ตอนที่ 13 หนทางเลี้ยงชีพ

บทล่าสุด

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 21 บังเอิญสงสัย

  “ลุงซุนเต๋อ ข้าจะหลับแล้วนะ เมื่อไหร่จะเสร็จสักที” เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตัวเล็กนั่งแกว่งขาบนเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ย มือเล็กกำขนมถังหูลู่แน่น ดวงตากลมโตฉายแววเบื่อหน่าย ถามบ่าวคนสนิทผู้ดูแลร้านสมุนไพรให้ท่านแม่“องค์ชายน้อย ท่านก็ทานขนมรอไปก่อนสิขอรับ” ซุนเต๋อหัวเราะเบาๆ ขณะกำลังง่วนอยู่กับการบดสมุนไพรอยู่หลังร้าน “ไม่เอา ข้าจะเอาไปฝากท่านแม่ ถ้าลุงซุนเต๋อไม่เสร็จสักที ข้าจะไปช่วยป้าๆ ขายของหน้าร้านแล้วนะ ฝากถุงหูลู่ไว้นี่ก่อน” เด็กชายเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดีก่อนจะวางขนมโปรดไว้ รีบเดินออกไปช่วยขายของหน้าร้านบรรยากาศยามเช้าที่ยุ่งวุ่นวายที่ในร้านสมุนไพร สาวใช้ในร้านกำลังพากันขะมักเขม้นจัดเรียงห่อสมุนไพรลงบนชั้นไม้เรียบง่าย ขณะที่เด็กชายตัวเล็กเดินออกมานั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ ใบหน้ากลมมนของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจ มือเล็กนับเงินได้อย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นพ่อค้า “คุณชายน้อย สมุนไพรนี่ราคาเท่าใดรึ” หญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยถาม หลงจิ่นอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเป็นประกายพลางยิ้มกว้าง “ห่อละห้าตำลึงขอรับท่านยาย แต่ถ้าท่านซื้อสามห่อ ข้าคิดให้เพียงสิบสามตำลึง” หญิงชราหัวเราะเบาๆ “เจ้านี่ฉลาดนัก เอาสามห

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 20 ความโกรธของหลงจิ่นอวิ๋น

  ข่าวการกลับมาขององค์ชายสามกระจายไปทั่วทั้งนครหลวง พอๆ กับข่าวว่าเหล่าขุนนางต้องการยกบุตรสาวของตนให้เป็นพระชายาของแม่ทัพผู้เกรียงไกร วันต่อมาขบวนของราชโองการจากวังหลวงเดินทางมายังตำหนักชิงอวิ๋น อดีตตำหนักเย็น ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากวังหลวง ไป๋ลี่เยว่ยืนมองขบวนทหารที่นำราชโองการมาแจ้งเชิญนางเข้าวัง ดวงตาของนางยังคงสงบนิ่ง ไม่มีความประหลาดใจแม้แต่น้อย เพราะนางรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง หงเหมยที่ยืนอยู่ข้างๆ กระซิบถามอย่างเป็นกังวลและเจ็บใจแทนผู้เป็นนาย“คุณหนูเจ้าคะ พวกเขามาขอให้ท่านอนุญาตให้พระสวามีรับชายารองจริงๆ หรือเจ้าคะ” ไป๋ลี่เยว่หัวเราะเบาๆ นางก้มลงมองมือเล็กๆ ที่กำชายอาภรณ์ของนางแน่น เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตากลมโตของหลงจิ่นอวิ๋นฉายแววอยากรู้ “ท่านแม่ บิดาของข้าเป็นใครรึ” ไป๋ลี่เยว่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ นางย่อตัวลง กุมมือเล็กของบุตรชายเอาไว้ “เขาเป็นบุรุษที่กล้าหาญและแข็งแกร่ง เป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรดุจเทพสงคราม” หลงจิ่นอวิ๋นเอียงคอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ท่านพ่อของเขา จะเป็นเหมือนองค์ชายสาม แม่ทัพรูปงามที่เขาเคยพบเมื่อวันก่อนหรือไม่ ถ้าหากท่านพ่อของเขา

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 19 สตรีผู้มีอำนาจอย่างแท้จริง

  “ช้าก่อน เพคะ” เสียงในท้องพระโรงเงียบลงทันที ทุกสายตาหันไปมองพระนาง “แม้องค์ชายหลงเจิ้งหยางจะมีสิทธิ์เลือกชายา แต่เรื่องนี้จะกระทำโดยพลการมิได้” พระสุรเสียงของฮองเฮาอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ “มีเหตุใดหรือ ฮองเฮา” ฮ่องเต้ทรงถาม ฮองเฮาทรงทอดพระเนตรพระโอรสก่อนจะตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เพราะองค์ชายสามมีพระชายาอยู่แล้วเพคะ” หลงเจิ้งหยางนิ่งค้างไปชั่วขณะ ก่อนที่พระเนตรของเขาจะเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “พระชายา” ทันใดนั้น ภาพในอดีตที่เขาเคยลืมเลือนก็ผุดขึ้นมาในห้วงสติ ภาพของสตรีร่างอ้วนกลมในอาภรณ์แต่งงานสีแดงสด ใบหน้านางเต็มไปด้วยไขมันและน้ำตา สตรีที่วางยากำหนัดเพื่อให้เขาร่วมหอในคืนแต่งงาน จนเขาทนความอัปยศไม่ไหว ต้องหันหลังให้และเดินจากไปหลังคืนแต่งงาน เขาต้องอาสาออกไปรบหนีความจากอดสูนั้น ข้างในอกขององค์ชายสามเต้นระรัว มือสองข้างกำแน่นโดยไม่รู้ตัว “องค์ชายสามเจ้าแต่งงานแล้ว แม้เจ้าจะต้องการรับสตรีใหม่เป็นพระสนม เจ้าก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากพระชายาก่อน” ฮองเฮาตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงแววเฉียบขาด “เช่นนั้น เจ้าคงต้องไปขออนุญาตจากนางเสียก่อน พระชายาไป๋ลี่เยว่” คำพูดของฮองเ

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 18 เมื่อต้องเลือก

  ตำหนักขององค์ชายสามในวังหลวง หลังเสร็จสิ้นการเข้าเฝ้าฮ่องเต้ หลงเจิ้งหยางกลับมาพักผ่อนที่ตำหนักของตน แต่แทนที่จะได้อยู่ลำพังเพื่อพักสมองจากศึกสงคราม กลับต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่นยิ่งกว่าอยู่ในสนามรบเสียอีก“องค์ชายเพคะ หม่อมฉันได้นำชามาให้พระองค์” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของชา ด้านหนึ่งคือ หานลี่เยี่ยน สตรีผู้มีผิวขาวราวหยก ใบหน้างามหวานละมุน “ส่วนหม่อมฉันได้นำผลไม้สดมาถวายเพคะ องค์ชายทรงเหน็ดเหนื่อยมานาน ควรเสวยของหวานเพื่อคลายความเมื่อยล้า” น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นจากอีกด้าน หลี่ซุนเหม่ย นางแต่งกายด้วยอาภรณ์สีอ่อนเผยให้เห็นความเรียบหรูและกิริยาอ่อนช้อย หลงเจิ้งหยางมองสตรีทั้งสอง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สถานการณ์เช่นนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิเสธน้ำใจพวกนาง “ขอบใจ พวกเจ้าทั้งสอง” เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะรับถ้วยชามาจิบเบาๆ หานลี่เยี่ยนยิ้มหวาน ก่อนจะนั่งลงอย่างอ่อนช้อยข้างองค์ชาย “องค์ชายเพคะ ชานี้เป็นชาหายากจากแคว้นหนาน มีกลิ่นหอมช่วยให้พระองค์ผ่อนคลาย” นางกล่าวพลางสบตาองค์ชายสามอย่างอ่อนหวาน “เช่นนั้นหรือ” หลงเจิ้งหยางพยักถามเบาๆ แต่ยังมิได

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 17 การกลับมาขององค์ชายสาม

  ณ ท้องพระโรง วังหลวงแคว้นต้าเฉิงเสียงกลองศึกดังกึกก้อง ท้องพระโรงประดับประดาด้วยผืนแพรแดงเข้มและแผ่นทองคำฉลุลวดลายงดงาม เหล่าขุนนางระดับสูงสวมอาภรณ์สีเข้มเรียงแถวสองข้างอย่างเป็นระเบียบ ทุกสายตาจับจ้องไปยังบุรุษผู้ก้าวเข้ามาองค์ชายหลงเจิ้งหยางในชุดเกราะเต็มยศ ร่างสูงสง่าเต็มไปด้วยอำนาจ เขาก้าวเข้ามาในท้องพระโรง ทุกย่างก้าวของเขาแฝงไปด้วยความสง่างามและความแข็งแกร่งของแม่ทัพผู้เกรียงไกรเมื่อถึงหน้าบัลลังก์ทอง เขาคุกเข่าลง มือทั้งสองข้างประสานกันอย่างเคารพ“ถวายบังคมฝ่าบาท กระหม่อมได้นำชัยชนะกลับมาถวายพะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ผู้ทรงประทับเหนือบัลลังก์ ทอดพระเนตรพระโอรสด้วยสายตาภาคภูมิใจ พระพักตร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ดีมาก เจิ้งหยาง เจ้าได้สร้างเกียรติยศให้แคว้นต้าเฉิง เจ้าทำให้ข้ามั่นใจว่าอาณาจักรของเราจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม”“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หลงเจิ้งหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมาจากเหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ด้านข้าง บางคนยิ้มพึงพอใจ บ้างก็พยักหน้าให้กันอย่างรู้กันดีว่า การกลับมาขององค์ชายสาม หมายถึงโอกาสทองของพวกเขา“องค์ชายสามช่างองอาจยิ่งนัก” ขุนนางชราเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ

• ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ   ตอนที่ 16 ความคุ้นเคยทั้งที่ไม่เคยเจอ

  ณ ชายแดนตะวันตก แคว้นต้าเฉิงเสียงโห่ร้องกึกก้องไปทั่วสนามรบ ธงแห่งแคว้นต้าเฉิงสะบัดพลิ้วกลางสายลม ท่ามกลางกองทหารที่เปล่งเสียงเฉลิมฉลองในชัยชนะเหนือศัตรูหลงเจิ้งหยางนั่งอยู่บนหลังม้า สายตาเย็นชาเหม่อมองสนามรบที่ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นเลือดและควันไฟ การศึกครั้งนี้กินเวลายาวนานหลายปี และสุดท้าย มันก็จบลง“องค์ชาย กองทัพสือหมิงถอยร่นหมดแล้วพะย่ะค่ะ” แม่ทัพคนสนิทรายงานด้วยใบหน้าเปื้อนเหงื่อและฝุ่นดิน “แคว้นสือหมิงส่งราชสาส์นขอยอมแพ้แล้ว พะย่ะค่ะ”“ดี” องค์ชายหลงเจิ้งหยางรับสั่งเสียงเรียบ ขณะที่กระชับบังเหียนม้าแน่น“องค์ชาย ตอนนี้พระองค์จะทรงทำสิ่งใดต่อพะย่ะค่ะ”เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ “ถึงเวลาแล้ว ข้าจะกลับวังหลวง”เหล่าแม่ทัพนายกองต่างเงยหน้ามองเขาอย่างตื่นตะลึง องค์ชายสามที่เคยกล่าวไว้ว่าจะฝากชีวิตไว้กับสนามรบ บัดนี้กลับตรัสว่าจะเสด็จกลับ“พระองค์แน่พระทัยหรือพะย่ะค่ะ” แม่ทัพคนสนิทถามเสียงแผ่วหลงเจิ้งหยางครุ่นคิดถึงความฝันแปลกๆ ที่คอยหลอกหลอนเขามานานหลายปี เด็กชายที่มาร้องห่มร้องไห้ ว่าเขาทอดทิ้ง เขาต้องกลับไปหาคำตอบให้ได้ หรือสวรรค์ชี้ทางให้เขากลับไปแต่งงานเพื่อมีทายาท“แ