ตอนที่ 2 : พันธสัญญาที่มองไม่เห็น

คืนนั้นลูซี่กลับถึงห้องด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชก เธออุตส่าห์นั่งดื่มกับชายแปลกทั้งคืนหวังให้ฝนที่โปรยลงมาสงบลงแต่เธอคิดผิด ขนาดกลับมาถึงห้องแล้วฝนด้านนอกก็ยังไม่มีท่าทีจะสงบลงเลย เธอใช้เวลาในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็รีบมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงใหญ่ทันที แต่ความรู้สึกประหลาดยังคงติดค้างอยู่ในใจ เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บาร์ไม่ได้เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ

ลูซี่พยายามข่มตานอนเพราะมันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เธอมีเรียนแต่เช้าแถมอาจารย์ที่สอนก็กำชับอยู่หลายครั้งไม่อยากให้นักศึกษามาสายเนื่องจากมีการบรรยายที่แสนจะวิเศษแต่ทันทีที่เธอหลับตาลง ภาพของชายหนุ่มในบาร์ก็ปรากฏขึ้นดวงตาสีแดงเรืองรอง ใบหน้าคมคายที่มาพร้อมกับรอยยิ้มลึกลับที่เหมือนจะซ่อนความลับอะไรบางอย่าง

‘นี่หล่อขนาดที่เราต้องเก็บมาฝันเลยเหรอวะเนี่ย.....บ้าไปแล้ว ’ 

ลูซี่ส่ายหัวแรง ๆ เพื่อไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป เธอเอื้อมหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่หัวเตียงข้างๆ ขึ้นมาจิบเพียงเล็กน้อยก่อนจะพยายามทำให้ตัวเองหลับไปในที่สุด

ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ถูกฉาบไปด้วยสีแดงฉานและเปลวไฟร้อนแรงที่ลุกโหมเหมือนทะเลเพลิง เสียงเปลวเพลิงแตกระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ลูซี่ตกใจรู้สึกตัวอีกทีก็มายืนอยู่ท่ามกลางทุ่งกว้างที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอพยายามวิ่งหนีให้ห่างจากเปลวเพลิงที่กำลังโหมเข้ามา ทุกย่างก้าวที่เดินและวิ่ง ร่างกายเหมือนจะถูกเปลวไฟกัดกินแต่กลับไม่ไหม้เธอเสียที

" ลูซี่...เจ้าถูกเลือกแล้ว ฮ่า ฮ่า " เสียงหัวเราะแผ่วเบาทว่าหนักแน่นดังก้องสะท้อนไปทั่ว

เธอสะดุ้งหันขวับไปตามเสียงนั้นในระหว่างที่กำลังวิ่งไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ภาพที่ปรากฏทำให้ลมหายใจของหญิงสาวต้องสะดุด ร่างสูงสง่าในเงาเปลวเพลิงที่สว่างจ้าค่อย ๆ ปรากฏชัดขึ้น ปีกสีแดงขนาดมหึมาขยายออกอย่างสง่างาม ราวกับปกคลุมโลกทั้งใบ ภาพแปลกตาตรงหน้าทำให้เธอไม่สามารถละสายตาได้เลย

“ออสติน!!! ” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอหยุดวิ่งทันทีพร้อมกับเสียงหอบที่ดังขึ้น

ใบหน้าคมคายสะท้อนความเยือกเย็นดุจเทพพระเจ้าแห่งความมืด นัยน์ตาสีแดงเพลิงลุกโชนของเขากำลังเพ่งมองตรงมายังเธอ ความรู้สึกหวาดกลัวและลุ่มหลงแทรกซึมเข้ามาในจิตใจของลูซี่อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

" ไม่! แค่ฝันไป...เราแค่ฝันไป! " ลูซี่ตะโกนลั่นพร่ำบอกกับตัวเองว่าไม่ใช่เรื่องจริง

" เจ้าคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันงั้นเหรอ ลูซี่? " ทั้งๆ ที่เขากำลังพูดตรงหน้าแต่ทำไมมันกลับดังกังวานในหัวของเธอ

ลูซี่ส่ายหน้าปฏิเสธพยายามจะถอยหนี แต่ขาของเธอกลับติดแน่นอยู่กับพื้น เสียงระเบิดของเปลวไฟเหมือนมันกำลังหัวเราะเยาะเธอในทุกจังหวะการหายใจ

หยาดเหงื่อเย็นเฉียบไหลท่วมหน้าผาก เธอหันหลังแล้วเริ่มวิ่งสุดชีวิตอีกครั้ง แต่พื้นดินเบื้องล่างกลับกลายเป็นหลุมดำที่กำลังจะดูดร่างของเธอลงไป เธอกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงก่อนที่ทุกอย่างจะหมุนวนเหมือนดังพายุแห่งความสิ้นหวัง

‘เฮือก!!!’

ลูซี่หอบลมหายใจอย่างหนักเมื่อสามารถหลุดพ้นออกมาจากฝันประหลาดนั้นได้ ใบหน้าสวยท่วมไปด้วยหยาดเหงื่อจนเธอต้องยกมือข้างซ้ายขึ้นเพื่อเช็ดมันออกแต่ทว่า.........

‘นี่มัน...อะไรกันว่ะเนี่ย!? ’

รอยปีกนกสีแดงเหมือนตราประทับปรากฏขึ้นที่ข้อมือของเธอ เป็นไปได้ยังไงเธอไม่เคยสัก ลูซี่พยายามถูมันออก แต่รอยสักนั้นไม่ท่าทีจะจางหายไป แววตาสับสนมองมันด้วยความรู้สึกประหลาดใจปนความหวาดกลัวและในวินาทีนั้น.....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

ลูซี่นิ่งค้างไปราวกับว่าดวงวิญญาณของเธอได้ลอยละล่องออกไปแล้วเนื่องจากเสียงเคาะที่ดังมันไม่ได้ดังมาจากหน้าประตูห้องแต่มันดังมาจากทางด้านหลังของเธอ

ตุบ ตุบ ตุบ!!

เสียงของหัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก ลูซี่ตัดสินใจค่อยๆ เดินไปดูที่หน้าต่าง มือเรียวสั่นเทายื่นออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองก่อนจะตัดสินใจกระชากผ้าม่านให้เปิดออก

‘เชี้ย!!! ’ 

คนตัวเล็กแทบหัวใจวายหลุดอุทานคำหยาบออกมาอย่างลืมตัวสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอตัวแข็งทื่อ

ออสตินยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมาที่เธออย่างเย็นชา ก่อนจะยกมือขึ้นแตะกระจกเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความลึกลับและน่ากลัว

" ฝันดีรึเปล่า...ลูซี่? " เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะล้อเลียนและยังคงมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ อย่างน่าพิศวงเช่นเคย

กรี๊ดดดดดด

ลูซี่สะดุ้งเฮือกลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่คราวนี้เธอพบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงในเสื้อผ้าที่เปียกโชกเหมือนเพิ่งตากฝนมา ทว่าข้อมือข้างซ้ายยังคงมีรอยสักปีกนกสีแดงที่ไม่สามารถลบออกได้

‘ อะไรกันวะเนี่ย ฝันหรือเรื่องจริง ’ 

แม้จะสับสนกับเหตุการณ์ก่อนหน้าแต่รอยสักที่ข้อมือข้างซ้ายของเธอก็เป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันซ้อนฝันและสิ่งที่ยืนยันได้อย่างแน่ชัดว่าเธออยู่ในโลกของความเป็นจริงแล้วก็คือเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพาย

กริ้งงงงงงง!

“ว่ายังไงจิน” เธอกรอกเสียงที่แหบลงไปพลางยันกายลุกขึ้นจากเตียงใหญ่

(พึ่งตื่นเหรอ!? เสียงแหบเชียว)

“อือ นี่กำลังจะไปอาบน้ำแล้ว” ตอบกลับทั้งๆ ที่ดวงตาคู่สวยยังคงจับจ้องไปที่หน้าต่างบานใหญ่พร้อมกับแววตาที่ตั้งคำถามอย่างไม่เข้าใจ

(ให้ไปรับไหม? มอไซค์ซ้อมเสร็จแล้วนะ)

“ไม่เป็นไร เจอกันที่มหาลัยเลย จองโต๊ะด้วยนะ”

(โอเคๆ รีบนะคนสวย)

หลังจากที่ลูซี่วางสายจากเพื่อนสาวไป เธอก็ออกไปสำรวจที่ระเบียงอีกครั้ง คนตัวเล็กชะโงกหน้าลงไปมองยังเบื้องล่างพลางส่ายหัวปฏิเสธเป็นพัลวัน ไม่มีทางเลยที่ออสตินจะขึ้นมาชั้น 20 ได้นอกเสียจากจะกางปีกแล้วบินมาหาเธอ..........

เช้าของวันนี้ลูซี่พยายามทำตัวให้ปกติมากที่สุดแม้ความฝันเมื่อคืนจะยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเธอ หลังจากที่เสร็จสิ้นการบรรยายพิเศษ สองสาวเพื่อนซี้ก็พากันไปทำธุระส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวเรียนในวิชาต่อไป

“ลู! แกไหวไหม? หน้าซีดมากเลยอะ” จินดาเอ่ยถามพลายยื่นหลังมือมาสัมผัสที่หน้าผากนูนของเพื่อนสาวและทำแบบเดียวกันกับหน้าผากของตัวเองเพื่ออุณหภูมิ

“ไหว! เดี๋ยวกลับไปค่อยกินยา ไม่อยากกินตอนนี้ วิชาต่อไปยิ่งไม่เข้าใจอยู่ด้วย” ลูซี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบเล็กน้อย เธอดึงมือของเพื่อนออกจากหน้าผากก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำ

วิชาเรียนปรัชญาในช่วงบ่ายเป็นอะไรที่ง่วงมาก เธอกับเพื่อนเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมแก้วกาแฟก่อนจะรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยเพราะเพื่อนๆ ในคลาสเดียวกันกำลังพูดคุยถึงเรื่องบางอย่างด้วยสีหน้าที่สดใส ครั้นจะเอ่ยถามก็ไม่ทันเสีแล้วเพราะอาจารย์เปิดประตูเข้ามาพอดี

‘ออสติน!’

อาจารย์ที่เดินเข้ามาในห้องไม่ใช่อาจารย์ที่สอนประจำแต่กลับกลายเป็นชายหนุ่มแปลกประหลาดที่เข้าฝันของเธอเมื่อคืน หัวใจของลูซี่แทบหยุดเต้นเพราะดันไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีแดงเพลิงของเขา

“ใครอะ!? หล่อจังเลย แกรู้จักปะ” จินดาโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับยิงคำถามโดยที่ดวงตาก็ยังคงจับจ้องชายหนุ่มรูปหล่อ

“ไม่อะ….” ลูซี่รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที น้ำเสียงสั่นๆ ของเธอเป็นคนตอบได้อย่างดีว่ากำลังหวาดกลัวเขามากแค่ไหน

" สวัสดีทุกคน ผมชื่อออสติน จะมาเป็นอาจารย์พิเศษให้กับทุกท่าน " เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่สายตาคมกริบก็ยังคงจ้องมาที่ลูซี่จนทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

เพียงแค่เขาแนะนำตัว นักศึกษาสาวในห้องเรียนก็ต่างส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แสดงท่าทีเขินอายออกมาอย่างชัดเจนจนอาจารย์อีกคนที่พาออสตินมาถึงกับต้องส่งเสียงเตือน

ตลอดคาบเรียน ลูซี่รู้สึกเหมือนเขากำลังจับตามอง เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตาแต่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างให้หญิงสาวต้องมองเขาอยู่ตลอดเช่นกันราวกับกำลังถูกอีกฝ่ายสะกดจิต

“แกรีบกลับเลยนะ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันลาพี่ส้มให้” 

“อือ ขอบคุณนะจิน เดี๋ยวดึกๆ ฉันส่งหัวข้อรายงานไปให้นะ” เธอส่งยิ้มให้เพื่อนสาวพร้อมกับเก็บหนังสือและสมุดจนใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับ

นี่ถือเป็นครั้งแรกในช่วงเวลา 2 ชั่วโมงที่นั่งเรียนวิชานี้ ความอึดอัดหายไปในพริบตาทันทีเมื่อออสตินออกไปจากห้องเรียน ตลอดทั้งคาบเธอไม่มีสมาธิเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรือความดุดันจากอาจารย์พิเศษกันแน่

" ดวงตาแห่งเอเดนได้เลือกเธอแล้ว...เธอคือผู้ถือครองพันธสัญญา ลูซี่ " ดวงตาสีแดงเรืองรองของเขาเผยให้เห็นถึงความคิดในใจ

ออสตินเฝ้าดูลูซี่อยู่ห่าง ๆ จากมุมมืดของมหาวิทยาลัยก่อนจะหายตัวไปในความมืด มุ่งหน้าสู่แผนการที่ถูกกำหนดไว้แล้ว