บทที่ 4  

หลงจ่านเหยียนคว่ำคันฉ่องลงกับหน้าโต๊ะ ความทรงจำส่วนหนึ่งของเจ้าของร่างเดิมปรากฏขึ้นในความคิด ก่อนเจ้าของร่างเดิมจะจากไป ความเคียดแค้นอาฆาตพุ่งทะยานขึ้นถึงฟ้า

นางเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ “ข้ายังมิได้รับปากเข้าวัง!”

ไฉ่หลีเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ฮูหยินกล่าวว่า เรื่องนี้เจ้ามิได้เป็นผู้ตัดสิน มีราชโองการลงมาแล้ว หากเจ้าขัดขืนราชโองการ ชีวิตคงดับอนาถยิ่งกว่าถูกฝังทั้งเป็น ไม่เพียงเท่านี้ แม้แต่ครอบครัวของมารดาต่ำต้อยผู้นั้นของเจ้า ก็จะต้องถูกฝังศพสังเวยชีวิตไปพร้อมกับเจ้าเช่นกัน!”

หลงจ่านเหยียนเอ่ยอย่างใช้ความคิด “พูดอีกอย่าง ข้าจำเป็นต้องตอบรับใช่หรือไม่?”

ไฉ่หลีเอ่ยอย่างดูแคลน “คุณหนูใหญ่รู้จักว่าง่ายเร็วแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องทนทุกข์มากมายเพียงนั้นอีก!” พูดจบ ก็หมุนตัวกลับอย่างเย็นชา เตรียมจะเดินออกไป

ทว่าหลงจ่านเหยียนตะโกนเรียกนางไว้ก่อน “แล้วท่านแม่ทัพเล่า?”

“เวลานี้ท่านแม่ทัพอยู่ที่โถงหลัก กำลังหารือกับฮูหยินถึงกิจธุระต่าง ๆ ที่จะต้องเตรียมให้เจ้าเข้าวัง ในเมื่อเจ้าต้องแต่งเข้าวังหลวง ฉะนั้นจะให้สินติดตัวของเจ้ามีน้อยนิดย่อมไม่ได้เด็ดขาด คุณหนูใหญ่มีวาสนาแล้ว!” พูดจบ ก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายและเดินอ้อยอิ่งจากไป

มีวาสนา? หลงจ่านเหยียนผุดยิ้มอย่างเย็นชา แม้ว่าจะเพิ่งเข้ามาอยู่ในร่างนี้เป็นครั้งแรก แต่ความทรงจำภายในร่างนี้ยังคงดำรงอยู่ เข้าวังสังเวยชีวิต คนที่กำลังจะตาย จะไปหาวาสนามาจากที่ใดกันเล่า?

นางถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา คิดไม่ถึงว่า ตนเองจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด นางคือเผ่ามังกรขับไล่ปีศาจผู้ควบคุมกฎของสามโลก แต่เพราะท่านผู้เฒ่าแห่งสุสานผานกู่ตำหนิว่านางประพฤติตนผิดแผกไม่ถูกทำนองคลองธรรม ไม่จงรักภักดีต่อหน้าที่ ลุ่มหลงมัวเมาในความสำราญ แสวงหาเพียงความสุขสบาย จึงต้องการให้นางจุติมาในอีกร่างหนึ่งเพื่อฝึกฝนจิตขัดเกลาตนเอง และยังให้นางศึกษาพุทธธรรมคำสอนอะไรนั่นด้วย พอข้ามภพมาสู่ร่างนี้ได้หมาด ๆ กลับต้องเผชิญเรื่องฝังศพสังเวยชีวิตร้ายแรงถึงเป็นถึงตายเช่นนี้ จะให้ฝึกจิตขัดเกลานิสัยได้อย่างไรกันเล่า?

แบบนี้เท่ากับบีบบังคับให้นางต้องฆ่าล้างบางมิใช่หรอกหรือ?

ไม่ ไม่ ยามนี้นางเป็นคนอ่อนโยนจิตใจดี เรื่องฆ่าล้างบางอะไรนี่จะพูดไม่ได้เด็ดขาดพูดไม่ได้เด็ดขาด บาปกรรม บาปกรรม!

