แอบรัก

บางคนตามหาสิ่งที่หายไปเพื่อให้ได้กลับมาครอบครอง บางคนได้ครอบครองสิ่งที่ล้ำค่าแต่กลับทำมันหายไป...

“‘เขาว่ากันว่าเพื่อนกันมันส์ดีนะ!’ “รู้มั้ยว่าฉันชอบลองอะไรใหม่ๆ?” “รู้! แล้ว…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ” “ก็ฉันอยากลองกินเพื่อนไง โดยเฉพาะเพื่อนอย่างเธอ อยากรู้ว่ามันจะอร่อยแค่ไหน..”

เจ้านายดีๆ ก็เหมือนรักแท้ หลายคนเชื่อว่ามี แต่น้อยคนนักที่จะได้เจอ.....ซึ่งเจ้านายของฉันไม่ใช่คนดี แต่เป็นพวกยันเดเระ! ************************** "ไอ้เจ้านายใจร้าย วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้าง ไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ดีแต่สั่งให้ฉันทำงานล่วงเวลาจนไม่เคยได้ไปเดท ไอ้แว่นสี่ตาน่ารำคาญ!" "แฮ่กๆๆๆ ขอดัดแปลงคำพูดจากละครเรื่องดังหน่อยเหอะ แฮ่กๆๆๆ" ฉันหอบหายใจแรงหลังจากระบายความอัดอั้นในใจตลอดเวลาห้าปีที่มีออกไปบนดาดฟ้ากว้างของบริษัทที่คิดว่าไร้ผู้คน "ฮืออออ ทำไมต้องสั่งให้ทำโอทีทุกครั้งที่มีเดทด้วยเนี่ย! ความสาววัยแรกแย้มกำลังค่อยๆ ถูกกลืนไปตามกาลเวลา ความตื่นเต้นเร้าใจค่อยๆ แห้งเหี่ยวลงทุกวัน" "เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เสียซิงสักทีเนี่ย" เพราะความโมโหเลยพูดจาไปเรื่อยไปเปื่อย แต่ทว่าใครจะไปคิด ว่าพอพูดจบประโยคฉันก็ได้โดนสมใจ (T^T)

“พะ…พี่จันทร์” “น้องช้างต้องการไหม?” “ต้องการครับ ผมอยากให้พี่จับตรงนั้นของผม มุดเข้าตัวพี่” จันทร์ฉายเปิดลิ้นชัก หยิบถุงยางไซส์ใหญ่สุดมาฉีก แล้วสวมเกราะป้องกันให้กับเจ้าส่วนนั้น “พี่จะขย่มน้องช้างให้หนักเลย” เธอจ่อแก่นกายใหญ่ที่ช่องทางรัก จากนั้นก็นั่งลงให้แก่นกายใหญ่สอดแทรกเข้ามา “จัดมาเลยครับ” “อ๊า มันใหญ่จังเลยน้องช้าง” จันทร์ฉายกัดปากตัวเอง พยายามนั่งลง แต่แก่นกายขนาดใหญ่ของคนที่นอนบนเตียง มันช่างใหญ่ยาวหลือเกิน มันเข้าไปได้นิดเดียวจันทร์ฉายก็ต้องหยุดเพราะร่างเล็กสั่นเกร็งอึดอัดปนเสียดเสียว “พี่จันทร์ครับ ตรงนั้นพี่จันทร์รัดผมแน่นมากเลย ผมเสียว…อา”

เมื่อบอสหนุ่มสุดหล่อแอบรักเลขาฯ หน้าห้องของตัวเอง เขาจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง “ว่าไงครับ ชอบตอนไหนที่สุด” สาวน้อยหลบตาอย่างเอียงอาย ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกไปเสียงแผ่วเบา “ตอน... บอส... เลียค่ะ” เขาครางกระเส่าอย่างถูกใจคำตอบ แต่ก็ยังคงเดินหน้าแกล้งหล่อนอีก “เลียตรงไหน” “บอส... อย่าแกล้งถามข้าวแบบนี้สิคะ” “ผมไม่ได้แกล้ง... อยากรู้จริงๆ ว่าชอบตอนผมเลียตรงไหน” “บอสน่ะ” “ถ้าไม่ตอบ ผมจะเลียทั้งตัวเลยนะ”

