งานแต่งที่แสนเงียบเหงา (1)

มือเรียวบางบิดผ้าในอ่างสัมฤทธิ์จนหมาด แล้วเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัวมารดาที่นอนไร้สติบนเตียงเก่า รอบห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น ผนังผุพัง กระทั่งหลังคาก็เริ่มมีรอยรั่ว

ที่นี่คือเรือนท้ายจวนของตระกูลลู่ เป็นสถานที่ไว้ลงโทษคนกระทำความผิด

เสียงประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบา ลู่ผิงถิงหันไปมองเห็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งหยุดยืนอยู่หน้าประตู

หัวคิ้วทั้งสองของบุรุษผู้นั้นย่นเข้าหากัน ผ่านไปครู่ใหญ่จึงก้าวขาเข้ามาในห้อง แล้วหยุดฝีเท้าลงตรงกลางห้องที่เก่าและทรุดโทรมแห่งนี้

เขามองไปยังสตรีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความรู้สึก

ลู่ผิงถิงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองบิดาที่หยุดอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนึ่งปีมานี้บิดาไม่เคยมาเหยียบเรือนท้ายจวนเลย วันนี้เขามาได้ถือเป็นสัญญาณที่ดี?

ความดีใจทำให้มุมปากของลู่ผิงถิงยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว นัยน์ตาแวววับทอประกายด้วยความสุข “ท่านพ่อมาเยี่ยมท่านแม่รึเจ้าคะ”

“....” ลู่หงเวินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย วันนี้ที่เขามาที่นี่ไม่ได้คิดจะมาเยี่ยมเยียนฮูหยิน ที่ประพฤติตัวให้เขาผิดหวังอย่างยิ่งคนนั้น

เมื่อบุตรสาวเอ่ยปากถามคำถามนี้ขึ้นมา เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจและย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์นั้น เหตุใดนางถึงใจร้ายทำร้ายบุตรชายคนเล็กของเขากับฮูหยินรองได้ลงคอ

ลู่หงเวินถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยในสิ่งที่ตนต้องการกับบุตรสาว “ถิงเอ๋อร์อีกสามวันเจ้าต้องเข้าพิธีแต่งงาน” เป็นบุตรชายคนรองลู่หงปินที่มาขอร้องเขาหว่านล้อมบุตรสาว

ความตื่นเต้นดีใจเมื่อครู่ถูกคำพูดของบิดาเหยียบย่ำจมดิน มือที่กำลังเช็ดแขนให้มารดาหยุดชะงัก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันช้อนตาขึ้นมองบิดา

“ท่านพ่อ…ข้ายังไม่อยากออกเรือนหากข้าไปแล้วใครจะดูแล...”

“แต่ข้าตกลงกับทางนั้นไปแล้ว จะกลับคำคงไม่ได้เจ้าจะขัดคำสั่งข้ารึไง” ไม่รอให้บุตรสาวเอ่ยจบ ลู่หงเวินก็เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ลมหายใจของเขาหนักหน่วงจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง ยกมือชี้หน้าบุตรสาวนิ้วสั่นระริก

สายตาของบุตรสาวมองมาอย่างเย็นชา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะไม่ยินยอมทำตามโดยง่าย ลู่หงเวินจึงปรับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวให้เบาลง ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว เขาจึงคิดหาวิธีให้บุตรสาวยอมตอบรับแต่โดยดี และมีทางเดียวที่นางจะยอมทำตามโดยไม่ปริปาก

ลู่หงเวินกระตุกมุมปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงของคนที่เหนือกว่า “ถิงเอ๋อร์เจ้าคิดดูให้ดี...หากเจ้าตกลง พ่อจะให้หมอเก่ง ๆ มารักษาอาการป่วยของแม่เจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ตกลงแม่ของเจ้าก็คงถูกส่งให้ทางการ นางป่วยมานานขนาดนี้คงทนการสอบสวนจากทางการไม่ไหวแน่”

ป่วยหรือ? ท่านแม่ถูกพิษท่านพ่อเองก็รู้ นี่จะบีบคั้นกันเกินไปแล้ว คนผู้นี้ยังเป็นบิดาของนางอยู่จริงหรือ

หัวใจของลู่ผิงถิงบีบแน่น ความรู้สึกตอนนี้อัดอั้นจนอยากระเบิดอารมณ์ออกมา ตั้งแต่มารดาล้มป่วย บ่อยครั้งนักที่ถูกบิดาลงโทษโดยไร้ความผิด ซึ่งเขาไม่เคยสอบถามที่มาที่ไป หูเบาเชื่อฮูหยินรองของตนเสมอ

วันนี้หากนางดื้อรั้นคงมิพ้นต้องถูกกักบริเวณอย่างเข้มงวด

ในห้องเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ดวงตากลมโตปราดมองใบหน้าซีดเซียวของมารดา ด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะตวัดสายตาคู่งามมาสบประสานเข้ากับสายตาดุดันของผู้เป็นบิดา

