เข้าใจผิด

เธอตื่นขึ้นมาท่ามกลางความสับสน... เปลือยกายอยู่บนเตียงข้างชายแปลกหน้า ความทรงจำคืนก่อนเลือนราง ราวกับฝันร้ายหรือ...ฝันดีที่ไม่ควรเกิดขึ้น ด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอหนีออกมาโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งทุกอย่างไว้เป็นเพียงความทรงจำ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น *แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งในฐานะ ‘พี่ชายของเพื่อนรัก’ ที่เธอไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้*

ทำไม?เวลาที่เขาเห็นหน้าสวยนั่น เขาชอบหงุดหงิด ตลอดเวลา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั่งๆที่เขากับผู้หญิงคนนั้น ก็ไ่ม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่ถ้าเป็นผู้ชาย เขาจะท้าต่อยซะเลย อย่าเผลอล่ะกัน ระวังตัวให้ดีเถอะ

ณ ประตูทางเข้าแห่งนี้ เป็นที่ปรารถนาของสตรีทุกนาง ทว่าเบื้องหลังกลับมีความร้ายกาจมากมายซ่อนอยู่ ถึงกระนั้น... มู่ตันหยงก็หาได้หวั่นเกรงไม่ ควรเป็นคนด้านในต่างหากที่ต้องหวาดกลัว

ตอนนี้ภูริทัศน์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่ ในห้องเช่าที่อพาทร์เม้นเล็กๆแห่งหนึ่ง ร่างบางของผู้หญิงในวัย25กำลังยืนประจันหน้ากับเขา ร่างสูงมองไปยังเด็กวัย3ขวบที่เธออุ้มอยู่ก่อนจะเอ่ยออกมา "เอาลูกมาให้ฉันแพรชมพู เธอต้องการเท่าไหร่ว่ามา" "ลูกของแพรทำไมแพรต้องให้คนอื่นด้วยคะ คุณป๋ากลับไปเถอะคะ อย่ามาสร้างเรื่องให้คนอื่นเขาลำบากใจเลย" "อย่างเธอเนี่ยเหรอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกฉัน" "แพรก็เลี้ยงของแพรมาได้ตั้งนานนี่คะ" "เลี้ยงได้กับเลี้ยงให้ดีมันต่างกันนะแพรชมพู แล้วไอ้ห้องที่เธอเช่าอยู่เนี่ย เอากันทีก็ลั่นไปทั้งตึกแล้วมั้ง" "อย่ามาหยาบคายนะ แพรก็อยู่ของแพรกับลูกมาได้ คุณป๋าก็คิดเสียว่าเราไม่เคยรู้จักกัน" "อ้อ เธอชอบแจกฟรีสินะ ฉันต้องการพระพายไปเลี้ยงเอง ส่วนเธอฉันไม่สนใจ" "แต่ในใบเกิดพระพายระบุว่าไม่มีบิดา คุณป๋าไม่มีสิทธิ์ในตัวแก ประตูอยู่ตรงนั้นไม่ส่งนะคะ"

เพราะเธอคือตัวต้นเหตุที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนรัก จึงถูกจองจำอยู่ในพันธนาการอันไร้ใจ ปราศจากเยื่อใยและความรัก “จะอะไรนักหนาเดือนฉาย หยาดเขาท้องอยู่นะอย่างี่เง่าหน่อยได้ไหม” “มันไม่ใช่แค่นั้นไงพี่เมฆ ไม่ใช่แค่นั้นเลย” “แล้วอะไรล่ะ เธอก็บอกมาสิ” มือหนาเอื้อมไปบีบท่อนแขนเล็ก พยายามเค้นหาคำตอบ “พี่เมฆไปหาพี่หยาดเถอะ ไม่ต้องสนใจฉายหรอก” “เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไง จำที่ฉันพูดครั้งก่อนไม่ได้เหรอ ที่บอกให้รอไง” “แล้วพี่เมฆจะให้ฉายรอไปถึงเมื่อไร รอให้พี่กับคนรักของพี่ปรับความเข้าใจกันก่อนเหรอ หรือว่ารอให้พี่หยาดคลอดลูกก่อนล่ะ” “เธอเป็นอะไรเดือนฉาย ทำไมวันนี้ถึงพูดไม่รู้เรื่อง” “ฉายเป็นผู้หญิงหน้าโง่ไงคะ โง่ที่รักพี่เมฆ โง่ที่คิดว่าพี่เมฆจะเปิดใจรักฉาย ฉายมันก็แค่คนโง่คนหนึ่ง” เธอพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เดือนฉาย” ภูเมฆตะคอกใส่หน้าคนตัวเล็กดังลั่นพร้อมกับจับหัวไหล่มนทั้งสองข้าง “ฮือ ๆ ฉายทำอะไรไม่ถูกใจพี่เมฆสักอย่าง ฉายพยายามต่อไปไม่ไหวแล้ว”

“หึ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกฉันจำใส่หัวเธอไว้!” “ค่ะ หนูรู้ตัวดีว่าตัวเองก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่คุณใช้เงินซื้อมา” “รู้ตัวก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ!”

“คนหวงมันจำเป็นต้องรักด้วยรึไง” (ตุลย์×หลิน)​ (รุ่นลูกจากเรื่องทาสรักเมียเด็ก)

เรื่องราวของ "เดรค" และ "ลันตา" ว่าที่คู่หมั้นที่เกิดเรื่องราวอันเจ็บปวดระหว่างทั้งคู่จนทำให้ห่างหันไป ก่อนที่จะโคจรกลับมาพบกันอีกครั้งเพื่อจบเรื่องราวทุกอย่าง มาลุ้นกันว่าเรื่องราวความรักครั้งนี้จะจบลงเช่นไร

เมื่ออดีตคนรักกลับมาพร้อมเด็กผู้หญิงตาโตผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มและขอร้องให้เขาช่วยเหลือเธอ "ได้สิ! มันจะไปยากอะไร ก็แค่ช่วยคนรักเก่าที่มีลูกกับชายชู้แค่นั้นเอง"

เขาทำลายเธอ เพียงเพราะเชื่อผู้หญิงอีกคน ความเจ็บปวดทำให้เธอหลีกหนีพร้อมลูกในท้อง และตั้งใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เขากลับตามหาบดขยี้ ครอบครอง กักขัง เธอไว้ภายใต้อ้อมแขน ไม่ยินยอมให้เธอห่างหายไปไหน จนกระทั่งความจริงเปิดเผย เธอจึงเดินจากมา ต่อจากนี้ แม้เขาคุกเข่าหรือตายตรงหน้า เธอก็ไม่แคร์! *********** ร่างบางถูกอุ้มพาดบ่า คนโดนอุ้มดิ้นรน แต่กลับไม่เป็นผล ประตูห้องนอนเปิดออก เธอถูกโยนลงบนเตียง คนสวยทะลึ่งพรวดเพื่อหนี แต่กลับถูกผลักดันจนอยู่ใต้ร่างอีกฝ่าย “คุณคิดจะทำอะไรอนาวิน!” เธอร้องถามเสียงสั่น ต่อให้อยู่ด้วยกัน ในคฤหาสน์หลังนี้ อนาวินแทบไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อนเลย มีเพียงแค่กอดจูบ ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ แต่จากที่เห็นตอนนี้มันไม่ใช่เลย “ฉันจะให้เธอเป็นนางบำเรอดีไหมภริดา” “หยุดความคิดอุบาทว์ของคุณซะ เยาวเรศสุดที่รักคุณกำลังรออยู่ ไปขอให้นังนั่นขึ้นเตียงกับคุณสิ!”