันเค้ายิ่งรู้สึกแค้นเธอและแม่ของเธอจนอยากจะทำลายชีวิตของเธอซะแต่เธอกลับมองเค้าเป็นพี่ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