นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ตัวละคร สถานที่ เป็นเพียง เรื่องราวสมมุติขึ้นเพียงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนา หรือพาดพิงถึงบุคคลใด บุคคลหนึ่งทั้งสิ้น
คำบรรยายบางตอนอาจใช้คำที่ไม่สุภาพ หรือไม่เหมาะสม ข้าพเจ้าในนามของนัก(หัด)เขียนจึงขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
โดยนามปากกา : โอชิม่อน
พจีพัฒน์ หรือ พีท ชายหนุ่มในวัย 18 ปี ลูกชายคนเล็กของบ้าน มีพี่น้องร่วมท้องเดียวกันสามคน ครอบครัวประกอบธุรกิจส่วนตัว เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ต่างๆ ชายหนุ่มที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง เพราะเป็นคนที่เพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ทั้งหน้าตาฐานะ และการเรียน ไม่เคยแพ้ใครในห้อง แถมยังเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ของสาวสวยจำนวนมาก และเชื่อฟังพ่อ แต่ข้อเสียคือ เป็นคนหยิ่งยโส เอาแต่ใจตัวเอง เพราะเป็นลูกคนแรกของบ้าน มักจะคิดอยู่เสมอว่าตนทำอะไรไม่เคยผิด
พีรดา หรือ หรีดหริ่ง หญิงสาววัยเพียง 18 ปี ซึ่งเป็นหลานสาวแท้ๆของแม่บ้านในบ้านเรืองพาณิชยากุล หรือ ป้าพิมพ์ เพราะพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก ป้าพิมพ์จึงนำหญิงสาวมาอยู่ด้วย และมีเจ้านายอย่าง พัฒน์พงษ์ คอยส่งเสียเลี้ยงดู จนเรียนจบในระดับมัธยมปลายพร้อมกับลูกชายคนเล็กเจ้าของบ้าน ทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยจะถูกกันนัก
เพชร พงศกร ชายหนุ่มวัย 28 ปี พี่ชายคนโตของ พีท ดำรงตำแหน่งรองผู้บริหารประธานบริษัทของครอบครัว หนุ่มโสดสุภาพ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก เป็นคนที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ของตัวเองสูง
แพท พจีกานต์ หญิงสาวในวัย 25 ปี ลูกคนที่สองของบ้าน และเป็นพี่สาวของพีท หญิงสาวที่โตมากับการตามใจของมารดา เพราะเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของบ้าน
นัชชา หญิงสาววัย 18 ปี เป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่ชายหนุ่มอย่างพีท หญิงสาวที่เพรียบพร้อมไปทุกอย่าง ทั้งด้วยหน้าตาอันสวยงาม ฐานะที่ร่ำรวย รวมไปถึงวงค์ตระกูล ที่มารดาของพีทต้องการมาเป็นลูกสะใภ้อย่างมาก
ไลลา เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของพีรดาตั้งแต่มัธยม จนถึงมหาวิทยาลัย ฐานะทางบ้านร่ำรวย จิตใจดี โอบอ้อมอารี และมักจะคิดอยู่เสมอ หากเธอใช้ความจริงใจกับใคร เธอต้องได้รับความจริงใจกับคนนั้นกลับ
กวิน หรือ กวินพัทธ์ คาสโนว่าที่สาวๆวิ่งเข้าหา แถมยังเป็นเพื่อนสนิทของพจีพัฒน์ตั้งแต่สมัยมัธยมจวบจนจบมหาวิทยาลัย ทางบ้านร่ำรวยไม่แพ้พจีพัฒน์เลย แถมพ่อก็ยังเป็นหุ้นส่วนกันอีก
