โรแมนซ์

เมื่อเด็กสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดยี่สิบเอ็ดปีโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง เขาจึงตัดสินใจหนี... แต่สุดท้ายแล้วเขาหรือจะหนีหัวใจตัวเองพ้น ยิ่งได้รับรู้ว่า ‘ลูกพุทรา’ กำลังจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ‘พ่อเลี้ยง’ ที่หลงรักเธอมาตลอดหรือจะยอมปล่อยนกน้อยให้หลุดจากกรงทอง! -ซีรีส์พ่อเลี้ยงเลขาฯ- คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ! พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน

ถึงอาจะบอกว่าไม่ชอบกินเด็ก แต่หนูคนนี้เด็ดอาจะกินไหม?

“กลิ่นของคุณทำให้ผมอดใจไม่ไหว… ” เขาซุกหน้าเข้ามาใกล้ “ท่าน… เอ่อ… ท่านได้กลิ่นอะไรหรือคะ” หัวใจของอัญญาเต้นแรง หล่อนรู้สึกประหม่า ทั้งเกร็งทั้งกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “ก็กลิ่นสาบสาวของคุณ… กลิ่นตรงนี้ไง” ท่านประธานเอื้อมมือเข้ามาใต้...

“ถ้าคุณให้โอกาสผม รับรองเลยว่าเวลาที่เหลือคุณจะมีความสุขที่สุด” “ตกลงค่ะ 27 วันที่เหลือฉันยกให้คุณ” ********** “ก็คุณมันน่ารังเกียจ” “ผมคุยกับคุณดี ๆ แล้วนะ” “จะดีกว่านี้ถ้าคุณปล่อยให้ฉันกลับไปบ้านพัก” “ถ้าปล่อยคุณก็หนีผมไปอีก อย่าลืมสิตอนนี้ผมเป็นเจ้านายคุณนะ คุณต้องทำหน้าที่ของคุณสิ” “หน้าที่ของฉันคือบัตเลอร์” “ก็ใช่ไง บัตเลอร์บนเตียงคืองานของคุณ”

อย่าเอาใจลงมาเล่น เขาเตือนเธอตั้งแต่ครั้งแรก ไม่มีทางหวั่นไหวให้เขาแน่ เธอบอกตัวเองมาตลอด ทว่ากลายเป็นเขาที่เสพติดเธอจนเหมือนจะลงแดงตายหากวันไหนไม่ได้กอดไม่ได้หอม และกลายเป็นเธอที่เทใจให้เขาจนหมดหน้าตัก!

คนทั่วไปรู้แต่เพียงว่า จ้าวเล่อซี คือคุณชายใบ้ผู้มีจิตใจวิปริตบิดเบี้ยว เขาปกปิดใบหน้าตนด้วยหน้ากากสีขาว และคลั่งไคล้การอุ่นเตียง ชายหนุ่มครอบครองคฤหาสน์สัตตบงกชอันกว้างใหญ่ราวกับวังหลวง ด้านในมีเรือนไม้หลังงามสิบสองหลัง แต่ละหลังมีสตรีที่โชคชะตาลิขิตให้ต้องตาย ทว่าพวกนางถูกยื้อชีวิตเอาไว้ และได้รับโอกาสเกิดใหม่ อีกครั้งก็เพื่อเป็นสาวใช้ของจ้าวเล่อซี แล้วถูกฝึกปรือเพื่อทำภารกิจลับให้เขา

นริยา ไปบ้านของเพื่อนสนิทเพื่อไปติวหนังสือก่อนเรียนจบมัธยมปลาย จนได้พบกับพี่ชายของเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งใจจับจองเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ถึงกับมอบรอยตีตราเอาไว้บนลำคอ แล้วเธอจะหนีเขาได้อย่างไร

