공유

จะไปที่ไหนดี

last update 최신 업데이트: 2025-06-06 22:10:41

ลมหนาวในยามเช้าตรู่ของเมืองบาธปะทะเข้ากับใบหน้าของเมรี่ ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวสยายไปด้านหลังขณะที่เธอวิ่งไปตามถนนที่ยังคงเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องบนก้อนหินที่ปูทาง เมรี่วิ่งโดยไม่รู้ทิศทางแน่ชัด รู้เพียงว่าต้องไปให้ไกลที่สุดจากโรงเรียนสตรีเลดี้เอเมไลน์

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อน บอกสัญญาณของการมาถึงของรุ่งอรุณ เมรี่หอบเหนื่อย เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กล้ามเนื้อขา แต่หัวใจกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายเดือน นี่คืออิสรภาพที่เธอโหยหา!

เธอวิ่งมาหยุดที่ริมแม่น้ำเอวอนที่ไหลเอื่อยๆ มองเห็นสะพานพัลเทนีย์ที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า บ้านเรือนของชาวเมืองยังคงเงียบสงบ ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนในตอนกลางวัน

"ฉันจะไปที่ไหนดีนะ" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอเปิดกระเป๋าผ้าเล็กๆ หยิบจดหมายเก่าๆ ของพี่ชายออกมาอีกครั้ง จดหมายฉบับหนึ่งระบุว่า อเล็กซานเดอร์ กำลังสืบคดีเกี่ยวกับคดีลักพาตัวในลอนดอน ส่วนอีกฉบับของ เฟรเดอริค กล่าวถึงการตรวจสอบคดีปล้นเครื่องเพชรในเมืองเบอร์มิงแฮม

"ลอนดอน...เบอร์มิงแฮม..." เมรี่ครุ่นคิด เธอมีเงินติดตัวไม่มากนัก การเดินทางไปเมืองใหญ่ทั้งสองแห่งนั้นต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายไม่น้อย "ฉันต้องหาเงิน"

ในขณะที่เธอกำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น เสียงเกวียนไม้เก่าๆ ก็แล่นผ่านไปบนถนน กลิ่นขนมปังอบใหม่ๆ ลอยมาเตะจมูก เมรี่หันไปมอง เธอเห็นชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าใจดีกำลังเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยขนมปังอบใหม่ๆ ออกมาจากร้านเบเกอรี่เล็กๆ แห่งหนึ่ง

"คุณลุงคะ พอจะมีงานอะไรให้หนูทำบ้างไหมคะ" เมรี่รวบรวมความกล้า ถามออกไปอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยความประหลาดใจ สายตาของเขาจับจ้องไปยังเสื้อผ้าที่เรียบง่ายของเธอ "งานหรือหนูน้อย? แต่ดูจากชุดของเจ้าแล้ว เจ้าไม่น่าจะใช่เด็กสาวที่มาทำงานหามรุ่งหามค่ำได้นะ"

เมรี่ก้มหน้าเล็กน้อย "หนู...หนูหนีมาจากโรงเรียนค่ะ ต้องการเงินเพื่อเดินทางไปหาญาติที่ลอนดอนค่ะ" เธอเลือกที่จะไม่บอกความจริงทั้งหมด เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับกลับไป

ชายเบเกอรี่พิจารณาเธออยู่ครู่หนึ่ง "หนูน้อยเอ๋ย ดูเจ้าอ่อนแรงเต็มที หากเจ้าทำงานได้จริง พอลุงจะให้งานเล็กๆ น้อยๆ ช่วยขนขนมปังไปส่งที่ตลาดได้ ลุงก็ต้องการคนช่วยอยู่พอดี แต่ลุงไม่มีเงินจ่ายมากนักหรอกนะ"

เมรี่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเป็นประกาย "เท่าไหร่ก็ได้ค่ะคุณลุง! หนูทำงานได้จริงๆ ค่ะ!"

