บทที่ 7

‘เจ้าชายเพลย์บอยควงนางแบบสาวทำเรื่องฉาวกลางกรุง’

ลือกันให้แซดวงการรันเวย์ เมื่อนักธุรกิจหนุ่มเสน่ห์แรงพ่วงดีกรีเจ้าชายจากตะวันออกกลาง ตกเป็นข่าวควงคู่นางแบบ ‘ก’ ดินเนอร์หรูก่อนจบลงบนเตียงอย่างเร่าร้อน คู่ขายืนยันเองกับปาก ม้าเรียกพี่ อูฐเรียกพ่อ ห้อกันจนระบมแทบต้องงดรับงานเดินแบบ

ได้อ่านข้อความพาดหัวข่าวและเนื้อหาที่ปรากฏอยู่บนกรอบหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์บันเทิงฉบับเมื่อวานซืนจนจบแล้ว หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีฟ้าซีดและกางเกงขาสั้นมอซอ ก็ตัดสินใจวางมันลงบนพื้นพร้อมถอนหายใจดังๆ

“เฮ้อ! คนเราสมัยนี้... มีพร้อมทั้งหน้าตา ทั้งฐานะทางสังคม ยังอุตส่าห์จะทำตัวแย่ๆ กันได้อีก...” บ่นพึมพำกับตัวเองขณะใช้มีดคัตเตอร์แบ่งกระดาษหนังสือพิมพ์คู่นั้นออกเป็นสี่ส่วนเท่าๆ กัน จากนั้นจึงวางมันซ้อนกันไว้เป็นกอง ก่อนจะยกขันใส่กาวแป้งเปียกที่ยังร้อนมาทับเอาไว้

“พูดถึงใครอีกล่ะไอ้ลิน” ผู้เป็นแม่ร้องถาม เธอเองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการรวบรวมถุงกระดาษที่ทำจากหนังสือพิมพ์ซึ่งติดกาวตากพัดลมจนแห้ง นำมานับแล้วมัดด้วยเชือกฟางวางเอาไว้เป็นตั้งๆ เตรียมส่งให้กับร้านขายของชำที่สนิทกัน

อรนลินก้มหน้าก้มตา พับแล้วกรีดกระดาษหนังสือพิมพ์ซ้ำๆ แผ่นแล้วแผ่นเล่า ในระหว่างรอให้แป้งเปียกที่เพิ่งต้มเสร็จใหม่ๆ เย็นลง เพื่อที่เธอจะใช้มันแทนกาวในขั้นตอนพับถุงต่อไป

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่ พอดีลินอ่านเจอข่าวน่าเกลียดเข้าก็เลยบ่นไปอย่างนั้นแหละ...”

“ข่าวอะไรของแก... เล่าให้แม่ฟังบ้างสิ...” อินทิรายังติดใจสงสัย เพราะตั้งแต่เลี้ยงดูบุตรสาวคนนี้มาจนโตเป็นสาว ก็มีเพียงไม่กี่ครั้งที่จะได้ยินหรือได้เห็นท่าทีเหนื่อยหน่ายของอรนลิน

“ก็อีตาเจ้าชายแขกอะไรที่ออกทีวีเมื่ออาทิตย์ก่อนยังไงล่ะจ๊ะ ถูกหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าหิ้วนางแบบไปนอนด้วย” นึกถึงประโยคที่แฝงความนัยหยาบโลนแล้ว หญิงสาวต้องร้อนวูบไปทั้งหน้า

“ข่าวชู้สาวของพวกดารามันก็มีลงทุกวันอยู่แล้วนี่นา... ไม่ใช่เรื่องของคนอย่างเราซักหน่อย แกจะไปเดือดร้อนอะไรกับเขาล่ะ...” มารดาส่ายหน้ายิ้มๆ

“มันก็จริงจ้ะ แต่อีตานี่เป็นถึงคนระดับเจ้าชายแท้ๆ ยังมีหน้ามาทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงในบ้านเราอีก ทำตัวคาวเสียยิ่งกว่าน้ำล้างปลา” เธอบ่นกระปอดกระแปด

“จะเป็นเจ้าชายหรือยาจกมันก็คนธรรมดานะไอ้ลิน... คนเราพอรักกันชอบกัน มันก็ต้องมีเรื่องพรรค์อย่างนี้กันบ้างแหละวะ...”

