ตอนที่ 1.

“นัน”  เสียงเรียกกระหืดกระหอบจากด้านหลัง หล่อนหันไปมอง เห็นเมธา เพื่อนชายวิ่งตามมา  วันนี้เพิ่งจะสอบเสร็จ วิชาสุดท้าย  เขามายืนหอบตรงหน้า  “จะรีบไปไหน วันนี้หมดภารกิจแล้วนะ”

เพราะรู้กันว่าวันนี้สอบเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรมาเป็นภาระได้อีกแล้ว ทุกคนอยากโบยบิน บางคนได้งานทำก่อนจะเรียนจบ  บางคนเตรียมออกหางานทำ บางคนจะไปเรียนต่อ แต่สำหรับนันทา  หล่อนจะต้องรีบกลับบ้านไปทำหน้าที่ให้กับธม พี่ชายที่ดูแลหล่อนหลังจากพ่อตาย  และแม่ทำตัวหนีหายไปจากชีวิต...แม่ไร้ความรับผิดชอบ หากไม่มีธม ชีวิตหล่อนคงจะย่ำแย่...หล่อนไม่อยากคิดถึง

การมีธมดูแลทำให้หล่อนได้เรียนจนถึงวันนี้

วันสอบวิชาสุดท้าย ที่หล่อนรู้ว่าไม่มีอะไรน่าห่วง หล่อนต้องจบแน่นอน หล่อนไม่คิดเรื่องเรียนต่อ หล่อนจะออกไปทำงานก่อนเพื่อ ช่วยแบ่งเบาภาระของธม

“ไม่ไปดื่มกันสักหน่อยเหรอ เป็นการฉลอง”

นันทาส่ายหน้า  “ฉันจะไปเก็บของ ไปต่างจังหวัด”

“ไปไหนล่ะ”

“ไปเมืองจันท์”

“ทำไม”

“ไปเฝ้าบ้านให้พี่ชาย บ้านเพิ่งหมดสัญญาเช่า  รอทำสัญญาเช่าใหม่  ไม่มีคนดูแลไว้ก่อนไม่ได้” 

“ว้า...แค่งานเลี้ยงคืนนี้นะ ไม่เลิกดึกหรอก”

“ไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้ต้องออกเช้า”

หล่อนยืนยัน  หล่อนไม่อยากทำให้ธมผิดหวังกับคำขอเล็กๆ น้อยๆ นี่เลย...เขาควรจะได้รับการตอบแทนดีๆ จากหล่อน...

 การไปดูแลบ้านที่รอสัญญาเช่าใหม่ให้กับเขาน่าจะเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายๆ การไปฉลองคืนนี้ไม่น่าจะต้องรีบร้อน

“ยังมีเวลาอีกถมไป “ หล่อนตอบออกไปที่สุด  เพื่อนชายของหล่อนหรือเมธาทำหน้าตาผิดหวังอย่างมาก  “เอาน่า...ฉันไม่ได้ไปอยู่นาน...อย่างมากก็น่าจะสักสองเดือน”

“อะไรกัน อะไรจะนานปานนั้น”

“จะมีฝรั่งมาเช่า  แต่เขาบอกให้รออีกสองหรือสามเดือน”

“บ้าสิ  ไปอยู่รอคนเดียว”

หล่อนยิ้ม  ไม่ได้ตอบอะไรอีก

“พี่ชายเธอเหมือนใจร้ายนะ ให้เธอไปเฝ้าบ้าน”

หล่อนไม่ยิ้มอีกต่อไป ไม่อยากให้เขาตำหนิธม  เขาดีที่สุด ในยามยาก พ่อตาย แม่หนี...ไม่มีเขา หล่อนคงไม่ต่างจากหมา

“โอเคๆ”  เมธาเห็นตาขุ่นๆ ของหล่อนคงพอรู้ว่าหล่อนไม่พอใจ   “แล้วค่อยเจอกันนะ”

หล่อนเลยตรงกลับไปที่หอพัก   ธมมารอหล่อนอยู่ที่ข้างล่าง เขาหน้ามุ่ย  เหมือนไม่สบอารมณ์บางอย่าง หล่อนยิ้มให้กับเขาเพื่อเอาใจ ธมหัวเสียง่ายช่วงหลังตั้งแต่เมียหนี...

เขากลัวจะซ้ำรอยพ่อ  แม่ยังหนี ตัวเองยังไม่ตาย เพราะตอนนี้เมียเขาพาลูกหนี....มันต่างกันตรงที่เมียเอาลูกไปด้วย

แต่แม่ของเขากับหล่อน ไม่เคยพาลูกไปด้วยหลังพ่อตาย

“แกแน่ใจไหมว่าไปอยู่ที่นั่นได้” เขายิงคำถามทันทีที่เห็นหน้าหล่อน

“ได้สิ”  หล่อนยืนยัน “ทำไมจะไม่ได้”

“เรื่องหางาน  ก็ลองเข้าเนตไปก่อนนะ หรือจะหาซื้อหนังสือสมัครงาน”

เขาบอกต่อ  “แต่เพิ่งสอบจบใหม่ๆ แกคงจะยังไม่บ้าพอวิ่งไปหางาน พักผ่อนก่อนก็ได้นี่นา”

 พูดเรื่องงานแล้ว นันทาเองก็ยังไม่มั่นใจอะไร  งานหายากนัก จำนวนคนกับจำนวนงานไม่เคยสมดุลกันเลย  หล่อนไม่ได้เรียนเก่งมากด้วย การเรียนหล่อนปานกลาง...คงจะได้งานที่ไม่ดีเท่าไหร่ หรืออาจจะต้องรอเวลาบรรจุหากจะสอบรับราชการ  ตัวธมเองก็ไม่เคยเห็นด้วยกับการรับราชการ

“อยู่ก่อนสักเดือนสองเดือน”

“ก็ตามข้อตกลงเดิมแหละ พี่ธม  นันอยู่ได้” หล่อนยืนยัน 

“พี่จะจ่ายเงินค่ากินอยู่เหมือนเดิม”

หล่อนยิ้ม  “นันก็จะทำงานไปด้วยเล็กๆ น้อยๆ  เหมือนที่เคยทำระหว่างเรียนหนังสือ หล่อนรับงานทุกอย่างเท่าที่ทำได้...หล่อนมีฝีมือในการถักไหมพรม ในการทำงานประดิดประดอย  หล่อนพิมพ์งานได้ บางเวลาหล่อนไปรับงานขาย...แต่ที่หล่อนไปอยู่นั้นคงไม่มีอะไรดีกว่ารับงานฝีมือ เย็บปักถักร้อย หรืออาจจะไปลองดูก่อนกว่าละแวกนั้นจะมีงานอะไรให้ทำ...หล่อนทำได้หมดทุกอย่างที่เป็นเงินจริงๆ

อ้อ...ต้องถูกกฎหมายด้วย...มีคำนี้ตามหลัง...มันจำเป็นมาก หล่อนไม่อยากทำอะไรผิด  ความไม่มี ยั่วยวนใจเหมือนกัน

นันทาเป็นคนสวย มีคนพูดกับหล่อนหลายคนว่าหล่อนสวย หุ่นดี...งานพิเศษ เบาสบาย เพื่อนของหล่อนก็รับงานหลายคน เป็นแคดดี้สนามกอล์ฟ หล่อนก็เคยไปทำ แต่ทว่าไม่รับไซด์ไลน์  งานหลายอย่างมีเรื่องของไซด์ไลน์  และแสนสบายตามคำเพื่อน แต่สำหรับนันทา การเอาตัวเองไปตรงนั้น ไม่รู้จะเรียกว่าสบายได้หรือไม่

หล่อนอาจจะเชยไป หัวเก่าเกินไป หรือไรไม่รู้ได้

 “อยู่สักเดือนไหวไหม”

ธมถามย้ำอีกหน  ราวกับกลัวหล่อนจะอยู่ไม่ได้

“ไหว...นานกว่านั้นก็ได้  จนกว่าจะได้คนมาเช่าดีไหม  ของในบ้านเยอะนี่ ไม่มีคนอยู่บ้านเกิดพวกงัดแงะมาเสียดายของ”

หล่อนตอบ...ก็ปกติหล่อนเองก็อยู่หอพัก ชีวิตนี้ก็มีแค่หล่อนกับพี่ชายสองคน พ่อตายนานแล้ว พี่ชายก็เหมือนพ่อคนที่สองในชีวิต ส่วนแม่ตั้งแต่หนีหายไปแล้ว ก็เหมือนหายสาบสูญไปจากชีวิตของหล่อนและพี่ชาย

“ขอบใจนะ นัน”

“ไม่เป็นไร” หล่อนสงสารเขา หน้าตาธมดูหมองมัวมาก  “แล้วจะง้อพี่ตุ๊กได้หรือเปล่า”

พี่ชายของหล่อนแต่งงานแล้ว ห้าปีให้หลังก็มีการแตกหักกัน ถึงขั้นพี่สะใภ้หอบลูกพาหนี ลำพังเมียนั้นเขาบอกว่า “หาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้” แต่เรื่องลูกซิ เขายอมไม่ได้ถึง “พล่าน” ขนาดนี้  และเป็นการหนีไปไกลเสียด้วย  ไกลข้ามประเทศ ไปฮ่องกง...ต้องตามไปไกลขนาดนั้น

“ไม่แน่ใจ”    เขาเองก็ยังหนักใจ “ว่างๆ ก็เข้ามากรุงเทพ ไปดูงานของพี่มั่ง ถึงจะฝากฝังการุณเอาไว้ แต่ก็เราเป็นเจ้าของ...”    

ธมรับช่วงกิจการมาจากพ่อ จากร้านเล็กๆ ขายเครื่องก่อสร้างมาถึงรุ่นเขา ธมขยายไปถึงการรับเหมาก่อสร้างด้วย แล้วก็ทำฐานะตัวเองให้เป็นปึกแผ่นขึ้นมาได้ในเวลาอันสั้น

หากหล่อนหางานไม่ได้จริงๆ เขาก็เคยชวนให้หล่อนมาช่วยเขา