เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 8 ไปเอา (เสื้อ) ที่ห้อง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-10-21 23:43:27ทิศเหนือมองตามร่างเล็กที่เดินสะบัดก้นออกไป มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาว
เขายกมือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่เพิ่งกดโทรออก ตั้งใจจะบันทึกเอาไว้แต่ก็ลืมไปว่ายังไม่รู้จักชื่อเธอ
ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขากดพิมพ์คำว่า ‘ยัยหัวขโมย’ ใช้แทนชื่อของเธอแล้วกดบันทึกเอาไว้
ช่วงเย็น
ของขวัญเดินลงจากตึกเรียนในช่วงเวลาใกล้ค่ำเพียงลำพัง เนื่องจากต้องอยู่วาดงานสีน้ำส่งอาจารย์ในท้ายคาบ
แต่เพราะฝีมือของเธอยังอ่อนหัดจึงทำเสร็จช้ากว่าเพื่อน ๆ ทำให้ต้องอยู่เลยเวลาไปเกือบชั่วโมง
เมื่อเดินมาถึงทางเดินหน้าตึกเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูทันที
หญิงสาวกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ที่เพิ่งมีคนเพิ่มเพื่อนเข้ามา เพื่อนใหม่ของเธอตั้งโปรไฟล์เป็นรูปเข็มทิศที่ปลายเข็มชี้ไปยังตัว N ดูก็รู้ว่าเป็นใคร
นิ้วเล็กกดเข้าไปเปิดอ่านข้อความที่เพื่อนใหม่ส่งมาให้
ทิศเหนือ : อยู่ไหน
ทิศเหนือ : รอนานแล้วนะ
ทิศเหนือ : ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ถ้าภายในสิบนาทียังไม่ตอบ เธอได้เห็นดีแน่ยัยหัวขโมย
นั่นคือข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาหาเธอเมื่อแปดนาทีที่แล้ว
ใช้สายตามองบนอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งไปให้เขา
ยัยหัวขโมย : เพิ่งออกจากคณะค่ะ กำลังจะกลับหอ
ส่งไปได้ไม่นานข้อความของเธอก็ถูกเปิดอ่าน ยังไม่ทันได้เก็บมือถือลงกระเป๋า ข้อความจากอีกฝ่ายก็เด้งขึ้นมา
ทิศเหนือ : อยู่ไหน
ยัยหัวขโมย : หน้าคณะศิลปกรรมค่ะ
เขาอ่านข้อความของเธอแล้วก็เงียบหายไป หญิงสาวเก็บมือถือลงในกระเป๋าสะพายข้างแล้วตั้งหน้าเดินดุ่ม ๆ
บรื้น~บรื้น
เสียงท่อรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ดังมาจากทางด้านหลัง ก่อนจะขับมาจอดเทียบอยู่ข้างตัวของหญิงสาวโดยไม่ได้ดับเครื่อง กระจกด้านหน้าของหมวกกันน็อกเต็มใบถูกเปิดออกโดยเจ้าตัว สายตาคู่คมของคนบนรถมองมาที่หญิงสาวแล้วเอ่ยสั่ง
“ขึ้นรถ”
“ไปไหนคะ”
เลิกคิ้วขึ้นแล้วถามเขาด้วยความสงสัย
“ไปเอาเสื้อที่ห้องเธอไง”
หญิงสาวมุ่ยหน้าเดินเข้าไปใกล้เขา เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างรถเพราะไม่รู้ว่าต้องขึ้นนั่งยังไง เกิดมาทั้งชีวิตก็ไม่เคยนั่งซ้อนรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์มาก่อน
ทิศเหนือมองคนทำตัวเงอะงะอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาเอี้ยวตัวไปจับที่มือของเธอ แล้วเอาไปวางไว้ที่ไหล่ของเขา ก่อนจะก้มลงไปจับขาข้างเดียวกันของเธอ ยกขึ้นไปวางไว้ที่พักเท้าของคนซ้อนโดยไม่พูดไม่จา
“บอกดี ๆ ก็ได้มั้ง”
ทำหน้ามุ่ยแล้วเอ่ยบ่นออกไป ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งคาบซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ของชายหนุ่ม
“หึ”
เขานึกขำเมื่อได้ยินบางคนบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะแอบยิ้มมุมปากภายใต้หมวกกันน็อกเต็มใบ