หัวใจลู่ผิงถิงหนาวสะท้านกับแววตาแบบนั้นของบิดา นางถอนสายตากลับอย่างรวดเร็ว มิเช่นนั้นหัวใจนางคงเจ็บปวดไร้ที่สิ้นสุด สายตาที่บิดามองมากดดันข่มขู่ ราวกับกำลังบอกนางว่า ถ้าเจ้าไม่ตอบตกลงอย่าหวังว่าแม่ของเจ้าจะได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป

ใช่ แววตาท่านพ่อหมายความว่าอย่างนั้น

ลู่ผิงถิงกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ปลายมือที่กำผ้าผืนบางเย็นยะเยือกจับจิต หัวใจราวกับมีแผลเหวอะหวะมันเหน็บหนาวราวถูกเกล็ดหิมะกัดกร่อนมานาน

รู้ดีว่าครั้งนี้ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะถ้าไม่ยอมทำตามคำสั่ง สุดท้ายบิดาก็จะไม่ใช้ไม้อ่อนอย่างการพูดคุยแบบนี้อีก

เขาคงจะส่งมารดาไปให้ทางการ และถ้าเป็นเช่นนั้นมารดาอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา และไม่มีวันทวงความยุติธรรมให้ตัวเองได้อีก

ดังนั้นต้องยอมตกลงแต่งไปก่อน แล้วค่อยหาทางออกอีกครั้งในวันข้างหน้า เพื่อมารดาแล้วนางยอมแต่ง

สักวันหนึ่งนางจะหาหลักฐานมาคืนความยุติธรรมให้มารดา รวมไปถึงสาเหตุการตายของพี่ชายใหญ่ด้วย

ลู่ผิงถิงยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยอย่างถ่อมตน “ท่านพ่อจะรับปากลูกได้รึไม่…ว่าท่านแม่ต้องหายดี”

“ย่อมได้อยู่แล้ว เพียงเจ้ายอมแต่งงาน พ่อรับปากเจ้าได้ทุกอย่าง”

ผ้าสีขาวในมือถูกกำแน่น ลู่ผิงถิงหลุบตาลงต่ำ ซ่อนน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจไว้

ก่อนหน้านี้เป็นคุณหนูที่แสนจะสุขสบาย เสื้อผ้าอาภรณ์ถูกประเคนมาให้เลือกก่อนใคร สิ่งใดอยากได้ไม่อยากได้พูดคำเดียว ท่านย่าไม่เคยขัดใจ พี่น้องรักใคร่กลมเกลียวช่วยเหลือกัน ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้ง

ใครจะคิดทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดหลังจากท่านย่าจากโลกนี้ไปไม่ถึงปี พี่ชายใหญ่ก็เสียชีวิต ท่านแม่ยังจะมาถูกพิษอีก

คุณหนูที่แสนจะสุขสบายมาทั้งชีวิต ต้องย้ายมาดูแลมารดาในเรือนที่เก่าซอมซ่อเพียงลำพัง

ลู่ผิงถิงสูดหายใจเข้าลึก สบสายตาข่มขู่ของบิดา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคงแต่สั่นเครือ “เช่นนั้นลูกก็ตกลงเจ้าค่ะ แต่สินเดิมของท่านแม่ ท่านพ่อต้องยกให้เป็นสินเดิมของลูกทั้งหมด”

“ดี...ดีเหลือเกิน เรื่องพวกนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว ของแม่เจ้าก็คือของเจ้า” ลู่หงเวินหัวเราะออกมาเสียงดัง หลังได้คำตอบที่พอใจก็หมุนตัวเดินออกไปจากเรือนหลังเล็กท้ายจวนทันที

เสียงหัวเราะของบิดาดังสะท้อนก้องอยู่ในหู น้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาถูกเก็บกลืนอัดแน่นฝังใจ

มือบางยื่นไปจับมือมารดามากุมไว้ “ท่านแม่เจ้าคะลูกจะหาหลักฐานมาลบล้างความผิดท่านให้ได้ ลูกมั่นใจว่าท่านไม่ได้สังหารหงอี้” นางออกแรงบีบที่มือมารดาเล็กน้อย

มือเรียวเล็กกุมมือมารดาราวสองก้านธูป จากนั้นก็ทอดถอนใจ นางรอให้มารดาฟื้นมานานถึงหนึ่งปีเต็ม แต่ก็ยังไม่มีวี่แววนั้นให้เห็นเลย

มารดายังนอนนิ่งไร้สติ มีเพียงลมหายใจสม่ำเสมอนั้น ที่ทำให้อุ่นใจ และทำให้รู้ว่ามารดายังอยู่กับนาง

ลู่ผิงถิงห่มผ้าให้มารดาจนมิดคอ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะหนังสือริมหน้าต่าง เปิดตำราแพทย์ออกมาอ่าน

อาการของมารดาเกิดจากพิษเหมันต์หลับใหล นางแอบพาหมอชรามาตรวจให้จึงรู้

ทุกคนในจวนบอกว่า ท่านแม่ดื่มยาพิษนี้ฆ่าตัวตายแต่นางไม่เชื่อ