ย้อนเวลาไปสมัยต้าชิง แต่ไม่ใช่ปู้ปู้จิงซินไม่มีหม่าเอ่อไทลั่วซี มีเพียงหมาน้อยเก๊ามู่เฉินที่จะมาสร้างความวุ่นวายพร้อมกับองค์ชายที่งอกมาอีกหนึ่งองค์

เพราะคำว่าครอบครัวเคยสมบูรณ์ ปวีร์ในวัยเด็กรับไม่ได้เมื่อพ่อแม่แยกทางกันเพราะเหตุผลของผู้ใหญ่ กระทั่งพ่อมีภรรยาเลยโทษผู้หญิงของพ่อว่าเป็นมือที่สาม ความเกลียดชังถูกระบายออกมาทางการกระทำ เมื่อแม่เลี้ยงมีลูกติด เกิดสัมพันธ์ลับๆระหว่างเขากับเฌอเอมหญิงสาววัยยี่สิบสองปี เธอผู้มีโลกอันสดใส แต่ต้องทุกข์ระทมเพราะต้องทอดเรือนร่างให้ผู้ชายที่เธอเคยเคารพและรักมาก เมื่อแม่ของเธอก้าวเท้ามาเป็นแม่เลี้ยงของเขา บัดนั้นปวีร์ก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

"พี่ไปก่อนนะน้องเนย" เด็กชายวัยเจ็ดขวบพูดกับเด็กหญิงวัยห้าขวบในวันที่ต้องเดินทางกลับอเมริกาพร้อมครอบครัว "ฮือออ ฮืออออ....พี่วาตะไม่ไปได้มั้ยคะ" เด็กหญิงร้องไห้ไม่อยากให้เขาไป "พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาหาน้องเนย ถ้าน้องเนยโตขึ้นน้องเนยต้องเป็นเจ้าสาวให้พี่นะ" เด็กชายจับมือเด็กหญิงที่ยังเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด "สัญญาค่ะน้องเนยจะรอเป็นเจ้าสาวของพี่วาตะ" เจ้าสาวคืออะไรเธอไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าพี่วาตะจะกลับมาหาเธอในวันที่เธอโตขึ้น "น้องเนยโตแล้วนะพี่วาตะจะกลับมาหาน้องเนยเมื่อไหร่ น้องเนยคิดถึงพี่วาตะ" เธอนั่งดูรูปพี่วาตะที่ลุงนายส่งมาให้ ดูไปก็นั่งกินขนมไปจนไม่รู้ว่ามันหมดเหลือแต่จานเปล่าๆ "ว๊า..ขนมน้องเนยหมดแล้วต้องไปขอคุณแม่ใหม่" และคำสัญญาในวันนั้นมันทำให้เขาไปไหนไม่ได้ เขาไม่อยากทีจะหมั้นไม่อยากที่จะต้องแต่งงานกับเธอ ยั ยอ้วนตุ้ยนนุ้ย เขาต้องทำให้ยัยนั่นเกลียดเขาจนยอมยกเลิกสัญญาบ้าบอนั่นด้วยตัวเอง ปล.เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง เจ็บเพราะรัก นะคะ

ถ้าพี่ดิมไม่อยากเอาแบม งั้นก็แค่...ช่วยทำให้แบมเสร็จหน่อยได้ไหมคะ

คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ยังเวอร์จิ้น! มาแก้ไขปริศนาประโยคนี้กันค๊า โดยแกนนำคือรอยส์ซีอีโอหนุ่มที่ตกหลุมรักลูกน้องคนเก่งที่มีสถานะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างขวัญชีวาเข้าอย่างจัง กระทั่งเธอก็มีเหตุให้ยื่นใบลาออก รอยส์จึงใช้ความเจ้าเล่ห์เข้าล่อหลอกเพื่อให้เธอตกหลุมพราง แต่ดูเหมือนเขาต่างหากที่จะตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้เสียเอง ในเมื่อต้องการเรื่องอะไรจะปล่อยเธอไป ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกลไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องได้ด้วยคาถา โอมมมม เพี้ยงงงงง