ชนาภัทร หรือ ภัทร หนุ่มโสดคาสโนว่า เจ้าชู้ หล่อ รวย ซึ่งเป็นเพื่อนในมหาวิทยาลัยปีเดียวกันกับพจีพัฒน์อีกด้วย แถมยังหมายปองพีรดาอีกด้วย เมื่อถูกสาวหักอกมาหมาดๆ แต่อยู่มาวันหนึ่งตัดสินใจที่จะจีบพีรดา จึงให้พจีพัฒน์ช่วยเป็นพ่อสื่อในความรักของครั้งนี้
เรื่องราวความรัก และอุปสรรค ระหว่างพจีพัฒน์ และพีรดา จะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ ไปติดตามอ่านต่อกันได้เลยค่ะ
ความลับไม่มีอีกต่อไปช่วงบ่ายของวันร่างสูงที่เป็นฝ่ายตื่นลืมตาขึ้นมาก่อน เพราะไอร้อนจากร่างบางในอ้อมกอด ที่แพร่มาสู่ตัวของเขา พร้อมกับอาการละเมอเพ้อจากพิษไข้ของหญิงสาว กับน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของเธอ แถมหัวใจของหญิงสาวยังเต้นเร็วระรัวอีก“แม่ขอโทษนะครับ ฟอร์ยู” เสียงหอบเหนื่อยเพ้อละเมอออกมาจากปากอันสั่นเทาของร่างบาง ที่นอนสั่นเทาเหมือนร่างเข้าทรง พร้อมกับใบหน้าที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเปียกชุ่มเต็มไปทั่วใบหน้า“หริ่งหริ่ง” ร่างสูงตบหน้าของเธอเบาๆ พร้อมกับเอยเรียกชื่อเธอขึ้น เพื่อเรียกสติให้เธอรู้สึกตัว“แม่ขอโทษ ที่แม่กับพ่อไม่สามารถเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ให้ลูกได้ แม่ขอโทษครับ” หญิงสาวยังคงละเมอเพ้อไม่หยุดร่างสูงที่ไม่รู้จะทำเช่นไร รีบดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือต่อสายหาใครบางคนอย่างร้อนรน โดยไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะต้องทำเช่นไรไม่นานนักคนที่พจีพัฒน์โทรฯตามเมื่อสักครู่ก็มาถึงที่คอนโดฯของเขา แล้วก็จัดการธุระตามที่พจีพัฒน์บอกทุกอย่างจนแล้วเสร็จเรียบร้อย ตามหน้าที่ของเขาเอง จึงเก็บอุปกรณ์เข้าที่ และเตรียมตัวที่จะกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ“ขอบคุณ
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ NCกลับมาทางด้านของผับที่ทุกคนเริ่มทยอยกันกลับไปทีละคน เพราะร้านใกล้จะปิด และทุกคนก็เริ่มเมากันแล้ว บางคนก็สลบคอพับคาโต๊ะ จนเพื่อนบางคนต้องหิ้วปีกกันออกไปส่งถึงรถ“กลับกันดีๆน่ะ เว้ย” ชนาภัทรเอ่ยบอกเอกณัฐ เมื่อสองทั้งสองขึ้นแท็กซี่ เพราะตอนนี้อารยาเมาคอพับหลับไปแล้วชนาภัทรขอแยกตัวออกไปทำธุระต่อ เมื่อทยอยส่งเพื่อนๆขึ้นรถกลับกันจนเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแค่พจีพัฒน์กับพีรดา หญิงสาวที่เมาหน้าแดงระเรื่ออยู่ตอนนี้“ยัยแสบกลับบ้าน...” ร่างสูงเอ่ยบอก เมื่อเห็นหญิงสาวยืนโบกไม้โบกมือไม่ยอมขึ้นรถสักที“อื้มมม ฟอร์ยู...” หญิงสาวยังคงยืนโบกมือพร้อมกับโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาอยู่อย่างนั้น“เบาๆหน่อย คนหันมามองกันแล้ว” พจีพัฒน์เดินเข้าไปใกล้และพยายามเอามือปิดปากของหญิงสาวเอาไว้เมื่อเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง และยังเสียงดังออกมาอีก“ฟอร์ยู หริ่งจะไปหาฟอร์ยู หริ่งคิดถึงลูก...” เสียงอู้อี้ พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำที่ทำหน้ายู่เหมือนกับเด็กยังไม่โต ใส่เขาตอนนี้ช่างน่ารักเอ็นดูเสียเหลือเกิน“รู้ว่าตัวเองไม่เคยดื่ม จะดื่มทำไม เมาแบบนี้คงไปหาลูกไม่ได้หรอก...” เสียงต่อว่าออกมาอย่างเอ็นดู เพราะไม่ได้ขึ้นเส
