ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 2

ทางฝั่งของหลงฝูหยางที่ได้บาดเจ็บจากการถูกลอบสังหาร หลังจากฟื้นขึ้นมาก็รีบออกไปจากจวนตระกูลเฟยทันทีเพราะกลัวว่าตนเองจะนำภัยอันตรายมาให้

“ท่านประมุข” จางหลินที่เห็นสภาพของผู้เป็นนายก็ตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองร่างสูงมาที่เตียงทันที

“เกิดอะไรขึ้นขอรับ” จางเฉินที่พึ่งเข้ามาเห็นผู้เป็นนายก็รีบถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“จางเฉิน มาดูท่านประมุขข้าจะไปตามผู้อาวุโสอิน”

จางหลินเอ่ยบอกสหายอย่างร้อนใจ ก่อนะรีบไปตามอินจางเหว่ยทันที ผ่านไปเพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาพร้อมชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่มีสีหน้าร้อนใจไม่แพ้กัน

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้” อินจางเหว่ยรีบเข้าไปดูหลานชายทันที

“ข้าไม่เป็นไรมากแล้วขอรับ โชคดีที่ได้คนช่วยเอาไว้”

หลงฝูหยางเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“ข้าจะไปเตรียมมาให้ พวกเจ้าดูแลท่านประมุขให้ดี”

อินจางเหว่ยรีบออกไปนำยามาให้ชายหนุ่ม ก่อนจะกลับมาพร้อมยาและผ้าพันแผลมากมาย ทุกคนช่วยกันทำแผลให้ชายหนุ่มอย่างรีบร้อนก่อนที่อินจางเหว่ยจะยืนถ้วยยาให้กับผู้เป็นหลานชาย หลงฝูหยางรับมาดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนจะส่งคืนให้ผู้เป็นอา

“ข้าจะช่วยเจ้าปรับกำลังภายใน” อินจางเหว่ยบอกก่อนจะพยุงชายหนุ่มขึ้นโดยมีจางหลินคอยช่วย

“ขอบคุณท่านอามากขอรับ” หลงฝูหยางเอ่ยขอบคุณผู้เป็นอาจากใจจริง

“ไม่เป็นไร อาเต็มใจ” อินจางเหว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มยินดี

 หลังจากนั้นไม่นานในวันที่เก้าของเดือน หลงฝูหยางกลับได้สัมผัสความทุกข์ทรมานอย่างไม่มีที่สินสุด ร่างกายร้อนผ่าวราวกับอยู่บนกองเพลิง ทำอย่างไรก็ไม่อาจช่วยบรรเทาลงได้ ไม่ว่าจะเป็นน้ำเย็นเพียงใดก็ไม่อาจดับความร้อนที่แสนทรมานนี้

“เป็นไปได้อย่างไร”

อินจางเหว่ยที่เข้ามาตรวจอาการหลงฝูหยางเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตรวจพบ

“เป็นอย่างไรขอรับ” จางเฉินเอ่ยถามอย่างร้อนใจ เพราะเห็นผู้เป็นนายนั้นทรมานเหลือเกินแม้แต่กำลังภายในก็ไม่อาจจะช่วยลดทอนความเจ็บปวดนี้ลงได้

“ท่านประมุขถูกพิษ” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาด้วยหน้าตาซีดเชียว

“พิษหรือ” จางหลินกับจางเฉินร้องขึ้นพร้อมกันอย่างไม่เชื่อ

“ใช่ ทั้งยังเป็นพิษที่หาได้ยากยิ่ง”

“อย่างไรขอรับ อึก!”

เสียงแหบอ่อนแรงของคนเจ็บเอ่ยถามขึ้น ร่างกายแกร่งยังคงได้รับความทรมานจากความร้อนที่แผดเผาอยู่ภายใน

“พิษนี้มีชื่อว่า เพลิงผลาญฤทัยเก้าสุริยัน เป็นพิษที่หาได้ยากยิ่งทั้งยังมีฤทธิ์ที่ร้ายกาจมาก ผู้ที่ถูกพิษจะต้องทนทุกข์ทรมานราวกับโดนไฟแผดเผา พิษนี้จะกำเริบทุกวันที่เก้าของเดือนออกฤทธิ์ยาวนานถึงเก้าชั่วยาม และภายในเก้านี้หากยังไม่สามารถหายาถอนพิษมาได้ก็จะสิ้นใจอย่างเจ็บปวดเกินที่คนผู้หนึ่งจะรับไหว” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

“ยาถอนเหล่าขอรับ” จางเฉินถามอินจางเหว่ยอย่างมีความหวัง

“ยาพิษว่าหายากและปรุงลำบากแล้ว ยาถอนพิษนั้นยากยิ่งกว่า”

“ไม่มีทางเลยหรือขอรับ” จางหลินถามขึ้น มองผู้เป็นนายแล้วเขาอยากจะเป็นผู้แบ่งเบาความทุกข์ทรมานนี้เหลือเกิน

“ต้องมีสิ ข้าจะต้องหาทางช่วยท่านประมุขให้ด้วย” อินจางเหว่ยเอ่ยอย่างหนักแน่นจริงจัง

“ท่านประมุขถูกพิษได้อย่างไรขอรับ หรือจะเป็นตอนที่ถูกลอบสังหาร” จางเฉินเอ่ยอย่างสงสัย

“ไม่ใช่ เกรงว่าจะถูกก่อนหน้านั้นแล้ว” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นเสียงเครียด

“ก่อนหน้าหรือขอรับ ข้าจำได้ว่าก่อนที่จะถูกลอบสังหารคราวนี้ จ้าวจางเว่ย สั่งให้คนนำน้ำชามาให้ที่เรือนแต่ข้าไม่ได้ใส่ใจ รู้ตัวอีกทีตอนที่เผลอดื่มเข้าไปแล้ว แต่เห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่งข้าถูกลอบสังหาร”

หลงฝูหยางข่มความเจ็บปวดเอาไว้อย่างสุดความสามารถก่อนจะเอ่ยขึ้นทั้งยังหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

“ต้องบอกว่าเป็นโชคดีของเจ้า ที่ตอนนั้นยายังไม่ออกฤทธิ์ ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่รอดแน่” อินจางเหว่ยเอ่ยอย่างเป็นกังวล

“จริงสิ อาถามได้หรือไม่ใครกันที่เป็นคนยื่นมือเข้าช่วยเจ้า”

“ตระกูลหมอ ตระกูลเฟยขอรับ” หลงฝูหยางเอ่ยตอยอย่างอ่อนแรง ร่างกายยังคงถูกแผดเผาอย่างทรมาน

“ตระกูลเฟย ตระกูลเฟย” อินจางเหว่ยเอ่ยชื่อตระกูลเฟยซ้ำ ๆ จนจางหลินสงสัยจึงเอ่ยถามขึ้น

“ตระกูลเฟยทำไมหรือขอรับ”

“ถ้าจำไม่ผิด ตระกูลเฟยเป็นตระกูลหมอที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก พวกเขาอาจช่วยเราได้” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง

“จริงหรือขอรับ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้” จางเฉินเอ่ยขึ้นก่อนจะออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

“ตระกูลเฟยจะช่วยเราได้จริง ๆ ใช่ไหมขอรับ” จางหลินเอ่ยถามอย่างมีความหวัง

“จริงสิ ต่อให้จะยังหายาถอนพิษไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องมีทางช่วยให้อาการไม่แย่ลง หรือพอทุเลาการกำเริบของพิษได้บาง ท่านหมอตระกูลเฟย เฟยอี้ ถือเป็นอัจฉริยะทางด้านการรักษาผู้หนึ่ง เขาย่อมต้องมีวิธี”

ตุบ!

“นั้นใคร” จางหลินรีบวิ่งออกไปดูนอกเรือนทันทีเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง แต่เมื่อออกแล้วกลับไม่พบรองรอยอันใด แต่นั้นกลับยิ่งน่ากังวลมากกว่าคือเรื่องที่พวกเขาคุยกันมีใครได้ยินหรือไม่

“เจอตัวหรือไม่” อินจางเหว่ยถามขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวลอย่างยิ่ง

“ไม่เลยขอรับ” จางหลินส่ายหน้าก่อนจะตอบเสียงเครียดไม่แพ้กัน

ผ่านไปหนึ่งวันอาการของหลงฝูหยางก็ดีขึ้นเมื่อผ่านความทรมานได้เก้าชั่วชามแล้ว

“เหตุใดจางเฉินถึงไปนานนัก” อินจางเหว่ยกล่าวขึ้นอย่างเป็นกังวล แววตาที่มองร่างสูงบนเตียงเต็มไปด้วยความเศร้าหม่อง

“ผู้อาวุโสอินขอรับ” จางหลินเอ่ยเรียกอินจางเหว่ยเสียงเบาก่อนจะยื่นถ้วยน้ำชาให้

“ขอบใจ” มือหนารับมาแต่ก็ไม่ดื่มในทันที แววตายังคงทอดมองคนบนเตียงอยู่อย่างนั้น

“…..”

“เฮ้อ สวรรค์ก็ช่างใจร้ายเสียเหลือเกิน เขาสูญเสียมามากพอแล้ว หยุดทำร้ายเขาเถอะ”

อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วนความสงสาร เวทนา และเห็นใจ

“ท่านประมุขต้องผ่านมันไปได้ขอรับ ข้าเชื่อเช่นนั้น” จางหลินเอ่ยอย่างนักแน่น

“อืม ข้าเองก็ทำได้เพียงคอยอยู่ข้างเขาอย่างนี้”

“ผู้อาวุโสขอรับ” จางเฉินเดินเข้ามาในห้องด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลจนอินจางเหว่ยกับจางหลินตื่นตระหนก

“เกิดอันใดขึ้น” อินจางเหว่ยรีบเข้าไปหาจางเฉินทันทีพร้อมกับเอ่ยถามความ

“ข้าถูกกลุ่มคนชุดดำจำนวนหนึ่งไล่ล่าขอรับ ก็สามารถสลัดจนหลุดไปได้ แต่ว่า…”

“แต่ว่าอันไร” อินจางเหว่ยยืนนิ่งรอคำตอบอย่างจดจ่อ

“ท่านหมอเฟยอี้ ถูกฆ่าตายแล้วขอรับ” จางเฉินเอ่ยขึ้น เขาเห็นหลุมศพของท่านหมอเฟยอี้และคนในตระกูลอยู่ห่างจากจวนตระกูลเฟยออกมาไม่ไกลนัก คิดว่าจะไปดูที่จวนเสียหน่อยแต่กลับพบกลุ่มนักฆ่าเข้าจึงถอนออกมาก่อนเพราะด้วยร่างกายตนเองตอนนั้นไม่มีแม้แรงจะถือกระบี่แล้ว แต่เขาก็หวังว่าจะยังมีคนรอดชีวิตไปได้

“ได้อย่างไร” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นอย่างหมดแรงเมื่อความหวังที่มีอยู่พังทะลายลง

“เจ้าเห็นกับตาหรือ” จางหลินเอ่ยถามสหายด้วยความหวัง

“อืม ข้าเจอหลุมฝังศพของตระกูลเฟยที่พึ่งฝังเสร็จ หน้าป้ายระบุชื่อเอาไว้ชัดเจนว่าเป็นของผู้ใด” จางเฉินกล่าวอย่างอ่อนแรง

“เพราะข้าหรือ ที่นำพาความตายไปให้เขา” เสียงโรยแรงของคนบนเตียงเอ่ยขึ้น

“ท่านประมุข”

“ไม่ใช่ความผิดเจ้า ไม่เป็นไร ข้าจะทำทุกทางเพื่อหายาถอนพิษมาให้ได้ ข้าสัญญา”

อินจางเหว่ยเอ่ยสัญญากับหลานชายอย่างหนักแน่นก่อนจะจากไปราวกับร่างไร้วิญญาณของคนที่พึ่งสูญเสียความหวังไป

“จางหลิน” หลงฝูหยางเอ่ยเรียกคนสนิทเสียงเรียบแต่กลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดไม่ยินยอม

“ขอรับ”

“สืบเรื่องนี้มา ว่าใครเป็นคนทำ”

“ขอรับ” จางหลินรับคำสั่งอย่างนักแน่น