บทที่ 3 ว่าที่สามีที่ข้าหมายตา

เฉินอิ้งถงเร่งร้อนเข้าไปยังตัวอำเภอตั้งแต่เช้าตรู่ ประการแรกนางไม่อยากโต้ฝีปากกับสองแม่ลูกให้เสียอารมณ์ อีกประการเฉินอิ้งถงอยากนำขนมที่คิดค้นขึ้นมาใหม่ โดยเสริมพลังวิญญาณความอร่อยจากเสี่ยวฮวาไปทดลองขาย

แต่เดิมเฉินอิ้งถงนั้นเปิดร้านขายหมั่นโถวซึ่งกำไรแต่ละวันก็ได้เพียงหยิบมือแทบไม่พอยาไส้สำหรับคนทั้งบ้าน บางคราได้กินเพียงโจ๊กใสดั่งคันฉ่องจนส่องเห็นหน้าคน ยิ่งอาศัยในพื้นที่แห้งแล้งกันดาร คุณภาพชีวิตที่คิดใฝ่ฝันก็พลันสลายไปในพริบตา

“นายท่าน ฟ้ายังไม่สว่างเลยนะเจ้าคะ” เสียงเล็กงัวเงียดังมาจากเหนือศีรษะ

“ช้าไม่ได้ หากข้าหาเงินได้มากหน่อยจะออกไปใช้ชีวิตอิสระตามใจ” แม้จะเอ่ยเช่นนั้นทว่าการขายขนมที่กำไรต่อชิ้นน้อยนิดแทบไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตของใครได้ทั้งสิ้น

เหตุใดจึงไม่ทะลุมิติเข้ามาเป็นลูกเศรษฐีกันนะ ปัดโธ่…

นางร้ายเรื่องอื่นเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ เหตุใดนางร้ายเรื่องนี้ชะตาถึงได้อเนจอนาถนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่

“เช่นนั้นเสี่ยวฮวาของีบอีกหน่อยนะเจ้าคะ”

“ช้าก่อน”

“เจ้าคะ”

“เสี่ยวฮวา เจ้าบอกว่าสามารถเสริมพละกำลังได้ใช่หรือไม่”

“อื้อ”

“เช่นนั้นความเร็วเล่า เจ้าทำได้หรือไม่”

“แน่นอนว่าได้เจ้าค่ะ”

เฉินอิ้งถงยิ้มกว้าง “เช่นนั้นเจ้าเอาขนมที่เสริมพละกำลังและความเร็วมาให้ข้า”

จากปิ่นปักผมก็แปรเปลี่ยนเป็นภูติตัวจิ๋ว ปากน้อย ๆ หาวหวอดออกมาพร้อมดวงตากลมโตที่ดูปริ่มปรือ “ท่านจะเอาไปทำอะไรเจ้าคะ”

“เจ้าถามมาได้ หากข้าเดินเช่นนี้ก็ไม่เท่ากับเต่าป่วยหรือ กว่าจะถึงตัวอำเภอได้หอบตายก่อนกระมัง หากข้ากินขนมของเจ้าไปก็จะถึงเร็วขึ้น”

ภูติน้อยเสี่ยวฮวาเบิกตากว้าง ร่างเล็กร่อนไปมาเริงร่า “เช่นนี้เอง”

พริบตาขนมดอกสาลี่ชิ้นพอดีคำก็ปรากฏขึ้นเหนือฝ่ามือน้อย ๆ “นายท่านหลังจากกินแล้วพละกำลังของท่านจะแข็งแกร่งมาก เพียงแต่อยู่ได้แค่หนึ่งชั่วยาม ^[1] เท่านั้น…”

ไม่ทันเอ่ยจบ มือเรียวก็คว้าหมับและยัดขนมเข้าปากทันใด “อือ…หวานอร่อยมาก”

“ข้ายังพูดไม่จบเลย ข้าจะบอกว่าการกินเพื่อเพิ่มพละกำลังในหนึ่งวันท่านกินได้ไม่เกินสองครั้ง เพราะหากมากกว่านั้นอาจทำให้ร่างกายของท่านอ่อนเพลียเนื่องจากรับไม่ไหว”

“อ้อ เช่นนี้เอง ข้าเข้าใจแล้ว เราไปกันเถอะ”