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยในโลกกว้างของเมรี่ เธอทำงานช่วยชายเบเกอรี่ไปส่งขนมปังที่ตลาดในตอนเช้า ช่วยล้างจาน ทำความสะอาดร้านในตอนบ่าย และอาศัยนอนบนกองกระสอบแป้งในร้านเบเกอรี่เล็กๆ แห่งนั้น แลกกับอาหารและเงินเล็กน้อยที่พอจะเก็บเป็นค่าเดินทางได้

สองสัปดาห์ผ่านไป เมรี่เก็บเงินได้พอสมควร แต่การเดินทางไปลอนดอนก็ยังดูเหมือนเป็นเรื่องไกลเกินเอื้อม เธอเริ่มรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย แต่ทุกครั้งที่ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัว เธอก็จะนึกถึงหน้าพ่อและพี่ชาย นึกถึงความฝันที่จะเป็นนักสืบ แล้วเธอก็จะฮึดสู้ขึ้นมาใหม่

เสียงกระซิบจากตลาด

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เมรี่กำลังช่วยชายเบเกอรี่ขนขนมปังไปที่ตลาด เสียงโกลาหลก็ดังขึ้นมาจากฝูงชนที่มุงดูอะไรบางอย่างอยู่บริเวณน้ำพุกลางตลาด เมรี่สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณลุง?" เธอถาม

ชายเบเกอรี่ถอนหายใจ "ไม่รู้สิหนู คงเป็นเรื่องราวของคนแปลกหน้าอีกแล้วล่ะมั้ง ช่างเถอะ เราไปขายขนมปังกันเถอะ"

แต่เมรี่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ สัญชาตญาณนักสืบของเธอกำลังกระตุ้น เธอเดินเข้าไปใกล้ฝูงชน และพยายามชะเง้อมอง เมื่อเข้าไปใกล้พอ เธอได้ยินเสียงคนซุบซิบ

"แหวนของท่านดัชเชสหายไปอีกแล้ว!"

"นี่มันครั้งที่สามในรอบเดือนแล้วนะ!"

"ใครกันที่กล้าขโมยของจากผู้ดีมีสกุลเช่นนั้น!"

เมรี่เบิกตากว้าง 'คดีขโมย!' หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น นี่คือโอกาสของเธอ!

"คุณตำรวจคะ!" เมรี่เรียกตำรวจที่กำลังสอบปากคำหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งอยู่ "เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?"

ตำรวจคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยสายตาดูแคลน "เจ้าเด็กน้อย! ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้! ไปให้พ้น!"

"แต่ฉันอยากช่วยค่ะ" เมรี่พยายาม "ฉันอาจจะช่วยหาเบาะแสได้"

"ฮึ่ม! เจ้าเด็กน้อยจะไปรู้อะไร!" ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หัวเราะเยาะ "นี่เป็นเรื่องของตำรวจ และนักสืบมืออาชีพ ไม่ใช่เรื่องที่สตรีอย่างเจ้าจะมายุ่งเกี่ยว!"

เมรี่รู้สึกโกรธ แต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ เธอรู้ดีว่าเธอต้องพิสูจน์ตัวเอง เธอสังเกตเห็นกลุ่มคนสามสี่คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูดี มีหนึ่งในนั้นคือ ท่านดัชเชสเอลิซาเบธ ผู้มีใบหน้าซีดเผือดและดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้

"ไม่มีประโยชน์หรอกตำรวจ!" ท่านดัชเชสกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ "แหวนวงนั้นเป็นของขวัญจากสามีของฉัน! และมันหายไปจากกระเป๋าถือของฉันขณะที่ฉันกำลังเดินเลือกซื้อดอกไม้อยู่ตรงนี้เอง!"

"แล้วท่านดัชเชสแน่ใจหรือคะว่าแหวนหายไปที่นี่?" ตำรวจคนหนึ่งถามด้วยความอดทน "อาจจะหล่นหายที่อื่นก็ได้"

"ไม่! ฉันแน่ใจ!" ท่านดัชเชสตอบอย่างฉุนเฉียว "ฉันเพิ่งตรวจดูมันก่อนที่จะลงจากรถม้า และมันก็อยู่ในกระเป๋าของฉันจริงๆ!"

เมรี่เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอสำรวจบริเวณรอบๆ น้ำพุอย่างละเอียด เธอสังเกตเห็นรอยเท้าเล็กๆ หลายรอยที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะจากการพรมน้ำของคนขายดอกไม้ เธอนั่งยองๆ ลงไปใกล้ๆ รอยเท้าเหล่านั้น และเห็นรอยบุ๋มเล็กๆ คล้ายรอยของรองเท้าบูทขนาดเล็ก

"คุณตำรวจคะ!" เมรี่เรียกอีกครั้ง "ท่านดัชเชสลงจากรถม้าตรงไหนคะ?"

ตำรวจคนนั้นหันมามองเมรี่ด้วยความรำคาญ "เจ้าเด็กนี่! ยังไม่ไปอีกหรือ!"

"ตอบหนูเถอะค่ะ หนูคิดว่าหนูเห็นบางอย่าง" เมรี่พูดด้วยความมุ่งมั่น

ท่านดัชเชสชี้ไปที่รถม้าคันงามที่จอดอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย "ตรงนั้นแหละจ้ะ"

เมรี่เดินไปที่จุดนั้น เธอสังเกตเห็นว่าพื้นดินบริเวณนั้นค่อนข้างแห้งกว่าบริเวณอื่นๆ ยกเว้นจุดหนึ่งที่เปียกชื้นเป็นพิเศษ และมีรอยเท้าเล็กๆ คล้ายกับรอยที่เธอกำลังตรวจสอบอยู่ เมรี่ก้มลงมองใกล้ๆ เธอเห็นประกายบางอย่างบนพื้นดิน มันคือเศษหินเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากแหวน

"ท่านดัชเชสคะ" เมรี่เดินกลับไปหาท่านดัชเชส "แหวนของท่านมีอัญมณีอะไรประดับอยู่บ้างคะ?"

"มันคือแหวนเพชรวงงาม มีแซฟไฟร์ล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ นับสิบเม็ด" ท่านดัชเชสตอบอย่างรวดเร็ว

"หนูพบเศษหินเล็กๆ ที่คาดว่าเป็นเพชรหล่นอยู่ใกล้จุดที่ท่านลงจากรถม้าค่ะ" เมรี่กล่าวอย่างมั่นใจ "และรอยเท้าเหล่านี้...ดูเหมือนจะเป็นรอยเท้าของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หรือผู้หญิงร่างเล็ก"

ตำรวจและท่านดัชเชสต่างพากันประหลาดใจ สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เมรี่

"เจ้าแน่ใจหรือเด็กน้อย?" ตำรวจถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

"ค่ะ" เมรี่พยักหน้า "หนูเคยเรียนรู้การแกะรอยเท้าจากพ่อของหนูค่ะ ท่านเป็นนักสืบ"

ท่านดัชเชสมองเมรี่ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง "ถ้าอย่างนั้น เจ้าพอจะช่วยฉันได้ไหม? ฉันจะให้รางวัลอย่างงาม!"

เมรี่รู้สึกดีใจสุดขีด "แน่นอนค่ะท่านดัชเชส! หนูจะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ"

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   เสียงปริศนาจากอดีต

    เมรี่วิ่งไปตามตรอกซอกซอยที่แคบและซับซ้อนของลอนดอน โดยมีเสียงปืนและเสียงกรีดร้องของผู้คนดังไล่หลังมาอย่างไม่หยุดหย่อน เธอพยายามหาที่หลบซ่อนที่ปลอดภัยสำหรับเด็กหญิงในที่สุด เธอก็มาถึงโรงละครเก่าๆ แห่งหนึ่งที่ถูกทิ้งร้าง มันเป็นที่ที่เธอเคยใช้เป็นฐานลับในการสืบสวนคดีต่างๆ ในอดีต"เราปลอดภัยแล้วนะหนู" เมรี่กล่าวพร้อมกับวางเด็กหญิงลง "ไม่ต้องกลัวแล้วนะ"เด็กหญิงยังคงร้องไห้อย่างต่อเนื่อง เมรี่กอดเธอไว้แน่นเพื่อปลอบประโลมในขณะที่เธอกำลังกอดเด็กหญิงอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลัง..."น่าประทับใจจริงๆ ที่เจ้ายังจำที่แห่งนี้ได้"เมรี่หันขวับ และพบกับชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยแววตาที่เฉลียวฉลาด และแววตาที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ"คุณเป็นใครคะ!" เมรี่ถามด้วยความสงสัยชายชราคนนั้นยิ้ม "ข้าคือคนที่เฝ้ารอเจ้ามานานแล้ว"เขาก้าวเข้ามาใกล้เมรี่ แล้วยื่นมือมาสัมผัสที่ใบหน้าของเธอ เมรี่รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าบางอย่างที่ไหลผ่านร่างกายของเธอ"เจ้าคือความหวังสุดท้ายของข้า" ชา

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   ความโกลาหล

    สองสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่การล่มสลายของ 'กาลเวลา' องค์กรลับที่เคยบงการโลกเบื้องหลังฉาก เมรี่และทีมกลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกครั้งในลอนดอน แม้จะมีชื่อเสียงในฐานะวีรบุรุษผู้กอบกู้ แต่พวกเขาก็เลือกที่จะเก็บตัวและใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ หมอเจเน็ตยังคงดูแลคลินิกใต้ดินของเธอ มิสเตอร์คลาร์กได้กลับไปใช้ชีวิตในฐานะผู้จัดการสำนักพิมพ์ที่ซื่อสัตย์ ส่วนนักสืบโธมัสก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งและเป็นที่ยอมรับมากขึ้นในวงการตำรวจเช้าวันหนึ่งที่สดใส เมรี่กับเฟรเดอริคตัดสินใจออกมาเดินเล่นที่ตลาดนัดคอเวนต์การ์เดน ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน เสียงดนตรีจากนักแสดงข้างถนนดังคลอเคลียกับเสียงหัวเราะของผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของ บรรยากาศดูผ่อนคลายและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา"นี่แหละชีวิตที่แท้จริง!" เฟรเดอริคกล่าวพร้อมกับสูดหายใจลึกๆ "ไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวาย ไม่ต้องมีองค์กรลับมาตามล่า"เมรี่ยิ้ม เธอเห็นด้วยกับพี่ชายอย่างเต็มที่ แต่ในใจลึกๆ เธอก็ยังรู้สึกถึงความว่างเปล่าบางอย่าง...ราวกับว่าชีวิตที่ไร้ความตื่นเต้นมันไม่ใช่สิ่งที่เธอโหยหาอีกต่อไปขณะที่พวกเขากำลังเลือกซื้อดอกไม้อยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงระเ

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   เปิดโปง

    เสียงสัญญาณเตือนภัยดังลั่นไปทั่วศูนย์บัญชาการลับขององค์กร 'กาลเวลา' แสงไฟสีแดงกะพริบไปมา สร้างบรรยากาศที่ตึงเครียดและอันตรายยิ่งกว่าเดิม เมรี่และทีมต้องเผชิญหน้ากับท่านลอร์ดวิลเลียมส์และเหล่า 'ยมทูต' ที่พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง"พวกแกไม่มีทางทำลาย 'แกนกลาง' ของข้าได้หรอก!" ท่านลอร์ดวิลเลียมส์คำราม "ข้าได้เตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว!"เขากดปุ่มบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในข้อมือของเขา และทันใดนั้นเอง กำแพงเหล็กขนาดใหญ่ก็เลื่อนลงมาปิดกั้นทางเข้าออกทุกทาง ทำให้พวกเขาติดอยู่ในห้องควบคุมแห่งนี้"ไม่นะ!" เฟรเดอริคอุทาน "เราติดกับแล้ว!""ไม่ต้องห่วงครับ!" มิสเตอร์คลาร์กกล่าว "ผมรู้ทางออกครับ!"เขาชี้ไปที่ช่องระบายอากาศขนาดเล็กที่อยู่บนเพดาน "เราต้องเข้าไปในนั้น!"แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทำอะไร ท่านลอร์ดวิลเลียมส์ก็พุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขามีพละกำลังและความว่องไวที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปราวกับว่าเขามีพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นคอยเสริม"แกจะต้องเป็นคนแรกที่ตาย!" ท่านลอร์ดวิลเลียมส์คำรามใส่เมรี่เมรี่หลบการโจมตีของเขาได้อย่างหวุดหวิด เธอใช้มีดสั้นป้องกันตัวเองจากคมมีดของท่านลอร์ดวิลเลียมส์ที่พุ่งเ

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   ศูนย์บัญชาการลับ

    รถยนต์ของมิสเตอร์คลาร์กแล่นฉวัดเฉวียนไปตามถนนในลอนดอนอย่างรวดเร็ว โดยมีรถของหัวหน้าใหญ่แห่ง 'ยมทูต' เป็นเป้าหมาย พวกเขาขับผ่านผู้คนและรถยนต์คันอื่นๆ อย่างไม่ลดละ การไล่ล่าดำเนินไปอย่างดุเดือดท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของมหานคร"เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดครับ!" มิสเตอร์คลาร์กกล่าว "ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงสำนักงานใหญ่ของพวกเขาได้!""สำนักงานใหญ่อยู่ที่ไหนคะ?" เมรี่ถามด้วยความสงสัย"มันอยู่ในใจกลางเมืองครับ" เอดิสันตอบ "เป็นที่ที่เราไม่คาดคิดว่าจะเจอเลย"ในที่สุด รถของ 'ยมทูต' ก็แล่นเข้าไปในอาคารสูงระฟ้าแห่งหนึ่งที่ดูเรียบง่าย แต่กลับมีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาอย่างน่าตกใจ"นั่นไงครับ!" อเล็กซานเดอร์กล่าว "พวกเขาเข้าไปในนั้นแล้ว!""เราจะเข้าไปได้อย่างไรครับ?" เฟรเดอริคถาม "ระบบรักษาความปลอดภัยที่นั่นเข้มงวดมาก""เราไม่ต้องเข้าไปครับ" มิสเตอร์คลาร์กยิ้ม "เราจะใช้ทางลับ"เขาพาพวกเขาไปยังทางเข้าอุโมงค์ใต้ดินแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากอาคารนั้น มันเป็นทางเข้าที่ถูกปกปิดไว้อย่างมิดชิด จนแทบไม่มีใครสังเกตเห็น"อุโมงค์นี้จะนำเราไปสู่ทางเข

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   การถูกซุ่มโจมตี

    สองสัปดาห์หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่ลอนดอน ชีวิตของเมรี่และทีมก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาไม่ได้เป็นแค่นักสืบธรรมดาอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นวีรบุรุษผู้เปิดโปงองค์กรลับที่สั่นสะเทือนสังคมอังกฤษทั้งประเทศ ข่าวของพวกเขาถูกตีพิมพ์ลงบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ และชื่อของตระกูลแบล็ควู้ดก็กลับมาเป็นที่รู้จักอีกครั้งในฐานะนักสืบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้เช้าวันหนึ่ง จดหมายฉบับหนึ่งจากราชสำนักได้ส่งมาถึงพวกเขา มันเป็นจดหมายเชิญให้พวกเขาไปรับรางวัลเกียรติยศที่พระราชวังบักกิงแฮม ในฐานะผู้ที่มีส่วนช่วยในการคลี่คลายคดีสำคัญของประเทศ"นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ!" เฟรเดอริคกล่าวด้วยความตื่นเต้น "เราจะได้ไปพระราชวังบักกิงแฮม!""เราไม่ได้ไปเที่ยวครับพี่เฟรเดอริค" อเล็กซานเดอร์กล่าว "เราไปในฐานะผู้ได้รับเชิญให้ไปรับรางวัล"เมรี่มองไปที่จดหมายเชิญ เธอรู้สึกดีใจและภูมิใจในสิ่งที่พวกเขาทำลงไป แต่ในใจลึกๆ เธอก็ยังรู้สึกถึงความกังวลบางอย่างที่ไม่อาจทราบสาเหตุ"ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะครับ" เอดิสันกล่าว "เราจะไปพระราชวังกันวันนี้"พวกเขาแต่งกายในชุดสูทและชุดราตรีที่ดูสง่างาม และนั่งรถม้าคันหรูที่ราชสำนักส่

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   การเปิดโปรง

    ท้องฟ้าเหนือลอนดอนเป็นสีเทาหม่น แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านก้อนเมฆหนาทึบ บรรยากาศเงียบสงัดราวกับกำลังรอคอยบทสรุปของเรื่องราวที่ยืดเยื้อมานาน เมรี่และทีมยืนเผชิญหน้ากับท่านลอร์ดเอียน เกรย์ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและอำมหิต"คิดว่าการจับกุมผู้การฟิลลิปส์จะหยุดย้าข้าได้งั้นหรือ!" ท่านลอร์ดเอียนกล่าว "ข้าคือ 'ท่านลอร์ดผู้สูงศักดิ์' ที่แท้จริง และพวกเจ้าทุกคนจะกลายเป็นเถ้าธุลีอยู่ตรงนี้!"เขาไม่ได้มาคนเดียว ชายฉกรรจ์ในชุดดำหลายคนปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด รายล้อมพวกเขาไว้จากทุกทิศทาง"พวกแกมีกันแค่หกคน" ท่านลอร์ดเอียนเยาะเย้ย "จะสู้กับคนจำนวนมากอย่างพวกเราได้อย่างไร!""เราสู้เพื่อความถูกต้อง!" เมรี่ตะโกน "ความจริงจะเปิดเผยทุกอย่าง!""ความจริงอย่างนั้นหรือ!" ท่านลอร์ดเอียนหัวเราะ "ข้าคือความจริง! ข้าคือผู้กำหนดชะตากรรมของลอนดอน!"การต่อสู้ครั้งสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นแล้ว!เบ็นกับเอดิสันที่อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี พยายามเข้าจัดการกับลูกสมุนของท่านลอร์ดเอียนอย่างสุดกำลัง เฟรเดอริคกับอเล็กซานเดอร์ต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อปกป้องเลดี้อลิซาเบธ เมรี่คว้ามีดสั้นที่มิสเตอร์คลาร์กเก็บไว้ให้เ

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status