สารภาพรัก“หรีดหริ่ง...มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว ข้างนอกมีแต่กลิ่นบุหรี่ทั้งนั้นเลยน่ะ” ชนาภัทรที่ตามพีรดาออกมาจนถึง ถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมานั่งลงข้างๆกับรถของพจีพัฒน์“ภัทร...มีอะไรเหรอ?” พีรดาถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเสียงร่างสูงนั้นเป็นใคร แล้วลุกขึ้นยืนทันที“ฟู่ว์...เอาตรงๆเลยนะ เราชอบหริ่งน่ะ มาเป็นแฟนกับเราได้ไหม” ชนาภัทรเป่าลมออกทางทันที เพื่อรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกมา“ภัทร” หญิงสาวทำตัวไม่ถูกขึ้นมา หันหน้ามองไปมาทางอื่น เพราะไม่คิดว่าชนาภัทรจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา“เดิมทีเราให้ไอ้พีทมันช่วย เพราะเห็นว่าหริ่งกับมันสนิทกัน แถมอยู่บ้านหลังเดียวกันอีก แต่มันไม่ยอมทำอะไรเลย แม้แต่เบอร์โทร ที่เราเคยขอเบอร์หริ่งไปกับมันตั้งนานแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมให้อ้างเหตุผลตลอด วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี และตรงกับวันเกิดเราด้วย เราเลยอยากจะขอโอกาสกับหริ่งดูสักครั้ง” ชนาภัทรร่ายยาวออกมาอธิบายถึงถึงความในใจของเขา ที่มีต่อหญิงสาวอย่างจริงใจ“ภัทร...เราบอกตรงๆน่ะ เราไม่อยากให้ภัทรหรือใครมาเสียเวลากับเราเลย...” พีรดาพูดออกมาตามตรง เพราะตอนนี้ชีวิตเธอไม่ได้ตัวคนเดียว“หริ่งยังไม่ต้องตอบ หรือปฏิเสธเราตอนน
พ่อสื่อ(รัก)ทุกคนยังคงนั่งดื่ม และคุยกันอย่างเพลิดเพลิน บางคนก็ลุกขึ้นไปโยกเต้นบ้าง เพราะนานๆที ที่จะได้ออกมาปลดปล่อยแบบนี้ และก็มารวมตัวกันต่ออยู่ที่เดิม จวบจนถึงเวลเดินทางมาถึงเกือบเที่ยงคืน“เวลานี้ เรามาฉลองกันน่ะภัทร ไม่ใช่เวลามาถามแต่เรื่องเรียนกัน อยู่ข้างนอกเราไม่คุยเรื่องเรียนกันน่ะ เข้าใจนะทุกคน” อารยาขัดขึ้นมาเสียก่อน เมื่อชนาภัทรเอาแต่พูดเรื่องเกี่ยวกับแต่การเรียน และสังเกตุเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของพีรดาที่ลำบากใจด้วย“ใช่แล้ว หนึ่งพูดถูก สุขสันต์วันเกิดกับเพื่อนทั้งสองด้วยน่ะ มีความสุขมากๆน่ะสุดหล่อทั้งสองของฉัน” เอกณัฐเอ่ยชมเพื่อนสาวทันที แล้วหันไปทางเจ้าของวันเกิดทั้งสอง“ขอโทษด้วยน่ะทุกคน เต็มที่ได้เลยไม่ต้องเกรงใจ คืนนี้เรากับไอ้พีทเป็นเจ้าภาพเอง” ชนาภัทรพูดขึ้นมา พร้อมกับชูแก้วเครื่องดื่มขึ้นด้านณิชาที่แอบมาตามหลัง เพราะพึ่งทราบว่าวันนี้เป็นวันเกิดของพจีพัฒน์ และทราบว่าทุกคนฉลองกันที่ไหน จึงรีบตามมา ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเชิญมาก็ตามเมื่อทุกคนต่างกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน แต่เจ้าของวันเกิดกลับไม่ยอมดื่ม เอาแต่สั่งการกัน เพราะวันนี้เป็นวันที่ชนาภัทรทวงคำตอบจากพจีพัฒน์ ที่เคยให