พริบตาขาเสลาก็สลับขึ้นลงประหนึ่งลมกรด

“เหวอ…นายท่านรอข้าด้วยเจ้าค่ะ” เสี่ยวฮวาร่อนตามไปติด ๆ

ใช้เวลาเพียงหนึ่งถ้วยชาก็มาถึงที่หมายอย่างน่าอัศจรรย์ เรี่ยวแรงที่มีก็ไม่ถดถอยลงเลย

“โอ้โห เสี่ยวฮวา ขนมของเจ้าสุดยอดเกินไปแล้ว”

เสี่ยวฮวาเชิดหน้าภูมิใจ “เห็นหรือไม่ ว่าภูติเช่นข้าก็มีประโยชน์”

“รู้แล้ว ๆ เจ้าแปลงกายเป็นปิ่นเร็ว เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะแตกตื่นกันหมด”

“เจ้าค่ะ”

ปิ่นหยกลายบุปผาหลากสีปรากฏขึ้นอีกครั้ง เดิมทีเฉินอิ้งถงเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามอยู่แล้ว กระนั้นเมื่อมีภูตดอกไม้ประดับบนศีรษะกลับยิ่งเสริมความพริ้มเพราขึ้นอีกหลายส่วน ทำให้ดูโดดเด่นและสะดุดตาผู้คนที่ผ่านมาพบเห็น

“แม่นาง ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน เจ้าคงเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกกระมัง”

เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะระหว่างที่หญิงสาวกำลังสาละวนเพื่อตระเตรียมของสำหรับค้าขาย

เฉินอิ้งถงยืดกายเต็มความสูง นัยน์ตาจ้องมองบุรุษวัยใกล้เคียงกันด้วยท่าทีฉงน “คุณชาย ร้านข้ายังไม่เปิด หากท่านอยากซื้อของก็รอข้าอีกครู่เจ้าค่ะ”

เฉินอิ้งถงเตรียมจัดแจงขนมหลากรูปแบบต่อ และไม่ใส่ใจบุรุษตรงหน้าอีก ชายหนุ่มผู้นี้หน้าตากะล่อนปลิ้นปล้อน แววตาก็แทะโลมนางออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

ทั้งที่นางเอ่ยปากเช่นนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมจากไปไหน เขายืนนิ่งพลางคลี่พัดในมือสะบัดไปมาหน้าตาเฉย เฉินอิ้งถงไม่สนใจท่าทางประหนึ่งนกยูงรำแพนของเขานางยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มเริ่มบังเกิดโทสะขึ้นมาหน่อยแล้ว ครั้นเห็นมือเรียวยื่นออกมาอีกหน ฝ่ามือหยาบระคายก็คว้าหมับข้อมือเล็กเอาไว้

เฉินอิ้งถงตวัดตามองเข้ม ทว่าเขากลับคลี่ยิ้มยียวนตอบ

“คุณชาย ท่านทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ”

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ลูกน้องที่ยืนขนาบซ้ายขวาก็ฉีกยิ้มกว้างไม่ต่างกัน

“แม่นาง ข้าว่าเจ้าไม่ต้องตรากตรำทำงานเช่นนี้หรอก บ้านของข้ามีเงินทองมากมาย เจ้ามาเป็นฮูหยินข้าดีหรือไม่”

เฉินอิ้งถงขึงตามองอย่างนึกรังเกียจ บรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่เริ่มทยอยตั้งแผงขายของต่างเมียงมองอย่างสนใจ แต่ก็หามีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าสอด เหตุเพราะชายหนุ่มที่กำลังก่อเรื่องเป็นถึงลูกเศรษฐีสกุลฝาน เขามักทำตัวเกกมะเหรกเกเรเช่นนี้เสมอ ยิ่งพบเจอสตรีงดงามอ่อนแอไร้กำลังก็ยิ่งย่ามใจคิดข่มเหงหญิงสาวเหล่านั้นไม่สนถูกผิด

“ข้าบอกให้ปล่อย” เสียงใสกล่าวเย็นเยียบสาดประกายวาววับ

เสียงทุ้มของลูกน้องร่างใหญ่หัวเราะร่วนสวนขึ้นด้วยความสนุก ส่วนตัวก่อเรื่องยังคงยิ้มพรายเจ้าเล่ห์ มิหนำซ้ำมือที่จับแขนของนางไว้ก็เริ่มละลาบละล้วงเลื่อนไล้ไปตามท้องแขนขาวเนียนอย่างถือวิสาสะ

“แขนนุ่มนิ่มดีจริง หน้าตาก็งดงามเพียงนี้อย่าทำบูดบึ้งให้เสียของเลยแม่นางน้อย”

เฉินอิ้งถงสิ้นความอดทน หญิงสาวสะบัดแขนที่ถูกอีกฝ่ายกำลังเอาเปรียบสุดแรง ร่างสูงปลิวไปไกลประหนึ่งลูกหนัง ก้นของเขาหย่อนลงตรงตะกร้าผักเน่าเข้าพอดิบพอดี ผักใบเหี่ยวเฉาที่ลอยกระเด็นขึ้นกลางอากาศร่วงลงตรงกบาลชายหนุ่มเสียงดังแผละ เป็นภาพที่ชวนสะอิดสะเอียนและสุดอับอาย ความหยิ่งยโสของคุณชายจอมกะล่อนหายไปชั่วพริบตา

“นายน้อย!!”

ชายทั้งสองถลาเข้าหาผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว จากนั้นเร่งประคองอีกฝ่ายให้ลุกออกจากตะกร้าใบใหญ่ด้วยความทุลักทุเล

บรรดาชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ตกอยู่ในอาการพรึงเพริด พริบตาก็ล้วนก้มหน้าลอบขบขันด้วยความสาแก่ใจ

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นได้ก็ขบฟันแน่นชี้นิ้วด่ากราด “พวกเจ้าหัวเราะข้ารึ” เสียงหัวเราะสงัดลง นัยน์ตาคมกริบตวัดมองเฉินอิ้งถงเต็มเปี่ยมไปด้วยเพลิงอาฆาต “กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายข้า คอยดูเถิดข้าจะให้ทางการลงโทษเจ้า”

เฉินอิ้งถงจิ๊ปากพลางยกมือขึ้นกอดอก วันนี้อยากหาเงินให้มากหน่อยจึงเลือกมาทำการค้าในตัวอำเภอ ไม่คิดเลยว่าจะดวงซวยปะเข้ากับพวกสุนัขขี้เรื้อน 

ชายร่างสูงกระฟัดกระเฟียดใกล้เข้ามา

เฉินอิ้งถงกอดอกเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง “ลงโทษรึ เมื่อครู่ทุกคนก็เห็นว่าเจ้าทำเรื่องต่ำทรามกับข้าก่อน คนที่ควรถูกลงโทษต้องเป็นเจ้ามากกว่า”

ปลายนิ้วชายหนุ่มชี้ดะสั่นระรัว “นังผู้หญิงปากดี หากวันนี้ข้าไม่ได้สั่งสอนเจ้าอย่าเรียกข้าว่าฝานฟ่านเลย”

เฉินอิ้งถงขำพรืด “ฮ่า ฮ่า ฝานฟ่าน ข้าว่าหน้าอย่างเจ้าควรชื่อว่า ฝานโกว ^[2] คงเที่ยวกัดเที่ยวข่มเหงผู้อื่นไปเรื่อยใช่หรือไม่”

ฝานฟ่านได้ยินคำสบประมาทก็ควันออกหู “เจ้า! วันนี้อย่าคิดจะได้ก้าวเท้าไปจากที่นี่เลย” ชายหนุ่มออกคำสั่ง “จับนางเอาไว้!”

“ขอรับ”

ชายฉกรรจ์สองคนดาหน้าเข้าหาเฉินอิ้งถงหวังประชิดตัว ทว่ากลับถูกเท้าเรียวยกสวนจนร่างกระเด็นล้มคะมำจนรู้สึกจุก

ฝานฟ่านหงุดหงิด หน้าผากชายหนุ่มผุดพราวไปด้วยเหงื่อเม็ดเบ้อเริ่ม

“ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ พวกเจ้าก็สู้ไม่ได้รึ”

“นายน้อย นางแรงเยอะมาก พวกบ่าวเข้าใกล้นางแทบไม่ได้เลยขอรับ”

“เจ้าพวกโง่ นางจะแรงเยอะกว่าผู้ชายตัวเท่าควายเช่นพวกเจ้าได้อย่างไร” ฝานฟ่านยกเท้าถีบอกลูกน้องของตนซ้ำด้วยความเดือดดาล

ชายหนุ่มกระฟัดกระเฟียดหมายจัดการเฉินอิ้งถงด้วยตนเอง วันนี้นางก็ไม่คิดอ่อนข้อให้ใครทั้งนั้น ใหญ่โตมาจากที่ใดก็อย่าหวังรังแกผู้อื่นเฉกเช่นสิ่งของไร้ค่าได้

พัดในมือชายหนุ่มถูกขว้างออกไปประหนึ่งลูกข่าง เฉินอิ้งถงปัดทิ้งฉับพลัน ก่อนที่ฝานฟ่านจะทันคว้าสาบเสื้อของเฉินอิ้งถงได้ ก็มีเสียงดังกึกก้องแว่วมาไม่ไกล

“เหยียนอ๋องเสด็จ”

ทุกคนที่ยืนมุงดูต่างแตกฮือดุจผึ้งแตกรัง ฝานฟ่านตกใจเบิกตาโพลง เขายืนตัวแข็งทื่อประหนึ่งก้อนหิน

เฉินอิ้งถงที่ได้ยินนามเหยียนอ๋องก็ค้นหาความทรงจำในคลังสมองจ้าละหวั่น กระทั่งจำได้ว่าเขาคือพระเอกธงแดงของเรื่องนี้ อยู่ ๆ อีกฝ่ายก็ปรากฏตัวกะทันหัน ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเสียจริง

เฉินอิ้งถงมองหน้าขาวซีดของฝานฟ่านก็คิดบางอย่างออก กระทั่งม้าตัวสูงใกล้เข้ามาทางนี้ มือเรียวแสร้งคว้าไปยังสาบเสื้อของชายหนุ่มแล้วทิ้งกายลงตรงหน้า

ฝานฟ่านเบิกตาโพลงท่ามกลางเสียงฮือฮาของบรรดาผู้คน เหตุการณ์เมื่อครู่คล้ายว่าเขาเป็นผู้ผลักนางล้มลงไป

เฉินอิ้งถงเหยียดยิ้มเย็นเยียบ ร่างระหงล้มพังพาบอยู่บนพื้นสกปรก ม้าตัวสูงจึงหยุดฝีเท้าลงและไม่ขยับต่อ

“หยุด…”

ทุกคนต่างใจเต้นระรัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า เฉินอิ้งถงเห็นเช่นนั้นก็เร่งทำตัวน่าสงสาร ขยับกายละล้าละลังเข้าไปหมอบตรงหน้าบุรุษผู้สูงศักดิ์

“ท่านอ๋องโปรดอภัยหม่อมฉันด้วย เมื่อครู่เขาข่มเหงรังแกหม่อมฉัน ทำให้เกิดอุบัติเหตุล้มขวางขบวนเดินทางของพระองค์เพคะ”

“หา…” ฝานฟ่านอึ้งงันแทบหงายท้องตึง

นัยน์ตาคมกริบตวัดมองเข้มตามมือเรียวที่ชี้ไปยังชายร่างสูงซึ่งยืนหน้าถอดสีตัวสั่นสะท้านอยู่ด้านข้าง

ฝานฟ่านขาอ่อนยวบ ชายหนุ่มโขกศีรษะลงเดี๋ยวนั้น

“ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่ได้ทำสิ่งใดเลยพ่ะย่ะค่ะ นาง…เป็นนาง…”

“ท่านพี่เกิดเรื่องอันใดหรือ”

ไม่ทันจบประโยคเสียงทุ้มนุ่มก็ดังลอดมาจากด้านในรถม้า เฉินอิ้งถงหูกระดิก นัยน์ตาดอกท้อลอบมองไปยังม่านประตูที่เปิดออก ปรากฏร่างหนุ่มน้อยวัยสิบเจ็ดผู้มีใบหน้าซีดขาวทว่ายังคงเค้าความหล่อเหลาให้ได้เห็น

นี่ต้องเป็นเขาไม่ผิดแน่ ดูดีกว่าที่คิดเสียอีก ว่าที่สามีของข้า

ในที่สุดนางก็หาเขาพบจนได้ ริมฝีปากสีกุหลาบขยับยกเป็นรอยยิ้ม

เชิงอรรถ

^{^}1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง

^{^}狗 Gǒu โกว หมายถึง สุนัข