ตอนที่ เจ้าของโลกมืด

อ้อมกอดของคีรินทร์อบอุ่นและมั่นคง ราวกับเป็นเกราะกำบังให้เกวลินจากความหวาดกลัวและความไม่แน่นอนที่รายล้อมอยู่ภายนอก คืนนั้นในคฤหาสน์ ความใกล้ชิดทางกายภาพได้นำมาซึ่งความรู้สึกผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้และการช่วยเหลือทำให้นอนหลับกันไปในอ้อมแขนของกันและกันอย่างสงบ

รุ่งเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ้าม่านสีทองอ่อนๆ ปลุกให้เกวลินค่อยๆ ลืมตา เธอพบว่าตัวเองยังคงซบอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของคีรินทร์ ใบหน้าคมสันของเขายังคงหลับใหลอย่างผ่อนคลาย ร่องรอยความเครียดเมื่อคืนจางหายไปจนหมดสิ้น ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเกวลินอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

เธอค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว แต่คีร์กลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น และดึงเธอเข้าไปใกล้กว่าเดิม

"อรุณสวัสดิ์" เสียงทุ้มต่ำของเขาแหบพร่าเล็กน้อยจากการเพิ่งตื่นนอน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เกวลินตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ

คีร์ลืมตาขึ้นและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา เขายกมือขึ้นลูบแก้มของเธออย่างแผ่วเบา

"ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน" เขาพูดเสียงเบา

"ฉันเต็มใจค่ะ" เกวลินตอบกลับอย่างจริงใจ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ลุกขึ้นและลงไปทานอาหารเช้าร่วมกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบสงบและความเข้าใจ คีร์ดูผ่อนคลายมากขึ้นหลังจากช่วยน้องสาวของเขากลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่เกวลินก็ยังคงรู้สึกถึงความกังวลที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเขา

"คุณยังกังวลอยู่หรือเปล่า?" เกวลินถามขณะจิบกาแฟ

คีร์ถอนหายใจยาว "เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้ฉันตระหนักว่าศัตรูของฉันใกล้ตัวกว่าที่คิด...และพวกมันก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อทำลายฉัน"

"รวมถึงทำร้ายคนที่คุณรักด้วย?"

คีร์พยักหน้าอย่างหนักแน่น "ใช่...และนั่นคือสิ่งที่ฉันไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น"

ตลอดทั้งวัน คีร์ยังคงต้องจัดการกับปัญหาต่างๆ ในโลกใต้ดินของเขา เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องทำงาน สั่งการและวางแผนกับลูกน้อง เกวลินใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องนอนหรือเดินเล่นในสวนสวยของคฤหาสน์ แม้ว่าจะรู้สึกปลอดภัยภายใต้การดูแลของคีร์ แต่ความรู้สึกเหงาและถูกตัดขาดจากโลกภายนอกก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

ในช่วงบ่าย คีร์เรียกให้เกวลินเข้าไปในห้องทำงานของเขา ห้องทำงานตกแต่งอย่างหรูหราและแข็งแกร่ง มีโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ เก้าอี้หนังตัวหนา และชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือหลากหลายประเภท

"ฉันมีบางอย่างจะให้เธอ" คีร์พูดขณะเดินไปเปิดตู้เซฟที่ซ่อนอยู่หลังภาพวาดขนาดใหญ่

เกวลินมองเขาด้วยความสงสัย เมื่อคีร์เปิดตู้เซฟ สิ่งที่อยู่ข้างในคือปืนพกขนาดเล็กสีดำสนิท

"นี่..." เกวลินอุทานด้วยความตกใจ

"ฉันจะสอนวิธีใช้มันให้เธอ" คีร์อธิบาย "ในโลกของฉัน อันตรายมาได้ทุกเมื่อ เธอต้องสามารถปกป้องตัวเองได้"

เกวลินมองปืนในมือของคีร์ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่เคยจับอาวุธมาก่อน และภาพตัวเองต้องถือปืนก็ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ไกลตัวมาก

"ฉัน..." เธอลังเล

"ไม่มีข้อโต้แย้ง" คีร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ถ้าฉันไม่อยู่ เธอต้องสามารถดูแลตัวเองได้"

ตลอดหลายชั่วโมงต่อมา คีร์สอนวิธีใช้ปืนอย่างละเอียด ตั้งแต่การจับ การเล็ง ไปจนถึงการยิงเป้า เกวลินเรียนรู้ด้วยความตั้งใจ แม้ว่าในใจจะยังคงหวาดหวั่นกับอาวุธในมือ

เมื่อการฝึกสอนสิ้นสุดลง คีร์ก็เก็บปืนใส่กล่องและมอบให้กับเกวลิน

"เก็บมันไว้กับตัวเสมอ" เขาบอกเธอ "และใช้มันเมื่อจำเป็นเท่านั้น"

