บทที่ 5 เจ้าสาวที่โดนขโมยตัวไป

เวลาผันผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ฟางเซี่ยนเซี่ยนก็สนิทสนมและปรับตัวเข้ากับคนที่นี่อย่างรวดเร็ว หญิงสาวได้เรียนรู้ว่าที่แท้การเป็นโจรก็มิใช่ว่าจะโหดร้ายเสมอไป ในยามที่พวกเขาออกปล้นส่วนใหญ่แล้วไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์ ทว่าพวกเขาจะเลือกเฉพาะบรรดาคนรวยที่ได้เงินมาอย่างผิดศีลธรรม จากนั้นก็จะนำไปแจกจ่ายให้บรรดาคนไร้บ้าน คนที่ยากไร้

เพียงแต่ฟางเซี่ยนเซี่ยนไม่รู้ว่าเหตุใดตนเองจึงสามารถทะลุมิติมายังที่แห่งนี้ได้ อันที่จริง จิตวิญญาณของนางเข้ามาสวมร่างเจ้าของร่างเดิมต่างหาก เพราะย่วนเผิงเฟยบอกว่าตอนเขาไปถึงก็เห็นนางนอนนิ่งไร้ลมหายใจอยู่ในเกี้ยวเจ้าสาว ส่วนบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ หนีเตลิดหายกันไปหมด

“กำลังคิดอะไรหรือ”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนผินหน้าไปยังต้นเสียง ครั้นเห็นว่าเป็นผู้ใดริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้น “พี่ใหญ่ย่วน ข้าเพียงกำลังนึกบางอย่างเพลิน ๆ เท่านั้น”

เจ้าของร่างสูงหย่อนกายลงนั่งขนาบข้างคนตัวเล็ก เขามองมือที่กำลังวาดบางอย่างก็เลิกคิ้วฉงน

“นี่เจ้ากำลังทำอะไรหรือ”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนมองภาพวาดในมือ จากนั้นก็ปัดฝุ่นที่ปลิวเกาะกระดาษออก “พี่ใหญ่ย่วน อันนี้ข้าให้ท่าน ข้าจดรายละเอียดทั้งโครงสร้าง และวัสดุเอาไว้แล้วรับไปสิ”

ย่วนเผิงเฟยรับไว้ด้วยสีหน้างุนงง กระทั่งสังเกตดี ๆ นี่ก็คือแบบแปลนของการปลูกเรือน ทว่ารูปแบบมันออกจากประหลาด ทว่ากลับผสมผสานกับบรรยากาศของที่นี่ได้อย่างลงตัว

“นี่คือ…”

“นี่เป็นแปลนบ้าน ข้าออกแบบมานานแล้ว ข้าอาศัยอยู่ที่นี่มาสักพักก็รู้ว่าที่อาศัยของพวกท่านยังมีข้อบกพร่อง ยามหนาวก็หนาวขาดใจ พอคราวหน้าฝนก็ถูกสาดจนข้าวของเสียหาย ต้องเคลื่อนย้ายอยู่ตลอด ครั้นเข้าสู่ช่วงหน้าร้อนก็ระอุเจียนบ้า ท่านว่าข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่”

ย่วนเผิงเฟยนิ่ง พริบตาก็ยิ้มออกมา “เจ้ารู้ได้อย่างไร เหลือเชื่อเกินไปแล้ว”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนถอนหายใจพลางแหงนหน้ามองพระจันทร์บนท้องฟ้า “อันที่จริงได้ตื่นขึ้นมาแล้วอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน” 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน “เจ้าไม่คิดถึงบ้านและคนที่บ้านหรือ หากเจ้าคิดถึงข้าจะไปส่ง”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ที่นี่ข้าไม่มีบ้าน หรือต่อให้เป็นที่ที่จากมาก็ยิ่งไม่ถือว่าเป็นบ้านเช่นเดียวกัน”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ความจำเสื่อมจนจำสิ่งใดไม่ได้แล้วหรือ อันที่จริงข้ารู้มาว่าบิดาของเจ้าเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของแคว้นตงเฉิน แต่ที่พ่อของเจ้าร่ำรวยได้เพราะเรียกเก็บค่าเช่าเกินจริง ไม่เพียงเท่านั้นเขาเอ่อ…ยังทำธุรกิจสีเทา”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนแค่นยิ้ม นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบิดาของตัวเองในโลกใบนี้เป็นใคร หากเป็นอย่างนั้นจริงฟางเซี่ยนเซี่ยนก็ไม่อยากทำความรู้จักพวกเขาเสียแล้ว

“พี่ใหญ่ย่วน ในเมื่อข้าเรียกท่านพี่ใหญ่แล้ว เช่นนั้นเรามาสาบานเป็นพี่น้องกันดีหรือไม่”

ย่วนเผิงเฟยสำรวจองคาพยพอันงดงามของสตรีข้างกายด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่วันแรกที่ได้ทำความรู้จักกับนาง ภายในใจของเขามันก็รู้สึกคันยุบยิบอยู่ตลอด ไม่รู้เหตุใดจึงรู้สึกว่าอกด้านซ้ายคันคะเยอมากขึ้นเพียงเพราะนางต้องการร่วมสาบานเป็นพี่น้องกับเขา

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือที่อยากร่วมสาบานเป็นพี่น้องกับโจรเช่นข้า”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนพยักหน้าหงึกหงัก “เจ้าค่ะ ในเมื่อครั้งแรกที่ตื่นขึ้นข้าพบท่านและสถานที่นี้เป็นแห่งแรก เช่นนั้นที่นี่จะเป็นบ้านของข้า”

ย่วนเผิงเฟยขบขัน “เจ้านี่มันสตรีประหลาด มีใครบ้างอยากอาศัยอยู่กับโจร”

“โจรเช่นพวกท่านข้าขอคารวะ ไว้มีโอกาสข้าจะขอลองตรวจสอบว่าที่พวกท่านอ้างปล้นคนรวยช่วยคนจนนั้นจริงหรือไม่ คงมิใช่ว่าปล้นส่งเดช”

“เอาสิ ตามใจเจ้า ก่อนที่ข้าจะลงมือ ย่อมต้องมีข้อมูลก่อนเท่านั้น เว้นเพียงลูกน้องของข้าผิดพลาด เช่นนั้นก็คงต้องหาวิธีไถ่บาปแล้ว”

ทั้งสองมองหน้ากันพลางหัวเราะคิกคัก ฟางเซี่ยนเซี่ยนล้วงบางอย่างออกมาจากสาบเสื้อ “ในเมื่อจะร่วมสาบานเป็นพี่น้องจะขาดเจ้านี่ได้อย่างไร”

ย่วนเผิงเฟยอ้าปากหวอ “ที่แท้สุราดอกท้อเป็นเจ้าที่ลอบขโมยมาจากห้องข้าเองรึ”

“ฮ่า ฮ่า พี่ใหญ่ย่วน ท่านซ่อนของดีไม่แบ่งน้อง ๆ เลยงั้นหรือ”

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เอามานี่” มือกว้างเอื้อมคว้าไปยังสุราในมือของฟางเซี่ยนเซี่ยน ทว่านางกลับเบี่ยงหลบเขาอย่างคล่องแคล่ว

ทำให้ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันเพียงลมหายใจกั้นจนรู้สึกกระอักกระอ่วน มือเรียวเร่งผลักแผงอกของอีกฝ่ายเบา ๆ 

ย่วนเผิงเฟยได้สติ “เอ่อ…เมื่อครู่…”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนเร่งตัดบท “ท่านไม่ต้องพูด” กล่าวต่อว่า “เมื่อครู่อุบัติเหตุข้าเข้าใจ เช่นนั้นก่อนเราจะร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน ท่านไม่คิดเล่าประวัติของท่านให้ข้าฟังบ้างหรือ เหตุใดมีแค่ท่านที่รู้ตัวตนของข้า จากที่ข้าสังเกตหน้าตาอย่างท่านคงไม่ได้เติบโตเพื่อมาเป็นโจรตั้งแต่แรกใช่หรือไม่”

ย่วนเผิงเฟยก้มหน้า เขาหัวเราะขมขื่น “ไม่มีเรื่องใดปิดบังเจ้าได้จริง ๆ เอาล่ะข้าจะบอกเจ้าก็ได้ ในเมื่อเจ้าอยากจะเป็นพี่น้องกับข้าถึงเพียงนั้น…”

ปึง ปึง ปึง

“มีคนบุกรุก! มีคนบุกรุก!”

บทสนทนาสิ้นสุดเพียงเท่านั้น ย่วนเผิงเฟยลุกพรวด ฟางเซี่ยนเซี่ยนผุดลุกตาม อีกฝ่ายตั้งท่าตรงไปยังที่เกิดเหตุ ฟางเซี่ยนเซี่ยนคว้ามือเขาไว้

“พี่ใหญ่ย่วน ให้ข้าไปด้วยคน”

ย่วนเผิงเฟยลดตามองมือที่จับแขนเขาเอาไว้ จากนั้นย้ายไปสบตาเว้าวอนของอีกฝ่าย “มันอันตรายเกินไป เจ้าเข้าไปหลบด้านใน”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนส่ายหน้า “ไม่ ในเมื่อข้าก็นับเป็นคนของที่นี่ กินข้าวหม้อเดียวกันแล้ว มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน ข้าไม่มีทางทิ้งท่านและทุกคนเด็ดขาด”

ย่วนเผิงเฟยถอนหายใจ “ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าหลบอยู่ข้างหลังข้าไว้เล่า”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนยิ้ม “อือ”

ทันทีที่มาถึงลานกว้างหน้าค่ายก็พบว่ามีทหารจำนวนมากปิดล้อมเอาไว้จนไร้ช่องทางหลบหนี

“คนของทางการหรือ โจรอย่างพวกข้าทำอันใดผิด ไยจำต้องยกโขยงกันมาดั่งฝูงมด” ย่วนเผิงเฟยกัดฟันกรอด

“ขึ้นชื่อว่าโจรก็ผิดแล้วไม่ใช่หรือ” เสียงทุ้มดังออกมาจากความมืดมิด

เสียงกีบเท้าม้ากระทบพื้นดินดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ บรรดาทหารต่างแยกออกเป็นสองฝั่งเพื่อเปิดทาง พริบตาก็ปรากฏร่างม้าศึกตัวสีขาวนวลสูงใหญ่ พร้อมบุรุษใบหน้าหล่อเหลาองอาจที่นั่งคุมบังเหียนด้านบน

ย่วนเผิงเฟยขมวดคิ้ว “ที่แท้ก็ราชครูผู้เลื่องชื่อ ซ่งเหวยซู”

บุรุษบนหลังม้าเหยียดยิ้ม เขาดึงกระบี่จากข้างเอวออกมา จากนั้นชี้ปลายแหลมคมไปเบื้องหน้า “เจ้าโจรบังอาจ ข้ามิเคยก้าวก่ายเรื่องปล้นสะดมคนชั่วช้าเพื่อจุนเจือคนยากไร้ ทว่าพวกเจ้าเหิมเกริมเกินไปแล้ว”

“พวกข้าเหิมเกริมอย่างไร แล้วไปกระตุกหนวดท่านเมื่อใดไม่ทราบ”

“ยังคิดจะทำไขสืออีกรึ คืนเจ้าสาวของข้ามา” เสียงทุ้มเย็นเยียบประหนึ่งใบมีดสุดคมปลาบ

ย่วนเผิงเฟยแผ่นหลังชาวาบ เขาน่ะหรือไปลักพาตัวเจ้าสาวของราชครูซ่งมา นี่จะเป็นไปได้อย่างไร

อยู่ ๆ แขนเสื้อของเขาก็กระตุกเบา ๆ คนที่หลบหลังโผล่หน้าออกมาพลันกระซิบ “นี่ท่านไปขโมยเจ้าสาวเขามาจริงหรือ”

“เจ้าจะบ้ารึ นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่”

ครั้นซ่งเหวยซูสังเกตเห็นว่าผู้ใดยืนข้างกายย่วนเผิงเฟย ชายหนุ่มก็ยิ่งบังเกิดโทสะ

“เซี่ยนเอ๋อร์!”

ฟางเซี่ยนเซี่ยนฉงน แต่เดิมย่วนเผิงเฟยให้นางหลบหลังก็เลยเชื่อฟัง แต่เมื่อครู่ดูเหมือนฝั่งตรงข้ามจะหมายถึงนาง ร่างระหงสาวเท้าไปเบื้องหน้า พลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“เมื่อครู่ท่านเรียกข้าหรือ”

บุรุษร่างสูงกระโจนลงจากหลังม้ารวดเร็วประหนึ่งลมกรด ย่วนเผิงเฟยเห็นเช่นนั้นก็เร่งเข้ามาบังกายฟางเซี่ยนเซี่ยนเพื่อระวังภัยให้นาง

ซ่งเหวยซูหยุดฝีเท้าลง ศีรษะของเขาบังเกิดหมอกขาวเต็มไปหมดเมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมของคนทั้งสอง เหล่าทหารกล้าและกลุ่มโจรต่างมองตากันปริบ ๆ

“พี่ใหญ่ซ่ง นี่หมายความว่าอย่างไร เขารู้จักข้าหรือ”

ย่วนเผิงเฟยก็ไม่แน่ใจ เพราะเดิมทีลูกน้องของเขาบอกว่าขบวนเจ้าสาวที่ปล้นเป็นลูกสาวของเศรษฐีสกุลจี้

หรือว่า…

เสียงทุ้มโพล่งอีกครั้ง ทำให้ย่วนเผิงเฟยหลุดจากภวังค์

“เซี่ยนเอ๋อร์ กลับไปกับพี่เดี๋ยวนี้!”