For Youตกเย็นร่างบางอันเปลือยเปล่ายังคงหลับสนิทอยู่แนบอกแกร่งของร่างสูง โทรศัพท์มือถือของเธอและเขาดังขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ร่างสูงไม่กล้ารับ เพราะเป็นเพื่อนๆที่โทรฯมา คงจะโทรฯมาถามว่าทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าเรียนละสิสายตาคมจ้องมองสำรวจใบหน้าหวานที่หลับสนิทอยู่แนบอกอย่างพิจารณา เพราะนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้สำรวจทุกรูขุมขนบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งแรก มือสากลูบแก้มนวลเบาๆ พร้อมกับสายตาที่สื่อถึงความห่วงใยออกมาอย่างเห็นได้ชัดและเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงดึงลิ้นชักที่หัวเตียงออกมา พร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดไม่ใหญ่มากออกมา ซึ่งภายในประกอบไปด้วย สร้อยข้อมือที่ผลิตจากทองคำขาวที่เขาสั่งทำเป็นพิเศษ มีจี้ประดับตกแต่ง ซึ่งมีตัวอักษรภาษาอังกฤษในจี้ระบุว่า ‘For you’ ซึ่งเป็นชื่อเล่นของลูกชายของเขาและเธอนั้นเอง มือหนาหยิบขึ้นมามองสำรวจอีกที แล้วจึงบรรจงสวมให้แก่ข้อมือด้านซ้ายของร่างบาง โดยที่เธอยังคงหลับสนิท ไม่รับรู้อะไรเลย“อื้อพีท...” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากร่างบาง เมื่อถูกรบกวนการนอน“อื้ม...คิดว่าเป็นใครล่ะ” เสียงนุ่มตอบรับกลับไป แล้วถามร่างบางตรงหน้าที่ยังนอนแนบอยู่กับอกแกร่ง“
บทลงโทษ NCคอนโดฯหรูกลางเมืองกรุงเมื่อลากหญิงสาวออกมาจากมหาวิทยาลัยได้แล้ว พจีพัฒน์ขับรถตรงมายังคอนโดหรูสูงเสียดฟ้าของพวกเขาทันที เพราะไม่รู้ว่าจะพาหญิงสาวไปที่ใด เพราะทั้งคู่ก็ยังสวมใส่ชุดนักศึกษากันทั้งคู่“พากลับมาที่คอนโดฯทำไม” หญิงสาวถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เมื่อร่างสูงพาเธอกลับมาที่คอนโดฯคืน แทนที่จะพาไปที่อื่น“แล้วจะให้ไปไหนละ...ชุดก็ยังเป็นชุดนักศึกษาอยู่” ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาตามหลังร่างบาง แล้วพูดขึ้นพร้อมกับเปลี่ยนรองเท้า“...” หญิงสาวไม่เอ่ยตอบกลับมา เอาแต่เดินไปทางห้องของเธออย่างเบื่อหน่ายร่างสูงรีบก้าวเท้ายาวตามหญิงสาวไปอย่างเร่งรีบ แล้วเอาตัวเขามาขวางทางหญิงสาวเอาไว้ทันที ไม่ให้เธอได้เข้าห้องของตัวเอง แล้วจับแขนเธอไว้“เดี๋ยว...ใครอนุญาตให้เข้าห้องนี้” พร้อมกลับถามขึ้น“อ้าว...ก็นี้มันห้องหริ่งนะ ว้ายยยย” ร่างบางไม่ทันที่จะได้ถามอะไรให้มากความ ก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อร่างสูงอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวโดยไม่พูดอะไร“จะ จะทำอะไร” หญิงสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดอยู่ในลำคอ“ทำโทษ...” เสียงเข้มตอบกลับเพียงแค่สั้นๆพจีพัฒน์อุ้มหญิงสาวเดินไปทางห้องนอนของเขาต่อทันที โ