นางเปิดตู้ออก คิดจะหาอาภรณ์ที่พอดูได้สักชุดมาสวม แต่หลังจากที่นางเปิดออกก็ค้นพบว่า ชุดที่นางสวมอยู่ในตอนนี้ เป็นชุดที่ดูดีที่สุดในตู้เสื้อผ้าแล้ว แม้กระทั่งชุดของสาวใช้คนเมื่อครู่ยังดูงดงามกว่านางเสียอีก

ที่เรียกว่าคุณหนูใหญ่ มันก็แค่เรื่องตลกขบขันภายในจวนเท่านั้น

หลงจ่านเหยียนสืบเท้าเดินออกไปอย่างเชื่องช้า ออกมาจากเรือนคนใช้อันรกร้างที่ตนเองอาศัยอยู่ ตลอดทางที่เห็น แม้ไม่ถึงขั้นฟุ้งเฟ้อหรูหรา แต่ศาลาที่เห็นนั้นก็ดูงดงามประณีต ระเบียงทางเดินมีความลึก แมกไม้บุปผาจัดแต่งเป็นพุ่มงดงาม ให้กลิ่นอายสบายใจเหมือนสวนแบบซูโจว แตกต่างจากเรือนคนใช้ของนางราวฟ้ากับเหว

โถงส่วนหน้าของจวนแม่ทัพ บรรดาเจ้านายก็กำลังหารือกันถึงเรื่องการเข้าวังของหลงจ่านเหยียน

“ข้ามองว่า สินติดตัวนี้จะสะเพร่ามิได้เด็ดขาด ถึงแม้ราชวงศ์จะมิได้ให้ความสำคัญกับสิ่งนี้ แต่พวกเราจะยอมให้เสียเกียรติมิได้เด็ดขาด!” คนที่เอ่ยวาจานี้คือหลงฉางอี้ น้องชายของหลงฉางเทียนแม่ทัพหลง เพราะได้รับการสนับสนุนจากหลงฉางเทียน บัดนี้จึงได้ดำรงตำแหน่งว่างงานในกรมคลัง

หลงฉางเทียนขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “สินติดตัวก็แค่เป็นพิธีการ จัดให้สักนิดสักหน่อยก็พอแล้ว บัดนี้จวนเราก็ใช่จะมั่งคั่งอะไร ให้มากไป ก็เกรงจะทำให้คนอื่นมองว่าพวกข้าร่ำรวยในทางมิชอบ จะกลายเป็นถูกใส่ร้ายว่าทุจริตเสียเปล่า!”

ฮูหยินหลงยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยว่า “ท่านพี่พูดมีเหตุผลเจ้าค่ะ อีกอย่าง การเข้าวังครั้งนี้เกิดขึ้นด้วยเหตุผลใด ทุกล้วนรู้ดีแก่ใจ ไม่สู้เก็บเงินสักหน่อย คอยให้ถึงคราวจ่านซินออกเรือนแล้วค่อยจัดเตรียมสินติดตัวให้มากกว่านี้ดีกว่าเจ้าค่ะ!”

หลงจ่านซินคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพ บัดนี้ได้กำหนดหมั้นหมาย อีกไม่นานจะได้แต่งเข้าเป็นชายารองแห่งจวนฉีอ๋อง

ถึงแม้หลงจ่านเหยียนจะได้เป็นฮองเฮา แต่ก็มิอาจคาดหวังความรุ่งเรืองมั่งคั่งในวันข้างหน้าได้ ไม่สู้เอาทรัพย์สินเงินทองและความใส่ใจทุ่มเทให้ตำแหน่งชายารองดีกว่า จะให้ใครมาดูหมิ่นดูแคลนหลงจ่านซินไม่ได้เป็นขาด

และสิ่งสำคัญที่สุดนั่นก็คือ หลงจ่านซินเป็นบุตรีที่เกิดจากฮูหยินหลง เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่เกิดจากภรรยาหลวงอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

หลงฉางเทียนตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้เถิด วันนี้มีคำสั่งจากในวัง ให้เลื่อนพิธีอภิเษกสมรสให้เร็วขึ้น วันมะรืนจะต้องเข้าวังแล้ว ฮูหยิน เรื่องสินติดตัวต้องรบกวนให้เจ้าไปจัดการแล้ว!”

หลงฉางอี้ผงะไป “มิใช่ว่าเข้าวังในอีกห้าวันจากนี้หรือ? เหตุใดจึงเลื่อนให้เร็วขึ้นเล่า?”

หลงฮูหยินจ้องมองหลงฉางอี้อย่างไม่สบอารมณ์ เอ่ยว่า “คำถามนี้ของน้องรองไม่เกินความจำเป็นไปหรือ?”

หลงฉางอี้เข้าใจในที่สุด เกรงว่าสถานการณ์ของฝ่าบาทคงไม่ดีแล้ว ดังนั้นจึงต้องเร่งให้เข้าวังเร็วขึ้น ต่อให้เป็นฮองเฮาที่ต้องถูกฝังตามไปด้วยนั้น ก็ยังต้องดำเนินทุกสิ่งไปตามพิธีการ มิอาจลดทอนสิ่งใดลงได้ จึงจำเป็นต้องเร่งให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด