ข้าวต้มปลา

กลิ่นข้าวต้มปลายังอบอวล เจี้ยนหยา คนข้าวต้มปลาก่อนจะเป่าลมจากปากไล่ลมร้อนในชามข้าวต้ม

“กินเสียหน่อย”ซีซวนตะลึงมองซูเหยา ใบหน้างดงาม ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“ข้าไม่กินปลา กลิ่นคาวปลาที่นี่ทำให้คลื่นเหียน”เจี้ยนหยา มองซีซวนก่อนจะยิ้มมุมปาก

“ข้าน้อยหวังเจี้ยนหยาเป็นหมอหญิงที่เพิ่งมาทำหน้าที่ส่วนนี่บุตรสาวข้าน้อยหวังซูเหยา”ซีซวนจ้องมองซูเหยานิ่ง ทำไมพบหน้าซูเหยาแล้วเขาถึงรู้สึกเศร้าและหดหู่

กลิ่นข้าวต้มปลายังหอม ยั่วน้ำลาย

“บุตรสาวข้านางเป็นคนทำข้าวต้มปลาเองกับมือ”ซีซวนขมวดคิ้วหันหลังออกเดินจากมาเกรงว่าหากอยู่ที่นั่นนานไปเข้าจะยิ่งหัวเสีย

ซีซวนไปแล้ว น้ำตาที่ถูกสะกดกลั้นไว้ ไหลรินเป็นสาย เจี้ยนหยากอดซูเหยาลูบศีรษะให้ด้วยความสงสาร

“ ความทรงจำเขาหายไปจริงๆ เขาไม่ได้ตั้งใจลืมเจ้า”

“ช่างเขาต่อแต่นี้ถือว่าข้ากับเขาจบกันเพียงเท่านี้ เราสองคนไม่ใช่คนรักกันอีกต่อไปแล้ว” คำพูดเด็ดเดี่ยวมั่นคงจนเจี้ยนหยาอดที่จะสะท้อนใจไม่ได้

ตงฟางชิงคิดหาเหตุผลว่าทำไม ซีซวนถึงจำซูเหยาไม่ได้แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

แต่หากซูเหยาตั้งครรภ์จริงๆ ก็เป็นไปได้มากที่จะตั้งครรภ์กับซีซวนอย่างเลี่ยงไม่ได้ในเมื่อซีซวนเอง ไม่เคยห่างสนมนางในแล้วซูเหยาเองก็งดงามออกปานนั้น หากใกล้ชิดกันนานๆ เข้า คงไม่อาจที่จะห้ามใจให้คิดเกินเลย อย่างนั้นนับว่าซูเหยาน่าสงสารไม่น้อยทีเดียว หากลูกในท้องจะเป็นของซีซวนที่แม้แต่ชื่อของนางเขายังจำไม่ได้ ซูเหยาจะเจ็บปวดเพียงใดกัน ตงฟางชิงสงสารซูเหยาจับใจ ทำเช่นไรถึงจะปกป้องซูหยาจากอิงฝานได้อย่างแนบเนียน

“ตงฟางชิง เจ้าว่าแม่นางคนนั้น”

“ฝ่าบาท หมายถึงแม่นางซูเหยา”

“ใช่ เจ้าว่าข้าเคยพบนางที่ไหนหรือไม่”ตงฟางชิงยิ้ม

“ฝ่าบาทอาจ ต้องชะตานางด้วยใบหน้าที่งดงามผุดผาดจึงคิดว่าเคยพบหน้านาง”อยากจะตบปากตัวเองเสียจริงทำไมถึงพูดเช่นนั้นในเมื่อสงสารซูเหยาจับใจเหตุใดถึงไม่ช่วยฟื้นความจำให้กับซีซวนหรือใจเขาสับสน

“หรือบางทีฝ่าบาทอาจเคยพบนางแต่ฝ่าบาทกลับลืมเลือนนางไปเสียแล้ว”

“ทำไมข้าต้องลืมนาง ในเมื่อข้าพบหน้านางกลับรู้สึกเศร้าโศกเหลือเกิน ตงฟางชิงเป็นไปได้อย่าให้นางเข้าใกล้ข้าอีกเป็นดี”

“รับบัญชาฝ่าบาท”ซีซวนก้าวเท้ายาวๆ ไปยังตำหนักชิงหนิงกง

ตำหนักชิงหนิงกง

“ฝ่าบาท”อิงฝานลุกขึ้นจากแท่นนอน

“ฝานฝาน หมอหญิงคนใหม่มาถึงแล้ว พรุ่งนี้ให้มาตรวจดูอาการของเจ้ายังแพ้ท้องอยู่ไหม”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงห่วงใย ฝานฝานกำลังคิดว่าวันนี้ฝ่าบาท จะค้างที่ตำหนักชิงหนิงกงหรือหรือว่าทรงเลือกป้ายไว้แล้ว”

“ข้าไม่มีแก่ใจเลือกป้ายวันนี้ เจ้าเสวยเย็นเพียงลำพังได้หรือไม่ ข้าวันนี้ตั้งใจชวนตงฟางชิงดื่มสุรา”

“มีเรื่องใดรบกวนจิตใจฝ่าบาททรงเล่าให้ อิงฝานฟังได้” อิงฝานรู้ดีว่าหากซีซวนดื่มวันไหนหากไม่เป็นเพราะมีความสุขก็เป็นความทุกข์ที่กำลังเกาะกินจิตใจ

“ฝานฝานอย่าได้กังวลข้าเพียงเพราะไม่ได้ดื่มมาเสียนานจึงลืมรสสุราไปเสียสิ้น ดื่มเพียงแค่ไม่ให้ลืมเลือนรสชาติของมัน”

สุราถูกริน ใส่จอกตั้งแต่เลยเวลาเที่ยงไปเพียงนิดจนกระทั่งเย็นย่ำและ มืดค่ำตงฟางชิงแทบทรงตัวไม่อยู่ ซีซวนยังยกจอกสุรารินลงคอเหมือนทุกข์ตรมหนักหนา ดวงหน้าเศร้าสร้อยของซูเหยา ลอยวนเวียนในห้วงความคิดวกวน จน หัวแทบระเบิด บางอย่างบอกเขาว่า เขาลืมเลือนเรื่องใดไป ว่าแต่มันคือเรื่องใด เห็นที่จะหลีกลี้หนีไกลจากซูเหยาอย่าได้พบกันอีกเลยเขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกกระวนกระวายแบบนี้อีกต่อไป ตงฟางชิงฟุบหลับบนโต๊ะหิน ซีซวนลุกขึ้นยืนขันทีรีบเข้าพยุงแต่เขากลับ ปัดมือของขันทีออกเสียเดินโซซัดโซเซ ฝ่าความมืดพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าที่พำนักของซูเหยาทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าจะไม่เข้าใกล้นางอีก

“ซูเหยา ข้าคิดถึงเจ้า"อยู่ๆ ก็หลุดคำพูดไม่คาดคิดออกมา ซีซวน ตกใจกับคำพูดของตัวเองเมื่อคำพูดนั้นติดอยู่ในสมอง

เสียงสวบสาบ ด้งขึ้นไม่ไกลนัก ซูเหยาหันหลังตั้งใจกลับเข้าไปในห้องเพราะอากาศเริ่มเย็นแล้วไม่ทันเห็นและได้ยินว่าซีซวนอยู่ตรงนั้นกลับถูกร่างใหญ่ของซีซวนรวบไว้ในอ้อมแขน

“ปล่อย ข้า”กลิ่นกายคุ้นจมูกจนซีซวนเผลอสูดดมผิวเนื้อเนียนนุ่มที่ซอกคอ ซูเหยารับรู้ถึงอาการเมามายของซีซวนเพราะกลิ่นสุราคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

“ออกมาหาข้าเหมือนรู้ใจว่าวันนี้ข้ากำลังต้องการคนอุ่นเตียง”

“ปล่อยข้าใครบอกว่าข้าออกมาหาฝ่าบาทกัน ข้าไม่ใช่ของเล่นของฝ่าบาท”

“เข้ามาอยู่ในวังหลวงในที่ของข้า ล้วนแต่เป็นสมบัติของข้าจะฆ่าจะแกงหรือให้อุ่นเตียงล้วนไม่อาจขัด”

“ฝ่าบาทเมามากแล้ว”

“เพราะเมามายอย่างไรเล่าจึงมี ความต้องการให้เจ้าอุ่นเตียงเขาว่าสุรากระตุ้นสวาทได้ดีนัก”ส่งเสียงกระซิบข้างหูแผ่วเบา