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย ทิศเหนือก็บิดออกตัวอย่างแรงจนคนที่นั่งซ้อนท้ายแทบหงายหลัง
ของขวัญร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นใจร่วงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แขนเล็กเอื้อมไปกอดเอวคนขับเอาไว้แล้วซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเขาด้วยความกลัว
เวลาต่อมา
รถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ขับมาจอดที่หน้าหอพักที่หญิงสาวเช่าอยู่ เธอก้าวขาลงจากรถแล้วรีบเดินดุ่ม ๆ เข้าไปด้านใน เพื่อจะรีบขึ้นไปเอาเสื้อลงมาคืนให้เจ้าตัวเรื่องทุกอย่างจะได้จบ ๆ
แต่ทว่าเดินเข้าไปได้เพียงไม่กี่เมตร กลับรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนเดินตามเข้ามา เธอหันขวับกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นทิศเหนือที่เดินตามมาติด ๆ
“ทำไมไม่รออยู่ข้างนอกคะ จะตามเข้ามาทำไม”
“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่คิดหนี”
มาถึงขนาดนี้แล้วเขายังคิดว่าเธอจะหนีอีกเหรอ คนอย่างเขามันกวนประสาทสุด ๆ ในชีวิตนี้เชื่อใจใครไม่เป็นเลยรึไง
เธอชักสีหน้าใส่เขาแล้วรีบเดินขึ้นบันไดโดยมีทิศเหนือเดินตามติด ๆ
ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง เธอควานหากุญแจในกระเป๋าสะพายข้างแล้วหยิบมันขึ้นมาไขเปิดประตูห้อง สายตาก็คอยเหลือบมองคนข้างหลังอย่างหวาดระแวง
กะเอาไว้ว่าเมื่อเปิดประตูได้จะรีบเข้าห้องแล้วปิดประตูอย่างไวที่สุด จะไม่ให้เขามีโอกาสเข้าไปข้างในห้องเธอเด็ดขาด
แต่ทว่ามือของเขานั้นไวกว่าความคิดของเธอ เขาดันประตูห้องเธอเอาไว้พร้อมทั้งแทรกตัวเข้ามาด้านในอย่างได้รวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งหลัก
หลังประตูปิดสนิทชายหนุ่มก็ล็อกลูกบิดแล้วใส่กลอน เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วมองสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนของเธออย่างถือวิสาสะ
ต่างจากอีกคนที่กำลังทำหน้าอย่างไม่พอใจ แต่ถึงแม้จะโมโหแค่ไหนก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน แค่เอาเสื้อคืนให้เขาทุกอย่างคงจบและคงไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก
ของขวัญเดินไปหยิบเสื้อสองตัวที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วยื่นมันให้กับเขา
จู่ ๆ ด้านนอกก็มีฝนตกลงมาอย่างหนัก ทั้งคู่หันออกไปมองนอกระเบียงพร้อมกัน
เขาหันกลับมามองเธอแล้วยื่นมือไปรับเสื้อสองตัวเอาไว้โดยไม่ได้พูดอะไร
ของขวัญมองหน้าคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงของเธอด้วยความสงสัย เขาไม่กลับรึไงทำไมยังนั่งเฉย
เธอรีบออกปากไล่เขาทันที
“ได้แล้วก็ออกไปสิคะ”
“เธอไม่เห็นรึไงว่าข้างนอกฝนกำลังตกอยู่”
“ตกแล้วยังไงคะ คืนนั้นฝนก็ตกเหมือนกัน คุณก็ยังไล่ฉันลงจากรถอย่างกับหมูกับหมาเลย”
“แต่เธอก็ไม่ได้ลงนิ”
“ก็คุณยื่นข้อเสนอกดดันฉัน”
“แล้วไง”
ทิศเหนือลุกออกจากเตียงนอนแล้วมองหน้าหญิงสาว ก่อนจะเดินเข้าใกล้เธอช้า ๆ
“ละ...แล้วคุณก็พาฉันไปที่บ้านของคุณไง”
ของขวัญเดินถอยหลังอย่างประหม่า สายตาจดจ้องไปยังคนที่ขยับเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
“อืม...แล้วยังไงอีก”
“ฉันลงจากรถไม่ได้คุณก็รู้ คุณก็ยังกดดันให้ฉันเลือกไปกับคุณ แล้วคุณก็...”
หยุดชะงักกลางคันเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ก่อนที่แผ่นหลังจะชนเข้ากับตู้เสื้อผ้า ของขวัญกำลังจะขยับหนี แต่กลับถูกทิศเหนือยกแขนสองข้างขึ้นมากักไว้ เขาใช้สายตาหื่นกระหายจ้องมอง ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูของเธอ
“งั้นวันนี้ฉันจะให้เธอเลือกอีก เลือกเอาว่าจะยอมให้ฉันหลบฝนดี ๆ หรือจะให้ฉันทำอย่างอื่น”
ริมฝีปากหนาแตะชิดใบหูเล็กพร้อมทั้งพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดบนซอกหูของหญิงสาว
ของขวัญหลับตาปี๋แล้วรีบถดคอหนี
บทล่าสุด
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 73 ฝันบอกเหตุ (ทิวเขา) ตอนจบ
หนึ่งปีผ่านไปท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด ทิศเหนือเดินอยู่ท่ามกลางความมืดมิดเพียงลำพัง ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกร้างเต็มไปหมดไม่มีแม้แต่บ้านคนสักหลัง เขาหันรีหันขวางอย่างสับสนไม่รู้ว่าต้องเดินไปในทิศทางไหนดีจู่ ๆ ก็มีแสงไฟสว่างขึ้นตรงปลายทางด้านหน้า เขาเดินย่างก้าวเข้าไปช้า ๆ เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่ตรงจุดนั้น“องศา”ทิศเหนือหยุดชะงักนิ่งงัน ก่อนจะอุทานเรียกชื่อคนที่ยืนยิ้มให้เขา องศามองมาที่เขาด้วยใบหน้าอิ่มเอมก่อนจะเอ่ยกับทิศเหนือว่า“ขออยู่ด้วยคนสิ”ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นตกใจ เนื้อตัวท่วมท้นไปเหงื่อจนเปียกชุ่ม มีคำอุทานเบา ๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอแข็งแกร่ง“องศา”ของขวัญลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย มือเล็กเอื้อมไปเปิดโคมไฟหัวเตียง ก่อนจะหันมาทางผู้เป็นสามี“ฝันร้ายเหรอคะ”“ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าเป็นฝันร้ายหรือฝันดี”“ฝันว่าอะไรบอกขวัญได้ไหมคะ”ทิศเหนือนิ่งชะงักไปชั่วครู่ เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง เขารีบหันมาถามผู้เป็นภรรยาของตัวเองทันที“ประจำเดือนของเดือนนี้มารึยัง”“ยังนะคะ แต่เอ้..ความจริงน่าจะมาได้แล้วนะ นี่ก็เลยมาหลายสัปดาห์แล้วก็ยังไม่เห็นมาสักที พี่เหนือถามทำไมเหรอคะ”
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 72 เสพติด NC
รถซูเปอร์คาร์คันหรูขับมาจอดที่โรงจอดรถ คนขับลงจากรถได้ก็โยนกุญแจรถให้ลูกน้องสนิทพร้อมทั้งเอ่ยปากสั่งทันที“เอารถไปล้างให้หมดทุกคันเลยนะ”“ฮะ”หมดทุกคันหมายความว่ายังไง กล้าถึงกับต้องมายืนไล่เลียงนับรถที่มีทั้งหมด ทั้งรถหรู รถซูเปอร์คาร์และรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์รวม ๆ กันแล้วก็เกือบสิบคันได้ ล้างทั้งหมดนี้จะเสร็จวันไหน ได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป กล้าจำต้องเกณฑ์ลูกน้องที่มีทั้งหมดมาช่วยกันขับรถออกไปล้างตามคำสั่งของเจ้านายทิศเหนือแอบสอดส่องมองลูกน้องของตัวเองแล้วยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหันมาสนใจคนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาห้องรับแขกเขานั่งลงข้างหญิงสาวแล้วสอดแขนสวมกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาเธอแล้วจูบซับที่เปลือกตาคู่สวยเบา ๆ“พวกนั้นออกจากบ้านไปหมดแล้ว”“คนเจ้าเล่ห์”“เจ้าเล่ห์แล้วรักไหม”“ทั้งรักทั้งหลงหัวปักหัวปำเลยค่ะ”พูดจบริมฝีปากทั้งสองก็ประกบเข้าหากันแล้วจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อน สองมือต่างก็เร่งถอดอาภรณ์ที่ขวางกั้นให้กันและกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนร่างทั้งสองเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ก่อนที่ทิศเหนืออุ้มร่างเล็กขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน พาเธอเดินไปยังห้องนอนที่ตอนนี้เป็นขอ
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 71 ขอได้ไหม
สองสัปดาห์ผ่านไป ความชื่นมื่นสุขสมเกิดขึ้นจนล้นปรี่หลังจากที่มรสุมของชีวิตผ่านพ้นไป บทบาทใหม่กำลังจะเริ่มต้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าหลังจากที่งานแต่งงานถูกกำหนดวันเวลาเอาไว้แน่ชัด หลังจากเขียนใบลาออกจากมหาวิทยาลัยเสร็จเรียบร้อย ของขวัญก็มานั่งที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณนั้นเพื่อจดจำเรื่องราวดี ๆ ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ นัยน์ตาสวยสั่นระริกพร้อมกับน้ำใส ๆ ที่ไหลรื้นออกมาคลออยู่ทั้งสองเบ้าจนขอบตาแดงก่ำ“เฮ่อ!”เธอพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อความรู้สึกเสียดายผสมปนเปเข้ามาในห้วงความคิด หลังจากที่ตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปใช้ชีวิตเป็นภรรยาให้กับทิศเหนือไม่รู้วันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เธอก็คิดว่าชีวิตคนเรามันคงไม่ได้มีโอกาสให้เลือกมากนัก การที่เธอเลือกใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เธอรักมันก็คงไม่ผิดครืด! ครืด! ครืด!นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ จู่ ๆ มือถือในมือก็ดังขึ้น ของขวัญยิ้มหวานเมื่อเห็นว่าเป็นทิศเหนือ “ค่ะ” กดรับแล้วพูดเสียงหวาน “เรียบร้อยรึยังครับ” “เรียบร้อยแล้วค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นนั่งรอพี่อยู่แถว ๆ นั้นก่อนน
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 70 ขอแต่งงาน
เวลาผ่านไปนานนับเดือน แม้ความโศกเศร้าจะเริ่มคลายลงแต่ทว่าเหตุการณ์วันนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำไม่อาจเลือนหาย ทิศเหนือขอบคุณองศาทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ หากไม่มีองศาวันนั้นอาจจะเป็นเขาก็ได้ที่ต้องจากโลกนี้ไป ทั้งสองคนหมั่นทำบุญกรวดน้ำและอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับองศาอยู่เสมอสองเดือนผ่านไปร่างเล็กเดินลงจากรถซูเปอร์คาร์ของแฟนหนุ่มด้วยใจที่เต้นตึกตัก หลังจากที่ทิศเหนือบอกกับเธอว่าจะพาไปพบกับคุณพ่อของเขาชายหนุ่มจูงมือหญิงสาวเข้าไปยังห้องอาหารของโรงแรมห้าดาว เมื่อประตูห้องอาหารเปิดออก ของขวัญประหลาดใจเป็นอย่างมาก นอกจากในห้องอาหารจะมีคุณพ่อของทิศเหนือ ยังมีตาและยายของเธอนั่งรออยู่ด้วยขอบตาคู่สวยแดงก่ำขึ้นทั้งสองข้าง ก่อนที่จะน้ำตาจะไหลรื้นออกมาเป็นสาย หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นตายายแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง“ร้องไห้ทำไมล่ะหืม เดี๋ยวชุดสวย ๆ ก็เปื้อนหมดหรอก”ผู้เป็นยายเอ่ยพร้อมกับลูบลงบนแผ่นหลังของหลานสาว ของขวัญกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม“ขวัญดีใจนี่จ้ะ”“ดีใจก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว เกรงใจคุณพ่อของทิศเหนือเขา”ผู้เป็นยายเอ่ยในขณะที่มีรอยยิ้มจาง ๆ ให้หลานสาว ส
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 69 ลาก่อนองศา
เช้าวันต่อมา แสงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเล็กน้อยยังไม่ทันสว่างมาก ทิศเหนือรีบเดินตามรอยเท้าของคนสองคนที่เขาพยายามแกะรอยมาทั้งคืน จนมาพบเข้ากับของขวัญที่กำลังนอนพิงซบไหล่ขององศาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ปลายกระบอกปืนของลูกน้องที่ตามมาด้วยชี้ไปที่ใบหน้าขององศาสองกระบอกพร้อมกับขึ้นลำปืนเอาไว้ ในขณะที่ทิศเหนืออ้อมมานั่งลงข้าง ๆ หญิงสาวแล้วสะกิดตัวเธอให้ตื่น ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ปรือขึ้นทีละนิดจากการสะกิด ก่อนจะลุกวาวขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือทิศเหนือ “พี่ทิศเหนือ” ร้องอุทานเรียกชื่อชายคนรักแล้วโผเข้ากอด ชายหนุ่มเองก็สวมกอดร่างเล็กเอาไว้แนบแน่นด้วยความดีใจที่เห็นเธอปลอดภัย ระหว่างนั้นองศาก็ตื่นลืมตาขึ้นมา เขายังไม่ทันได้กระดุกกระดิกก็ต้องนิ่งชะงักเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนชี้มาตรงหน้าถึงสองกระบอก “พี่ทิศเหนืออย่าทำอะไรองศานะคะ องศาเป็นคนช่วยขวัญไว้” หญิงสาวรีบออกตัวปกป้องชายหนุ่มด้านข้าง เมื่อเห็นว่าลูกน้องของทิศเหนือตั้งท่าจะจัดการกับองศา “มันเนี่ยนะช่วยขวัญ” “ใช่ค่ะ องศาเป็นคนพาขวัญหนีออกมา” ใช้สายตาคมกริบจ้องมององศาอยู
พลาดรักรุ่นพี่แสนร้าย บทที่ 68 ความจริงที่ไม่เคยบอก
ทางด้านขององศา หลังจากที่อุ้มของขวัญเข้ามาหลบซ่อนตัวในป่าจนมั่นใจว่าปลอดภัย เขาก็วางหญิงสาวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ จ้องมองใบหน้าที่เมื่อก่อนเขาชอบมองแล้วคลี่ยิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ ปลุกเธอให้ตื่น “ของขวัญ ของขวัญ” หญิงสาวค่อย ๆ ปรือตาขึ้นทีละน้อย ก่อนจะรีบดีดตัวลุกนั่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “ฉันต้องกลับเข้าไปในโกดังตอนนี้” “ใจเย็น ๆ ก่อนสิของขวัญ เธอตั้งสติหน่อยตอนนี้มันมืดแล้วเธอจะกลับเข้าไปยังไง ในนี้มีแต่ป่าขืนเดินไปตอนนี้เธอได้หลงป่าแน่” “แล้วนายจะให้ฉันอยู่เฉย ๆ รึไง ฉันเป็นห่วงพี่ทิศเหนืออะองศา” พูดพลางจะร้องไห้ออกมา มองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาทางกลับเข้าไปในโกดังอีกครั้ง “นี่เธอรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอของขวัญ รักจนไม่ห่วงชีวิตของตัวเองเลยรึไง” แววตาเศร้าสร้อยลงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่ห่วงผู้ชายคนอื่นจนลืมสนใจเขาซึ่งเป็นคนช่วยเธอออกมา ความน้อยใจทำให้เขาเอ่ยถามออกไปอย่างไม่อาย “ใช่ ฉันรักเขา รักมาก มากกว่าชีวิตของตัวเองอย่างที่นายบอกนั่นแหละ” องศาพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่เขามอบหัว
บางทีคุณอาจจะชอบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้201.1K views(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก74.2K viewsสัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง
ธารดารา353.1K viewsท่านรองฯร้อนแรง (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น281.0K viewsเด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์
จินต์พิชา555 viewsเจ้าพ่อก่อรัก
พุดน้ำบุษย์275 viewsหนีรัก
พ่รรณพสา240 viewsเพื่อนนอนไร้สถานะ( NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น7.9K views