ในคืนนั้น คีร์พาเกวลินไปยังห้องใต้ดินขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ ที่นั่นมีสนามยิงปืนส่วนตัวที่ทันสมัย เกวลินฝึกยิงเป้าภายใต้การดูแลของคีร์อย่างเข้มงวด เธอเริ่มคุ้นเคยกับการจับปืนและควบคุมการยิงมากขึ้น แม้ว่าความรู้สึกไม่สบายใจจะยังคงมีอยู่

เมื่อการฝึกซ้อมสิ้นสุดลง คีร์ก็พาเกวลินกลับขึ้นมาบนห้องนอน เขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"เธอทำได้ดีมาก" เขาชม

เกวลินยิ้มบางๆ "ฉันแค่อยากที่จะสามารถดูแลตัวเองได้"

คีร์เดินเข้ามาใกล้และโอบกอดเธอไว้ "ฉันรู้...และฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย"

ตลอดหลายวันต่อมา ชีวิตในคฤหาสน์ยังคงดำเนินไปอย่างเงียบสงบ แต่เกวลินสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวคีร์ เขาดูระแวดระวังตัวมากขึ้น และใช้เวลาส่วนใหญ่ในการวางแผนและสั่งการลูกน้อง

วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน เธอสังเกตเห็นรถยนต์หรูหลายคันแล่นเข้ามาในเขตคฤหาสน์ คีร์และลูกน้องหลายคนเดินออกมาจากรถด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

"เกิดอะไรขึ้น?" เกวลินถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันต้องไปจัดการเรื่องสำคัญ" คีร์ตอบ "เธอรออยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด"

เกวลินมองตามหลังคีร์ไปด้วยความกังวล เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

หลายชั่วโมงผ่านไปอย่างเชื่องช้า เกวลินนั่งรอคีร์อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยความกระวนกระวายใจ เธอพยายามโทรหาเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่รับสาย

ในที่สุด เมื่อยามค่ำคืนมาเยือน เสียงรถยนต์ก็แล่นเข้ามาในเขตคฤหาสน์อีกครั้ง เกวลินรีบลุกขึ้นและวิ่งออกไปดู เธอเห็นคีร์เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า แต่แววตาของเขากลับฉายแววความพึงพอใจ

"เกิดอะไรขึ้น?" เกวลินถามด้วยความเป็นห่วง

คีร์ยิ้มบางๆ "ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว...ฉันจัดการพวกมันได้"

"จัดการ...ใคร?"

"พวกที่กล้ามาท้าทายอำนาจของฉัน" คีร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ฉันแสดงให้พวกมันเห็นแล้วว่าใครคือเจ้าของโลกมืดแห่งนี้"

คำพูดของเขาทำให้เกวลินรู้สึกหนาวเยือกไปถึงกระดูก เธอตระหนักได้ว่าคีร์ไม่ได้เป็นเพียงผู้ชายที่เธอรัก แต่เขายังเป็นบุคคลที่น่ากลัวและทรงอิทธิพลในโลกที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและความตาย

ในคืนนั้น คีร์พาเกวลินไปยังห้องทำงานของเขาอีกครั้ง เขานั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ และจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา

"เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงรักเธอมากขนาดนี้?" เขาถามเสียงเบา

เกวลินส่ายหน้า

"เพราะเธอคือแสงสว่างเดียวในชีวิตที่มืดมิดของฉัน" คีร์ตอบ "เธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความรัก ความห่วงใย และความหวัง...ในโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย เธอคือข้อยกเว้นเดียวของฉัน"

เขาลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้เธอ โอบกอดเธอไว้แน่น

"ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉัน" เขากระซิบข้างหูเธอ "เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน"

เกวลินซบหน้าลงบนอกของคีร์ เธอรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นที่เขามอบให้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความหวาดหวั่นกับโลกที่เขาเป็นเจ้าของ โลกที่เต็มไปด้วยอันตรายและการต่อสู้ที่ไม่สิ้นสุด

ในค่ำคืนนั้น เกวลินได้เห็นด้านที่แข็งแกร่งและเด็ดขาดของคีรินทร์ วาเลนซิโอ เจ้าของโลกมืดผู้ไม่เคยยอมให้ใครมาท้าทายอำนาจของเขา และเธอก็รู้ว่าการอยู่เคียงข้างเขา เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้ายของโลกใบนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ถึงกระนั้น เกวลินก็ไม่รู้สึกเสียใจที่ได้เข้ามาในชีวิตของเขา เพราะเธอรู้ว่าภายใต้เปลือกนอกที่แข็งกระด้างนั้น มีหัวใจที่รักและห่วงใยเธออย่างแท้จริง และสำหรับเธอแล้ว นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด