เข้าสู่ระบบแชร์
6 ยัยเม่นน้อย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-28 23:05:38“นี่ห้องของคุณ”
“ขอบคุณค่ะ”
เมธาวีพยายามใจดีสู้เสือเอาไว้ ยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนการไม่สร้างศัตรูน่าจะดีที่สุด แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เธอยื่นมือไปรับกระเป๋าจากเขาแต่เขากับไม่ยอมปล่อย จนเธอต้องออกแรงดึงจนหลุดจากมือเขา ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องแล้วปิดประตูทันที
'ซวยแล้วมั้ยยัยเมย์เอ๊ย มีเรื่องกับลูกชายเจ้าของบ้าน แล้วทีนี้จะอยู่ยังไง'
เธอบ่นให้กับตัวเองก่อนจะเดินไปสำรวจด้านใน เพื่อจะจัดการเก็บข้าวของเข้าที่ แต่หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ เธอเดินไปที่ห้องเสื้อผ้าเปิดตู้ดูก็พบเสื้อผ้าผู้ชายอยู่เต็มตู้ เมื่อคิดได้จึงรีบเดินถอยออกมา แต่ไม่ทันเสียแล้วเจ้าของห้องตัวจริงยืนกอดอกอยู่หน้าประตูแล้ว
“ไอ้ลุงโรคจิตนายจะทำอะไร”
“ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าถ้าเรียกผมแบบนั้นอีก คุณโดนดีแน่” ไม่พูดเปล่าขายาว ๆ ก้าวตรงไปหาหญิงสาวทันที
“ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะร้องเรียกคุณป้า”
“ก็เอาสิ ร้องตอนนี้เลยก็ได้นะ คนอื่นจะได้รู้ว่าคุณมาอ่อยผมถึงในห้องนอนของผม”
“คุณนี่มัน ไอ้ทุเรศ ไอ้..”
ฟอด
ร่างสูงโน้มลงมาหอมแก้มเธอเป็นการลงโทษ จนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นมาปิด กรวัฒน์คลี่ยิ้มอย่างพอใจ
“อี๋ ไอ้โรคจิตหนวดคุณมันน่าขยะแขยง ถอยออกไปเลยนะไม่งั้นฉันจะเรียกคุณป้า...”
ฟอด
เขาก้มลงหอมแก้มอีกข้างของเธอ หลังมือเรียวยกขึ้นมาปิดแก้มข้างที่เขาเพิ่งหอมไปเมื่อสักครู่ไว้ เมธาวีถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจความร้อนวิ่งพล่านไปทั่วใบหน้าสวย แต่กับทำให้เขาพอใจ สายตากรุ้มกริ่มจ้องมองเธอนิ่ง ๆ
“เรียกสิ เรียกเลย ร้องให้ดัง ๆนะ เพราะห้องนี้เก็บเสียง”
“ไอ้..” ก่อนที่เธอจะพูดเขาก็เอ่ยเตือนเสียก่อน
“ถ้าด่าอีก ทีนี้จะเป็นปากนุ่ม ๆของคุณแล้วนะ” จบคำเขาเมธาวีรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากของตัวเองไว้
“ครั้งหน้าถ้าคุณด่าผม ให้ได้ยินอีกรู้ใช่มั้ยว่าจะเจอกับอะไร” เมื่อเธอไม่ตอบเขาก็ขู่ซ้ำ
“เงียบแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้ งั้นเดี๋ยวผมทำให้ดูก่อน”
สิ้นคำเขาก็ใช้สองมือจับข้อมือเธอทั้งสองข้างไว้ พร้อมกระตุกร่างบางเข้ามาหา ทำเอาหญิงสาวตกใจรู้สึกกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูด
“ระ..รู้ ..รู้แล้วจะไม่ทำอีกแล้ว” เธอบอกเสียงเบาตอนนี้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นไว ทุกอย่างเหนือการคาดหมายของเธอ
“ดี แค่นี้เราก็จะอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุขแล้ว”
“อืม รู้แล้วถอยออกไปได้หรือยัง”
เขาไม่ตอบแต่กลับก้มหน้าลงไปหาเธอ ให้หนวดของเขาสัมผัสกับใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ เมธาวีหลับตาปี๋ขนลุกกับสัมผัสของเขา -นี่มันโรคจิตชัด ๆ-เธอคิด จากนั้นมือหนาเลื่อนไปจับกระเป๋าของเธอรากออกมา
“เดินตามมา”
เขาออกคำสั่งเพราะเสียงเข้ม ตอนแรกกะจะแกล้งขู่ให้เธอกลัวเท่านั้น แต่พอได้สัมผัสโดนแก้มนุ่มๆ บวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายสาวของเธอแล้วทำให้เขาอยากสัมผัสมันอีกครั้ง
หากเขาไม่พาเธอออกไปตอนนี้ มีหวังได้พาเธอเตลิดขึ้นเตียงแทนเป็นแน่ เมธาวีเองก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับเธอเช่นนี้ ทั้งที่มารดาของเขาก็อยู่ในบ้านด้วย เธอเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายจนมาถึงหน้าห้อง
“พักผ่อนให้สบาย ถึงเวลาทานมื้อเที่ยงผมจะให้คนมาตาม”
เขาบอกขณะรากเลื่อนกระเป๋าพร้อมกับโน้มตัวลงใกล้เธอมือเรียวรีบยกขึ้นมาดันไหล่เขากันไม่ให้เขาเข้ามาใกล้อีก
“ฉันรู้แล้ว ขอร้องเถอะอย่าเอาหนวดนั่นมาโดนตัวฉันอีกมันน่าขยะแขยง”
สิ้นคำเธอก็วิ่งเข้าห้องล็อกกลอนอย่างดีใบหน้าเห่อแดงร้อนผ่าว เกิดมายี่สิบกว่าปีไม่เคยถูกใครทำแบบนี้มาก่อนเลย
'ยัยเม่นน้อยนึกว่าจะแน่ ' เขาอุทานกับตัวเองก่อนยกยิ้มที่มุมปาก มือหนายกขึ้นลูบหนวดเคราของตัวเองราวกับสงสัย
“เป็นยังไงบ้างหนูเมย์ห้องพออยู่ได้มั้ยลูก”
“เกินกว่าอยู่ได้ค่ะคุณป้า”
“ดีแล้วถ้าหนูต้องการอะไรเพิ่มก็บอกหนูนาเขาได้เลยนะ อยู่ที่นี่ก็ให้คิดซะว่าอยู่บ้านตัวเอง”
“ขอบคุณมากนะคะ เป็นความโชคดีของเมย์กับแม่ที่ได้เจอคุณป้า แต่เมย์คงอยู่ไม่นานหรอกค่ะเมย์เกรงใจ”
“พูดอะไรอย่างนั้น แม่หนูมีบุญคุณกับป้ามาก เรื่องแค่นี้เล็กน้อย ว่าแต่เดินทางมาเป็นยังไงบ้าง บ้านป้าหายากมั้ย”
“หาไม่ยากค่ะแต่เมย์ไม่รู้ทาง หลงอยู่นานเลยรู้อย่างนี้เมย์เชื่อคุณป้าให้คนไปรับแต่แรกดีกว่า เมย์เจอโรคจิตจับก้นที่ร้านกาแฟด้วยนะคะ ไม่คิดเลยว่าจะเจอกับตัวเอง”
“อุ๊ย! ตายจริง! มันทำอะไรหนูหรือเปล่า”
บทล่าสุด
ป่วนนักนะ รักซะเลย 43 ดูแลไม่ห่าง
งานช่วงค่ำกรวัฒน์ยืนแนะนำแขกที่สนใจดอกไม้ที่เขาเพาะ ทั้งที่เป็นงานที่เขาชอบ แต่เขากลับไม่มีสมาธิอยู่กับงานตรงหน้าเลย เพราะใจจดจ่ออยู่แต่กับคนตัวเล็กที่ยืนคุยกับลูกค้าเขามองเธอที่สวยโดดเด่นกว่าบรรดาสาว ๆ ที่อยู่ในงาน เธอสวยจนดึงดูดสายตาทุกคนในงานให้หันไปสนใจที่เธอคนเดียวได้ ช่วงเช้าว่าหนุ่ม ๆ มาวอแวเธอเยอะแล้ว ช่วงเลิกงานยิ่งเยอะกว่าเดิม เพราะคนที่มางานช่วงเช้า ถ่ายรูปเธอไปลงโซเชียล จนมีหลายคนตามมายิ่งเห็นเหล่าหนุ่ม ๆ รายล้อมจนทำให้มองไม่เห็นคนตัวเล็ก เขาก็ทนไม่ไหว เดินพุ่งตรงไปหาเธอแล้วจูงมือพาเธอเดินออกมาจากวงล้อมนั้นทันที โดยไม่แคร์สายตาใครต่อใคร ปล่อยให้พนักงานของเขาดูแลลูกค้าต่อ“คุณกรทำอะไรคะ” เมธาวีถามเสียงขุ่น ที่จู่ ๆ เขาก็ลากเธอออกมา“ผมจะพาคุณกลับบ้าน” เขาบอกเสียงเครียด“ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น”“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปพักเถอะ” เมธาวีเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ“แต่นี่งานวันสุดท้ายแล้วนะคะ อีกไม่กี่ชั่วโมงงานก็จบแล้วจะได้พักพร้อมคนอื่น”“แต่ผมทนไม่ไหวแล้
ป่วนนักนะ รักซะเลย 42 ผมกำลังจีบคุณ
“เมย์เป็นแฟนจริง ๆของผมได้มั้ย”“เดี๋ยวก่อน คุณรู้ตัวรึเปล่าเนี่ย ว่ากำลังพูดอะไรออกมา”“รู้สิ มีสติครบสามสิบสองถ้วน ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกที ผมก็รักคุณหมดใจไปแล้ว” ให้ตายเถอะนี่เขาสารภาพรักเธอหน้าห้องน้ำเนี่ยนะ“แล้วคุณล่ะ รู้สึกยังไงกับผม” เมธาวีพยายามกันตัวออกจากอ้อมกอดเขา“อยู่นิ่ง ๆแบบนี้ก่อน” เขาบอกเสียงนุ่ม ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าว รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ถ้าจะบอกไปตามตรงว่าเธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน มันจะไวไปมั้ยนะไม่รู้ว่าเริ่มต้นเมื่อไหร่เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีเธอก็ตกหลุมรักเขาให้แล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็มีผลต่อเธอทั้งนั้น“เมย์คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไป”เมธาวีสะบัดศีรษะไปมา เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย” ปากบางเม้มแน่นเข้าหากัน ใบหน้าก้มต่ำ หลบตาไม่มองคนถาม“ขอเวลาให้ฉันคิดหน่อยค่ะ มันเร็วเกินไปที่จะให้คำตอบคุณตอนนี้”“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าคุณแดงมาก”
ป่วนนักนะ รักซะเลย 41 น่ารักเป็นบ้า
ณ งานจัดแสดงสินค้าย่านบางนา วันนี้กรวัฒน์พาเมธาวีมาดูที่จัดดอกไม้ในงานแสดงพันธุ์ไม้ต่าง ๆที่ใหญ่ที่สุดแห่งปี เขาตั้งใจจะเอาพรรณไม้ที่เพราะเองมาแสดงที่นี่ เนื่องจากเป็นงานใหญ่เลยต้องลงมาดูด้วยตนเอง“ฉันพึ่งเคยมาตอนที่มันโล่งแบบนี้ครั้งแรกเลยค่ะ ปกติแค่มาเดินดูงานที่เขาจัดเสร็จแล้ว”“แสดง3-7วันแต่เราต้องเตรียมงานกันเป็นเดือน ๆ” เธอรู้เพราะเธอได้ช่วยตั้งแต่ขั้นตอนแรก และครั้งนี้เธออาสาออกแบบบูธแสดงสินค้าด้วยตัวเอง“ฉันจะทำให้เต็มที่ไม่ให้คุณผิดหวัง”“ผมจะรอดูนะ” เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอทำอลังการอะไร แค่ให้ออกมาตามแบบที่วางไว้ก็โอเคแล้ว เพราะเขาเช่าพื้นที่เยอะที่สุด หวังให้ทุกคนเห็นสิ่งที่เขาพยายามทุ่มเทมานานหลายปี ที่ผ่านมา ทำงานทั้งวันจนลืมไปเลยว่าเขาและเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย บ้างานด้วยกันทั้งคู่“เมย์คุณหิวหรือเปล่า”“ยังค่ะ” จ๊อกก สิ้นเสียงใส ๆ ท้องเจ้ากรรมก็ดังประท้วงต่อหน้าทำเธอเขินเลย เขามองยิ้ม ๆด้วยความเอ็นดู“ผมหิวแล้วเราไปหาอะไรกินกันก่อน ชั้นล่างมีร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่” บอกพร้อมเดินนำเธอไป แล้วต้องเจอคนที่ไม่อยากเจอ “เฟอรี่!” กรวัฒน์อุทานออกมาเบา ๆ ตั้งใจจะพาเมธาวีหลบแต่ไม่ทัน ถ
ป่วนนักนะ รักซะเลย 40 ชัดเจนไปเลย
“ก็หัวเราะมึงสิวะไอ้กร ชอบเขาขนาดนี้ยังมามัวเก๊กอยู่นั่นแหละ”“ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”“เออสิ ถามจริงเคยบอกชอบเขาไปหรือยัง”“ไม่เคย แต่กูก็ทำให้เขารู้นะ”“โธ่ ไอ้พ่อพระ มัวแต่รอให้เขาคิดได้เอง ไม่ทันกินกันพอดี ของแบบนี้มันต้องชัดเจนไปเลย บอกเขาไปเลย”“กูกลัวเมย์ไม่ได้คิดแบบกู”“มึงเชื่อกู ชอบก็ไปแสดงความเป็นเจ้าของให้คนอื่นได้รู้ เดินหน้าจีบไปเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้”เขายอมรับว่าหงุดหงิด ไม่สบายใจที่ปล่อยให้เธอไปคนเดียว แต่จะให้เขาคอยตามเธอตลอดในฐานะอะไรล่ะ เขาคิดก่อนจะนึกขึ้นได้ แฟนกำมะลอไง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น ไวเท่าความคิดตอนนี้เขามาอยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วและภาพที่เขาเห็นยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปอีก แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้ เมธาวียืนคุยกับไอ้หมอหนุ่มนั่น กรวัฒน์ไม่รอช้าเดินกึ่งวิ่งไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นทันที“เมย์”“พี่กร มาได้ยังไงคะ” หลังตกลงเป็นแฟนกำมะลอเพื่อความสมจริง เธอและเขาต้องเปลี่ยน
ป่วนนักนะ รักซะเลย 39 คนเบื้องหลัง
เวลาในการประกวดจะอยู่ที่ 72 ชั่วโมง และดอกไม้ที่นำมาใช้ต้องอยู่ต่อไปได้ ถึง 7 วัน ซึ่งเป็นงานที่ท้าทายมาก เป็นการประกวดที่ใช้เวลายาวนาน และยังเปิดให้ประชาชนเข้าชมถ่ายรูปและร่วมโหวตให้คะแนนแก่ผู้เข้าแข่งขันได้หลังตกแต่งเสร็จเป็นการประกวดที่ได้โชว์ทั้งความสามารถของผู้เข้าแข่งขัน และยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวให้ทุกคนได้เข้ามาชม เกิดเป็นแหล่งการค้าให้พ่อค้าแม่ค้าได้มาตั้งแผงขายอาหารให้นักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมงานอีกด้วย หลายวันมานี้เมธาวีตั้งใจแสดงฝีมือของตนออกมาอย่างเต็มที่ เธอใช้ชีวิตทั้งวันอยู่ที่หน้างาน จนผลงานออกมาเป็นที่น่าพอใจและพร้อมเปิดให้ทุกคนเข้ามาเยี่ยมชมได้ที่สำคัญหญิงสาวไม่ลืมที่จะเดินทางไปขอบคุณธนนท์ ที่เขาช่วยเหลือเรื่องอุปกรณ์ที่ขาดไปให้ จนเธอได้สานฝันของตัวเองได้สำเร็จ“คุณเมย์เข้าใจผิดแล้วครับ คนที่จัดการเป็นธุระเรื่องหาฉากมา ไม่ใช่ผมแต่เป็นไอ้กร ผมแค่เป็นคนเอามาส่งให้เท่านั้น หากจะขอบคุณควรไปขอบคุณคนนั้น”“คุณกรเหรอคะ”“ใช่ครับมันโทรให้ผมรีบเอามาให้คุณเมย์ ก่อนมันไปตรวจเมล็ดพันธุ์ที่ญี่ปุ่น” ริมฝีป
ป่วนนักนะ รักซะเลย 38 ทำไมไม่บอกฉัน
“ว้าย..”“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเดินไม่ดูทาง” เสียงดุเข้มต่อว่า พร้อมกับสำรวจร่างกายหญิงสาวจนทั่ว“คุณมาได้ยังไง” ดวงตาวาวถามกลับอย่างสงสัย “ผมก็มาเยี่ยมคุณน้าแทนคุณ เห็นช่วงนี้คุณยุ่งทั้งวันผมกลัวคุณน้าจะเหงา” หลายวันมานี้เธอยุ่งมากกลับบ้านดึกทุกวัน“ขอบคุณนะคะ” ท่าทีอ่อนลงเมื่อได้ฟังเขาพูด เธอมัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่นจนละเลยแม่ตัวเอง เห็นสีหน้ารู้สึกผิดของเธอแล้วเขาก็ถอนใจ“ผมไม่ได้จะต่อว่าคุณ ให้รู้สึกผิดนะผมแค่..”“เรื่องจริงค่ะ ฉันละเลยแม่ไปจริง ๆ” เธอบอกเสียงเศร้าพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า เขาเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิดที่พูดแรงไป“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ”“ครับ” เขาบอกพร้อมกับจับมือเธอดึงหลบรถอีกคัน ก่อนจะจูงมือเดินเข้าไปด้วยกัน เมธาวีแอบหวั่นไหวเธอลอบมองเขาแล้วเผลอยิ้มหลายรอบท่าทางมีความสุขของทั้งสอง อยู่ในสายตาของคุณหมอหนุ่มที่เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี“เมย์มาเยี่ยมคุณป้าเหรอ”“อืม”“ดีเลยเราก็จะไปเยี่ยมคุณป้าพอดี ไปพร้อมกันมั้ย” พูดขณะที่สายตามองมือเธอที่ถูกเขากุมไว้ไม่ยอมปล่อย เห็นดังนั้นกรวัฒน์จึงดึงเอวบางกระชับเธอเข้ามาหาตัว“คุณหมอไม่ต้องทำงานเหรอครับ พวกเราไม่อยากรบกวน จริงมั้ยที่
บางทีคุณอาจจะชอบ