เขา เป็น โคแก่ ที่ดัน ไปหลงรัก อยากจะกิน หญ้าอ่อน ทั้งๆ ที่ คอยพยายาม หักห้ามใจ เพราะสถานะผู้ปกครอง ค้ำคอ แต่ ไฉนเลย แม่หญ้าอ่อน ถึงได้ชอบ คอยวนเวียน ป้วนเปี้ยน เอาตัวเอง มาคอยล่อ จ่อป้อนเขา อยู่แถวๆปาก เขมราชต้องคอยดูแลรับผิดชอบชีวิตปารดี เด็กในความอุปการะของคุณย่าของเขา ถึงแม้ว่าอายุจะห่างกันมากจนพอที่จะเป็นอาหลาน แต่ปารดีก็ยังคงเรียกเขาว่า 'พี่เขม' มาตลอด ด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมที่ปารดีมี นับวันมันก็ยิ่งทำให้หัวใจของเขาดวงนี้คอยเอาแต่จะสั่นไหวไปกับเธออยู่เรื่อย ทั้งที่พยายามหักห้ามใจตัวเองแล้วว่าไม่ให้ไปยุ่งกับเธอ ลองทำเป็นผลักไส แต่พอเธอจะไปเข้าจริงๆ ตัวเขาเองก็ถึงกับกระสับกระส่ายจนอยู่ไม่ติดที่ เคยนึกอยากลองทำตามความรู้สึกให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน ในเมื่อตอนนี้สถานะผู้ปกครองของเขามันค้ำคอเขาอยู่ อยากเดินไปให้สุดทางก็เดินไม่ได้ แถมอยากจะถอยออกมาหัวใจมันก็ไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้นอีก เขาจึงได้แต่คอยกั๊กทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงคอยกีดกันผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาทำตัวสนิทแนบชิดกับเธออยู่ร่ำไป สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ ฉบับเพิ่มเติม ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง แก้ไขเปลี่ยนแปลงเนื้อหา หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่บนสื่อโซเชียลอื่นโดยเด็ดขาด คำเตือน : นิยายเรื่องนี้มีการใช้คำที่สื่อถึงกิจกรรมทางเพศ เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

ความรู้สึกของหญิงสาวคนหนึ่งที่แอบรักพี่เขยของตัวเอง เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นในวันที่หล่อนได้มาอยู่ใกล้ชิดร่วมชายคาบ้านกับเขา แล้วความใกล้ชิดก็บันดาลให้เป็นไป และเมื่อความรักเบ่งบาน หญิงสาวกลับสับสนว่าหล่อนจะเลือกสิ่งใด ระหว่าง 'ความรัก' หรือความใฝ่ฝันใน 'ชื่อเสียง' ของเส้นทางบันเทิงที่ตัวเองตั้งความหวังเอาไว้

‘ให้ลูกเจี๊ยบอยู่ในมือคุณอานะคะ ไม่ว่าคุณอา จะบีบหรือจะคลาย ลูกเจี๊ยบก็ยินดี’ จิณณ์ จิตติกรณรงค์ (จิ๋ว) หนุ่มโสดในฝันที่สาวๆ ใฝ่หา ด้วยรูปลักษณ์หล่อร้าย ไม่ต่างจากเสือคอยขย้ำเหยื่อ สาวสวยหลากวงการจึงพร้อมกดบัตรคิวอยากเป็น ‘ลูกไก่ในกำมือ’ ของจิณณ์กันทั้งนั้น มนตกานต์ ฤทธาอภินันท์(ลูกเจี๊ยบ) แอบรัก 'อาจิ๋ว' ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ปรุงแต่งตัวเองให้เป็นในสิ่งที่ ‘อาจิ๋ว’ ชอบ ทำทุกทางให้ได้ใกล้ชิด เขาชอบสาวสวย เปรี้ยวอมหวาน เซ็กซี่เล็กๆ น่ารักหน่อยๆ เธอจะเป็นทั้งหมดเพื่อมัดอาจิ๋วให้อยู่มือ เมื่อแผนลงล็อก มนตกานต์ก็พร้อมลุย!! จิณณ์ปวดหนึบเมื่อถูกหลานสาวนอกไส้ยั่วทุกวัน ใครจะคิดว่า #ลูกเจี๊ยบ ตัวอ้วนป้อม ฟันจอบ ใส่แว่นหนา ตัดผมหน้าม้า จะกลายเป็นสาวสะพรั่ง ถูกสเป็กเขาสุดๆ ขนาดนี้ และสัดส่วนสะท้านใจชายโฉด ก็ส่งผลให้ด้านมืดของเขาปะทุ “โอม... สมภารต้องไม่กินไก่วัด แต่ถ้าไก่มันน่าฟัดจะทำไง” โอ้ย!! ยิ่งคิดสมองเขาจะระเบิด โอย...