“รักชอบอะไรกันล่ะจ๊ะ... ผู้ชายพวกนี้ก็สนใจแต่เรื่องบนเตียงเท่านั้นแหละ... ถ้ารักกันชอบกันจริงๆ ทำไมไม่รอไปทำหลังแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวล่ะจ๊ะ...” ใบหน้าของอรนลินเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง มีแววความหงุดหงิดปนอยู่ในน้ำเสียง

ใจจริงเธออยากจะแย้งคำพูดของตัวเองว่า ขนาดบิดาของเธอแต่งงานอยู่กินกับมารดามาตั้งเป็นสิบปี พอเจอกับผู้หญิงคนใหม่ก็ยังทิ้งกันไปได้ง่ายๆ เลย... แต่มันก็จะเป็นการตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับอินทิราเสียเปล่าๆ...

“อย่าตั้งแง่กับผู้ชายนักเลยน่า สมัยนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว คนแต่งงานกันช้าก็เพราะมีโอกาสได้ลองคบหาดูใจ ลองอยู่กินด้วยกันก่อนแต่ง การที่จะต้องมาคอยเข้าตามตรอกออกตามประตูมันไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว... แม่เองก็ไม่ได้สนับสนุนเรื่องชิงสุกก่อนห่ามหรอกนะ แต่ตัวแกเองก็เถอะ ซักวันก็ต้องมีความรัก ต้องมีแฟน พอมีแฟนแล้วเดี๋ยวความคิดความอ่านอะไรมันก็เปลี่ยนไป...”

“ลินไม่มีหรอกจ้ะ ความร้งความรักอะไรนั่นน่ะ” ผู้เป็นแม่ยังพูดไม่ทันจบหญิงสาวก็รีบแย้งเสียก่อน “ลินรักแค่แม่คนเดียวก็พอแล้ว”

“แกจะบ้าเหรอวะไอ้ลิน เรื่องมีแฟนมันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนเรา... อย่ามัวแต่คิดว่าผู้ชายทุกคนจะต้องเป็นเหมือนพ่อของแกสิ...”

อินทิรารู้ดีว่าบุตรสาวของเธอกำลังคิดถึงเรื่องของเลอศักดิ์ผู้เป็นพ่อ ความผิดหวังในตัวบิดาเป็นสาเหตุที่ทำให้อรนลินเกลียดและไม่เคยไว้ใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่เธออดเป็นห่วงไม่ได้

ยิ่งรู้ว่าเรื่องของตนกลายเป็นปมที่ทำให้ลูกมีอคติกับความรักแล้ว หญิงวัยกลางก็สลดใจจนคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สังเกตสีหน้าท่าทางได้

“แม่จ๋า... อย่าไปคิดถึงคนคนนั้นเลยนะ ลินขอโทษที่ทำให้แม่คิดมากอีกแล้ว...” เธอรีบวางมือจากงานที่ทำอยู่ รีบลุกไปสวมกอดแผ่นหลังของอินทิราอย่างรู้สึกผิด

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อแกหรอก... แม่แค่เสียใจที่เรื่องของแม่ทำให้แกต้องมากลายเป็นคนลักเพศอย่างนี้...” ว่าแล้วก็ถอนหายใจดังๆ

“แม่ก็... ลินไม่ได้เป็นทอมหรือเป็นดี้ซักหน่อย”

“แต่แกไม่ชอบผู้ชายมันก็ผิดผีพอๆ กันนั่นแหละ” เธอดุอรนลินด้วยสายตา หันไปกอดร่างเล็กๆ ที่กำลังออดอ้อนอยู่ด้วยความรักใคร่ “ชีวิตของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน แกจะเก็บเรื่องของพ่อกับแม่เอามาบั่นทอนโอกาสที่จะพบความสุขตัวเองไม่ได้หรอกนะ ไอ้ลิน”

“ลินอยู่กับแม่อย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่จ๊ะ” ถ้อยคำของบุตรสาวที่ตอบเบาๆ ข้างหู ทำให้อินทิราซาบซึ้งจนน้ำตาซึม

“แต่แม่จะอยู่กับแกไปได้นานซักกี่ปีกันล่ะ... พอแม่แก่ตัวตายไป แกจะใช้ชีวิตอยู่กับใคร... ใครจะเป็นคนที่คอยดูแลลูกของแม่...” ผู้เป็นแม่พยายามฝืนยิ้ม ยกมือขึ้นปาดขอบตาที่ชื้นน้อยๆ...

เธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ... เพราะถึงแม้ชีวิตคู่ที่ผ่านมาจะเรียกไม่ได้ว่าประสบความสำเร็จ แต่อย่างน้อยสามีซึ่งทอดทิ้งเธอไปก็ได้มอบสิ่งล้ำค่าที่สุดให้แก่เธอ นั่นก็คืออรนลิน บุตรสาวผู้ไม่เคยสร้างปัญหาหรือภาระใดๆ ให้กับเธอเลย

หลายครั้งที่อินทิราต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคและช่วงวิกฤต หากการมีเด็กน้อยเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ ก็ทำให้เธอสู้ฝ่าฟัน อดทนเลี้ยงดูจนเด็กน้อยในวันวาน เติบโต สำเร็จการศึกษาเป็นบัณฑิตสาวที่ขยันขันแข็งและกตัญญู สร้างความภาคภูมิใจให้กับเธอในวันนี้

สี่สิบกว่าปีในชีวิตของหญิงวัยกลางคน หากจะมีเรื่องใดที่ยังค้างคาใจและยังรู้สึกกังวลอยู่เสมอ ก็คงเป็นเรื่องอนาคตของอรนลินเพียงเรื่องเดียว

“แม่... แม่อย่าพูดอย่างนี้สิจ๊ะ แม่ของลินแข็งแรงจะตาย... แม่จะต้องอยู่กับลินไปอีกร้อยปี...” พูดแล้วน้ำตาก็พานรื้นขึ้นมาบนขอบตาไม่ต่างจากอีกฝ่าย อรนลินจึงรีบยกมือเช็ดเร็วๆ พร้อมกับพยายามยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้ผู้เป็นแม่เกิดความไม่สบายใจไปมากกว่าเดิม ซึ่งก็ดูจะได้ผลพอสมควร...

“เด็กบ้า... ใครที่ไหนจะอยู่ได้เป็นร้อยปี...” อินทิรายกมือเขกศีรษะบุตรสาวเบาๆ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสีย “ว่าแต่เรื่องงานที่ไปสมัครเอาไว้ล่ะ มีที่ไหนเรียกตัวไปสัมภาษณ์บ้างหรือยัง”

“ตอนนี้ยังไม่มีเลยจ้ะ...” จะให้เธอบอกกับผู้เป็นแม่ได้อย่างไรว่าการหางานดีๆ ในสภาพเศรษฐกิจอย่างปัจจุบันนี้ มันช่างแสนยากเย็นเสียเหลือเกิน

มิหนำซ้ำต่อให้ผ่านการสัมภาษณ์แล้วก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นบริษัทไหนๆ อรนลินก็ต้องมีบุคคลซึ่งประกอบอาชีพข้าราชการมาเป็นผู้เซ็นค้ำประกันก่อนเข้าทำงานอยู่ดี แล้วมารดาของเธอที่เป็นเพียงแม่ค้าขายข้าวแกงในตลาด จะมีปัญญาไหว้วานใครให้มาช่วยเหลือเธอได้

“เอ่อ... ความจริงก็มีรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยมาชวนลินไปทำงานด้วยเหมือนกันแหละจ้ะ... ถ้าลินรับปากเขา ลินก็เริ่มทำงานวันจันทร์นี้ได้เลย แต่...”

“อ้าว รุ่นพี่ชวนไปทำด้วยกันก็ดีนี่นา ไม่ต้องเสียเวลารอลุ้นว่าจะได้งานหรือไม่ได้งาน... แล้วทำไมพูดเหมือนไม่อยากไปทำกับเขาอย่างนั้นล่ะ หือ...”

“ตำแหน่งงานมันไม่ค่อยดีน่ะจ้ะแม่...” อรนลินหลุบตามองเสื่อน้ำมันที่ปูอยู่บนพื้นบ้านอย่างนึกละอายใจ

 “แม่เคยสอนว่ายังไง... คนเราอย่าอายทำกิน งานอะไรทำได้ก็ทำไปก่อนเถอะ ขอให้มันเป็นงานสุจริตเท่านั้นก็พอแล้ว...”

“ลินจำได้จ้ะ...” หญิงสาวก้มหน้าตอบ เข้าใจในสิ่งที่มารดาบอก แต่ก็อดน้อยใจตัวเองไม่ได้

ตลอดเวลาสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย อรนลินตั้งใจทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างเต็มที่ จนได้รับการยกเว้นค่าเล่าเรียนและสำเร็จปริญญาทางด้านมนุษยศาสตร์บัณฑิตด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทอง เธอจึงตั้งความหวังเอาไว้ว่าจะหางานดีๆ เงินเดือนสูงๆ เพื่อดูแลผู้เป็นแม่ให้มีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องทนอาศัยอยู่ในบ้านเช่าชั้นเดียวเก่าๆ อย่างนี้อีก

แต่ท้ายที่สุด ทุกอย่างที่ทำลงไปกลับไม่มีความหมาย...

โชคชะตาช่างไม่เป็นธรรมกับเธอเลยจริงๆ...