บทที่ 65 โชคดี

เช้าวันรุ่งขึ้นราชสำนักต้าเยียนก็เกิดความวุ่นวาย โม่เจาเจ้ากรมอาญาถวายฎีกาขอถอดถอนตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายขวาของจ้าวฉี ขุนนางในท้องพระโรงถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ขุนนางส่วนใหญ่ต่างคัดค้านการถอดถอนตำแหน่งของจ้าวฉี แต่เมื่อเจ้ากรมอาญาโม่เจาแจกแจงความผิดอย่างละเอียดแล้วไม่ใช่แต่เพียงเสนาบดีฝ่ายซ้ายจ้าวฉีที่ควรถูกถอดถอน ยังมีขุนนางอีกไม่น้อยที่โยงใยและเกี่ยวข้องต่อการทุจริต

หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงพิโรธอย่างหนัก ทั้งสั่งจับกุมทั้งสั่งจำคุกขุนนางที่มีความผิด ที่สำคัญทรงมีราชโองการปลดจ้าวฉีออกจากตำแหน่งอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย และสั่งให้กรมอาญาสอบสวนเรื่องที่จ้าวฉีซ่องสุมกำลังพล เหตุการณ์ในท้องพระโรงล้วนเป็นไปตามการคาดการณ์ของเฉินเจียวเจียวเกือบทั้งสิ้น แต่ที่นางคาดไม่ถึงก็คือจ้าวฉีไม่เพียงไม่ยินยอมรับราชโองการ แต่กลับป่าวประกาศออกมาว่าตนเองถูกใส่ร้าย

จ้าวฉีไม่ยอมเข้าประชุมขุนนางในยามเช้าที่ท้องพระโรง แต่กลับพาครอบครัวหลบหนีออกไปอยู่นอกกำแพงเมืองตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขานำกองกำลังมาล้อมรอบเมืองหลวงเอาไว้แล้วประกาศต่อผู้อื่นว่าองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงต้องการแก้แค้นเขาด้วยเรื่องส่วนตัวโดยร่วมมือกับท่านเจ้ากรมอาญาโม่เจาสร้างหลักฐานเท็จเพื่อให้ร้ายเขา 

ในฐานะขุนนางอาวุโสเขาทนไม่ได้ที่แคว้นต้าเยียนจะมีองค์รัชทายาทที่ไร้คุณธรรมและมีจิตใจคับแคบ จึงขอให้ฝ่าบาททรงทบทวนราชโองการอีกครั้งแล้วปลดองค์รัชทายาทลงจากตำแหน่งแทน ในยามนี้เขานำกองกำลังมารับราชโองการปลดองค์รัชทายาทออกจากตำแหน่ง หากฝ่าบาทไม่ทรงออกราชโองการจามที่เขาร้องขอ เขาก็จะพากองกำลังของเขาเข้าเมืองหลวงมาช่วยฝ่าบาทจัดการกับองค์รัชทายาทด้วยตนเอง

“เขาทำเช่นนี้นี่คือการตั้งใจใช้กองกำลังของตนเองมาข่มขู่ฝ่าบาทชัดๆ” โม่ซื่อเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ยามนี้ทุกคนในจวนผิงกั๋วกงต่างมารวมตัวกันที่เรือนหลัก ส่วนบุรุษในจวนผิงกั๋วกงออกไประดมคนในกองทัพใกล้เคียงตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว

“ถูกใส่ร้ายแต่กลับยกกองกำลังของตนเองมาปิดล้อมเมืองหลวงเอาไว้ แล้วจะมีผู้ใดเชื่อคำพูดของเขากัน” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยพลางหันไปบีบนวดฮูหยินผู้เฒ่าด้วยสีหน้าออดอ้อน

“ท่านย่าไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ อีกประเดี๋ยวท่านลุงใหญ่ ท่านลุงรอง ท่านพ่อและพี่พวกพี่ชายจะต้องนำกองทัพสกุลเฉินของพวกเรามาโอบล้อมพวกเขาแล้วโจมตีพวกเขาจนเละเป็นโจ๊กคาประตูเมืองแน่นอนเจ้าค่ะ” คำพูดของเฉินเจียวเหม่ยทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะออกมา

“ถึงกับใช้โจ๊กเปรียบเทียบเชียวหรือ”

“ย่อมต้องใช้โจ๊กเจ้าค่ะ จะได้มองเห็นภาพได้ชัดว่าพวกเขาจะต้องย่ำแย่จริงๆ” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยพลางพยักหน้า แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากลับส่ายหน้า

“กองทัพสกุลเฉินที่อยู่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากเมืองหลวงไปหลายร้อยลี้ สั่งรวมพลกะทันหันเช่นนี้กว่าจะรวบรวมคนเสร็จกว่าจะเดินทางมาได้ ข้าเกรงว่ากองกำลังในกำแพงเมืองจะต้านกองกำลังของสกุลจ้าวเอาไว้ไม่อยู่น่ะสิ” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ทุกคนต่างนิ่งเงียบไป แต่เฉินเจียวเจียวกลับส่ายหน้า

“ในเมืองหลวงนอกจากจะมีกองกำลังรักษาเมืองและราชองครักษ์ของฝ่าบาทแล้ว ท่านย่าอย่าได้ลืมว่ายังมีกองกำลังของสกุลหยวนอยู่สิเจ้าค่ะ แม้ว่าสกุลหยวนจะเหลือเพียงฮูหยินผู้เฒ่าและคุณชายหยวน แต่กองกำลังที่เคยเกรียงไกรถึงขั้นนั้นจะมลายหายไปในเวลาเพียงไม่กี่ปีได้อย่างไรกันเล่าเจ้าคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็พลันขมวดคิ้ว เฉินเจียวเจียวจึงได้หัวเราะออกมา

“คุณชายหยวนอี้แม้ว่าจะบอกกับผู้คนภายนอกว่าตนเองล้มป่วยมาโดยตลอด แต่พี่หญิงไม่คิดบ้างหรือว่าคนป่วยที่มีวรยุทธ์ติดกายเช่นเขาแถมยังว่ายน้ำอย่างปราดเปรียวได้ถึงขนาดนั้นย่อมไม่ใช่คนป่วยธรรมดา ยังไม่นับว่าหลายปีมานี้องค์รัชทายาทแทบจะไม่เคยประทับอยู่ในตำหนักบูรพาอย่างสงบเสงี่ยม ไปมาล้วนไร้ร่องรอยน่าจะเป็นเพราะต้องไปดูแลกองกำลังของสกุลหยวนเป็นแน่” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็พลันขมวดคิ้ว

“ฝ่าบาทแต่งตั้งสตรีสกุลหยวนขึ้นเป็นฮองเฮาก็เพราะทรงมุ่งหวังอำนาจทางกองทัพของสกุลหยวน แต่หลังจากบิดาและพี่ชายของหยวนฮองเฮาสิ้นชีพไปกองทัพสกุลหยวนก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงอีกเลย ยิ่งต่อมาหยวนฮองเฮาทรงสิ้นพระชนม์ไปเพราะจ้าวไทเฮา ทุกคนก็ต่างพากันคิดว่ากองกำลังสกุลหยวนล่มสลายไปพร้อมกับผู้นำทัพของพวกเขาแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาพลางคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาท ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนและหยวนอี้แล้วจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“ยังมีกองกำลังของสกุลเซียวที่คอยคุ้มครององค์รัชทายาทมาโดยตลอดอีกเจ้าค่ะ ในเมื่อองค์รัชทายาททรงรู้ว่าสกุลจ้าวซ่องสุมกำลังคนเอาไว้ เขาจะต้องเตรียมพร้อมที่จะตั้งรับกองกำลังของสกุลจ้าวเอาไว้แล้ว” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้ทุกคนต่างทอดถอนใจออกมา

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ห้ามท่านพ่อของเจ้าเล่า กว่าพวกเขาจะเคลื่อนกำลังพลมาถึงที่นี่ องค์รัชทายาทก็คงจะจัดการกับกองสกุลของสกุลจ้าวได้แล้ว” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยถามเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมา

“แน่นอนว่ากองทัพสกุลเฉินย่อมจะต้องมาเพื่อป้องกันเหตุผิดพลาด อีกทั้งไม่ว่าอย่างไรกองทัพสกุลเฉินก็ต้องมาเพื่อแสดงความจงรักภักดีและแสดงให้เห็นว่าว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทผู้นี้ก็สามารถเป็นกำลังสนับสนุนองค์รัชทายาทได้” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้ทุกคนต่างมองหน้านางอย่างคิดไม่ถึง

“ข้ากำลังจะแต่งเข้าราชวงศ์ อีกทั้งครั้งนี้ยังไม่ใช่คนในธรรมดาราชวงศ์ ไม่รู้ว่าวันหน้ายังต้องแย่งชิงกับผู้ใดอีก หากไม่แสดงให้เห็นว่าสกุลเฉินของพวกเราไม่มีทางที่จะทะเยอทะยานอย่างเช่นสกุลจ้าว และไม่ได้อ่อนแอล้มลงอย่างง่ายดายดังเช่นสกุลหยวน ข้าในฐานะว่าที่พระชายาย่อมจะสามารถแต่งเข้าไปในตำหนักบูรพาและเป็นผู้ครอบครองตำหนักได้อย่างมั่นคง วันหน้าทั้งฝ่าบาทและองค์รัชทายาทจะต้องคำนึงถึงข้อนี้ของข้าให้มากและย่อมจะต้องให้เกียรติข้ามากยิ่งขึ้น” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมา

“เจ้าคิดเช่นนี้ได้ย่าก็วางใจแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ เวลาแค่เพียงไม่ถึงปีหลังจากที่เฉินเจียวเจียวยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋อง กลับทำให้เฉินเจียวเจียวทั้งรู้ความและกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่เพียงมองแค่เพียงสถานการณ์เฉพาะหน้าแต่ยังคาดการณ์และวางแผนการใช้ชีวิตไปถึงอนาคตอีกด้วย

“เพราะข้าโชคดีที่ได้เกิดและเติบโตในจวนผิงกั๋วกงแห่งนี้มีพวกท่านคอยอบรมและให้การดูแลสั่งสอน มีพี่น้องที่รักใคร่กันอย่างจริงใจ ข้าจึงมีกำลังใจที่จะต่อสู้เพื่อตนเองและครอบครัว” …และข้าโชคดีที่ได้กลับมาแก้ไขทุกอย่างอีกครั้ง ประโยคหลังนี้นางไม่ได้เอ่ยออกมาแต่กลับคิดขอบคุณสวรรค์อยู่ในใจ ไม่ว่าเป็นเพราะอะไรนางจึงได้กลับมาแต่นางก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณและคว้าโอกาสที่ได้ย้อนกลับมาในครั้งนี้ทำให้ชีวิตของตนเองดีขึ้นกว่าในชาติก่อน แถมยังได้ทวงคืนความแค้นกับคนที่เคยคิดร้ายต่อนางอีกด้วย

องค์รัชทายาทนำทัพออกไปปราบกบฏด้วยพระองค์เอง ทัพขององค์รัชทายาทประกอบไปด้วยทัพของสกุลหยวนและสกุลเซียว ส่วนกองกำลังรักษาพระองค์ทรงวางกำลังคนไว้ส่วนหนึ่งเพื่อวังหลวงแถมยังแบ่งกำลังคนอีกส่วนหนึ่งมาคุ้มกันจวนผิงกั๋วกง แม้ว่าคนในจวนผิงกั๋วกงจะรู้สึกว่าไม่จำเป็นเพราะพวกเขาก็มีกองกำลังสำหรับคุ้มกันจวนของตนเองอยู่แล้ว แต่ก็ต่างพากันซาบซึ้งใจในการกระทำเช่นนี้ขององค์รัชทายาทเป็นอย่างมาก 

และแล้วก็เป็นไปตามการคาดการณ์ของเฉินเจียวเจียวองค์รัชทายาทใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถควบคุมกองกำลังของสกุลจ้าวได้ กว่ากองกำลังของผิงกั๋วกงจะมาถึงองค์รัชทายาทก็สามารถควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว แต่มาถึงแล้วย่อมดีกว่าไม่มาผู้คนต่างพูดกันว่าองค์รัชทายาทถึงกับลงจากหลังม้าไปคารวะขอบคุณว่าที่พ่อตาด้วยพระองค์เองเลยทีเดียว